What do you think?
Rate this book
Diario minimo #2
How to Travel with a Salmon and Other Essays
Once a columnist for an Italian literary magazine, Eco now shares his acute and highly entertaining sense of the absurd in modern life in these essays about militarism, computerese, cowboy and Indian movies, art criticism, librarians, semiotics, and much more--including himself.
256 pages, Paperback
First published January 1, 1992
432 people are currently reading
5714 people want to read
About the author
Umberto Eco
918books11.6kfollowersUmberto Eco was an Italian medievalist, philosopher, semiotician, novelist, cultural critic, and political and social commentator. In English, he is best known for his popular 1980 novel The Name of the Rose, a historical mystery combining semiotics in fiction with biblical analysis, medieval studies and literary theory, as well as Foucault's Pendulum, his 1988 novel which touches on similar themes.
Eco wrote prolifically throughout his life, with his output including children's books, translations from French and English, in addition to a twice-monthly newspaper column "La Bustina di Minerva" (Minerva's Matchbook) in the magazine L'Espresso beginning in 1985, with his last column (a critical appraisal of the Romantic paintings of Francesco Hayez) appearing 27 January 2016. At the time of his death, he was an Emeritus professor at the University of Bologna, where he taught for much of his life. In the 21st century, he has continued to gain recognition for his 1995 essay "Ur-Fascism", where Eco lists fourteen general properties he believes comprise fascist ideologies.
Eco wrote prolifically throughout his life, with his output including children's books, translations from French and English, in addition to a twice-monthly newspaper column "La Bustina di Minerva" (Minerva's Matchbook) in the magazine L'Espresso beginning in 1985, with his last column (a critical appraisal of the Romantic paintings of Francesco Hayez) appearing 27 January 2016. At the time of his death, he was an Emeritus professor at the University of Bologna, where he taught for much of his life. In the 21st century, he has continued to gain recognition for his 1995 essay "Ur-Fascism", where Eco lists fourteen general properties he believes comprise fascist ideologies.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 419 reviews
April 8, 2025
Sometimes I think Professore Eco (of The Name of the Rose fame) can be very professorial indeed. Humor here can be very academic. In general this book deals with the many frustrations of modern life, the sort of thing that is for everybody—nonsensical minutiae of government, life with computer technology, and consumer craziness. He is often playful but sometimes it was all too much for me. Interesting but not always at a controlled level. Chapter to chapter frustration level as described by Eco always remained at level 10, no matter the subject. That wore me out.
Eco was a semiotics professor which may explain my head scratching. Because these essays were collected in the early 90s some chapters are dated. No one worries about fax machines anymore. Just as well.
Eco was a semiotics professor which may explain my head scratching. Because these essays were collected in the early 90s some chapters are dated. No one worries about fax machines anymore. Just as well.
March 11, 2016
It's a pretty hard task to speak out your mind -truthfully- about important people's writings.
Umberto Eco is a well known and highly celebrated for his works, philosopher, writer, anthropologist, sociologist and so on, but that doesn't exclude him from critics, ratings and reviews and it shouldn't either.
This particular collection is filled with articles targeting mundane vexations of modern life -that he radically hates- and what enables us to face them. Whilst the reader can identify a great mind, a very educated and interesting individual behind those essays, the elitism is too obvious and a very alienating factor in my opinion.
Although i'm not a big fan and i find his books mostly overrated, i can not but acknowledge the subtly cynical and quite humorous attacks in things and situations that even now 30 years or so after he wrote most of those pieces, are still relevant. He lambastes bureaucracy, technology, the political scene in general, in his very distinguish way, but he surely misses the mark on some levels sounding more like an overly dramatic broken record.
The academic pieces were stronger, very influential and provided food for thought and those were definitely my favorite along with the first one, while the rest were sub-par. All in all 2,5 stars for this interesting and versatile collection of essays.
Umberto Eco is a well known and highly celebrated for his works, philosopher, writer, anthropologist, sociologist and so on, but that doesn't exclude him from critics, ratings and reviews and it shouldn't either.
This particular collection is filled with articles targeting mundane vexations of modern life -that he radically hates- and what enables us to face them. Whilst the reader can identify a great mind, a very educated and interesting individual behind those essays, the elitism is too obvious and a very alienating factor in my opinion.
Although i'm not a big fan and i find his books mostly overrated, i can not but acknowledge the subtly cynical and quite humorous attacks in things and situations that even now 30 years or so after he wrote most of those pieces, are still relevant. He lambastes bureaucracy, technology, the political scene in general, in his very distinguish way, but he surely misses the mark on some levels sounding more like an overly dramatic broken record.
The academic pieces were stronger, very influential and provided food for thought and those were definitely my favorite along with the first one, while the rest were sub-par. All in all 2,5 stars for this interesting and versatile collection of essays.
November 18, 2023
به شوخی ها نخندیدم چون خیلی برام قدیمی بودن، اما در کل مقاله_داستان ها بانمک بودن
April 12, 2023
موقع خوندن این کتاب احساسم به شدت مبهم و پیچیده� بود. بعضیوقت� نمیتونست� کلمها� پیدا کنم که حجم عشق و علاقه� به کتاب رو توصیف کنه، بعضیوقت� هم چند ده صفحه رو یهو با هم اسکیپ میکرد�.
داستان اینه که شما برای اینکه این مقالهه� رو بفهمید، باید توی هر زمینها� که فکرش رو بکنید اطلاعات کافی داشته باشید؛ از ادبیات و سینما گرفته تا نشانهشناس� و زبانشناسی� از اونورم تا نجوم و آداب و رسوم مردم ایتالیا و حتی تاریخ سلحشوری!
اینطوری شد که در عین لذت بردن از قلم اِکوی� بزرگوار و رشک بردن به نبوغش، چیز چندان خاصی هم از این کتاب دستگیرم نشد. 🥲
داستان اینه که شما برای اینکه این مقالهه� رو بفهمید، باید توی هر زمینها� که فکرش رو بکنید اطلاعات کافی داشته باشید؛ از ادبیات و سینما گرفته تا نشانهشناس� و زبانشناسی� از اونورم تا نجوم و آداب و رسوم مردم ایتالیا و حتی تاریخ سلحشوری!
اینطوری شد که در عین لذت بردن از قلم اِکوی� بزرگوار و رشک بردن به نبوغش، چیز چندان خاصی هم از این کتاب دستگیرم نشد. 🥲
July 14, 2020
Much prefer Eco's non-fiction to his fiction, and these essays, which had so much variety in them, were mostly intelligent and fun to read, with only three or four that weren't as impressive as the others, and considering there is forty-one essays are on offer here (the longest being about 30 pages and my least favourite), I felt a four star rating was overall what the book deserved. Although amusing there were a few that were really quite affecting, including a mini-memoir of his home town.
Some of my faves were - 'How to Eat in Flight', 'How to Use the Taxi Driver', 'How to Use the Coffeepot from Hell','Conversation in Babylon', 'How to Eat Ice Cream', 'Three Owls on a Chest of Drawers', 'How to Set the Record Straight'.
Some of my faves were - 'How to Eat in Flight', 'How to Use the Taxi Driver', 'How to Use the Coffeepot from Hell','Conversation in Babylon', 'How to Eat Ice Cream', 'Three Owls on a Chest of Drawers', 'How to Set the Record Straight'.
September 25, 2022
به نام او
چگونه مانند فیلسوفان فکر کنیم و به زبان مردم سخن بگوییم؟
🔹 بعد از کتاب «سرگذشت جامعه سیال» این دومین کتابی است که در این روزها از امبرتو اکو میخواند�. «چگونه با ماهی قزلآل� سفر کنیم؟» هم مانند کتاب پیشین دربردارنده یادداشتهای� از اکو است که پیش از انتشار در قالب کتاب در مجله «اسپرسو» ایتالیا به صورت هفتگی منتشر شده است، با این تفاوت که این کتاب در زمان زندگی نویسنده توسط خود او به شکل کتاب درآمده است ولی آن دیگری نه. اکو در این کتاب چهل و پنج یادداشت خود را که اغلب لحنی طنزگونه دارد، با عناوینی شبیه به هم گرد آورده است. روحیه شوخ طبعانه اکو ازهمان عناوین یادداشته� خود را نشان میده� عناوینی که پرسشهایی طنزآلود و درعین حال بیرب� هستند مثلا: چگونه از قهوهجو� لعنتی استفاده بکنیم؟ چگونه با قطارهای امریکایی سفر بکنیم؟ چگونه درباره فوتبال حرف نزنیم؟ چگونه از به کار بردن «کاملا» پرهیز کنیم؟ و ...
🔸 در واقع «چگونه با ماهی قزلآل� سفر کنیم؟» نخبه و برگزیده یادداشتهای ژورنالیستی اکو است اگر در کتاب «سرگذشت جامعه سیال» تنها بخشی از نوشتهه� خوب بود در این کتاب تمام یادداشته� خوب و خواندنیس�. اکو بهمانن� بیشترهمولایتیهای� طناز است، (همینجا بگویم همانطور که من اصفهانی بینم� ندیدها� ایتالیایی بینم� هم وجود ندارد و یا شاید من با آنها مواجه نشدها�) به هر رو طنز این متفکر ایتالیایی سخت بر دل می نشیند او با موشکافی و نکتهسنج� مطالبی را طرح میکن� که در زندگی مردم تمام دنیا در روزگار مدرن مصداق دارد. مثلا در یادداشت «چگونه گواهینامه رانندگی المثنی بگیریم» که بلندترین یادداشت این کتاب هم هست، اکو از مصایب خود برای دریافت المثنی گواهینامه رانندگی در سیستم بروکراتیک ایتالیا سخن میگوی�. یادداشتی که به شدت برای ما ایرانیه� ملموس است. دیگر مواردی هم که او مطرح می کند چنین عمومیتی دارد. درواقع اکو متفکری نکته سنج است که تلاش میکن� دریافتهای خود را به سادهتری� شکل و با زبانی طنازانه بیان کند.
🔸 متاسفانه علی رغم اینکه مترجمی زبردست و نامآشن� این کتاب را ترجمه کرده است این کتاب چنان� که باید مورد توجه قرار نگرفته است. گواه این سخنم اینکه در گودریدز علیرغ� ریویوهای بسیار زیادی که درباره این کتاب نوشته شده است ریویو یا مروری فارسی وجود ندارد و همچنین کتاب بعد از دو سال همچنان در چاپ دوم آن هم با تیراژ ۵۰۰ نسخه مانده است. به نظر میرس� گمنام بودن ناشر (نشر کتاب کوچه) و توزیع نامناسب کتاب مهمترین دلیل در معرفی نشدن آن به مخاطبان فارسیزبا� است. خلاصه اگر یک کتاب خواندنی از اکوی بزرگ می خواهید این کتاب را از دست ندهید
🔹 در آخر بخشهایی از کتاب را با شما به اشتراک می گذارم:
«به دندانپزشکم زنگ میزن� تا نوبت بگیرم و او میگوی� تا هفته آینده حتی یک وقت آزاد هم ندارد، من هم کاملا باور میکن�. او بسیار حرفها� است و با کسی هم شوخی ندارد. اما وقتی کسی مرا به میزگرد یا سمیناری دعوت میکن� یا میخواه� یادنامها� را ویرایش کنم، یا مقالها� بنویسم یا در میزگرد کارشناسان شرکت کنم و من میگوی� وقت ندارم، باور نمی کند. میگوین�: "بیخیا� پروفسور. افرادی مثل شما همیش میتوانن� وقت آزاد داشته باشند."
بدیهی است ما اصحاب علوم انسانی را در زمره متخصصان حرفها� قرار نمیدهند� ما یک مشت علاف بیکار هستیم.»
«یک نویسنده حرفها� برای نویسندهه� مینویسد� و یک نانویسنده برای همسایه بغلی یا رئیس بانک محلهشان�
«وقتی مرگ سر برسد اولین خطر این است که چیزهای منتشرنشده منتشر شوند و آن وقت معلوم میشو� که شما یک احمق به تمام معنا بودهاید�
«من از طرفدار فوتبال خوشم نمیآید� چون نقص عجیبی دارد و نمیتوان� بفهمد که چرا شما طرفدار فوتبال نیستید و اصرار دارد طوری با شما حرف بزند که انگار طرفدار فوتبالید»
«رانندهها� تاکسی ایتالیایی را میتوا� به سه دسته تقسیم کرد: آنهای� که در تمام مسیر در حال غرزدن و ابراز عقاید و نظراتشان هستند.
دسته دوم آنهای� هستند که عصبیاند� سکوت میکنن� و مردمگریزیشا� را در خلال رانندگیشا� عیان میسازن�.
دسته سوم آنهای� که با بیان داستانها� ناب از تنشهایشا� خلاص میشون� و تعریف میکنن� که چه ماجراهایی با مسافرانشان داشتهان�. این برش از روایتها� زندگی کوچکترین ارزش سمبولیکی ندارند و اگر در میخانه گفته شوند، متصدی بار مجبور میشو� فرد راوی را به خانه بفرستد و بگوید که وقت رفتن به رختخواب است.
...
در هرجای دنیا یک روش مطمئن برای شناخت راننده تاکسی وجود دارد: او همان کسی است که هیچ وقت پول خرد ندارد.»
چگونه مانند فیلسوفان فکر کنیم و به زبان مردم سخن بگوییم؟
🔹 بعد از کتاب «سرگذشت جامعه سیال» این دومین کتابی است که در این روزها از امبرتو اکو میخواند�. «چگونه با ماهی قزلآل� سفر کنیم؟» هم مانند کتاب پیشین دربردارنده یادداشتهای� از اکو است که پیش از انتشار در قالب کتاب در مجله «اسپرسو» ایتالیا به صورت هفتگی منتشر شده است، با این تفاوت که این کتاب در زمان زندگی نویسنده توسط خود او به شکل کتاب درآمده است ولی آن دیگری نه. اکو در این کتاب چهل و پنج یادداشت خود را که اغلب لحنی طنزگونه دارد، با عناوینی شبیه به هم گرد آورده است. روحیه شوخ طبعانه اکو ازهمان عناوین یادداشته� خود را نشان میده� عناوینی که پرسشهایی طنزآلود و درعین حال بیرب� هستند مثلا: چگونه از قهوهجو� لعنتی استفاده بکنیم؟ چگونه با قطارهای امریکایی سفر بکنیم؟ چگونه درباره فوتبال حرف نزنیم؟ چگونه از به کار بردن «کاملا» پرهیز کنیم؟ و ...
🔸 در واقع «چگونه با ماهی قزلآل� سفر کنیم؟» نخبه و برگزیده یادداشتهای ژورنالیستی اکو است اگر در کتاب «سرگذشت جامعه سیال» تنها بخشی از نوشتهه� خوب بود در این کتاب تمام یادداشته� خوب و خواندنیس�. اکو بهمانن� بیشترهمولایتیهای� طناز است، (همینجا بگویم همانطور که من اصفهانی بینم� ندیدها� ایتالیایی بینم� هم وجود ندارد و یا شاید من با آنها مواجه نشدها�) به هر رو طنز این متفکر ایتالیایی سخت بر دل می نشیند او با موشکافی و نکتهسنج� مطالبی را طرح میکن� که در زندگی مردم تمام دنیا در روزگار مدرن مصداق دارد. مثلا در یادداشت «چگونه گواهینامه رانندگی المثنی بگیریم» که بلندترین یادداشت این کتاب هم هست، اکو از مصایب خود برای دریافت المثنی گواهینامه رانندگی در سیستم بروکراتیک ایتالیا سخن میگوی�. یادداشتی که به شدت برای ما ایرانیه� ملموس است. دیگر مواردی هم که او مطرح می کند چنین عمومیتی دارد. درواقع اکو متفکری نکته سنج است که تلاش میکن� دریافتهای خود را به سادهتری� شکل و با زبانی طنازانه بیان کند.
🔸 متاسفانه علی رغم اینکه مترجمی زبردست و نامآشن� این کتاب را ترجمه کرده است این کتاب چنان� که باید مورد توجه قرار نگرفته است. گواه این سخنم اینکه در گودریدز علیرغ� ریویوهای بسیار زیادی که درباره این کتاب نوشته شده است ریویو یا مروری فارسی وجود ندارد و همچنین کتاب بعد از دو سال همچنان در چاپ دوم آن هم با تیراژ ۵۰۰ نسخه مانده است. به نظر میرس� گمنام بودن ناشر (نشر کتاب کوچه) و توزیع نامناسب کتاب مهمترین دلیل در معرفی نشدن آن به مخاطبان فارسیزبا� است. خلاصه اگر یک کتاب خواندنی از اکوی بزرگ می خواهید این کتاب را از دست ندهید
🔹 در آخر بخشهایی از کتاب را با شما به اشتراک می گذارم:
«به دندانپزشکم زنگ میزن� تا نوبت بگیرم و او میگوی� تا هفته آینده حتی یک وقت آزاد هم ندارد، من هم کاملا باور میکن�. او بسیار حرفها� است و با کسی هم شوخی ندارد. اما وقتی کسی مرا به میزگرد یا سمیناری دعوت میکن� یا میخواه� یادنامها� را ویرایش کنم، یا مقالها� بنویسم یا در میزگرد کارشناسان شرکت کنم و من میگوی� وقت ندارم، باور نمی کند. میگوین�: "بیخیا� پروفسور. افرادی مثل شما همیش میتوانن� وقت آزاد داشته باشند."
بدیهی است ما اصحاب علوم انسانی را در زمره متخصصان حرفها� قرار نمیدهند� ما یک مشت علاف بیکار هستیم.»
«یک نویسنده حرفها� برای نویسندهه� مینویسد� و یک نانویسنده برای همسایه بغلی یا رئیس بانک محلهشان�
«وقتی مرگ سر برسد اولین خطر این است که چیزهای منتشرنشده منتشر شوند و آن وقت معلوم میشو� که شما یک احمق به تمام معنا بودهاید�
«من از طرفدار فوتبال خوشم نمیآید� چون نقص عجیبی دارد و نمیتوان� بفهمد که چرا شما طرفدار فوتبال نیستید و اصرار دارد طوری با شما حرف بزند که انگار طرفدار فوتبالید»
«رانندهها� تاکسی ایتالیایی را میتوا� به سه دسته تقسیم کرد: آنهای� که در تمام مسیر در حال غرزدن و ابراز عقاید و نظراتشان هستند.
دسته دوم آنهای� هستند که عصبیاند� سکوت میکنن� و مردمگریزیشا� را در خلال رانندگیشا� عیان میسازن�.
دسته سوم آنهای� که با بیان داستانها� ناب از تنشهایشا� خلاص میشون� و تعریف میکنن� که چه ماجراهایی با مسافرانشان داشتهان�. این برش از روایتها� زندگی کوچکترین ارزش سمبولیکی ندارند و اگر در میخانه گفته شوند، متصدی بار مجبور میشو� فرد راوی را به خانه بفرستد و بگوید که وقت رفتن به رختخواب است.
...
در هرجای دنیا یک روش مطمئن برای شناخت راننده تاکسی وجود دارد: او همان کسی است که هیچ وقت پول خرد ندارد.»
October 9, 2020
از میان سه چهرۀ بیشتر شناخته شدۀ اومبرتو اکو- یعنی اکوی رماننوی� و اکوی نشانهشنا� و اکوی طنزنویسِ مطبوعات- اکوی رماننوی� را بیشتر از بقیۀ اکوها دوست دارم. در مورد اکوی نشانهشنا� نمیتوان� نظری بدهم چون که چیز زیادی از نشانهشناس� نمیفهم�. و اما اکوی طنز نویس؛ اکوی طنزنویس برای من یادآور مونتنی بود اما با چاشنی طنز. این کتاب بهترین کتاب برای ملاقات اکوی طنزنویس است
May 1, 2017
Eco can be really funny :)
January 21, 2021
Πολύ μου άρεσε!!
Πρώτη μου επαφή με τον κύριο Ουμπέρτο Έκο και ��ηλώνω ενθουσιασμένη. Το βιβλίο έχει μικρές ιστορίες που δημοσιεύτηκαν στη στήλη μιας εφημερίδας περί το 1990 και να σας πω... γελούσα συχνά και δυνατά! Και ταυτόχρονα με έβαλε σε σκέψεις. O ιδανικός συνδυασμός.
Κάθε ιστορία ήταν σαν ένα επεισόδιο μιας εύστοχης κωμικής σειράς με αυτοτελή επεισόδια. Διαβάζεις 2-3 σελίδες, γελάς, αναρωτιέσαι και προχωράς γιατί θέλεις περισσότερο.
4.5 γιατί εντάξει δεν ήταν όλες τέλειες. Σίγουρα αξίζει να το διαβάσετε.
Πρώτη μου επαφή με τον κύριο Ουμπέρτο Έκο και ��ηλώνω ενθουσιασμένη. Το βιβλίο έχει μικρές ιστορίες που δημοσιεύτηκαν στη στήλη μιας εφημερίδας περί το 1990 και να σας πω... γελούσα συχνά και δυνατά! Και ταυτόχρονα με έβαλε σε σκέψεις. O ιδανικός συνδυασμός.
Κάθε ιστορία ήταν σαν ένα επεισόδιο μιας εύστοχης κωμικής σειράς με αυτοτελή επεισόδια. Διαβάζεις 2-3 σελίδες, γελάς, αναρωτιέσαι και προχωράς γιατί θέλεις περισσότερο.
4.5 γιατί εντάξει δεν ήταν όλες τέλειες. Σίγουρα αξίζει να το διαβάσετε.
Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης πρώτα μας έπεισαν ότι το φανταστικό είναι πραγματικό και τώρα παν να μας πείσουν ότι το πραγματικό είναι φανταστικό και ότι όση περισσότερη πραγματικότητα μας δείχνουν οι τηλεοπτικές μας οθόνες, τόσο πιο κινηματογραφικός γίνεται ο καθημερινός μας κόσμος...
February 6, 2010
أعجبني في هذا الكتاب الإنتقاد الساخر، الذكي، والمضحك لأمور واقعية، بعيداً عن الهزل أو التجريح.. في مقاله (كيفية السفر مع سلمون) ينتقد كيف أن الانظمة المعلوماتية التي يفترض ان تجعل حياتنا اسهل هي ذاته يمكنها ان تجعل حياتنا اكثر تعقيدا وتجعل السفر مع سلمون صعباً!
فقط لمت نفسي على اختيار نسخة مترجمة مرتين! (نسخة المركز الثقافي العربي): من الايطالية إلى الفرنسية ومن ثم إلى العربية. ثمة كلمات فشلت الترجمة في نقلها الى العربية وأبقتها كما هي، وفي مواضع اخرى وجدتني قادرة على تصور ترجمات أفضل للعبارات!
الترجمة الانكليزية ليست صعبة، لمن يقرأون الانكليزية. ثمة نصوص قصيرة في موقع أمازون يمكنكم الإطلاع عليها!
فقط لمت نفسي على اختيار نسخة مترجمة مرتين! (نسخة المركز الثقافي العربي): من الايطالية إلى الفرنسية ومن ثم إلى العربية. ثمة كلمات فشلت الترجمة في نقلها الى العربية وأبقتها كما هي، وفي مواضع اخرى وجدتني قادرة على تصور ترجمات أفضل للعبارات!
الترجمة الانكليزية ليست صعبة، لمن يقرأون الانكليزية. ثمة نصوص قصيرة في موقع أمازون يمكنكم الإطلاع عليها!
April 10, 2013
It is funny to me now how forward thinking Eco was in terms of the mobile phone, the subject of my favorite essay in this book. In 1992, when the devices were still a rarity, he likened a mobile phone not to a luxury item for the important, but as a dog collar for the servants. I don't remember the exact words anymore, but his main point seemed to be, "If you are really important, you have someone else take care of that stuff for you; you are not at anyone's beck and call." It changed my view then and holds true now more than ever.
March 7, 2023
Solltet ihr je planen, Literaturwissenschaft oder ein ähnliches Fach zu studieren, dann bereitet euch schonmal darauf vor, dass euch jeder in eurem Bekanntenkreis plötzlich kistenweise Klassiker vorbeibringen wird, denn ihr braucht die ja sicher dringender. Und dann habt ihr plötzlich vier Ausgaben von Goethes "Faust" als Reclamhefte herumliegen und wisst nicht so richtig, was man denn jetzt damit anfangen soll. Gott sei Dank sind da manchmal aber auch kleine Schätze dabei! Zum Beispiel hat mein Vater mir unter anderem dieses Buch vererbt - was bedeutet, dass ich nicht nur dieses Buch lesen durfte, sondern auch die Anmerkungen, die er in dieses Buch gekritzelt hat als er in meinem Alter war, was ebenfalls spannend ist.
Ich muss zugeben, dass ich bisher von Umberto Eco weniger Bücher gelesen habe, als ich wahrscheinlich gelesen haben sollte. Bei so großen Autor:innen gibt es da immer einen ziemlich ordentlichen Druck, dass ich das kennen muss, verstehen muss und jedem Menschen, den ich ganz zufällig im Bus treffe, erklären können muss. Und natürlich muss mir jede Notiz dieser Autoren gefallen, denn die sind Klassiker und haben damit eigentlich fast Heiligenstatus und nicht sofort vor ihren Werken auf die Knie zu gehen, grenzt fast schon als Ketzerei. Kein Wunder also, dass nicht immer unbedingt Lust darauf habe, die großen Werke zu lesen, denn so eine Art von Druck kann ich in meinem Leben nicht brauchen.
In diesem Büchlein findet ihr verschiedene Kurztexte von Umberto Eco. Größtenteils handelt es sich dabei um satirische Ratschläge und Gebrauchsanweisungen: Wie funktionieren öffentliche Bibliotheken? Wie rechtfertige ich meine Büchersammlung vor Fremden? Wie zitiere ich eigentlich richtig in wissenschaftlichen Texten? Wie überlebe ich den Zoll, wenn ich ins Ausland reise? Oder auch: Wie verreise ich mit einem Lachs? Diese Gebrauchsanweisungen fand ich super spannend und lustig. Es handelt sich dabei natürlich größtenteils um Satire und es war für mich sehr interessant, zu sehen, was denn zum Zeitpunkt des Entstehens gerade Themen gewesen sein müssen, die Umberto Eco beschäftigt haben.
Danach folgt ein Nachrichtenaustausch, der in der Zukunft zwischen verschiedenen Arten von Aliens stattfindet. Ich hatte ehrlich keine Ahnung, dass Umberto Eco je Science Fiction geschrieben hat. Spannend fand ich, dass die Kommunikation hier so stark durch Vorurteile der verschiedenen "Rassen" und durch Misskommunikation geprägt wird, sowie durch die Unfähigkeit, seinen eigenen Standpunkt zu verlassen. Das erinnerte mich stark an den Umgang, den wir Menschen auch untereinander haben, wenn es darum geht, mit dem "Fremden", dem "Anderen" umzugehen. Und wir sind ja alle nur Menschen! Keine unterschiedlichen Spezies, die von anderen Planeten abstammen.
Trotz der Tatsache, dass mich dieser Nachrichtenaustausch so offensichtlich zum Nachdenken anregte, muss ich gestehen, dass ich gegen Ende das Interesse an dieser Kommunikation verlor. Ich hatte einfach das Gefühl, dass mir Vorwissen zu dieser Welt fehlt, die Umberto Eco uns hier zeigt. Es würde mich interessieren, ob zu dieser Welt wirklich nur diese paar Nachrichten existieren, die hier abgedruckt wurden, oder ob diese Nachrichten eine Art "Zusatzmaterial" zu einem längeren Text sind, von dem ich einfach bisher nichts gewusst habe.
Dieses Buch schließt dann mit ein paar Kurzgeschichten, die mich aber ehrlich gesagt nicht so ganz fesseln konnten. Ich glaube das liegt vor allem daran, dass der Ton meiner Meinung nach nicht wirklich zu den vorhergehenden Texten passte.
Mein Fazit? Alles in allem ein cooles Buch, das ich über weite Teile spannend fand. Wie es aber mit Sammlungen dieser Art immer ist, war für mich nicht jeder Text gleich interessant und mit ein paar konnte ich leider auch gar nichts anfangen. Aber alles in allem eine lesenswerte Sammlung.
Ich muss zugeben, dass ich bisher von Umberto Eco weniger Bücher gelesen habe, als ich wahrscheinlich gelesen haben sollte. Bei so großen Autor:innen gibt es da immer einen ziemlich ordentlichen Druck, dass ich das kennen muss, verstehen muss und jedem Menschen, den ich ganz zufällig im Bus treffe, erklären können muss. Und natürlich muss mir jede Notiz dieser Autoren gefallen, denn die sind Klassiker und haben damit eigentlich fast Heiligenstatus und nicht sofort vor ihren Werken auf die Knie zu gehen, grenzt fast schon als Ketzerei. Kein Wunder also, dass nicht immer unbedingt Lust darauf habe, die großen Werke zu lesen, denn so eine Art von Druck kann ich in meinem Leben nicht brauchen.
In diesem Büchlein findet ihr verschiedene Kurztexte von Umberto Eco. Größtenteils handelt es sich dabei um satirische Ratschläge und Gebrauchsanweisungen: Wie funktionieren öffentliche Bibliotheken? Wie rechtfertige ich meine Büchersammlung vor Fremden? Wie zitiere ich eigentlich richtig in wissenschaftlichen Texten? Wie überlebe ich den Zoll, wenn ich ins Ausland reise? Oder auch: Wie verreise ich mit einem Lachs? Diese Gebrauchsanweisungen fand ich super spannend und lustig. Es handelt sich dabei natürlich größtenteils um Satire und es war für mich sehr interessant, zu sehen, was denn zum Zeitpunkt des Entstehens gerade Themen gewesen sein müssen, die Umberto Eco beschäftigt haben.
Danach folgt ein Nachrichtenaustausch, der in der Zukunft zwischen verschiedenen Arten von Aliens stattfindet. Ich hatte ehrlich keine Ahnung, dass Umberto Eco je Science Fiction geschrieben hat. Spannend fand ich, dass die Kommunikation hier so stark durch Vorurteile der verschiedenen "Rassen" und durch Misskommunikation geprägt wird, sowie durch die Unfähigkeit, seinen eigenen Standpunkt zu verlassen. Das erinnerte mich stark an den Umgang, den wir Menschen auch untereinander haben, wenn es darum geht, mit dem "Fremden", dem "Anderen" umzugehen. Und wir sind ja alle nur Menschen! Keine unterschiedlichen Spezies, die von anderen Planeten abstammen.
Trotz der Tatsache, dass mich dieser Nachrichtenaustausch so offensichtlich zum Nachdenken anregte, muss ich gestehen, dass ich gegen Ende das Interesse an dieser Kommunikation verlor. Ich hatte einfach das Gefühl, dass mir Vorwissen zu dieser Welt fehlt, die Umberto Eco uns hier zeigt. Es würde mich interessieren, ob zu dieser Welt wirklich nur diese paar Nachrichten existieren, die hier abgedruckt wurden, oder ob diese Nachrichten eine Art "Zusatzmaterial" zu einem längeren Text sind, von dem ich einfach bisher nichts gewusst habe.
Dieses Buch schließt dann mit ein paar Kurzgeschichten, die mich aber ehrlich gesagt nicht so ganz fesseln konnten. Ich glaube das liegt vor allem daran, dass der Ton meiner Meinung nach nicht wirklich zu den vorhergehenden Texten passte.
Mein Fazit? Alles in allem ein cooles Buch, das ich über weite Teile spannend fand. Wie es aber mit Sammlungen dieser Art immer ist, war für mich nicht jeder Text gleich interessant und mit ein paar konnte ich leider auch gar nichts anfangen. Aber alles in allem eine lesenswerte Sammlung.
October 27, 2017
แสบดีมาก อ่านแล้วรู้เลยว่� Umberto Eco ต้องเป็นพวกปากร้ายพอพอกับ นม�
ว่าแล้วก็อยากไปห� "ผสมผสา�" ทั้ง 3 เล่� ขอ� นม� มาอ่านเลย.
ถ้าใครอยากได้หนังสืออ่านเล่นระหว่างเดินทางท่องเที่ยวทริปสั้� � หรือหนังสือที่ใช้อ่านคลายปมที่เขม็งเกลียวระหว่างคิ้วขณะที่รอคอยคนมาสาย .. ก็ขอแนะนำเล่มนี้เลย ..
ถ้าอ่านแล้วไม่หลุดขำออกมาบ้า� .. มาตบหัวเราเลย
ราอง
ว่าแล้วก็อยากไปห� "ผสมผสา�" ทั้ง 3 เล่� ขอ� นม� มาอ่านเลย.
ถ้าใครอยากได้หนังสืออ่านเล่นระหว่างเดินทางท่องเที่ยวทริปสั้� � หรือหนังสือที่ใช้อ่านคลายปมที่เขม็งเกลียวระหว่างคิ้วขณะที่รอคอยคนมาสาย .. ก็ขอแนะนำเล่มนี้เลย ..
ถ้าอ่านแล้วไม่หลุดขำออกมาบ้า� .. มาตบหัวเราเลย
ราอง
February 14, 2025
Zbirka tridesetak kraćih eseja koje je Umberto Eco 80-tih godina prošlog stoljeća pisao za tjednik L'Espresso. Prvi tekst, po kojem je naslovljeno i hrvatsko izdanje, ujedno je i najbolji i najzabavniji. Slijede tekstovi o raznim životnim situacijama, pisani uglavnom ironičnim tonom, mjestimice čak i dosta duhoviti (Kako predstaviti izložbeni katalog; Kako napisati UVOD; Kako prepoznati pornić). Neki su tekstovi zanimljivi zbog vremenskog odmaka s kojim možemo danas promatrati tadašnja tehnološka dostignuća (Kako ne koristiti fax; Kako ne koristiti mobitel). Ipak, većinom tekstova dominira određena doza elitizma koji, u tolikim količinama, nakon određenog broja stranica ne može djelovati drukčije nego iritantno. I to je glavni nedostatak ove knjižice.
April 30, 2015
While making my way through this collection I couldn’t help but be reminded of the classic scene from Fight Club in which the narrator introduces Tyler Durden to the concept of a “single-serving friend.� Umberto Eco is very clever, but with the wit washed away I’ve almost become convinced that the contents of this book could be summarized in a series of tweet-length statements.
To be sure, the essays are mostly amusing. “How to Replace a Driver’s License� and “How to Play Indians� were two of my favorites. Occasionally, they were intellectually delightful and betrayed a dash of Mr. Eco’s background in semiotics. “How to Be a TV Host� and “How to Justify a Private Library� come to mind in this regard. “Stars and Stripes� was a bizarre science fiction gem. And “Three Owls on a Chest of Drawers� will always have a place in dinner table conversation as the most convincing case against esoteric academic writing I have read.
That said, the humor became a little grating and repetitive as time went on. Simply put, it was too much of the same trick performed on repeat. Observations began melding together in my mind and I began to question why I was subjecting myself to what amounted to a book’s worth of Woody Allen monologues. Could have been worse. I guess. What’s six months if we still love each other?
Three stars. Ambarabà ciccì coccò.
To be sure, the essays are mostly amusing. “How to Replace a Driver’s License� and “How to Play Indians� were two of my favorites. Occasionally, they were intellectually delightful and betrayed a dash of Mr. Eco’s background in semiotics. “How to Be a TV Host� and “How to Justify a Private Library� come to mind in this regard. “Stars and Stripes� was a bizarre science fiction gem. And “Three Owls on a Chest of Drawers� will always have a place in dinner table conversation as the most convincing case against esoteric academic writing I have read.
That said, the humor became a little grating and repetitive as time went on. Simply put, it was too much of the same trick performed on repeat. Observations began melding together in my mind and I began to question why I was subjecting myself to what amounted to a book’s worth of Woody Allen monologues. Could have been worse. I guess. What’s six months if we still love each other?
Three stars. Ambarabà ciccì coccò.
August 30, 2022
These essays are perfect to read in starts while traveling, and in general a delicious treat for a fractured attention span, at about 2-3 pages each. Eco lets you in on the jokes, even the ones way over your head. One delight of reading this book was when I accidentally spilled a hearty slosh of airplane wine down its spine just a few minutes after finishing the “How to Eat in Flight� essay. I couldn’t have been happier. There is one joke halfway through the book that he makes in the form of a 30-page fever dream of space alien government officials writing telegrams back and forth. If anyone has ever made it through this entire essay, I’d love to hear if the joke was good enough.
September 3, 2018
จากเนื้อหาแล้วก็ขอสรุปว่าน่าจะชื่อ “วิธีมองโลกแบบอุมแบร์โต้�
หนังสือรวบรวมข้อเขียนวิพากษ์วิจารณ์เรื่องราวต่างๆแทบทุกอย่างในชีวิตประจำวั� เช่� การนั่งแทกซี่และบอกว่าคนขับแทกซี่ตัวจริงคือคนที่ไม่เคยมีเงินทอนเลย หม้อกาแฟตามโรงแรมที่เทแล้วต้องหกเลอะเทอะเสม� แต่ส่วนใหญ่จะเป็นเรื่องเกี่ยวข้องกับวงการสิ่งพิมพ์และทีวีซะเยอ�
อ่านแล้วบางอันก็ตล� จิกๆแสบๆคันๆดี บางอันก็ไม่ค่อยเข้าใ� คือถ้ามีพื้นฐานเรื่องสังคมยุโร� อิตาลีและรู้จักวรรณกรรมเด่นๆของโลกซักหน่อยคงเข้าใจมากขึ้น
หนังสือรวบรวมข้อเขียนวิพากษ์วิจารณ์เรื่องราวต่างๆแทบทุกอย่างในชีวิตประจำวั� เช่� การนั่งแทกซี่และบอกว่าคนขับแทกซี่ตัวจริงคือคนที่ไม่เคยมีเงินทอนเลย หม้อกาแฟตามโรงแรมที่เทแล้วต้องหกเลอะเทอะเสม� แต่ส่วนใหญ่จะเป็นเรื่องเกี่ยวข้องกับวงการสิ่งพิมพ์และทีวีซะเยอ�
อ่านแล้วบางอันก็ตล� จิกๆแสบๆคันๆดี บางอันก็ไม่ค่อยเข้าใ� คือถ้ามีพื้นฐานเรื่องสังคมยุโร� อิตาลีและรู้จักวรรณกรรมเด่นๆของโลกซักหน่อยคงเข้าใจมากขึ้น
April 22, 2020
Okumaya gec kalmisim dedigim kitaplardan. Ozellikle icinde bulundugumuz pandemi gunlerinde evde farkli bakis acilarini gorebilmek adina yaptigim calismalarda keyifli zaman gecirmeme, basit bulup uzerinde hic dusunmedigim seyleri sorgulamama sebep oldu.
Kisa yazilardan olusan eserde Eco'nun nuktedan yanini da kesfettim.
Olmeden once mutlaka okuyun!
Kisa yazilardan olusan eserde Eco'nun nuktedan yanini da kesfettim.
Olmeden once mutlaka okuyun!
December 29, 2022
I loved this book so much. I found it accidentally in my library, I actually did not know that I have it, but I am so happy that I did. It is so charming, fully with wit and humor. I highly recommend it!
November 12, 2013
En quittant Roumanie il y a plus de huit ans, je laissais là-bas non seulement une partie de ma famille et des amis, mais aussi d’une grande bibliothèque dont j’ai apporté au Canada peu de livres (surtout des écrivains roumains) en me disant que j’allais la refaire ici. Ce que j’ai fait, en rachetant peu à peu les titres que j’avais et aimais. Le problème est que j’ai tendance à oublier si j’ai acheté ou non un livre et me voici déjà avec une belle pile de doubles à donner à des amis.
C’est ce qui m’est arrivé avec Comment voyager avec un saumon que j’ai acheté chez un bouquiniste le mois passé, j’ai lu et annoté et quand j’ai voulu le placer sur l’étagère à côté des autres Umberto Eco j’ai eu la surprise de trouver un deuxième exemplaire brand new acheté à la librairie Renaud-Bray que j’avais rangé par erreur avant de le lire. Bon, et maintenant je fais quoi? Je vais garder l’usagé et annoté, évidemment, et faire cadeau le neuf, en me consolant avec l’idée qu’au moins moi, j’achète un même livre deux fois, pas une même blouse, comme une amie à moi �.
Ma petite histoire, que je pourrais nommer, en pastichant (ou postichant!) l’auteur, Comment se refaire une bibliothèque, même si est peut-être moins amusante et certainement pas si bien écrite que celles du volume, pourrait vous donner une idée de la thématique et des sujets de ce petit livre drôle sans être ‘’challenging’�, c’est-à-dire sans profondeurs insoupçonnées.
En effet, le ton légèrement ironique et indulgemment polémique se sent dès la première partie, « Galons et galaxies », parodie des récits de science-fiction qui suggère que même si la science évolue, la mentalité reste inchangée, comme le révèle cette vision stéréotype sur l’intelligence militaire : « Il est inadmissible que les attachés au centre militaire passent leur journée entière à penser. »
La plus intéressante m’a semblé la deuxième partie, « Modes d’emploi », bâtie autour du thème de l’aliénation de l’homme face à la technologie de plus en plus sophistiquée, thème traité non en registre ‘’sérieux’� mais satirique, en employant plusieurs tonalités, de l’ironie douce jusqu’au sarcasme féroce pour illustrer cette « dynamique de l’emmerdement » dans laquelle est entrainé l’homme moderne dont le symbole devient, quoi d’autre, le suppositoire chargé soudainement d'un profond (hi, hi!) sens philosophique : « Le suppositoire contient l’idée d’un trajet forcé qui, du dehors � le monde de l’apparence � le conduit vers le dedans � le monde de l’intériorité. »
Il a été également amusant d’apprendre comment les gens célèbres répondraient à la question ‘’Comment ça va’� :
« Priape : ‘Je fais la queue�. Socrate : ‘Je ne sais pas�. Onan : ‘Je me contente de peu.� Moïse : ‘Oh! La barbe!� Nostradamus : ‘Quand?� Descartes : ‘Bien, je pense.� Marat : ‘Ça baigne!� Darwin : ‘On s’adapte.� Nietzsche : ‘Au-delà de bien, merci.� Proust : ‘Donnons du temps au temps.� Kafka : ‘J’ai le cafard.� Marie Curie : ‘Je suis radieuse!� Dracula : ‘J’ai de la veine.� Camus : ‘Question absurde.� Jésus : ‘Je revis.� Judas : ‘Un baiser?� Daguerre : ‘Je suis en plein développement.’�
En ce qui concerne la Cacopédie (sujet de la troisième partie du volume) elle m’a semblé un exercice intellectuel style Borges moins la spontanéité du dernier, bien que çà et là on trouve des passages rigolos, comme l’idée de fonder une critique ‘’quantique’�, à savoir «une endosocioéconomie du texte narratif. Pour chaque roman, on doit pouvoir calculer les frais des fournitures engagés par l’auteur dans l’élaboration des expériences qu’il évoque� »
En résumé, le volume m’a semblé jaillir d’un moment de relaxation, une pause cigarette avant de retourner aux choses plus sérieuses. Un passe-temps amusant, mais pas du tout mémorable. Néanmoins, si vous avez envie d'un Eco ludique et insouciant, ça vaut absolument la peine de le lire.
C’est ce qui m’est arrivé avec Comment voyager avec un saumon que j’ai acheté chez un bouquiniste le mois passé, j’ai lu et annoté et quand j’ai voulu le placer sur l’étagère à côté des autres Umberto Eco j’ai eu la surprise de trouver un deuxième exemplaire brand new acheté à la librairie Renaud-Bray que j’avais rangé par erreur avant de le lire. Bon, et maintenant je fais quoi? Je vais garder l’usagé et annoté, évidemment, et faire cadeau le neuf, en me consolant avec l’idée qu’au moins moi, j’achète un même livre deux fois, pas une même blouse, comme une amie à moi �.
Ma petite histoire, que je pourrais nommer, en pastichant (ou postichant!) l’auteur, Comment se refaire une bibliothèque, même si est peut-être moins amusante et certainement pas si bien écrite que celles du volume, pourrait vous donner une idée de la thématique et des sujets de ce petit livre drôle sans être ‘’challenging’�, c’est-à-dire sans profondeurs insoupçonnées.
En effet, le ton légèrement ironique et indulgemment polémique se sent dès la première partie, « Galons et galaxies », parodie des récits de science-fiction qui suggère que même si la science évolue, la mentalité reste inchangée, comme le révèle cette vision stéréotype sur l’intelligence militaire : « Il est inadmissible que les attachés au centre militaire passent leur journée entière à penser. »
La plus intéressante m’a semblé la deuxième partie, « Modes d’emploi », bâtie autour du thème de l’aliénation de l’homme face à la technologie de plus en plus sophistiquée, thème traité non en registre ‘’sérieux’� mais satirique, en employant plusieurs tonalités, de l’ironie douce jusqu’au sarcasme féroce pour illustrer cette « dynamique de l’emmerdement » dans laquelle est entrainé l’homme moderne dont le symbole devient, quoi d’autre, le suppositoire chargé soudainement d'un profond (hi, hi!) sens philosophique : « Le suppositoire contient l’idée d’un trajet forcé qui, du dehors � le monde de l’apparence � le conduit vers le dedans � le monde de l’intériorité. »
Il a été également amusant d’apprendre comment les gens célèbres répondraient à la question ‘’Comment ça va’� :
« Priape : ‘Je fais la queue�. Socrate : ‘Je ne sais pas�. Onan : ‘Je me contente de peu.� Moïse : ‘Oh! La barbe!� Nostradamus : ‘Quand?� Descartes : ‘Bien, je pense.� Marat : ‘Ça baigne!� Darwin : ‘On s’adapte.� Nietzsche : ‘Au-delà de bien, merci.� Proust : ‘Donnons du temps au temps.� Kafka : ‘J’ai le cafard.� Marie Curie : ‘Je suis radieuse!� Dracula : ‘J’ai de la veine.� Camus : ‘Question absurde.� Jésus : ‘Je revis.� Judas : ‘Un baiser?� Daguerre : ‘Je suis en plein développement.’�
En ce qui concerne la Cacopédie (sujet de la troisième partie du volume) elle m’a semblé un exercice intellectuel style Borges moins la spontanéité du dernier, bien que çà et là on trouve des passages rigolos, comme l’idée de fonder une critique ‘’quantique’�, à savoir «une endosocioéconomie du texte narratif. Pour chaque roman, on doit pouvoir calculer les frais des fournitures engagés par l’auteur dans l’élaboration des expériences qu’il évoque� »
En résumé, le volume m’a semblé jaillir d’un moment de relaxation, une pause cigarette avant de retourner aux choses plus sérieuses. Un passe-temps amusant, mais pas du tout mémorable. Néanmoins, si vous avez envie d'un Eco ludique et insouciant, ça vaut absolument la peine de le lire.
November 13, 2017
เขียนสนุกดี อ่านเพลิน� ขำ� แต่ปัญหาใหญ่ของหนังสือในลักษณะการวิพากษ์วิจารณ์เสียดเย้ยคือคุณค่าในเชิงสาก� เพราะหากไม่ทราบบริบททางการเมือง วัฒนธรรม และสังคม ของผู้เขียน ในช่วงเวลาที่บทความตีพิมพ� ก็จะทำให้อ่านแทบไม่รู้เรื่อ� (คล้ายๆ กับเพื่อนเล่าเรื่องตลกให้ฟัง แล้วเราสงสัยว่าขำตรงไหนวะ)
ไม่ค่อยแนะนำเท่าไหร่สำหรับนักอ่านมือใหม่ที่ไม่อินกับบริบทโลกในช่วงต้นทศวรรษที� 90 หรืออินกับหนังสือคลาสสิคแนะนำให้ข้ามเถอะครั�
ไม่ค่อยแนะนำเท่าไหร่สำหรับนักอ่านมือใหม่ที่ไม่อินกับบริบทโลกในช่วงต้นทศวรรษที� 90 หรืออินกับหนังสือคลาสสิคแนะนำให้ข้ามเถอะครั�
June 21, 2010
Glorified diary of complaints that you'd probably hear from your grandparents. Uninteresting.
January 6, 2021
Some of these were really good. Others, however, made me skim through the book and I'm usually not a skimmer.
October 6, 2019
ช่วงแรกๆอาจจะยังไม่ขำอะไรมาก บางเรื่องอาจจะเข้าใจได้ไม่ทั้งหมดเพราะเป็นมุกที่เจอในชีวิตประจำวันของชาวยุโรปเขา
ในช่วง 1980's ซึ่งมาอ่านตอนนี้อาจจะไม่ได้เป็นแบบนั้นแล้วในบางเรื่อ�
แต่ช่วงเรื่องกลางๆ มาถึงท้า� สนุกมากขึ้� ยิ่งช่วงบทความปีท้าย� �.�.2000 มา จะเป็นการวิพากษ์เกี่ยวกับสังคมออนไลน์อินเทอร์เน็ตต่างๆ ลุงเอโคแกเฉียบจริงอะไรจริง บางเรื่องมันมากกว่าแค่ขำขันดาด� แต่ขำแบบปรัชญา ขำลึกๆ ซึ่งบางท� ก็ขำไม่ออก เพราะมุกลุงล้ำเกินไ� ฉลาดเกินไ� ตามไม่ทั� 55 แต่ละเรื่องเราอ่านจบไป ผ่านไปสั� 10 กว่านาที มาอ่านเรื่องต่อไป ถึงรู้สึกได้ว่� เอ๊�... เมื่อกี้แกด่าเรา(คนทั่วไป)ไปนี่หว่� ซึ่งแกหลอกด่าคนอ่านนี่เยอะพอประมาณเลย หรือบางทีลุงแกก็เล่นตัวเองก่อนก็มี
สำหรับเรา ขำก๊ากหน่อ� เรื่อ� วิธีเดินทางโดยรถไฟในอเมริก�, วิธีจัดระบบห้องสมุดประชาชน, วิธีซื้ออุปกรณ์เสริม, วิธีผ่านด่านศุลกาก� ฯล�
แถมเรื่องสุดท้ายลุงแกยังจะทิ้งท้ายรายชื่อหนังสือปรัชญาต่างๆไว้ให้ตามไปอ่านอี� ขำแบบปรัชญาจริงๆ (ถ้าคนอ่านจะอุตริตามไปอ่านบ้า�555)
ปล.เพิ่งเคยอ่านผลงานของเอโคเล่มนี้เป็นเล่มแรก เลยพอจะเค้าลางได้เลยว่าเล่มสมัญญาแห่งดอกกุหลาบของแกนี่มีของแน่นอ�
ปล.2 ลุงแกแอบเป็นห่วงยุคอินเทอร์เน็ตและพวกสื่� ด้วยนะ วิเคราะห์ไว้ดีมาก ดูเป็นห่วงเป็นใยคนอ่านจริงๆ (ถึงแม้ว่าเรื่องส่วนใหญ่ในเล่มจะจิกหนักกัดแซะดอกใหญ่บ้างก็เถอะน�)
ในช่วง 1980's ซึ่งมาอ่านตอนนี้อาจจะไม่ได้เป็นแบบนั้นแล้วในบางเรื่อ�
แต่ช่วงเรื่องกลางๆ มาถึงท้า� สนุกมากขึ้� ยิ่งช่วงบทความปีท้าย� �.�.2000 มา จะเป็นการวิพากษ์เกี่ยวกับสังคมออนไลน์อินเทอร์เน็ตต่างๆ ลุงเอโคแกเฉียบจริงอะไรจริง บางเรื่องมันมากกว่าแค่ขำขันดาด� แต่ขำแบบปรัชญา ขำลึกๆ ซึ่งบางท� ก็ขำไม่ออก เพราะมุกลุงล้ำเกินไ� ฉลาดเกินไ� ตามไม่ทั� 55 แต่ละเรื่องเราอ่านจบไป ผ่านไปสั� 10 กว่านาที มาอ่านเรื่องต่อไป ถึงรู้สึกได้ว่� เอ๊�... เมื่อกี้แกด่าเรา(คนทั่วไป)ไปนี่หว่� ซึ่งแกหลอกด่าคนอ่านนี่เยอะพอประมาณเลย หรือบางทีลุงแกก็เล่นตัวเองก่อนก็มี
สำหรับเรา ขำก๊ากหน่อ� เรื่อ� วิธีเดินทางโดยรถไฟในอเมริก�, วิธีจัดระบบห้องสมุดประชาชน, วิธีซื้ออุปกรณ์เสริม, วิธีผ่านด่านศุลกาก� ฯล�
แถมเรื่องสุดท้ายลุงแกยังจะทิ้งท้ายรายชื่อหนังสือปรัชญาต่างๆไว้ให้ตามไปอ่านอี� ขำแบบปรัชญาจริงๆ (ถ้าคนอ่านจะอุตริตามไปอ่านบ้า�555)
ปล.เพิ่งเคยอ่านผลงานของเอโคเล่มนี้เป็นเล่มแรก เลยพอจะเค้าลางได้เลยว่าเล่มสมัญญาแห่งดอกกุหลาบของแกนี่มีของแน่นอ�
ปล.2 ลุงแกแอบเป็นห่วงยุคอินเทอร์เน็ตและพวกสื่� ด้วยนะ วิเคราะห์ไว้ดีมาก ดูเป็นห่วงเป็นใยคนอ่านจริงๆ (ถึงแม้ว่าเรื่องส่วนใหญ่ในเล่มจะจิกหนักกัดแซะดอกใหญ่บ้างก็เถอะน�)
June 27, 2022
Recopilación de textos diversos que cuestionan el mundo y las cosas, describiendo una realidad siempre compleja. Relatos desopilantes e insólitos, a modo de instrucciones de uso: Cómo viajar con un salmón, Cómo hacer un inventario, Cómo hablar de los animales. Historias verdaderas, me encantó Carta a mi hijo, en dónde el autor plantea una inobjetable defensa de los juguetes bélicos, belleza y ternura. Me pareció un buen recreo, humor irónico, crítico, muy divertido. Aunque siento que se me escapa mucho, porque el bagaje cultural del autor es inmenso, ha sido un deleite
August 9, 2024
Ο Eco βάζει στην πρώτη γραμμή το ελαφρώς ειρωνικό, καυστικό του χιούμορ (τον συμπάθησα κάπως παραπάνω γι'αυτό) και μας δίνει αρκετές ιστορίες, δημοσιευμένες στον Τύπο κάμποσες δεκαετίες πριν. Πολλές από αυτές, παραμένουν επίκαιρες έως και σήμερα, δίνοντας έξτρα πόντους στην ευφυΐα του Eco.
Ευχάριστο βιβλίο, διαβάζεται εύκολα και σίγουρα δημιουργεί χαμόγελα/γέλια κάθε που ο συγγραφέας αφήνει ελεύθερο το χιούμορ του να πάρει τα ηνία.
Εντάξει, δεν ήταν όλες οι ιστορίες τόσο καλές αλλά γέλασα οπότε 4 αστέρια ιτ ιζ.
Ευχάριστο βιβλίο, διαβάζεται εύκολα και σίγουρα δημιουργεί χαμόγελα/γέλια κάθε που ο συγγραφέας αφήνει ελεύθερο το χιούμορ του να πάρει τα ηνία.
Εντάξει, δεν ήταν όλες οι ιστορίες τόσο καλές αλλά γέλασα οπότε 4 αστέρια ιτ ιζ.
April 8, 2025
Първи сблъсък с Умберто Еко, недотам формален, но много забавен. Някои от статиите действително предоставят храна за размисъл, други - не толкова. Въпреки това съм нетърпелива и любопитна, в най-скоро време ще се ориентирам към други негови книги.
September 8, 2022
half of the essays are about eco spilling food on himself like a slob. the sign of an intellectual titan if there ever was one
March 14, 2020
Τι να πρωτοπώ για αυτό το βιβλίο.
Όταν ήμουν περίπου στην δέκατη σελίδα, το έκλεισα, το άφησα δίπλα μου, και βιάστηκα να παραγγειλώ ηλεκτρονικά ένα δικό μου αντίτυπο. Γιατί βέβαια το έκανα αυτό...; Γιατί έχω τόσα να σημειώσω πάνω του και προφανώς δεν γράφουμε σε βιβλία που δεν είναι δικά μας.
Δεν νομίζω ότι μπορώ να περιγράψω αυτό το έργο του Έκο, γιατί ό,τι λέω μου ακούγεται λάθος.
Από τις πρώτες γραμές με είχε κερδίσει με την άκρως χιουμοριστική ειρωνεία του, η οποία στέκει και ακουμπάει κάτι μέσα στον αναγνώστη, γιατί πολύ απλά, είναι η αλήθεια. Σατυρίζει θεσμούς, νοοτροπίες, συμπεριφορές και οργανισμούς της κοινωνίας με τους -φαινομενικά- πιο ανάλαφρους τρόπους. Στην πραγματικότητα όμως, ο τρόπος του Έκο είναι ό,τι πιο thought- provoking έχω δει τελευταία.
Αυτός ακριβώς ο δυϊσμός που διέπει το έργο του, σε συνδυασμό με την διαχρονικότητα της κριτικής του - η οποία παραμένει έγκαιρη 30 χρόνια μετά-, με κέρδισε ως το τέλος και με έβαλε να σκεφτώ για πολλή ώρα τον τρόπο που λειτουργούμε μέσα στην κοινωνία και πως την αντιλαμβανόμαστε.
Ανυπομονώ να το ξαναδιαβάσω, γιατί κατά την άποψη μου, είναι βιβλίο που σηκώνει χοντρό ξεκοκκάλιασμα.
Για περισσότερες βιβλιοκριτικές, κατευθυνθείτε εδώ:
Όταν ήμουν περίπου στην δέκατη σελίδα, το έκλεισα, το άφησα δίπλα μου, και βιάστηκα να παραγγειλώ ηλεκτρονικά ένα δικό μου αντίτυπο. Γιατί βέβαια το έκανα αυτό...; Γιατί έχω τόσα να σημειώσω πάνω του και προφανώς δεν γράφουμε σε βιβλία που δεν είναι δικά μας.
Δεν νομίζω ότι μπορώ να περιγράψω αυτό το έργο του Έκο, γιατί ό,τι λέω μου ακούγεται λάθος.
Από τις πρώτες γραμές με είχε κερδίσει με την άκρως χιουμοριστική ειρωνεία του, η οποία στέκει και ακουμπάει κάτι μέσα στον αναγνώστη, γιατί πολύ απλά, είναι η αλήθεια. Σατυρίζει θεσμούς, νοοτροπίες, συμπεριφορές και οργανισμούς της κοινωνίας με τους -φαινομενικά- πιο ανάλαφρους τρόπους. Στην πραγματικότητα όμως, ο τρόπος του Έκο είναι ό,τι πιο thought- provoking έχω δει τελευταία.
Αυτός ακριβώς ο δυϊσμός που διέπει το έργο του, σε συνδυασμό με την διαχρονικότητα της κριτικής του - η οποία παραμένει έγκαιρη 30 χρόνια μετά-, με κέρδισε ως το τέλος και με έβαλε να σκεφτώ για πολλή ώρα τον τρόπο που λειτουργούμε μέσα στην κοινωνία και πως την αντιλαμβανόμαστε.
Ανυπομονώ να το ξαναδιαβάσω, γιατί κατά την άποψη μου, είναι βιβλίο που σηκώνει χοντρό ξεκοκκάλιασμα.
Για περισσότερες βιβλιοκριτικές, κατευθυνθείτε εδώ:
September 27, 2020
เรื่องสั้� เหมือนลุงวัยกลางคนบ่นให้ฟังเกี่ยวกับทุ� � สิ่งรอบตัว
ซื้อเพราะชื่อเรื่อ� อย่างแท้จริง
หนังสือเปิดตัวด้วยเรื่องประหลาด � อย่า� "การเดินทางกับแซลม่อน"
ที่จริ� � ไม่ได้มีอะไรเลย นอกจากเอาแซลม่อนตัวใหญ่ ใส่ในตู้เย็� โรงแรม แล้วโดนชาร์ตค่าเครื่องดื่มทั้งหมดที่ยกอออกมานอกตู้เย็�
เพราะพนักงา� รร พูดกันคนละภาษา
ตัวอย่างอื่น �
วิธีใช้หม้อกาแฟนรก กาแฟอเมริกาโน่ อาจเป็นน้ำขุ่นๆเซิร์ฟที่ 100 องศาในแก้วพลาสติกที่เก็บความร้อนเหมือนกระติกร้อ� ปกติแล้วกาแฟชนิดนี้มีให้เราดื่มในสถานีรถไฟเพื่อจงใจฆ่าล้างเผ่าพันธุ�
ตลกร้ายจนอาจดูใจร้ายในบางบ� เช่�"วิธีการใช้ห้องสมุด"
Displaying 1 - 30 of 419 reviews
Can't find what you're looking for?
Get help and learn more about the design.