What do you think?
Rate this book
Οι φωνές του ποταμού Παμάνο
Οι ηλικιωμένοι στην Τουρένα λένε πως μόνο όσοι πρόκειται να πεθάνουν ακούν το κελάρυσμα του ποταμού Παμάνο...
Το τρομερό καλοκαίρι του 1936, η Ελιζένα Βιλαμπρού είδε τους αναρχικούς να σκοτώνουν βάναυσα τον πατέρα και τον αδελφό της. Και το '44, όταν τα στρατεύματα του Φράνκο κατέλαβαν την περιοχή κάποιοι σκότωσαν μέσα στην εκκλησία του χωριού τον Ουριόλ Φουντέλιας, τον άντρα που αγαπούσε κρυφά. Από τότε η Ελιζέντα, με την ψυχή γεμάτη σκιές, έβαλε σκοπό να εκδικηθεί Θεό και ανθρώπους και να αποδείξει σε όλους πως ο Ουριόλ άξιζε να τιμηθεί σαν πραγματικός άγιος.
Εξήντα χρόνια αργότερα η Τίνα, μια φιλήσυχη δασκάλα, βρίσκει κρυμμένο πίσω από τον πίνακα μιας τάξης στο παλιό σχολικό κτήριο της Τουρένα ένα κουτί με γράμματα του Ουριόλ. Με αυτή την ανακάλυψη αρχίζει να ξεδιπλώνεται ένα επικίνδυνο κουβάρι παρεξηγήσεων, ηρωισμού και δειλίας που η άκρη του βρίσκεται χαμένη στην Καταλονία την εποχή του ισπανικού εμφύλιου. Ζωντανεύουν παλιές επώδυνες ιστορίες που περιστρέφονται γύρω από έναν έρωτα σχεδόν τερατώδη, και πρόσωπα-κλειδιά που ολοκληρώνονται τραγικά το ένα μέσα από το άλλο.
Η περιπέτεια της αυτονομίας της Καταλονίας μέσα από τις συνέπειες των πράξεων ανθρώπων που δεν επέτρεψαν ποτέ στον εαυτό τους να συγχωρέσουν.
Το τρομερό καλοκαίρι του 1936, η Ελιζένα Βιλαμπρού είδε τους αναρχικούς να σκοτώνουν βάναυσα τον πατέρα και τον αδελφό της. Και το '44, όταν τα στρατεύματα του Φράνκο κατέλαβαν την περιοχή κάποιοι σκότωσαν μέσα στην εκκλησία του χωριού τον Ουριόλ Φουντέλιας, τον άντρα που αγαπούσε κρυφά. Από τότε η Ελιζέντα, με την ψυχή γεμάτη σκιές, έβαλε σκοπό να εκδικηθεί Θεό και ανθρώπους και να αποδείξει σε όλους πως ο Ουριόλ άξιζε να τιμηθεί σαν πραγματικός άγιος.
Εξήντα χρόνια αργότερα η Τίνα, μια φιλήσυχη δασκάλα, βρίσκει κρυμμένο πίσω από τον πίνακα μιας τάξης στο παλιό σχολικό κτήριο της Τουρένα ένα κουτί με γράμματα του Ουριόλ. Με αυτή την ανακάλυψη αρχίζει να ξεδιπλώνεται ένα επικίνδυνο κουβάρι παρεξηγήσεων, ηρωισμού και δειλίας που η άκρη του βρίσκεται χαμένη στην Καταλονία την εποχή του ισπανικού εμφύλιου. Ζωντανεύουν παλιές επώδυνες ιστορίες που περιστρέφονται γύρω από έναν έρωτα σχεδόν τερατώδη, και πρόσωπα-κλειδιά που ολοκληρώνονται τραγικά το ένα μέσα από το άλλο.
Η περιπέτεια της αυτονομίας της Καταλονίας μέσα από τις συνέπειες των πράξεων ανθρώπων που δεν επέτρεψαν ποτέ στον εαυτό τους να συγχωρέσουν.
650 pages, Paperback
First published January 1, 2004
130 people are currently reading
2503 people want to read
About the author
Jaume Cabré
43books650followersJaume Cabré i Fabré (Barcelona, 1947) is a philologist and Catalan writer.
Graduated in Catalan Philology by the University of Barcelona, high-school professor in leave of absence and teacher to the University of Lleida, member of the Philological Section of the Institut d'Estudis Catalans.
During many years he has combined literary writing with teaching. He has also worked in the television and cinematographic scripting. With Joaquim Maria Puyal he was the creator and scriptwriter of the first Catalan television series: La Granja (1989-1992), after which followed other titles like Estació d'Enllaç (1994-1998), Crims (2000) and the tvmovies La dama blanca (1987), Nines russes (2003) and Sara (2003). He has also written, together with Jaume Fuster, Vicenç Villatoro and Antoni Verdaguer, the script of the Antoni Verdaguer's films La teranyina (1990), based on his novel, and Havanera (1993).
Graduated in Catalan Philology by the University of Barcelona, high-school professor in leave of absence and teacher to the University of Lleida, member of the Philological Section of the Institut d'Estudis Catalans.
During many years he has combined literary writing with teaching. He has also worked in the television and cinematographic scripting. With Joaquim Maria Puyal he was the creator and scriptwriter of the first Catalan television series: La Granja (1989-1992), after which followed other titles like Estació d'Enllaç (1994-1998), Crims (2000) and the tvmovies La dama blanca (1987), Nines russes (2003) and Sara (2003). He has also written, together with Jaume Fuster, Vicenç Villatoro and Antoni Verdaguer, the script of the Antoni Verdaguer's films La teranyina (1990), based on his novel, and Havanera (1993).
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 283 reviews
August 10, 2020
Llegué a este libro después de alucinar con "Yo confieso". Me gustó mucho, pero esta vez aluciné menos... pero no mucho menos, quizás una mijita menos.
March 29, 2017
<<Μην περιμένεις τίποτα από τη ζωή έτσι ο θάνατος δεν πονάει τόσο >>
Μάλιστα. Τα κατάφερα. Και όταν λέω τα κατάφερα το εννοώ με την έννοια ότι δεν έχω καταλάβει πως τα καταφέρνω έτσι και πάντα καταπιάνομαι με δύσκολα και απαιτητικά βιβλία όταν δεν έχω την καλύτερη μου διάθεση του κόσμου και οι αναγνωστικές μου δυνάμεις φτάνουν το πολύ μέχρι το φυλλάδιο των λιντλ.
Ευτυχώς βέβαια οι Φωνές του Ποταμού Παμάνο δεν είναι βιβλίο από τα λιντλ αν και νομίζω ότι στην πρώτη του εμφάνιση στο ελληνικό κοινό μάλλον πέρασε απαρατήρητο και γνωρίζει τώρα τη δόξα του εξαιτίας της τεράστιας εκδοτικής επιτυχίας του Confiteor. Κάπως έτσι το έμαθα και εγώ και αποφάσισα να γνωρίσω με αυτό τη γραφή του συγγραφέως πριν την ανάγνωση του κονφιτεόρ που μέχρι τώρα ανέβαλλα. Δύσκολο βιβλίο θα το χαρακτήριζα λόγω της ιδιαίτερης γραφής του Καμπρέ, ένα βιβλίο με φόντο τον ισπανικό εμφύλιο. Ένα γεμάτο βιβλίο με συνεχείς ανατροπές και βουτάει τον αναγνώστη του στα βάθη της ιστορίας δίνοντας το ρόλο του αφηγητή στους ήρωες του οι οποίοι κινούνται σε διαφορετικές χρονικές περιόδους. Γενικότερα δεν είμαι τόσο φαν των βιβλίων με συνεχές πηγαινελα μπροστά και πίσω στο χρόνο όμως ο Καμπρέ το κάνει με ένα τέτοιο μαεστρικό τρόπο που σε συναρπάζει. Δε θα σας πω ψέματα είναι ένα βιβλίο που χρειάζεται αρκετή υπομονή, στην αρχή μπορεί και να σας αποθαρρύνει ή μάλλον να σας απογοητεύσει η γραφή εμένα για την ακρίβεια υπήρξαν στιγμές αρχικά που μου φάνηκε δυσνόητη ότι έχανα τη ροή των γεγονότων όμως η επιμονή και η πίστη ότι η συνέχεια θα με δικαιώσει εξοικειώθηκα με το περιεχόμενο και βίωσα την αγωνία για την τύχη των ηρώων. Ένα βιβλίο μνήμης που δε θα σας αφήσει ασυγκίνητους . Ένα ξεχωριστά ανθρώπινο δημιούργημα γεμάτο γνώση, που παίζει με το χρόνο δεδομένου του πραγματικά έξυπνου τρικ του Καμπρέ να αλλάζει το χρόνο της αφήγησης του ακόμα και μέσα στην ίδια την πρόταση. Ένα βιβλίο πρόκληση μόνο για απαιτητικούς αναγνώστες.
Μάλιστα. Τα κατάφερα. Και όταν λέω τα κατάφερα το εννοώ με την έννοια ότι δεν έχω καταλάβει πως τα καταφέρνω έτσι και πάντα καταπιάνομαι με δύσκολα και απαιτητικά βιβλία όταν δεν έχω την καλύτερη μου διάθεση του κόσμου και οι αναγνωστικές μου δυνάμεις φτάνουν το πολύ μέχρι το φυλλάδιο των λιντλ.
Ευτυχώς βέβαια οι Φωνές του Ποταμού Παμάνο δεν είναι βιβλίο από τα λιντλ αν και νομίζω ότι στην πρώτη του εμφάνιση στο ελληνικό κοινό μάλλον πέρασε απαρατήρητο και γνωρίζει τώρα τη δόξα του εξαιτίας της τεράστιας εκδοτικής επιτυχίας του Confiteor. Κάπως έτσι το έμαθα και εγώ και αποφάσισα να γνωρίσω με αυτό τη γραφή του συγγραφέως πριν την ανάγνωση του κονφιτεόρ που μέχρι τώρα ανέβαλλα. Δύσκολο βιβλίο θα το χαρακτήριζα λόγω της ιδιαίτερης γραφής του Καμπρέ, ένα βιβλίο με φόντο τον ισπανικό εμφύλιο. Ένα γεμάτο βιβλίο με συνεχείς ανατροπές και βουτάει τον αναγνώστη του στα βάθη της ιστορίας δίνοντας το ρόλο του αφηγητή στους ήρωες του οι οποίοι κινούνται σε διαφορετικές χρονικές περιόδους. Γενικότερα δεν είμαι τόσο φαν των βιβλίων με συνεχές πηγαινελα μπροστά και πίσω στο χρόνο όμως ο Καμπρέ το κάνει με ένα τέτοιο μαεστρικό τρόπο που σε συναρπάζει. Δε θα σας πω ψέματα είναι ένα βιβλίο που χρειάζεται αρκετή υπομονή, στην αρχή μπορεί και να σας αποθαρρύνει ή μάλλον να σας απογοητεύσει η γραφή εμένα για την ακρίβεια υπήρξαν στιγμές αρχικά που μου φάνηκε δυσνόητη ότι έχανα τη ροή των γεγονότων όμως η επιμονή και η πίστη ότι η συνέχεια θα με δικαιώσει εξοικειώθηκα με το περιεχόμενο και βίωσα την αγωνία για την τύχη των ηρώων. Ένα βιβλίο μνήμης που δε θα σας αφήσει ασυγκίνητους . Ένα ξεχωριστά ανθρώπινο δημιούργημα γεμάτο γνώση, που παίζει με το χρόνο δεδομένου του πραγματικά έξυπνου τρικ του Καμπρέ να αλλάζει το χρόνο της αφήγησης του ακόμα και μέσα στην ίδια την πρόταση. Ένα βιβλίο πρόκληση μόνο για απαιτητικούς αναγνώστες.
July 22, 2019
ΆφӬνος
(με ένα σφίξιμο στο στομάχι και με μια χαρά που ακόμη η λογοτεχνία με κάνει να νιώθω έτσι).
(με ένα σφίξιμο στο στομάχι και με μια χαρά που ακόμη η λογοτεχνία με κάνει να νιώθω έτσι).
March 11, 2021
Μου αρέσουν τα ποτάμια� κρύβουν μέσα τους το αρχέγονο, κυλάνε και παίρνουν μαζί τους όλες τις στεναχώριες του κόσμου� αντίθετα οι λίμνες είναι στατικές, μελαγχολικές, η υγρασία έρχεται και κάθεται πάνω σου πλακώνοντας την ψυχή σου� Το κελάρυσμα του ποταμού Παμάνο, το ακούν μόνο όσοι πρόκειται να πεθάνουν και σ’εκείν� την περιοχή της Καταλωνίας, σε κάποιες πλαγιές των Πυρηναίων, πολλοί άκουσαν το κλάμα του Παμάνο�
Στην Ελλάδα, οι περισσότεροι τον Καμπρέ τον γνωρίσαμε από το «Confiteor» κι ακολουθήσαμε ανάδρομη τροχιά� το λες και λίγο ‘παλιμπαιδισμό’� «Στις φωνές του ποταμού Παμάνο» ο Καμπρέ δεν μπλέκει τόσο περίτεχνα χρόνους και πρόσωπα στην ίδια μέσα πρόταση. Σαφώς και δείχνει τα δόντια του και τι θα επακολουθήσει στη συνέχεια, κάνει ένα μπρος � πίσω, ένα δεξιά � αριστερά, αλλά η γραφή του δεν είναι τόσο δαιδαλώδης, μπορεί κανείς να την παρακολουθήσει πολύ πιο εύκολα.
Η ιστορία ξεκινάει με την Τίνα, εκεί στο 2002, μια δασκάλα της Καταλωνίας, ερασιτέχνη φωτογράφο και μελλοντική συγγραφέα ενός βιβλίου για τα σχολεία και τις διδακτικές συνήθειες της περιοχής (τα κάνουν κάτι τέτοια οι δάσκαλοι με κάτι προγράμματα της περιβαλλοντικής), όταν ανακαλύπτει εντελώς τυχαία (πώς αλλιώς δηλαδή;) το ημερολόγιο του Ουριόλ Φουντέλιας, ενός δασκάλου κατά τη δεκαετία του 1940, όταν ο Φράνκο βρίσκεται πλέον καλά γαντζωμένος στην εξουσία. Μέσα από το ημερολόγιο του λοιπόν, παρατηρούμε τη ζωή του, σε μια εποχή που μια ολόκληρη περιοχή μαστίζεται από τις εμφύλιες διαμάχες� ο Ουριόλ, ένας δάσκαλος δειλός λέει κάποιος, ένας κυρ-Παντελής θα πω εγώ, που το μόνο που θέλει είναι να ζήσει φιλήσυχα, όμως άλλες οι βουλές της Ρόζα και της Ελιζέντα� θα γίνει ήρωας, θα γίνει άγιος, θα γίνει προδότης, όλα αυτά χωρίς τη θέλησή του� γιατί τελικά οι ήρωες πολλές φορές κατασκευάζονται και δεν είναι φυτά αυτοφυή� ο Ουριόλ είναι μια τραγική φιγούρα ανθρώπου αν το καλοσκεφτεί κανείς� δυο γυναίκες αγάπησε� από δυο γυναίκες προδόθηκε� για τους λάθος λόγους και από τις δυο� φαλαγγίτης ή αντάρτης; Φρανκικός ή κομμουνιστής; Ποιος γράφει τελικά την ιστορία; Η Ελιζέντα, η γυναίκα � αράχνη, που πλέκει ζωές ανθρώπων, τραγική ίσως αλλά σίγουρα όχι συμπαθητική φιγούρα, ο Τάργας, ο φαλαγγίτης δήμαρχος, ο κλασικός ταγματασφαλίτης � δωσίλογος � ρουφιάνος και ο Σεραλιάκ γιατί οι ζωές όλων τελικά γράφονται ανάμεσα σε δυο ημερομηνίες και μία παύλα που τις ενώνει πάνω στην ταφόπλακα.
Ο Καμπρέ δείχνει βαθιά πως είναι ένας Καταλανός συγγραφέας και ουχί Ισπανός, αντιλαμβάνεσαι την αλλεργία του ως προς τα καστιλιάνικα (και ίσως όχι άδικα). Έχει βιτριολικό χιούμορ ώρες � ώρες με όλη την οικογένεια των Βιλαμπρού Βιλαμπρού και πιάνει ένα κομμάτι που ακόμα αιμορραγεί στην ισπανική κοινωνία (ας πούμε πως έχει θαφτεί κάτω από το χαλί στην Κοιλάδα των Πεσόντων).
Αγιοποιήσεις έναντι χρημάτων, σοβαρές κυρίες με βέλο κι ανοιχτά πόδια, μοιχοί σύζυγοι που πάντα η γυναίκα τους είναι υστερική, ένα πένθος που μόνο μ’έν� άλλο πένθος ανακουφίζεται�
Μπορεί το Confiteor να μου φάνηκε ένα σκαλοπάτι πιο πάνω, όμως ο ποταμός Παμάνο δεν λέει να ησυχάσει από τις ψυχές που κολυμπάνε μέσα του� μου άρεσε αν και το τέλος με πόνεσε�
4.5/5 αλλά για την αλητεία θα βάλω πέντε
Στην Ελλάδα, οι περισσότεροι τον Καμπρέ τον γνωρίσαμε από το «Confiteor» κι ακολουθήσαμε ανάδρομη τροχιά� το λες και λίγο ‘παλιμπαιδισμό’� «Στις φωνές του ποταμού Παμάνο» ο Καμπρέ δεν μπλέκει τόσο περίτεχνα χρόνους και πρόσωπα στην ίδια μέσα πρόταση. Σαφώς και δείχνει τα δόντια του και τι θα επακολουθήσει στη συνέχεια, κάνει ένα μπρος � πίσω, ένα δεξιά � αριστερά, αλλά η γραφή του δεν είναι τόσο δαιδαλώδης, μπορεί κανείς να την παρακολουθήσει πολύ πιο εύκολα.
Η ιστορία ξεκινάει με την Τίνα, εκεί στο 2002, μια δασκάλα της Καταλωνίας, ερασιτέχνη φωτογράφο και μελλοντική συγγραφέα ενός βιβλίου για τα σχολεία και τις διδακτικές συνήθειες της περιοχής (τα κάνουν κάτι τέτοια οι δάσκαλοι με κάτι προγράμματα της περιβαλλοντικής), όταν ανακαλύπτει εντελώς τυχαία (πώς αλλιώς δηλαδή;) το ημερολόγιο του Ουριόλ Φουντέλιας, ενός δασκάλου κατά τη δεκαετία του 1940, όταν ο Φράνκο βρίσκεται πλέον καλά γαντζωμένος στην εξουσία. Μέσα από το ημερολόγιο του λοιπόν, παρατηρούμε τη ζωή του, σε μια εποχή που μια ολόκληρη περιοχή μαστίζεται από τις εμφύλιες διαμάχες� ο Ουριόλ, ένας δάσκαλος δειλός λέει κάποιος, ένας κυρ-Παντελής θα πω εγώ, που το μόνο που θέλει είναι να ζήσει φιλήσυχα, όμως άλλες οι βουλές της Ρόζα και της Ελιζέντα� θα γίνει ήρωας, θα γίνει άγιος, θα γίνει προδότης, όλα αυτά χωρίς τη θέλησή του� γιατί τελικά οι ήρωες πολλές φορές κατασκευάζονται και δεν είναι φυτά αυτοφυή� ο Ουριόλ είναι μια τραγική φιγούρα ανθρώπου αν το καλοσκεφτεί κανείς� δυο γυναίκες αγάπησε� από δυο γυναίκες προδόθηκε� για τους λάθος λόγους και από τις δυο� φαλαγγίτης ή αντάρτης; Φρανκικός ή κομμουνιστής; Ποιος γράφει τελικά την ιστορία; Η Ελιζέντα, η γυναίκα � αράχνη, που πλέκει ζωές ανθρώπων, τραγική ίσως αλλά σίγουρα όχι συμπαθητική φιγούρα, ο Τάργας, ο φαλαγγίτης δήμαρχος, ο κλασικός ταγματασφαλίτης � δωσίλογος � ρουφιάνος και ο Σεραλιάκ γιατί οι ζωές όλων τελικά γράφονται ανάμεσα σε δυο ημερομηνίες και μία παύλα που τις ενώνει πάνω στην ταφόπλακα.
Ο Καμπρέ δείχνει βαθιά πως είναι ένας Καταλανός συγγραφέας και ουχί Ισπανός, αντιλαμβάνεσαι την αλλεργία του ως προς τα καστιλιάνικα (και ίσως όχι άδικα). Έχει βιτριολικό χιούμορ ώρες � ώρες με όλη την οικογένεια των Βιλαμπρού Βιλαμπρού και πιάνει ένα κομμάτι που ακόμα αιμορραγεί στην ισπανική κοινωνία (ας πούμε πως έχει θαφτεί κάτω από το χαλί στην Κοιλάδα των Πεσόντων).
Αγιοποιήσεις έναντι χρημάτων, σοβαρές κυρίες με βέλο κι ανοιχτά πόδια, μοιχοί σύζυγοι που πάντα η γυναίκα τους είναι υστερική, ένα πένθος που μόνο μ’έν� άλλο πένθος ανακουφίζεται�
Μπορεί το Confiteor να μου φάνηκε ένα σκαλοπάτι πιο πάνω, όμως ο ποταμός Παμάνο δεν λέει να ησυχάσει από τις ψυχές που κολυμπάνε μέσα του� μου άρεσε αν και το τέλος με πόνεσε�
4.5/5 αλλά για την αλητεία θα βάλω πέντε
March 22, 2017
Αν έπρεπε να δοθεί ένας πλαγιότιτλος σ’αυτ� το βιβλίο θα ήταν ο στίχος του Άλκη Αλκαίου πώς η ανάγκη γίνεται ιστορία, πώς η ιστορία γίνεται σιωπή . Το 1936 σ’έν� μικρό χωριό στην Φρανκοκρατούμενη Καταλονία ένας δάσκαλος, έρμαιο των πολιτικών αναταραχών, ντυμένος τη στολή του φαλαγγίτη, αποφασίζει να ακολουθήσει τους προσωπικούς του ηθικούς κανόνες και εφορμούμενος από την ανάγκη του για εκδίκηση, συνεργάζεται με τους αντάρτες αποζητώντας την απονομή της διακιοσύνης. Το 2002 μία δασκάλα, έρμαιο των προσωπικών της αναταραχών, χρίζει τον εαυτό της υπεύθυνο για να αποκαταστήσει την αλήθεια και το όνομα του άγνωστου σ’αυτή� συναδέλφου της.
Ένα ντόμινο γεγονότων, εξελίξεων και παρεξηγήσεων. Ένας δειλός πρωταγωνιστής που ήταν ήρωας, μία πλούσια γυναίκα με φτωχά συναισθήματα, ένας δήμιος δήμαρχος, ένα ολόκληρο χωριό και μία ολόκληρη χώρα καλούνται να αποκαλύψουν μυστικά και συνωμοσίες για να λάμψει η αλήθεια. Μα ποιος ευθύνεται στ’αλήθει� για όλα αυτά; Ο εμφύλιος; Οι δημοκράτες; Ο Φράνκο; Ο Θεός; Ή μήπως ο ποταμός Παμάνο που προσπαθεί να προειδοποιήσει με το κελάρυσμά του τον επόμενο νεκρό;
Η λογοτεχνία καλωσορίζει τον κυβισμό
Στις αρχές του 20ου αιώνα οι νεαροί τότε Πάμπλο Πικάσο και Ζωρζ Μπρακ, ή Ζωρζ Μπρακ και Πάμπλο Πικάσο, αναλύοντας τα αντικείμενα, απελευθερώνοντάς τα από τη φόρμα κι ανασυνθέτοντάς τα προοδευτικά στο μικρό και δισδιάστατο χώρο του καμβά, γέννησαν τον κυβισμό. Με καθυστέρηση ενός αιώνα η λογοτεχνία είναι πλέον έτοιμη να καλωσορίσει ατιβιστικά το καλλιτεχνικό κίνημα του κυβισμού.
Ο Ζάουμε Καμπρέ συμπατριώτης του Πικάσο, χωρίς κανένα δισταγμό καταρρίπτει αρχικά τα σημεία στίξης, τα κόματα αποβάλλουν τον αφηγηματικό τους ρόλο, χωρίζουν απλώς προτάσεις χωρίς απαραιτήτως να ανήκουν στον ίδιο ομιλητή. Ο λόγος του Καμπρέ είναι ένας, δεν κάνει κανένα διαχωρισμό ανάμεσα σε πλάγιο κι ευθύ λόγο. Οι διάλογοι των ομιλητών υιοθετούν τη μορφή μονολόγου χωρίς να είναι υποχρεωτικό να ανήκουν στον ίδιο χωροχρόνο. Η γραμμικότητα της αφήγησης καταλύεται καθώς το παρελθόν ενσωματώνεται στο παρόν και στο μέλλον δημιουργώντας έτσι ένα καινούριο τρισδιάστατο τόπο ακυρώνοντας το μονοδιάστατο του κειμένου, ακριβώς όπως έκαναν οι κυβιστές με το καμβά τους
Ένα ντόμινο γεγονότων, εξελίξεων και παρεξηγήσεων. Ένας δειλός πρωταγωνιστής που ήταν ήρωας, μία πλούσια γυναίκα με φτωχά συναισθήματα, ένας δήμιος δήμαρχος, ένα ολόκληρο χωριό και μία ολόκληρη χώρα καλούνται να αποκαλύψουν μυστικά και συνωμοσίες για να λάμψει η αλήθεια. Μα ποιος ευθύνεται στ’αλήθει� για όλα αυτά; Ο εμφύλιος; Οι δημοκράτες; Ο Φράνκο; Ο Θεός; Ή μήπως ο ποταμός Παμάνο που προσπαθεί να προειδοποιήσει με το κελάρυσμά του τον επόμενο νεκρό;
Η λογοτεχνία καλωσορίζει τον κυβισμό
Στις αρχές του 20ου αιώνα οι νεαροί τότε Πάμπλο Πικάσο και Ζωρζ Μπρακ, ή Ζωρζ Μπρακ και Πάμπλο Πικάσο, αναλύοντας τα αντικείμενα, απελευθερώνοντάς τα από τη φόρμα κι ανασυνθέτοντάς τα προοδευτικά στο μικρό και δισδιάστατο χώρο του καμβά, γέννησαν τον κυβισμό. Με καθυστέρηση ενός αιώνα η λογοτεχνία είναι πλέον έτοιμη να καλωσορίσει ατιβιστικά το καλλιτεχνικό κίνημα του κυβισμού.
Ο Ζάουμε Καμπρέ συμπατριώτης του Πικάσο, χωρίς κανένα δισταγμό καταρρίπτει αρχικά τα σημεία στίξης, τα κόματα αποβάλλουν τον αφηγηματικό τους ρόλο, χωρίζουν απλώς προτάσεις χωρίς απαραιτήτως να ανήκουν στον ίδιο ομιλητή. Ο λόγος του Καμπρέ είναι ένας, δεν κάνει κανένα διαχωρισμό ανάμεσα σε πλάγιο κι ευθύ λόγο. Οι διάλογοι των ομιλητών υιοθετούν τη μορφή μονολόγου χωρίς να είναι υποχρεωτικό να ανήκουν στον ίδιο χωροχρόνο. Η γραμμικότητα της αφήγησης καταλύεται καθώς το παρελθόν ενσωματώνεται στο παρόν και στο μέλλον δημιουργώντας έτσι ένα καινούριο τρισδιάστατο τόπο ακυρώνοντας το μονοδιάστατο του κειμένου, ακριβώς όπως έκαναν οι κυβιστές με το καμβά τους
July 18, 2019
Παίζεις τη ζωή σου, κόρη μου, για να γίνεις πονοκέφαλος. Σκοπός της ζωής μου αυτή τη στιγμή είναι να γίνω ένας άθλιος πονοκέφαλος για το στρατό του Φράνκο κι όλους τους φασίστες. ( σελ. 382)
Ξέρεις κά��ι παιδί μου; Τα νεκροταφεία των μικρών χωριών πάντα μου θύμιζαν τις οικογενειακές φωτογραφίες: όλοι γνωρίζονται και κάθονται ήσυχα ήσυχα ο ένας δίπλα στον άλλο για πάντα, φροντίζοντας ο καθένας την ανάπαυσή του. Το μίσος δεν έχει νόημα μέσα σε τόση ηρεμία. ( σελ. 629)
Ξέρεις κά��ι παιδί μου; Τα νεκροταφεία των μικρών χωριών πάντα μου θύμιζαν τις οικογενειακές φωτογραφίες: όλοι γνωρίζονται και κάθονται ήσυχα ήσυχα ο ένας δίπλα στον άλλο για πάντα, φροντίζοντας ο καθένας την ανάπαυσή του. Το μίσος δεν έχει νόημα μέσα σε τόση ηρεμία. ( σελ. 629)
April 6, 2017
Αν και δεν φθάνει το λογοτεχνικό επίτευγμα του Confiteor, είναι ομολογουμένως πιο βατό και διαβάζεται πολύ πιο εύκολα. Η ιστορία και οι χαρακτήρες είναι τόσο συναρπαστικοί που, σε συνδυασμό με την ελεγειακή γραφή του Καμπρέ, σε παρασέρνουν και βυθίζεσαι μέσα τους. Μόνη επιφύλαξη: η ματιά του συγγραφέα είναι σταθερά και ασυμβίβαστα απαισιόδοξη.
March 5, 2017
10 με Άριστα το 5.
"Μην περιμένεις τίποτα από τη ζωή. Έτσι ο θάνατος δεν πονάει τόσο."σελ.626
"Μην περιμένεις τίποτα από τη ζωή. Έτσι ο θάνατος δεν πονάει τόσο."σελ.626
April 1, 2018
"Ποτέ δεν ξέρεις που τελειώνει η δυστυχία"
Το δεύτερο, στην ουσία το πρώτο, βιβλίο του Ισπανού συγγραφέα Cabre ο οποίος έκανε θριαμβευτική είσοδο στον βιβλιόφιλο κοινό της Ελλάδας με το Confiteor. Best seller του 2017 το οποίο ακόμα εμφανίζεται στα ευπώλητα. Σήμερα μάλιστα στο ΒΗΜΑ είναι στην πρώτη δεκάδα. Τούτο το βιβλίο όμως θεωρώ πολύ καλύτερο από το Confiteor γιατί είναι ένα βιβλίο με ψυχή! Με το γνωστό μοτίβο γραφής του συγγραφέα, "σπάζει" και ανακατεύει πρόσωπα, χρονιές, καταστάσεις με μια ροή όμως που γλιστρά σε μια εποχή μοιραία για την Ισπανία. Στον εμφύλιο πόλεμο του 1936 και σε ότι ακολούθησε τα επόμενα χρόνια. Η Ιστορία πάντα βρίσκει τραγικές φιγούρες και τις στροβιλίζει στη δίνη της δημιουργώντας τις πιο απίθανες και συνήθως τραγικές καταστάσεις. Και "ποτέ δεν ξέρεις που τελειώνει η δυστυχία"...
Το δεύτερο, στην ουσία το πρώτο, βιβλίο του Ισπανού συγγραφέα Cabre ο οποίος έκανε θριαμβευτική είσοδο στον βιβλιόφιλο κοινό της Ελλάδας με το Confiteor. Best seller του 2017 το οποίο ακόμα εμφανίζεται στα ευπώλητα. Σήμερα μάλιστα στο ΒΗΜΑ είναι στην πρώτη δεκάδα. Τούτο το βιβλίο όμως θεωρώ πολύ καλύτερο από το Confiteor γιατί είναι ένα βιβλίο με ψυχή! Με το γνωστό μοτίβο γραφής του συγγραφέα, "σπάζει" και ανακατεύει πρόσωπα, χρονιές, καταστάσεις με μια ροή όμως που γλιστρά σε μια εποχή μοιραία για την Ισπανία. Στον εμφύλιο πόλεμο του 1936 και σε ότι ακολούθησε τα επόμενα χρόνια. Η Ιστορία πάντα βρίσκει τραγικές φιγούρες και τις στροβιλίζει στη δίνη της δημιουργώντας τις πιο απίθανες και συνήθως τραγικές καταστάσεις. Και "ποτέ δεν ξέρεις που τελειώνει η δυστυχία"...
December 20, 2022
«Οι φωνές του ποταμού Παμάνο»
Τι να πω για τον Καμπρέ! Η δεύτερη επαφή μου μαζί του ήταν απολαυστική αν και επίπονη. Πολλά πρόσωπα, γεγονότα κ καταστάσεις που αλλάζουν σε κάθε παράγραφο, σε κάθε πρόταση.
Η δεξιοτεχνία του Καμπρέ έγκειται στο γεγονός πως κάθε φορά ο αφηγητής της ιστορίας αλλάζει. Η αφήγηση εξελίσσεται με τα μάτια του εκάστοτε πρωταγωνιστή που κινείται σε διαφορετικές χρονικές περιόδους. Εκεί βρίσκεται κ η δυσκολία του βιβλίου γι� αυτό θέλει υπομονή. Η ροή όμως σε ανταμείβει.
Ισπανικός εμφύλιος, δικτατορία του Φράνκο, αντάρτες, προδότες κ κοινωνικοπολιτικό υπόβαθρο. Δεν εστιάζει σε πολιτικές συζητήσεις κ συγκρούσεις οπότε αυτό μετριάζει τη δυσκολία του.
Τι να πω για τον Καμπρέ! Η δεύτερη επαφή μου μαζί του ήταν απολαυστική αν και επίπονη. Πολλά πρόσωπα, γεγονότα κ καταστάσεις που αλλάζουν σε κάθε παράγραφο, σε κάθε πρόταση.
Η δεξιοτεχνία του Καμπρέ έγκειται στο γεγονός πως κάθε φορά ο αφηγητής της ιστορίας αλλάζει. Η αφήγηση εξελίσσεται με τα μάτια του εκάστοτε πρωταγωνιστή που κινείται σε διαφορετικές χρονικές περιόδους. Εκεί βρίσκεται κ η δυσκολία του βιβλίου γι� αυτό θέλει υπομονή. Η ροή όμως σε ανταμείβει.
Ισπανικός εμφύλιος, δικτατορία του Φράνκο, αντάρτες, προδότες κ κοινωνικοπολιτικό υπόβαθρο. Δεν εστιάζει σε πολιτικές συζητήσεις κ συγκρούσεις οπότε αυτό μετριάζει τη δυσκολία του.
May 12, 2017
Depois de ler o magnífico e marcante , da autoria do catalão , instalou-se em mim o interesse por ler mais obras do autor, que utiliza um estilo muito próprio e desafiante de contar as suas histórias. (no original catalão “Les Veus del Pamano�) promete na contracapa ser “um grande romance sobre a guerra civil de Espanha�.
Assim, ao interesse pela restante obra do autor somou-se o interesse histórico por esse período fracturante da história recente de Espanha. Agora, depois de lida a obra, julgo que o período histórico abordado é o franquismo e as inevitáveis consequências sociais da guerra civil que o precederam. Aliás, a história decorre nos anos 40 e a guerra civil espanhola terminou em abril de 1939.
A história decorre na aldeia fictícia de Torena, inserida nos locais reais do “vale de Àssua, maravilhoso vale do Pallars, maravilhosa comarca de Lleida, maravilhosa província da laboriosa e maravilhosa Catalunha� (pág. 445), poderíamos acrescentar “maravilhosa Espanha� mas isso não consta do texto e se tiver em conta o facto de Jaume Cabré escrever todos seus livros em Catalão, é impossível não retirar daí um significado político.
Sobre a geografia do local recomendo vivamente que vejam .
Devido ao sucesso da obra de têm sido organizadas excursões pelos locais descritos na obra, apesar do local central da obra, a aldeia de Torena, ser fictícia.
A personagem principal da obra é Oriol Fontelles e a obra começa com a mudança toponímica e o estilhaçar da placa que indicava a “Calle Falangista Fontelle�. Oriol vai para Torena como mestre-escola e vê-se enredado e dividido entre a (necessária) devoção franquista e a ajuda à resistência maqui (sediada em Toulouse e que se escondia na zona montanhosa).
Oriol Fontelles mártir ou assassino? A obra coloca em questão a verdade histórica. Normalmente a história é contada pelos vencedores e por isso parcial. A este propósito, foi impossível não me recordar das palavras Svetlana Alexievich , em que afirmava que “A História colectiva é uma grande mentira e a verdade não cabe numa só mente, é uma sinfonia de vozes.�
A história de Oriol é-nos revelada pelas mãos de Tina Bros, em 2001 professora em Sort. Esta personagem descobre um diário de Oriol Fontelles que nos conduz ao “outro lado� da História. A personagem, na sua vida pessoal, vê-se confrontada com indício de um adultério e com a vocação monástica de um filho no séc. XXI. A propósito de Tina, adorei o pormenor do gato com nome de personagem literária, Yuri Andreievich (da obra Doutor Jivago).
Julgo que as principais temáticas abordadas na obra são o franquismo, a resistência na Catalunha, a vingança face ao que ocorreu na guerra civil e as várias perspectivas da verdade histórica. As estes temas interessantes junta-se o intrincado estilo de Cabré e uma ironia subtil e inteligente. Em suma, merece ser lido!
Não resisto a relatar algumas coincidências que ocorreram enquanto lia os livros de .
Enquanto lia Eu Confesso fui assistir a uma palestra sobre um poeta alemão que desconhecia por completo, . Um, dois dias depois, apareceu referido no livro , tendo as personagens passeado junto da torre em que viveu em total reclusão as últimas décadas da sua vida. Achei uma coincidência curiosa, pois se não tivesse ido àquela conferência, a referência a Hölderlin e à sua torre de reclusão não teriam sido compreendidos da mesma forma.
Tanto em como em é referido o convento de Monserrat. Não sendo um local central das obras, mas de passagem ou de reclusão das personagens. Nas obras não existem grandes descrições do local nem do edifício (talvez por as obras serem escritas em catalão e pensadas tendo como público-alvo os leitores catalães e por isso redundante descrever aquele edifício incontornável da Catalunha. Não esquecer que a internacionalização das obras de Cabré ocorreu devido a um estrondoso sucesso de na Alemanha). Enquanto lia descobri e deparei-me com umas magníficas fotos do Convento de Monserrat. Fiquei estarrecida e cheia de vontade de o visitar.
Sobre a Guerra Civil Espanhola espero aprofundar conhecimentos na exposição sobre Guernica no Museo Reina Sofia e de traduzido para português só me falta ler .
-----------------------------------------------
հԲçõ
Os efeitos da guerra civil:
�... a sensação de limpeza interior que tinha sentido , à medida quem iam caindo os nomes do fascismo que, nesta zona, foi duríssimo.
- Em todo o lado.
- Nas aldeias pequenas, mais. Porque os ódios ficam colados às paredes das casas. Toda a gente se conhece e toda a gente sabe o que cada um fez. Eu sei onde há duas valas comuns.
(...) Eu sei quem matou o meu pai (...) mas também sei quem o aplaudiu quando mandou fuzilar o meu pai (...) Viver numa aldeia é muito cruel.� (pág. 536)
Sobre a abrupta transição do franquismo para a monarquia
�... em cima de uma estante, um televisor miserável, com umas antenas tortas e insuficientes, repetia, pela terceira ou quarta vez,os momentos mais esplendorosos da coroação do novo rei de Espanha, que ganhámos a guerra, que sujámos as mãos por um ideal, que jurámos fidelidade aos princípios do Movimento e da Falange até à morte e que no dia a seguir à morte do Caudilho, nosso guia, nosso norte, o país acorde monárquico, é inconcebível.� (pág. 614)
Recensão do Jornal Público
September 14, 2017
Για άλλη μια φορά ο Cabre γράφει ένα βιβλίο που προκαλεί τον αναγνώστη.Είναι σαν να τον βλέπω να κάθεται σε μια γωνιά και να με κοιτάει πονηρά.Θα τα καταφέρεις;Θα βγάλεις άκρ�� απο αυτό το "παραλήρημα";
Αυτή τη φορά παρόλο που είχα την προηγούμενη εμπειρία του Confiteor ,ομολογώ οτι δυσκολεύτηκα αρκετά να τα βγάλω πέρα.Χάθηκα πολλές φορές μέσα σε αυτόν τον λαβύρινθο,έχασα τη ροή των γεγονότων,αναρωτήθηκα ποιος διάολος μιλάει τώρα και που στο καλό είμαστε και γύρισα πίσω για να ξαναδιαβάσω και να προσανατολιστώ.
Κεντρικά πρόσωπα του βιβλίου η κυρία Ελιζέντα Βιλαμπρού και ο Ουριόλ Φουντέλιας Γκράου και είναι μια ιστορία αγάπης,μίσους και πολλών μυστικών.Η κυρία Ελιζέντα είναι πανέμορφη,πάμπλουτη και πανίσχυρη και στην ουσία θα σκοτώσει την μεγάλη της αγάπη δυο φορές.
Ο Ουριόλ είναι ήρωας,είναι δειλός και το μόνο που θέλει είναι να μάθει η κόρη του "που δεν ξέρει τ'ονομα της" την αλήθεια κι έτσι της γράφει ένα γράμμα ελπίζοντας κάποτε να φτάσει στα χέρια της.
Μέσα απο το γράμμα του Ουριόλ και απο διάφορες αφηγήσεις που μπλέκονται η μια με την αλλη βλέπουμε συγκλονιστικές και ανατριχιαστικές καταστάσεις στην Ισπανία του Φράνκο και ανακαλύπτουμε κι εμείς την αλήθεια που προορίζεται για την κόρη "που δεν ξερω τ'ονομα της" μαζί με μια δασκάλα στη σύγχρονη εποχή που βρίσκει το γράμμα και βάζει σκοπό να αποκαταστησει το όνομα του Ουριόλ του ήρωα/δειλού ,ίσως για να ξεχάσει τα δικά της προβλήματα και τη ζωή της που διαλύεται.
Αν καταφέρεις να ξετυλίξεις το κουβάρι της αφήγησης είναι ένα υπέροχο βιβλίο,μια τραγική ιστορία με μια δόση μαύρου χιούμορ που δεν σε αφήνει να ψυχοπλακωθείς παρόλη την απαισιοδοξία του,είναι γεματο έντονα συναισθήματα και σε κάνει να νιώθεις τη σκοτεινή ατμόσφαιρα της εποχής της δικτατορίας και τα μίση που χώρισαν ένα λαό.
Με ταλαιπώρησε λίγο αλλά πραγματικά άξιζε τον κόπο.
Αυτή τη φορά παρόλο που είχα την προηγούμενη εμπειρία του Confiteor ,ομολογώ οτι δυσκολεύτηκα αρκετά να τα βγάλω πέρα.Χάθηκα πολλές φορές μέσα σε αυτόν τον λαβύρινθο,έχασα τη ροή των γεγονότων,αναρωτήθηκα ποιος διάολος μιλάει τώρα και που στο καλό είμαστε και γύρισα πίσω για να ξαναδιαβάσω και να προσανατολιστώ.
Κεντρικά πρόσωπα του βιβλίου η κυρία Ελιζέντα Βιλαμπρού και ο Ουριόλ Φουντέλιας Γκράου και είναι μια ιστορία αγάπης,μίσους και πολλών μυστικών.Η κυρία Ελιζέντα είναι πανέμορφη,πάμπλουτη και πανίσχυρη και στην ουσία θα σκοτώσει την μεγάλη της αγάπη δυο φορές.
Ο Ουριόλ είναι ήρωας,είναι δειλός και το μόνο που θέλει είναι να μάθει η κόρη του "που δεν ξέρει τ'ονομα της" την αλήθεια κι έτσι της γράφει ένα γράμμα ελπίζοντας κάποτε να φτάσει στα χέρια της.
Μέσα απο το γράμμα του Ουριόλ και απο διάφορες αφηγήσεις που μπλέκονται η μια με την αλλη βλέπουμε συγκλονιστικές και ανατριχιαστικές καταστάσεις στην Ισπανία του Φράνκο και ανακαλύπτουμε κι εμείς την αλήθεια που προορίζεται για την κόρη "που δεν ξερω τ'ονομα της" μαζί με μια δασκάλα στη σύγχρονη εποχή που βρίσκει το γράμμα και βάζει σκοπό να αποκαταστησει το όνομα του Ουριόλ του ήρωα/δειλού ,ίσως για να ξεχάσει τα δικά της προβλήματα και τη ζωή της που διαλύεται.
Αν καταφέρεις να ξετυλίξεις το κουβάρι της αφήγησης είναι ένα υπέροχο βιβλίο,μια τραγική ιστορία με μια δόση μαύρου χιούμορ που δεν σε αφήνει να ψυχοπλακωθείς παρόλη την απαισιοδοξία του,είναι γεματο έντονα συναισθήματα και σε κάνει να νιώθεις τη σκοτεινή ατμόσφαιρα της εποχής της δικτατορίας και τα μίση που χώρισαν ένα λαό.
Με ταλαιπώρησε λίγο αλλά πραγματικά άξιζε τον κόπο.
August 4, 2016
"Darmo-nos conta de que perdemos a confiança em alguém que se amou sem reservas é como se essa pessoa decidisse morrer nos nossos braços sem o nosso consentimento."
Em Eu Confesso amei sem reservas Jaume Cabré, que se me finou nos braços ao som das lengalengas de As Vozes do Rio Pamano.
O estilo dos dois livros é o mesmo: mistura de vozes e tempos, mas com grande arte, nunca permitindo que o leitor se perca.
O enredo é interessante, mas pouco para 653 páginas. Ou seja, fazendo as contas por alto, 200 páginas de assunto e 453 de repetições. Por exemplo, quase sempre que se fala de uma personagem é com a "certidão de nascimento narrativa completa", assim:
"Marcel Vilabrú I Vilabrú, filho de (dos Vilabrú-Comelles e dos Cabestany Roure) e de (dos Vilabrú de Torena e dos Ramis de Pilar Ramis de Tírvia, meio puta e meio é melhor não falarmos nisso por respeito para com o pobre Anselm)".
Vão variando os nomes, mas mantendo-se a "meio puta" e "o pobre Anselm". Aguentar isto dezenas de vezes enfada muito.
Só não desisti porque ando a passar por uma fase "sovina" em relação aos livros e custa-me desperdiçá-los. Então, sujeito-me a ruminar fardos e fardos de palha.
Partindo da premissa que este livro serviu de treino para Cabré escrever, sete anos depois, o extraordinário Eu Confesso, acho que valeu o exercício e o meu sacrifício. Por isso, perdoo-lhe a "seca" e deixo as três estrelas...
Em Eu Confesso amei sem reservas Jaume Cabré, que se me finou nos braços ao som das lengalengas de As Vozes do Rio Pamano.
O estilo dos dois livros é o mesmo: mistura de vozes e tempos, mas com grande arte, nunca permitindo que o leitor se perca.
O enredo é interessante, mas pouco para 653 páginas. Ou seja, fazendo as contas por alto, 200 páginas de assunto e 453 de repetições. Por exemplo, quase sempre que se fala de uma personagem é com a "certidão de nascimento narrativa completa", assim:
"Marcel Vilabrú I Vilabrú, filho de (dos Vilabrú-Comelles e dos Cabestany Roure) e de (dos Vilabrú de Torena e dos Ramis de Pilar Ramis de Tírvia, meio puta e meio é melhor não falarmos nisso por respeito para com o pobre Anselm)".
Vão variando os nomes, mas mantendo-se a "meio puta" e "o pobre Anselm". Aguentar isto dezenas de vezes enfada muito.
Só não desisti porque ando a passar por uma fase "sovina" em relação aos livros e custa-me desperdiçá-los. Então, sujeito-me a ruminar fardos e fardos de palha.
Partindo da premissa que este livro serviu de treino para Cabré escrever, sete anos depois, o extraordinário Eu Confesso, acho que valeu o exercício e o meu sacrifício. Por isso, perdoo-lhe a "seca" e deixo as três estrelas...
December 13, 2018
3.5
Μετά το Confiteor που το αγάπησα πολύ, όπως και οι περισσότεροι αναγνώστες που το διάβασαν, έψαξα για κάποιο άλλο μεταφρασμένο μυθιστόρημα του Καμπρέ και έπεσα επάνω στο «Οι φωνές του ποταμού Παμάνο». Από τα σχόλια που διάβασα σε διάφορες λογοτεχνικές ομάδες του Facebook το κοινό φάνηκε να το έχει αγαπήσει τόσο όσο και το Confiteor, μερικοί μάλιστα το βρήκαν καλύτερο. Το αγόρασα και το άφησα στο ράφι μέχρι να έρθει η ώρα του. Και ήρθε η ώρα του και δυστυχώς δεν το απόλαυσα τόσο όσο το Confiteor.
Πρώτα από όλα θα ήθελα να ξεκαθαρίσω ότι το πρόβλημα δεν ήταν στην γραφή του Καμπρέ που την αγαπώ πολύ, όσο και να με δυσκολεύει πάντα στην αρχή και δεύτερον βρήκα την πλοκή του πολύ ελκυστική και ενδιαφέρουσα. Ο ισπανικός εμφύλιος πόλεμος είναι μια ανοιχτή πληγή για τους Ισπανούς, μια πραγματικά μαύρη σελίδα στην ιστορία της χώρας, και για πολλούς είναι ένα απαγορευμένο θέμα συζήτησης. Ο Καμπρέ αγγίζει την ιστορία με το χέρι ενός διπλωμάτη που έχει διάθεση να μας παραδώσει μια ομάδα ηρώων που δεν είναι ούτε ήρωες αλλά ούτε εγκληματίες αλλά θύματα των περιστάσεων. Η πλοκή του «Οι φωνές του ποταμού Παμάνο» καλύπτει πολλές δεκαετίες και στις σελίδες του κρύβει ολόκληρες ζωές γεμάτες μυστικά και ψέματα. Οι χαρακτήρες είναι πολύ ωραία αναπτυγμένοι αν και κάπως μονοδιάστατοι, με κέρδισαν πάντως και ήθελα να δω την εξέλιξη τους.
Αφού μίλησα για τα αυτά που μου άρεσαν τώρα θα μιλήσω για αυτά που με ενόχλησαν. Ο όγκος του βιβλίου είναι μεγαλύτερος από όσο θα έπρεπε , περί την μέση αισθανόμουν ότι είχα διαβάσει ήδη ένα ολοκληρωμένο βιβλίο. Κυλάει πολύ αργά σε κάποια σημεία και αυτό με κούρασε αρκετά. Για να πω την αμαρτία μου σε αρκετά σημεία που θύμισε σαπουνόπερα, όχι ότι αυτό είναι απαραιτήτως κακό απλά βρήκα την πλοκή τραβηγμένη.
Για να καταλήξω, θεωρώ ότι όποιος αγάπησε το Κονφιτεόρ θα του αρέσει και αυτό το μυθιστόρημα αλλά δεν πιστεύω πως είναι του ίδιου επιπέδου.
Μετά το Confiteor που το αγάπησα πολύ, όπως και οι περισσότεροι αναγνώστες που το διάβασαν, έψαξα για κάποιο άλλο μεταφρασμένο μυθιστόρημα του Καμπρέ και έπεσα επάνω στο «Οι φωνές του ποταμού Παμάνο». Από τα σχόλια που διάβασα σε διάφορες λογοτεχνικές ομάδες του Facebook το κοινό φάνηκε να το έχει αγαπήσει τόσο όσο και το Confiteor, μερικοί μάλιστα το βρήκαν καλύτερο. Το αγόρασα και το άφησα στο ράφι μέχρι να έρθει η ώρα του. Και ήρθε η ώρα του και δυστυχώς δεν το απόλαυσα τόσο όσο το Confiteor.
Πρώτα από όλα θα ήθελα να ξεκαθαρίσω ότι το πρόβλημα δεν ήταν στην γραφή του Καμπρέ που την αγαπώ πολύ, όσο και να με δυσκολεύει πάντα στην αρχή και δεύτερον βρήκα την πλοκή του πολύ ελκυστική και ενδιαφέρουσα. Ο ισπανικός εμφύλιος πόλεμος είναι μια ανοιχτή πληγή για τους Ισπανούς, μια πραγματικά μαύρη σελίδα στην ιστορία της χώρας, και για πολλούς είναι ένα απαγορευμένο θέμα συζήτησης. Ο Καμπρέ αγγίζει την ιστορία με το χέρι ενός διπλωμάτη που έχει διάθεση να μας παραδώσει μια ομάδα ηρώων που δεν είναι ούτε ήρωες αλλά ούτε εγκληματίες αλλά θύματα των περιστάσεων. Η πλοκή του «Οι φωνές του ποταμού Παμάνο» καλύπτει πολλές δεκαετίες και στις σελίδες του κρύβει ολόκληρες ζωές γεμάτες μυστικά και ψέματα. Οι χαρακτήρες είναι πολύ ωραία αναπτυγμένοι αν και κάπως μονοδιάστατοι, με κέρδισαν πάντως και ήθελα να δω την εξέλιξη τους.
Αφού μίλησα για τα αυτά που μου άρεσαν τώρα θα μιλήσω για αυτά που με ενόχλησαν. Ο όγκος του βιβλίου είναι μεγαλύτερος από όσο θα έπρεπε , περί την μέση αισθανόμουν ότι είχα διαβάσει ήδη ένα ολοκληρωμένο βιβλίο. Κυλάει πολύ αργά σε κάποια σημεία και αυτό με κούρασε αρκετά. Για να πω την αμαρτία μου σε αρκετά σημεία που θύμισε σαπουνόπερα, όχι ότι αυτό είναι απαραιτήτως κακό απλά βρήκα την πλοκή τραβηγμένη.
Για να καταλήξω, θεωρώ ότι όποιος αγάπησε το Κονφιτεόρ θα του αρέσει και αυτό το μυθιστόρημα αλλά δεν πιστεύω πως είναι του ίδιου επιπέδου.
August 21, 2024
Αιστούγημα
October 10, 2014
An astounding masterpiece that evokes the long forgotten voices of hatred, war and vengeance. Little town, somewhere in Pyrenees, where waters of Pamano flow, was and still is a quiet witness of crimes that have become its cruel secret. And now, one woman is trying to make things right. After all these years, the war is still present, its experience still alive, and people responsible - still ready to fight.
Unforgettable.
Unforgettable.
Read
January 16, 2023ЦЕ така книга, після прочитання якої хочеться просто помовчати. Епічна оповідь, скільки таємниць у людському житті, скільки підступності, ворожнечі, заздрості, жадібності... Але є й світлі сторони життя й світлі люди, які кохають, вірять в кохання та сімейні цінності.
Оріол теж кохав свою дружину і дуже хотів залишити по собі правду... якщо не для жителів села, то обов'язково для своєї донечки.
Чи вдалося йому це зробити?
Як і в іншому епічному творі Жауме Кабре "Моє каяття", який я читала, автор через своїх персонажів (а їх, до речі, чимало!), через їхнє життя змушує нас замислитися саме над його сенсом.
Які колоритні та виразні персонажі - негативні, позитивні, байдужі і щирі... І знову ж таки автор веде читачів своїм лабіринтом подій, поринаючі у різні часи, причому робить це без попередження, без абзаців та крапок. І те, що в інших творах, зазвичай якісь відомості про героя дізнаєшся наприкінці оповіді, у цьому романі все навпаки - буває, що початок - це кінець...
Елізенда, Оріол, Тіна... - інші персонажі, люди, які їх супроводжували, або зустрічалися на їхньому шляху, їхні вчинки та події - настільки яскраво виписані автором, ніби ти дивишся фільм.
Багато таємниць і загадок, багато людських вад і чеснот. Як залишитися чесним з самим собою, чого варте людське життя? Іспанія, 1943 рік (диктаторський режим Франко, громадянська війна, партизанська війна, Друга світова) - 2002 рік, сучасне життя...
Книга дуже сподобалася, змусила мене переживати, подекуди стискалося моє серденько, а наприкінці не втрималася від сльози...
Вже зрозуміло, що цей роман і цей автор займуть першу сходинку найкращих прочитаних у 2023 році.
Оріол теж кохав свою дружину і дуже хотів залишити по собі правду... якщо не для жителів села, то обов'язково для своєї донечки.
Чи вдалося йому це зробити?
Як і в іншому епічному творі Жауме Кабре "Моє каяття", який я читала, автор через своїх персонажів (а їх, до речі, чимало!), через їхнє життя змушує нас замислитися саме над його сенсом.
Які колоритні та виразні персонажі - негативні, позитивні, байдужі і щирі... І знову ж таки автор веде читачів своїм лабіринтом подій, поринаючі у різні часи, причому робить це без попередження, без абзаців та крапок. І те, що в інших творах, зазвичай якісь відомості про героя дізнаєшся наприкінці оповіді, у цьому романі все навпаки - буває, що початок - це кінець...
Елізенда, Оріол, Тіна... - інші персонажі, люди, які їх супроводжували, або зустрічалися на їхньому шляху, їхні вчинки та події - настільки яскраво виписані автором, ніби ти дивишся фільм.
Багато таємниць і загадок, багато людських вад і чеснот. Як залишитися чесним з самим собою, чого варте людське життя? Іспанія, 1943 рік (диктаторський режим Франко, громадянська війна, партизанська війна, Друга світова) - 2002 рік, сучасне життя...
Книга дуже сподобалася, змусила мене переживати, подекуди стискалося моє серденько, а наприкінці не втрималася від сльози...
Вже зрозуміло, що цей роман і цей автор займуть першу сходинку найкращих прочитаних у 2023 році.
November 24, 2017
The voices of Pamano, Jaume Cabré
Each time I enter Jaume Cabré’s world, I feel absolutely taken aback by his narrative. It feels like he’s composing his own symphony � sad and beautiful � using words instead of score. With time his symphony grows greater and greater, praising History, Memory, Artist and his Creation, and yet it always comes back to the origin � a tiny human being in the center of the universe capable of both wonderful and horrible things, to remember and to forget, to create and to destroy, to love and to hate. For each bit of Cabré’s sophisticated symphony there’s a special theme. In The Shadow of the Eunuch he explores Memory and Family, in I confess he dwells on the question of Evil and how malevolence impacts our lives, in The Voices of Pamano Cabré studies Revenge and History and what both these forces are able to do to a single fragile human being.
There are a few topics to which Jaume Cabré keeps returning in every book of his I’ve read so far, or, I’d better say, there are a few stones which he repeatedly uses to build the world of his novel or short story. First of all, it’s History. Cabré has a unique ability to switch tenses in a smoothly flowing narrative as if there’s nothing more natural than going back in forth in time, changing centuries, settings, characters in a flash. This superpower gives him an opportunity to go as daring as he wishes, and create a story where there’d be a medieval monastery, Spanish Civil War, modern-day Vatican, SS officers and some antique store (and you wouldn’t even question how it all made its way into one book). Cabré is never shy about creating the historical background for his novels. In The Voices of Pamano he places a tiny village at the foot of the Catalan Pyrenees in the middle of The Civil War and then World War II and then � Francoist Spain, making a village where (seemingly) nothing happens, the epicentre of everything. At first glance, Cabré writes something resembling local history, where things make sense only being put into some context known to a few. One does not choose to write about an insignificant village teacher (who maybe was a member of the Falange and by indirection responsible for his pupil’s murder) Oriol Fontelles, when one is about to write about History and torn apart Spain. And yet this is exactly what one should do, if one wants to show how merciless History is and how the great and mighty who rule sitting in a fancy office affect lives of people in a tiny village lost somewhere in the mountains. On a scale that small every trait that we, human beings, possess, becomes more prominent � every treachery, as well as every act of kindness, is a matter of life and death; every brave deed takes a lot more courage as it’s done with a faint hope to make a difference in the world of the small, not in the world of the great; every war is a personal war; every man, being a part of the community, writes his own history as he lives, the one to be remembered or forgotten if only in the local context. To illustrate History, Cabré often paints a tiny aquarelle instead of a huge fresco which proves to be heartbreaking and heartfelt. The second stone is Memory. To remember means to exist. In Memory lies Cabré’s characters source of grief, comfort and motivation. It may be closely connected to History stone in this particular book, as the historical memory and a memory of individual are two driving forces in The Voices of Pamano. There’s Oriol Fontelles who wants to be remembered by his beloved ones as a man he really was, not as a man he was forced to become. There’s Tina Bros who feels obliged to pay tribute to a memory of someone she didn’t know. There’s Elisenda Vilabrú who’s burdened with her memories � one of the revenge she ought to take and one of love she needed to endure. To remember here never means to forget or to let go, and yet there’s also a faint memory of the necessity to forgive � both History and people. The third stone is Love of all sorts (the ancient Greeks would’ve been proud) - familial love, passionate love, brotherly love and the love for God. Love, though, is very rarely happy in Cabré’s stories. He prefers to explore bonds it makes between people and the consequences of these bonds. This means to focus mostly on parents who cannot reach an understanding with their children; on lovers who cannot be together; on brothers who betrayed one another, on God and the pious in vain search for blessing. And yet, in The Voices of Pamano love is a source of strength. A strength to rise after the fall, a strength to endure, a strength to revenge, a strength to carry on. Though never a strength to forgive.
The characters Cabré creates to build a novel out of those aforementioned three ‘stones� travel throughout his books. Chances are that if you met a despotic father in your first Cabré’s novel, you’d meet him again and again, as well as you’d meet a God's fool or an infinitely loving person, or an unhappy woman bound to her family (mainly to her husband), or a faithful servant, or an unfaithful lover. It might have been boring, but Cabré’s effortless talent turns a repetition into a pantheon, giving Cabré an opportunity to use and explore every archetype as many times as he wishes. In fact, to me Cabré is a living proof of what a writer could do with narrative and every single word within it if he’s free (and gifted) enough to treat it without too much effort.
Every time I finish reading Cabré’s book, I end up thinking (despite all that I wrote above) that this particular book I’m holding in my hands right now is a stand-alone, the one I can safely call my favourite, and then comes the next favourite stand-alone. Therefore, as long as this chain goes on and on, I’m a lucky reader. However The Voices of Pamano is a stand-alone in a certain way. It’s the book I’d recommend to get acquainted with Cabré’s writing. Unlike The Shadow of the Eunuch or I confess which may seem overextended, The Voices of Pamano seems to be overexciting in regard of the plot which gives you an opportunity to enjoy both the way story unfolds and the story itself.
P.S. The Voices of Pamano is not translated into English, but it’s translated into Spanish, German, Dutch, Italian, French, Greek, Polish and a few other languages.
Each time I enter Jaume Cabré’s world, I feel absolutely taken aback by his narrative. It feels like he’s composing his own symphony � sad and beautiful � using words instead of score. With time his symphony grows greater and greater, praising History, Memory, Artist and his Creation, and yet it always comes back to the origin � a tiny human being in the center of the universe capable of both wonderful and horrible things, to remember and to forget, to create and to destroy, to love and to hate. For each bit of Cabré’s sophisticated symphony there’s a special theme. In The Shadow of the Eunuch he explores Memory and Family, in I confess he dwells on the question of Evil and how malevolence impacts our lives, in The Voices of Pamano Cabré studies Revenge and History and what both these forces are able to do to a single fragile human being.
There are a few topics to which Jaume Cabré keeps returning in every book of his I’ve read so far, or, I’d better say, there are a few stones which he repeatedly uses to build the world of his novel or short story. First of all, it’s History. Cabré has a unique ability to switch tenses in a smoothly flowing narrative as if there’s nothing more natural than going back in forth in time, changing centuries, settings, characters in a flash. This superpower gives him an opportunity to go as daring as he wishes, and create a story where there’d be a medieval monastery, Spanish Civil War, modern-day Vatican, SS officers and some antique store (and you wouldn’t even question how it all made its way into one book). Cabré is never shy about creating the historical background for his novels. In The Voices of Pamano he places a tiny village at the foot of the Catalan Pyrenees in the middle of The Civil War and then World War II and then � Francoist Spain, making a village where (seemingly) nothing happens, the epicentre of everything. At first glance, Cabré writes something resembling local history, where things make sense only being put into some context known to a few. One does not choose to write about an insignificant village teacher (who maybe was a member of the Falange and by indirection responsible for his pupil’s murder) Oriol Fontelles, when one is about to write about History and torn apart Spain. And yet this is exactly what one should do, if one wants to show how merciless History is and how the great and mighty who rule sitting in a fancy office affect lives of people in a tiny village lost somewhere in the mountains. On a scale that small every trait that we, human beings, possess, becomes more prominent � every treachery, as well as every act of kindness, is a matter of life and death; every brave deed takes a lot more courage as it’s done with a faint hope to make a difference in the world of the small, not in the world of the great; every war is a personal war; every man, being a part of the community, writes his own history as he lives, the one to be remembered or forgotten if only in the local context. To illustrate History, Cabré often paints a tiny aquarelle instead of a huge fresco which proves to be heartbreaking and heartfelt. The second stone is Memory. To remember means to exist. In Memory lies Cabré’s characters source of grief, comfort and motivation. It may be closely connected to History stone in this particular book, as the historical memory and a memory of individual are two driving forces in The Voices of Pamano. There’s Oriol Fontelles who wants to be remembered by his beloved ones as a man he really was, not as a man he was forced to become. There’s Tina Bros who feels obliged to pay tribute to a memory of someone she didn’t know. There’s Elisenda Vilabrú who’s burdened with her memories � one of the revenge she ought to take and one of love she needed to endure. To remember here never means to forget or to let go, and yet there’s also a faint memory of the necessity to forgive � both History and people. The third stone is Love of all sorts (the ancient Greeks would’ve been proud) - familial love, passionate love, brotherly love and the love for God. Love, though, is very rarely happy in Cabré’s stories. He prefers to explore bonds it makes between people and the consequences of these bonds. This means to focus mostly on parents who cannot reach an understanding with their children; on lovers who cannot be together; on brothers who betrayed one another, on God and the pious in vain search for blessing. And yet, in The Voices of Pamano love is a source of strength. A strength to rise after the fall, a strength to endure, a strength to revenge, a strength to carry on. Though never a strength to forgive.
The characters Cabré creates to build a novel out of those aforementioned three ‘stones� travel throughout his books. Chances are that if you met a despotic father in your first Cabré’s novel, you’d meet him again and again, as well as you’d meet a God's fool or an infinitely loving person, or an unhappy woman bound to her family (mainly to her husband), or a faithful servant, or an unfaithful lover. It might have been boring, but Cabré’s effortless talent turns a repetition into a pantheon, giving Cabré an opportunity to use and explore every archetype as many times as he wishes. In fact, to me Cabré is a living proof of what a writer could do with narrative and every single word within it if he’s free (and gifted) enough to treat it without too much effort.
Every time I finish reading Cabré’s book, I end up thinking (despite all that I wrote above) that this particular book I’m holding in my hands right now is a stand-alone, the one I can safely call my favourite, and then comes the next favourite stand-alone. Therefore, as long as this chain goes on and on, I’m a lucky reader. However The Voices of Pamano is a stand-alone in a certain way. It’s the book I’d recommend to get acquainted with Cabré’s writing. Unlike The Shadow of the Eunuch or I confess which may seem overextended, The Voices of Pamano seems to be overexciting in regard of the plot which gives you an opportunity to enjoy both the way story unfolds and the story itself.
P.S. The Voices of Pamano is not translated into English, but it’s translated into Spanish, German, Dutch, Italian, French, Greek, Polish and a few other languages.
November 12, 2023
"Vocile lui Pamano" este un roman despre obsesii. Obsesia pentru putere, pentru bani, pentru dragoste și în definitiv pentru adevăr.
Romanul este străbătut de spectrul lui Oriol Fontelles prezentat ba ca erou al falangei franchiste, ba partizan antifanchist, ba chiar și ca fericit al Bisericii catolice.
Totul este prezentat într-o împletituri de planuri temporale (Războiul civil spaniol și instaurarea regimului lui Franco, restaurație monarhiei și începutul secolului XXI) și de perspective narative (naratorul părăsește perspectiva obiectivă, iar vocile interioare ale unor personaje preiau sarcina de a spune povestea lor, alteori naratorul își face simțită prezența prin tușe groase de umor ori prin repetarea unor formule reverențiose încărcate de sarcasm).
Din păcate romanul este o zeamă lungă cu personaje unidimensionale începând cu Tina Bros (personaj-pretext) care descoperă caietele lui Oriol Fontelles și care trăiește dramoleta destrămării căsniciei, însă în ciuda problemelor domestice și a unui cancer, e hotărâtă să spună adevărul despre Fontalelles, urmează Elisenda Vilabrú, poate personajul principal, cea care crează un imperiu economic în perioada lui Franco, îl menține și îl dezvoltă în perioada restaurație și face orice pentru a-și atinge scopurile, cea care trage toate sforile în poveste, Marcel Vilabrú, un copil râzgâiat, și Valentí Traga un ticălos însetat de putere. De altfel, mai toate personajele din prim plan au tare morale și suferă de egomanie. Toate sunt obsedate de putere fie că e vorba despre cea politică sau economică și vor să-și domine partenerii indiferent de relațiile care se nasc între ele. Singurul personaj mult mai bine construit e Oriol Fontelles ale cărui frici și fapte îl fac mai credibil. Cred că dincolo de amestecul de tehnici, problema romanului este credibilitatea: personajele nu sunt veritabile, nici măcar sub aspectul pactului facut cu ficțiunea.
Cei care au citit mai întâi "Confiteur" vor fi puțin dezamăgiți, cei care îl citesc pe Jaume Cambré pentru prima oara poate vor fi încurajați să citească și "Confiteur", care e un roman mai bun și mai omogen.
Romanul este străbătut de spectrul lui Oriol Fontelles prezentat ba ca erou al falangei franchiste, ba partizan antifanchist, ba chiar și ca fericit al Bisericii catolice.
Totul este prezentat într-o împletituri de planuri temporale (Războiul civil spaniol și instaurarea regimului lui Franco, restaurație monarhiei și începutul secolului XXI) și de perspective narative (naratorul părăsește perspectiva obiectivă, iar vocile interioare ale unor personaje preiau sarcina de a spune povestea lor, alteori naratorul își face simțită prezența prin tușe groase de umor ori prin repetarea unor formule reverențiose încărcate de sarcasm).
Din păcate romanul este o zeamă lungă cu personaje unidimensionale începând cu Tina Bros (personaj-pretext) care descoperă caietele lui Oriol Fontelles și care trăiește dramoleta destrămării căsniciei, însă în ciuda problemelor domestice și a unui cancer, e hotărâtă să spună adevărul despre Fontalelles, urmează Elisenda Vilabrú, poate personajul principal, cea care crează un imperiu economic în perioada lui Franco, îl menține și îl dezvoltă în perioada restaurație și face orice pentru a-și atinge scopurile, cea care trage toate sforile în poveste, Marcel Vilabrú, un copil râzgâiat, și Valentí Traga un ticălos însetat de putere. De altfel, mai toate personajele din prim plan au tare morale și suferă de egomanie. Toate sunt obsedate de putere fie că e vorba despre cea politică sau economică și vor să-și domine partenerii indiferent de relațiile care se nasc între ele. Singurul personaj mult mai bine construit e Oriol Fontelles ale cărui frici și fapte îl fac mai credibil. Cred că dincolo de amestecul de tehnici, problema romanului este credibilitatea: personajele nu sunt veritabile, nici măcar sub aspectul pactului facut cu ficțiunea.
Cei care au citit mai întâi "Confiteur" vor fi puțin dezamăgiți, cei care îl citesc pe Jaume Cambré pentru prima oara poate vor fi încurajați să citească și "Confiteur", care e un roman mai bun și mai omogen.
January 13, 2021
Ξεκάθαρο πέντε, άριστο. Σκοπός, βάθος, ιστορική διαφώτιση, ποικιλία ηρώων και χαρακτρήρων μέσα στο χρόνο, ήρωες με δαιμόνια που παλεύουν κατά το δοκούν, πάντα στο ατελές πολιτικοκοινωνικό σύμπαν που κατοικούν, η Ισπανία και η Καταλωνία του Φράνκο, ιστορίες που μπλέκονται μέσα στις δεκαετίες, κυβιστική γραφή στην ίδια παράγραφο περιγράφονται πολλαπλές ιστορίες...όσο το Confiteor με μπέρδεψε και λίγο κούρασε, τόσο αυτό το δύσκολο βιβλίο για μια βδομάδα με κράτησε μέσα σου...βασικά ένα αριστούργημα...αναρωτιέμαι πως θα αξιοποιούνταν οι εμφυλιακές ιστορίες της Ελλάδας (τόσο πλούσιες) από ποιον συγγραφέα...εδώ έχουμε ένα διεθνές βιβλίο, κινηματογραφικής φιλοδοξίας και πολύ ανθρώπινο...αριστούργημα...
January 14, 2020
Με ταλαιπώρησε τόσο πολύ η φλυαρία του που με δυσκόλεψε να αισθανθώ τα βαθύτερα νοήματα που μάλλον είχε αλλά ουδέποτε μπόρεσα να αντιληφθώ.
July 29, 2017
Della Spagna e degli scrittori spagnoli non so nulla, ma ogni volta che me ne capita uno per le mani è sempre una piacevole scoperta. Anche questa volta le recensioni positive su anobii mi hanno ben indicato. Il romanzo è notevole, avevo usato questo aggettivo una dozzina di volte in questo mio commento, prima di rivederlo perché non somigliasse ad una ripetitiva filastrocca.
Si tratta di una avvincente saga di paese ambientata nei Pirenei, ma anche di un avvincente romanzo epico. L’ambientazione parte dalla guerra per finire ai giorni nostri descrivendo così non solo il conflitto ma anche tutti i cambiamenti che nel frattempo sono occorsi nella vita quotidiana delle persone in Europa. Qui mi viene da osservare che la guerra è gran brutta cosa, ma dal punto di vista strettamente letterario è una manna: il bravo scrittore può trarne quel che vuole. Al di là, naturalmente, delle necessità di memoria e testimonianza, che in questo romanzo hanno grande importanza. Direi che il tema della memoria è il principale, cui la guerra, la vendetta, la vita di paese, gli amori e le difficoltà di vita quotidiane fanno da contorno.
Lo scrittore riesce a inserire nella stessa narrazione - con molta eleganza ed ironia - quello che i personaggi dicono e quello che gli stessi pensano e ricordano ma che non possono o non vogliono dire, e questa forma di coralità dà un notevole gusto alla lettura. Inoltre la linea temporale è frastagliata, con salti in avanti e all’indietro nel tempo ma questo non interferisce con la scorrevolezza del testo. Le ardite sovrapposizioni temporali ottengono anzi di dare alla lettura un effetto molto cinematografico.
L’intreccio delle vicende e dei personaggi è complesso come un meccanismo di precisione, quel genere di struttura che lascia ricostruire gli eventi al lettore come in un puzzle. L’intero susseguirsi degli eventi attraversa i decenni conferendo allo scorrere del tempo densità e profondità.
Impossibile non apprezzare, specie per chi conosce la montagna, l’ambientazione molto realistica del paesino con le antiche dimore, i pascoli e le coltivazioni, gli anziani e i bambini, le famiglie storiche e le nuove arrivate, quelle più facoltose e quelle più povere, quelle che appoggiano il fascismo e quelle che simpatizzano per i partigiani, con i vecchi rancori che si sommano a nuovi odii.
Forzando un po� la mano, se si sostituisce il microcosmo del paese con il macrocosmo di una intera nazione, direi che si presta fin troppo bene ad una lettura allegorica per descrivere la presente situazione socio-politica in Italia (anche se presumibilmente questo non era per nulla nelle intenzioni dell’autore): la ricca signora come una sorta di caimano compra tutto ciò che riesce a comprare con il suo “fai sempre tutto ciò che devi fare se ritieni di doverlo fare� e con la sua visione di bene e di male, e con la sua possibilità di influenzare il punto di vista delle persone, si mette in competizione con Dio e cerca di sostituirlo, finisce per pretendere di riscrivere la storia, pretendere di stabilire la verità per tutti, per coloro che la amano, per coloro che la odiano, per coloro che si approfittano di lei e/o dei suoi soldi, e anche per tutti coloro che non la pensano come lei. Nel finale qui non c’� nessun rogo in nessun palazzo di giustizia, eppure, io vi ho trovato la stessa amarezza�
Si tratta di una avvincente saga di paese ambientata nei Pirenei, ma anche di un avvincente romanzo epico. L’ambientazione parte dalla guerra per finire ai giorni nostri descrivendo così non solo il conflitto ma anche tutti i cambiamenti che nel frattempo sono occorsi nella vita quotidiana delle persone in Europa. Qui mi viene da osservare che la guerra è gran brutta cosa, ma dal punto di vista strettamente letterario è una manna: il bravo scrittore può trarne quel che vuole. Al di là, naturalmente, delle necessità di memoria e testimonianza, che in questo romanzo hanno grande importanza. Direi che il tema della memoria è il principale, cui la guerra, la vendetta, la vita di paese, gli amori e le difficoltà di vita quotidiane fanno da contorno.
Lo scrittore riesce a inserire nella stessa narrazione - con molta eleganza ed ironia - quello che i personaggi dicono e quello che gli stessi pensano e ricordano ma che non possono o non vogliono dire, e questa forma di coralità dà un notevole gusto alla lettura. Inoltre la linea temporale è frastagliata, con salti in avanti e all’indietro nel tempo ma questo non interferisce con la scorrevolezza del testo. Le ardite sovrapposizioni temporali ottengono anzi di dare alla lettura un effetto molto cinematografico.
L’intreccio delle vicende e dei personaggi è complesso come un meccanismo di precisione, quel genere di struttura che lascia ricostruire gli eventi al lettore come in un puzzle. L’intero susseguirsi degli eventi attraversa i decenni conferendo allo scorrere del tempo densità e profondità.
Impossibile non apprezzare, specie per chi conosce la montagna, l’ambientazione molto realistica del paesino con le antiche dimore, i pascoli e le coltivazioni, gli anziani e i bambini, le famiglie storiche e le nuove arrivate, quelle più facoltose e quelle più povere, quelle che appoggiano il fascismo e quelle che simpatizzano per i partigiani, con i vecchi rancori che si sommano a nuovi odii.
Forzando un po� la mano, se si sostituisce il microcosmo del paese con il macrocosmo di una intera nazione, direi che si presta fin troppo bene ad una lettura allegorica per descrivere la presente situazione socio-politica in Italia (anche se presumibilmente questo non era per nulla nelle intenzioni dell’autore): la ricca signora come una sorta di caimano compra tutto ciò che riesce a comprare con il suo “fai sempre tutto ciò che devi fare se ritieni di doverlo fare� e con la sua visione di bene e di male, e con la sua possibilità di influenzare il punto di vista delle persone, si mette in competizione con Dio e cerca di sostituirlo, finisce per pretendere di riscrivere la storia, pretendere di stabilire la verità per tutti, per coloro che la amano, per coloro che la odiano, per coloro che si approfittano di lei e/o dei suoi soldi, e anche per tutti coloro che non la pensano come lei. Nel finale qui non c’� nessun rogo in nessun palazzo di giustizia, eppure, io vi ho trovato la stessa amarezza�
January 30, 2019
Αντίθετα με το Confiteor που με κέρδισε από τις πρώτες σελίδες αυτό το βιβλίο με κέρδισε σιγά σιγά προχωρώντας στην ιστορία αλλά εξίσου δυνατά.
April 24, 2017
Poco puedo decir porque creo que todos sabemos que lo que escribe Jaume Cabré es alta literatura. Un libro de sensaciones, de tristeza, de ira, de recuerdos. Absolutamente imprescindible.
May 9, 2021
Bardzo lubię tego pisarza i czytałem tę książkę z przyjemnością. Nie jest tak dobra jak Wyznaję, ale widać, że właśnie w niej szlifował styl i narzędzia, które w Wyznaję doprowadził do perfekcji.
-----------------
Po drugim czytaniu:
To jest naprawdę piękna historia i - jak zwykle u niego - wiele wątków splata się precyzyjnie i czytelnie. Tak jak za pierwszym razem książka ta sprawiła na mnie wrażenia poligonu literackiego przed Wyznaję. Tak jak by tu właśnie sprawdzał różne zabiegi, czy narzędzia, które potem tak świetnie wykorzysta w Wyznaję. To nie umniejsza tej książce. Jedynie to, że niektóre z tych narzędzi są jeszcze nie dopracowane: jak na przykład wyliczanie potomków niektórych bohaterów, które za pierwszym czy piątym razem jest fajne przez pomieszanie określeń oficjalnych z zakulisowymi; ale za 15 jest męczące i już nie tak zabawne.
Ale czyta się to fantastycznie, chociaż jest to smutna książka.
-----------------
Po drugim czytaniu:
To jest naprawdę piękna historia i - jak zwykle u niego - wiele wątków splata się precyzyjnie i czytelnie. Tak jak za pierwszym razem książka ta sprawiła na mnie wrażenia poligonu literackiego przed Wyznaję. Tak jak by tu właśnie sprawdzał różne zabiegi, czy narzędzia, które potem tak świetnie wykorzysta w Wyznaję. To nie umniejsza tej książce. Jedynie to, że niektóre z tych narzędzi są jeszcze nie dopracowane: jak na przykład wyliczanie potomków niektórych bohaterów, które za pierwszym czy piątym razem jest fajne przez pomieszanie określeń oficjalnych z zakulisowymi; ale za 15 jest męczące i już nie tak zabawne.
Ale czyta się to fantastycznie, chociaż jest to smutna książka.
April 19, 2012
This is definitely one of the best books I ever read. I came across it by chance.
The novel is set in different time periods ranging from the Spanish Civil War to today. It tells the story of what really happened in a small village in Cataluna during that war and how these occurances still affect people today.
The author has a very interesting style of writing: he sometimes changes between the period he narrates and the narrator in the middle of a sentence. In the beginning this makes it a bit difficult to understand what is happening. But after some time you get used to this style and it really gives a special design to the story.
I have recommended this books to lots of people and absolutely everyone loved it. So a really recommend it to anyone here as well.
The novel is set in different time periods ranging from the Spanish Civil War to today. It tells the story of what really happened in a small village in Cataluna during that war and how these occurances still affect people today.
The author has a very interesting style of writing: he sometimes changes between the period he narrates and the narrator in the middle of a sentence. In the beginning this makes it a bit difficult to understand what is happening. But after some time you get used to this style and it really gives a special design to the story.
I have recommended this books to lots of people and absolutely everyone loved it. So a really recommend it to anyone here as well.
February 17, 2020
Είναι ενα ενδιαφερον βιβλιο, αλλα ταυτοχρονα περιπλοκο και δυσκολο.
Απαιτει συγκεντρωση και υπομονη επειδη κανει συνεχεις αναδρομες στο παρελθον και μπορει να μπερδεψει τον αναγνωστη, αν αφαιρεθει και χασει μερικες παραγραφους.
Να παρατηρησω ότι ο μεταφραστης εκανε εξαιρετικη δουλεια και εδωσε ενα κειμενο πολυ αμεσο και παραστατικο
Απαιτει συγκεντρωση και υπομονη επειδη κανει συνεχεις αναδρομες στο παρελθον και μπορει να μπερδεψει τον αναγνωστη, αν αφαιρεθει και χασει μερικες παραγραφους.
Να παρατηρησω ότι ο μεταφραστης εκανε εξαιρετικη δουλεια και εδωσε ενα κειμενο πολυ αμεσο και παραστατικο
Displaying 1 - 30 of 283 reviews
Can't find what you're looking for?
Get help and learn more about the design.