What do you think?
Rate this book
Lucien Leuwen
Issu d'un milieu aisé, Lucien Leuwen a, en apparence, tout pour réussir. Ses convictions le mènent à la porte de l'Ecole Polytechnique. Grâce à l'influence de son père, il devient officier. Sa carrière ne le comble pas, au point de faire une croix sur l'amour comme il l'avait entrepris. Madame Chasteller chasse cette croyance. Mais leur amour est platonique. Roman d'apprentissage, d'amour et politique où ambition, hypocrisie se mêlent aux sentiments et à la déception.
944 pages, Pocket Book
First published January 1, 1894
22 people are currently reading
780 people want to read
About the author
Stendhal
1,578books2,046followersMarie-Henri Beyle, better known by his pen name Stendhal, was a 19th-century French writer. Known for his acute analysis of his characters' psychology, he is considered one of the earliest and foremost practitioners of realism in his two novels (The Red and the Black, 1830) and (The Charterhouse of Parma, 1839).
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 24 of 24 reviews
September 22, 2020
"¡Vaya, mientras toda la juventud de Francia toma partido por tan grandes intereses, yo pasaré toda mi vida en la contemplación de dos hermosos ojos!"
Esta novela inacabada (realmente por ello 4 estrellas), Stendhal nunca llegó a nombrar del todo, sin embargo los títulos más aceptados son "Lucien Leuwen", "El teniente", "La naranja de Malta", "Negro y Amaranto" o "Rojo y Blanco". Lamentablemente el hecho que no esté acabada le quita mucho de fluidez y verdadero argumento. No sólo digamos falta la parte final (aproximadamente según el plan inicial de Stendhal una cantidad similar de páginas) sino también en el medio de la narración hay lagunas que el autor nunca completó. Es una lástima que Stendhal haya sido a veces tan poco dedicado a culminar algunas de sus interesantes obras, esto también pasó en otras como "Mina de Vanghel" o "Féder".
Aunque a veces minimizado es obvio que Stendhal fue un autor que influyó de alguna manera en escritores posteriores que han alcanzado más fama que él. Haciendo las comparaciones del caso ya con esta última gran novela que voy leyendo puedo decir: que "Rojo y Negro" inspira a Dostoievsky para su "Crimen y castigo", "La cartuja de Parma" a Tolstoi para su "Guerra y Paz" y esta obra "Lucien Leuwen" es muy del estilo y argumento que "La educación sentimental" de Flaubert.
La historia en sí es de un joven subteniente de caballería del ejército de su majestad Luis Felipe de Orleans (rey de Francia luego de la Revolución de Julio de 1830), él es hijo de un banquero muy acaudalado en París que luego de haber sido expulsado de la Escuela Politécnica de dicha ciudad por estar mezclado en alguna revuelta republicana va a la ciudad provinciana de Nancy a "expiar su culpa", a pesar de todo la vida militar le atrae mucho y carente de interés amoroso cobra gran apego a sus charreteras, a su caballo y a su regimiento. Al ser un hijo de una persona rica parece tenerlo todo pero lejos de su hogar empezará a labrarse un destino. Es en esto como en otras vivencias que esta novela parece una historia de aprendizaje donde Luciano tendrá que aprender cómo actuar en el ejército, qué cosas tolerar, cómo ingresar a la sociedad aristócrata y no tanto de Nancy, departir en veladas y un sinnúmero de cosas que quizás sin la fuerza de ánimo del protagonista nunca pasaría.
Ésta es una característica de los personajes de Stendhal que me gusta mucho, si yo me quejaba de Benjamin Constant o Lamartine cuyos personajes en grandes épocas no hacían nada interesante, con Stendhal ocurre lo contrario, los héroes siempre están conscientes de su lugar en la sociedad y tratan de alcanzar sus objetivos y se esfuerzan por ello. Luciano aunque un poco mimado tiene un corazón republicano, algo probablemente que recuerde al propio Stendhal, por lo que le será muy difícil encajar con la sociedad que lo rodea. Sin embargo no es tonto y tiene que usar su habilidad para salir bien de los trabajos en los cuales es requerido que cada vez serán más complejos y hasta viles.
La Sra. de Chasteller, personaje femenino que es el interés inicial de Luciano lamentablemente no es retratado de manera tan profunda y es sobre todo por la obra que está inconclusa en sí, hay varias lagunas en el texto que justo atañen a este personaje y eso le baja bastante a la historia en sí. Sin embargo otros personajes como la Sra. Grandet me han parecido mucho más dibujados y desde luego hay muchos personajes tanto como doctores, diputados, ministros y un largo etcétera que me hace recordar "La educación sentimental" de Flaubert, sin embargo este personaje principal es mucho mejor.
Muy aparte de eso leer esta novela ha sido un regalo en todo sentido y así lo he sentido, desde la manera cómo la encontré hasta lo inesperado de poder leer, a pesar de su falta de solidez, la novela más larga de Stendhal lo que la ha hecho igual una fuente de múltiples anotaciones y de entusiasmo como hace mucho no sentía por una novela y pasé un tiempo similar con sus otras grandes obras: "Rojo y Negro" y "La Cartuja de Parma". Ya habiendo leído igual sus otras obras e incluso sus libros autobiográficos es un poco repetitivo algunos pensamientos del propio autor que estoy seguro de haber encontrado esta novela antes me hubiesen parecido aún más sorprendentes.
Lo sentí, tal como dice el propio Stendhal, en el prefacio a esta obra: "Este cuento fue escrito pensando en un número pequeño de lectores que jamás he visto y que seguro no veré, esto en serio me apena: ¡Hubiese encontrado tanto placer pasar una velada con ellos!"
Esta novela inacabada (realmente por ello 4 estrellas), Stendhal nunca llegó a nombrar del todo, sin embargo los títulos más aceptados son "Lucien Leuwen", "El teniente", "La naranja de Malta", "Negro y Amaranto" o "Rojo y Blanco". Lamentablemente el hecho que no esté acabada le quita mucho de fluidez y verdadero argumento. No sólo digamos falta la parte final (aproximadamente según el plan inicial de Stendhal una cantidad similar de páginas) sino también en el medio de la narración hay lagunas que el autor nunca completó. Es una lástima que Stendhal haya sido a veces tan poco dedicado a culminar algunas de sus interesantes obras, esto también pasó en otras como "Mina de Vanghel" o "Féder".
Aunque a veces minimizado es obvio que Stendhal fue un autor que influyó de alguna manera en escritores posteriores que han alcanzado más fama que él. Haciendo las comparaciones del caso ya con esta última gran novela que voy leyendo puedo decir: que "Rojo y Negro" inspira a Dostoievsky para su "Crimen y castigo", "La cartuja de Parma" a Tolstoi para su "Guerra y Paz" y esta obra "Lucien Leuwen" es muy del estilo y argumento que "La educación sentimental" de Flaubert.
La historia en sí es de un joven subteniente de caballería del ejército de su majestad Luis Felipe de Orleans (rey de Francia luego de la Revolución de Julio de 1830), él es hijo de un banquero muy acaudalado en París que luego de haber sido expulsado de la Escuela Politécnica de dicha ciudad por estar mezclado en alguna revuelta republicana va a la ciudad provinciana de Nancy a "expiar su culpa", a pesar de todo la vida militar le atrae mucho y carente de interés amoroso cobra gran apego a sus charreteras, a su caballo y a su regimiento. Al ser un hijo de una persona rica parece tenerlo todo pero lejos de su hogar empezará a labrarse un destino. Es en esto como en otras vivencias que esta novela parece una historia de aprendizaje donde Luciano tendrá que aprender cómo actuar en el ejército, qué cosas tolerar, cómo ingresar a la sociedad aristócrata y no tanto de Nancy, departir en veladas y un sinnúmero de cosas que quizás sin la fuerza de ánimo del protagonista nunca pasaría.
Ésta es una característica de los personajes de Stendhal que me gusta mucho, si yo me quejaba de Benjamin Constant o Lamartine cuyos personajes en grandes épocas no hacían nada interesante, con Stendhal ocurre lo contrario, los héroes siempre están conscientes de su lugar en la sociedad y tratan de alcanzar sus objetivos y se esfuerzan por ello. Luciano aunque un poco mimado tiene un corazón republicano, algo probablemente que recuerde al propio Stendhal, por lo que le será muy difícil encajar con la sociedad que lo rodea. Sin embargo no es tonto y tiene que usar su habilidad para salir bien de los trabajos en los cuales es requerido que cada vez serán más complejos y hasta viles.
La Sra. de Chasteller, personaje femenino que es el interés inicial de Luciano lamentablemente no es retratado de manera tan profunda y es sobre todo por la obra que está inconclusa en sí, hay varias lagunas en el texto que justo atañen a este personaje y eso le baja bastante a la historia en sí. Sin embargo otros personajes como la Sra. Grandet me han parecido mucho más dibujados y desde luego hay muchos personajes tanto como doctores, diputados, ministros y un largo etcétera que me hace recordar "La educación sentimental" de Flaubert, sin embargo este personaje principal es mucho mejor.
Muy aparte de eso leer esta novela ha sido un regalo en todo sentido y así lo he sentido, desde la manera cómo la encontré hasta lo inesperado de poder leer, a pesar de su falta de solidez, la novela más larga de Stendhal lo que la ha hecho igual una fuente de múltiples anotaciones y de entusiasmo como hace mucho no sentía por una novela y pasé un tiempo similar con sus otras grandes obras: "Rojo y Negro" y "La Cartuja de Parma". Ya habiendo leído igual sus otras obras e incluso sus libros autobiográficos es un poco repetitivo algunos pensamientos del propio autor que estoy seguro de haber encontrado esta novela antes me hubiesen parecido aún más sorprendentes.
Lo sentí, tal como dice el propio Stendhal, en el prefacio a esta obra: "Este cuento fue escrito pensando en un número pequeño de lectores que jamás he visto y que seguro no veré, esto en serio me apena: ¡Hubiese encontrado tanto placer pasar una velada con ellos!"
December 27, 2010
Book II, The Telegraph, is incredible. It gives an unflinching account of politics in 19th Century France - drawn in part from Stendhal's first-hand experiences. This tale of corruption in high places is just as relevant today.
The novel is closer to Charterhouse of Parma than the Red and the Black. It is an unfinished novel, so not the best introduction to Stendhal. But it is a rare treat for admirers of Stendhal or other authors of the period.
The novel is closer to Charterhouse of Parma than the Red and the Black. It is an unfinished novel, so not the best introduction to Stendhal. But it is a rare treat for admirers of Stendhal or other authors of the period.
November 9, 2008
This is an "unfinished" book; but, if you are a Stendhal fan, that should not stop you from reading this. In fact, if you love "The Red & The Black," you will definitely want to read this, as it is quite similar to that work. Like The R&B, this book is set during the Bourbon Restoration, when the "boirgeoise" Louise-Phillippe sat on the throne. Like The R&B this book is divided in two parts, with one set in the provinces (Lorraine, in this case), and the other set in Paris. And like The R&B, this book is very much a portrait of the social, cultural, and political trends of its era.
The differences are intriguing enough to warrant your attention. The tone of this book is much more light-hearted and generous than the R&B. There is very little of the biting wit in Stendhal's other works (maybe he was planning to add some...). The hero Lucien is not a rage-filled outsider trying to will his way into the circles of power in Paris, as is Julian Sorel. Instead, Lucien is a rich kid - the son of an investment banker - who easily moves into Paris' salons of power. The relationship between father and son is also very different from those in other works of Stendhal - Lucien loves his father, looks up to him, and has a very good relationship with him. And, where The R&B dealt with the Catholic church in great detail, "Lucien" deals with another French institution then in disrepute - the French military. Lucien uses his connections to join a regiment of Lancers, which is posted in the garrison town of Nancy.
The parts of the book set in Nancy are the most worthwhile parts, as these are the sections that Stendhal seems to have spent the most time crafting. he perfectly captures the boredom and petty rivalries of a small French town. The characters are often brilliantly realized - young flirts, corrupt corporals, pompous, old veterans endlessly reliving their days under Napoleon, the village doctor - all come to life. Although Stendhal makes clear that he thinks the people of Nancy are petty and provincial, he still manages to make many of them very appealing. If you just read the first part of this book, titled "The Green Huntsman," you will find a lot to enjoy.
Unlike most unfinished books by famous writers (like, say, the "Man Without Qualities" or "Felix Krull"), "Lucien" does reach an end of sorts. The problem is that Stendhal never really finished tinkering with it. The tone of the book (not to mention the plot) tends to shift abruptly. Lucien's character is not fully formed. At times he is a naif, at others a world-weary cynic, at others a smirking ironist. Some scenes are overwritten, while others seem dashed off. Similarly, some plot points are barely sketched out while others (like a provincial election that Lucien supervises) seem to go on and on. Actually, the only fully realized portion of the story is the slow development of the love affair between Lucien and a rich widow in Nancy. This is not surprising, as Stendhal dedicated his life as a writer to drawing psychologically astute portraits of love's growth, flowering, and decay.
A bigger hurdle for today's reader is the book's political content. Stendhal is, among other things, drawing a portrait of the political changes roiling France. While Louis-Phillipe was a return to the rule of kings after the years of revolution and empire, his reign also represented the ascent of the bourgeois - represented by Lucien's banker father - to the pinnacle of French political life. In Nancy, many of the characters are die-hard royalists (ultras). Lucien's lover is an ultra and he repeatedly chastises himself for this. Lucien is suspected of being a "republican" (today we would call him an Obama voter), but he denies this, and it is clear that "republican" was a dirty name back then. Lucien repeatedly jokes that America is the only true republic, but he could not live there because he would not want to curry favor with his barber/butcher/etc.
Like julian Sorel, Lucien is mostly interested in power, and he is in a position to observe the naked exercise of the power of the French state. His Lancers are sent to a neighboring town to suppress a rebellion by some workers, who did not yet have the benefit of trade unionism or the "Communist Manifesto." In the second half, Lucien is made the private secretary for a powerful government minister and becomes entangled in bribery, election fraud, and scandal containment. Stendhal makes clear that he considers the new rule of the bourgeois to be inherently corrupt as the bankers and businessmen who are backing the government wield their power to enrich themselves, rather than for the good of France.
The politics in this book is very interesting. However, the names, places, and events that Stendhal refers to in these segments would tax someone with a Phd in French history. If you read this book, I would strongly recommend reading an edition with as many footnotes as possible.
The differences are intriguing enough to warrant your attention. The tone of this book is much more light-hearted and generous than the R&B. There is very little of the biting wit in Stendhal's other works (maybe he was planning to add some...). The hero Lucien is not a rage-filled outsider trying to will his way into the circles of power in Paris, as is Julian Sorel. Instead, Lucien is a rich kid - the son of an investment banker - who easily moves into Paris' salons of power. The relationship between father and son is also very different from those in other works of Stendhal - Lucien loves his father, looks up to him, and has a very good relationship with him. And, where The R&B dealt with the Catholic church in great detail, "Lucien" deals with another French institution then in disrepute - the French military. Lucien uses his connections to join a regiment of Lancers, which is posted in the garrison town of Nancy.
The parts of the book set in Nancy are the most worthwhile parts, as these are the sections that Stendhal seems to have spent the most time crafting. he perfectly captures the boredom and petty rivalries of a small French town. The characters are often brilliantly realized - young flirts, corrupt corporals, pompous, old veterans endlessly reliving their days under Napoleon, the village doctor - all come to life. Although Stendhal makes clear that he thinks the people of Nancy are petty and provincial, he still manages to make many of them very appealing. If you just read the first part of this book, titled "The Green Huntsman," you will find a lot to enjoy.
Unlike most unfinished books by famous writers (like, say, the "Man Without Qualities" or "Felix Krull"), "Lucien" does reach an end of sorts. The problem is that Stendhal never really finished tinkering with it. The tone of the book (not to mention the plot) tends to shift abruptly. Lucien's character is not fully formed. At times he is a naif, at others a world-weary cynic, at others a smirking ironist. Some scenes are overwritten, while others seem dashed off. Similarly, some plot points are barely sketched out while others (like a provincial election that Lucien supervises) seem to go on and on. Actually, the only fully realized portion of the story is the slow development of the love affair between Lucien and a rich widow in Nancy. This is not surprising, as Stendhal dedicated his life as a writer to drawing psychologically astute portraits of love's growth, flowering, and decay.
A bigger hurdle for today's reader is the book's political content. Stendhal is, among other things, drawing a portrait of the political changes roiling France. While Louis-Phillipe was a return to the rule of kings after the years of revolution and empire, his reign also represented the ascent of the bourgeois - represented by Lucien's banker father - to the pinnacle of French political life. In Nancy, many of the characters are die-hard royalists (ultras). Lucien's lover is an ultra and he repeatedly chastises himself for this. Lucien is suspected of being a "republican" (today we would call him an Obama voter), but he denies this, and it is clear that "republican" was a dirty name back then. Lucien repeatedly jokes that America is the only true republic, but he could not live there because he would not want to curry favor with his barber/butcher/etc.
Like julian Sorel, Lucien is mostly interested in power, and he is in a position to observe the naked exercise of the power of the French state. His Lancers are sent to a neighboring town to suppress a rebellion by some workers, who did not yet have the benefit of trade unionism or the "Communist Manifesto." In the second half, Lucien is made the private secretary for a powerful government minister and becomes entangled in bribery, election fraud, and scandal containment. Stendhal makes clear that he considers the new rule of the bourgeois to be inherently corrupt as the bankers and businessmen who are backing the government wield their power to enrich themselves, rather than for the good of France.
The politics in this book is very interesting. However, the names, places, and events that Stendhal refers to in these segments would tax someone with a Phd in French history. If you read this book, I would strongly recommend reading an edition with as many footnotes as possible.
November 29, 2022
"Luciano Lewen" che inizialmente doveva intitolarsi "Lewen o l'allievo espulso dal politecnico" è la storia di un giovane di animo delicato che, vedendo i successi dei camerati e il genere dei loro piaceri pensa di essere insensibile all'amore.
Un giorno, caso vuole che incontri una donna semplice, naturale, onesta, una donna che sembra degna di essere amata, ed egli sente, davvero per la prima volta, di avere un cuore.
Fortemente autobiografico, è rimasto incompiuto per cinquant'anni, con la sua prosa fluida e vertiginosa (forse poteva essere un po' più breve), aspettandone pubblicazione postuma nel 1894.
Un giorno, caso vuole che incontri una donna semplice, naturale, onesta, una donna che sembra degna di essere amata, ed egli sente, davvero per la prima volta, di avere un cuore.
Fortemente autobiografico, è rimasto incompiuto per cinquant'anni, con la sua prosa fluida e vertiginosa (forse poteva essere un po' più breve), aspettandone pubblicazione postuma nel 1894.
June 12, 2020
Naujai dėliodamas savo bibliotekos knygas, atsiverčiau Stendalio romaną “Liusjenas Levenas� ir nustebau � knyga pažymėta Nr.9. Sąmonė pakvietė grįžti į tolimą praeitį � tai ne devintoji mano perskaityta knyga, o devintoji nusipirkta, dar paauglystėje. Argi galėjau tada pagalvoti, kad įsigijau bibliografinę retenybę � juk ji lietuviškai išleista daugiau nei prieš 60 metų (naujas vertimas 1992 m.). Stebiuosi dabar kitkuo � kaip aš, keturiolikmetis, įveikiau tokią storą (724 psl.!) knygą, ir, kiek pamenu, ji man patiko. Tada buvo nesvarbu, kad ji pomirtinė, nes nei rašytojo biografiją žinojau, nei buvau skaitęs “Raudona ir juoda� ar “Parmos vienuolynas�.
“Liusjenas Levenas� kur kas mažiau žinomas už žymiuosius Stendalio romanus. Ir filmas, kiek žinau, pagal šį romaną nesukurtas. Todėl, kad knyga nebuvo autoriaus galutinai užbaigta? Todėl, kad labai ilga? Turbūt ne. Knygos turi savo likimus, ir tiek. Kaip ir rašytojai. Mano nuomone, Stendalis (tikroji pavardė Marie Henri Beyle) savo kūryba nė kiek neatsilieka nuo Balzako, tik rašė kur kas mažiau. Jis netgi laikomas prancūzų realistinio romano pradininku, o Balzakas, Zola, Hugo, Prustas savaip (neabejotinai talentingai!) toliau vystė prancūziškojo romano � psichologinio, romantinio, socialinio � meną.
Kodėl autorius neskubėjo galutinai suredaguoti ir išleisti savo kūrinį? Laiko turėjo pakankamai � mirė dar po daugelio metų. Biografai teigia, kad tai buvo rašytojo apsisprendimas � juk knygoje rašoma apie to meto Prancūziją ar jos netolimą praeitį. Tad verta šiek tiek prisiminti rašytojo gyvenimo kelią, lėmusį tokį apsisprendimą. Pirmiausia � asmenybė. Analizuojant Stendalio manieras, pomėgius, mistifikacijas, nejučiom kyla klausimas: ar jis buvo psichiškai sveikas? Gal ir sveikas, tik apsigimęs melagis, nes melavo išsijuosęs � reikia ar nereikia. “Mieliausiai nešiočiau kaukę ir keisčiau vardus�, � parašė jis viename laiške ir... tai darė. Bet buvo ir įžvalgus. „Aš išgarsėsiu apie 1880 metus�, � jis ne kartą gudriai užsimindavo, ir tai išsipildė! Po jo mirties Italijoje rankraščių dėžė parkeliavo į Prancūziją ir galų gale, nieko nesudominusi, atsidūrė gimtojo Grenoblio bibliotekoje, kur daugybė jo nežinomų raštų ramiai dūlėjo 40 metų ir tik 1888 metais vienas nežymus (bet dėl radinio tapęs žinomu) literatūros tyrinėtojas aptiko jo dienoraščius, autobiografiją ir romaną “Liusjenas Levenas�. Anksčiau nežinomi kūriniai pradedami leisti, prisimenami “Raudona ir juoda� bei “Parmos vienuolynas�. Atgimė Stendalis ir, atrodo, ilgam, gal net amžiams. Trys rašytojo romanai tapo ne tik prancūzų, bet ir pasaulinės literatūros lobyno dalimi.
Stendalis � ir psichologinio romano pradininkas, dar iki Froido pasitelkęs psichoanalizės metodus. Jausmų pasaulis � Stendalio stichija, bet ir realizmo jo kūryboje apstu. Romane “Liusjenas Levenas� daug to meto aktualijų. Romanas parašytas 1835 m., Stendalis mirė 1842 m., bet taip ir nesiryžo jo išleisti, net iki galo nesuredagavo � išsigando pasekmių, valdžios keršto už tikrovės realistinį atskleidimą. Be abejo, galėjo išbraukti kelis skyrius � būtų likęs nemažos apimties meilės romanas su keliomis jausmų ugdymo istorijomis, bet ranka nepakilo... Tarsi nujautė � knyga bus įdomi ainiams, turi ateiti jos laikas. Ėmėsi naujo k��rinio ir 1839 metais šviesą išvydo “Parmos vienuolynas� � puikus romanas apie Italiją, tuo metu turėjęs net didesnį pasisekimą už “Raudona ir juoda�. Išties, “Parmos vienuolynas� � aistrų kupinas romanas, � gal todėl Balzako išgirtas, � bet man (kiek žinau ir daugeliui skaitytojų) labiau prie širdies Žiuljeno nuotykiai romane “Raudona ir juoda�. Gal tai ir filmų įtaka...
Neapsiriko Stendalis, � visuomenė sunkiai kratosi senų ydų, o ir vis naujų atsiranda, � tad grįžkime prie “Liusjeno Leveno�. Romane daug autobiografinių motyvų (politechnikos mokykla, tarnavimas armijoje, meilė nepasiekiamai moteriai, valstybės tarnyba) tik tėvo paveikslas beveik antipodinis � savo tėvo Stendalis nemėgo, o romane Liusjeno tėvas, nors bankininkas, bet labai įdomi, spalvinga asmenybė. Kūrinyje daug epizodinių veikėjų, bet jie labai ryškūs, turintys specifinių bruožų, be abejo, autoriaus sutikti tikrovėje. Nors romanas nebuvo galutinai suredaguotas, bet jis parašytas puikiu stiliumi, siužetas patrauklus dėl meistriškai suregztos intrigos. Nuostabiai graži meilės istorija � tarsi autoriaus pirmosios meilės poema, padovanota Liusjenui. O po skaudžios meilės istorijos (herojus patenka į jo mylimosios aplinkos jam gudriai paspęstus spąstus) � lengvai įgyjamas, todėl nevertinamas moterų palankumas... Kitos siužetinės linijos � to meto realybė: visiškas beprincipiškumas ir vertelgiškumas, konformizmas ir idealų išdavystės, visuomenė, kurioje gerbiami niekšai ir liežuvautojai. Autorius ne tik ironizuoja, bet tiesiog sarkastiškas, jo pozicija aiški � tą visuomenę jis niekina. Galima niekinti, bet ar būtina tai skelbti? Nugali baimė...
Rašyti apie dabartį gan rizikinga � turiu patirties (romanų dilogija „Sic transit...� ir �...gloria mundi�). Bet jei negali nerašyti apie tai, kas jaudina, piktina, erzina, � ir jei tu rašytojas, � privalai rašyti.
P.S. Kadangi Stendalis tarnaudamas Napoleono armijoje 1812 m. lankėsi Vilniuje, apie tai primena memorialinė lenta (Didžioji g. 1).
“Liusjenas Levenas� kur kas mažiau žinomas už žymiuosius Stendalio romanus. Ir filmas, kiek žinau, pagal šį romaną nesukurtas. Todėl, kad knyga nebuvo autoriaus galutinai užbaigta? Todėl, kad labai ilga? Turbūt ne. Knygos turi savo likimus, ir tiek. Kaip ir rašytojai. Mano nuomone, Stendalis (tikroji pavardė Marie Henri Beyle) savo kūryba nė kiek neatsilieka nuo Balzako, tik rašė kur kas mažiau. Jis netgi laikomas prancūzų realistinio romano pradininku, o Balzakas, Zola, Hugo, Prustas savaip (neabejotinai talentingai!) toliau vystė prancūziškojo romano � psichologinio, romantinio, socialinio � meną.
Kodėl autorius neskubėjo galutinai suredaguoti ir išleisti savo kūrinį? Laiko turėjo pakankamai � mirė dar po daugelio metų. Biografai teigia, kad tai buvo rašytojo apsisprendimas � juk knygoje rašoma apie to meto Prancūziją ar jos netolimą praeitį. Tad verta šiek tiek prisiminti rašytojo gyvenimo kelią, lėmusį tokį apsisprendimą. Pirmiausia � asmenybė. Analizuojant Stendalio manieras, pomėgius, mistifikacijas, nejučiom kyla klausimas: ar jis buvo psichiškai sveikas? Gal ir sveikas, tik apsigimęs melagis, nes melavo išsijuosęs � reikia ar nereikia. “Mieliausiai nešiočiau kaukę ir keisčiau vardus�, � parašė jis viename laiške ir... tai darė. Bet buvo ir įžvalgus. „Aš išgarsėsiu apie 1880 metus�, � jis ne kartą gudriai užsimindavo, ir tai išsipildė! Po jo mirties Italijoje rankraščių dėžė parkeliavo į Prancūziją ir galų gale, nieko nesudominusi, atsidūrė gimtojo Grenoblio bibliotekoje, kur daugybė jo nežinomų raštų ramiai dūlėjo 40 metų ir tik 1888 metais vienas nežymus (bet dėl radinio tapęs žinomu) literatūros tyrinėtojas aptiko jo dienoraščius, autobiografiją ir romaną “Liusjenas Levenas�. Anksčiau nežinomi kūriniai pradedami leisti, prisimenami “Raudona ir juoda� bei “Parmos vienuolynas�. Atgimė Stendalis ir, atrodo, ilgam, gal net amžiams. Trys rašytojo romanai tapo ne tik prancūzų, bet ir pasaulinės literatūros lobyno dalimi.
Stendalis � ir psichologinio romano pradininkas, dar iki Froido pasitelkęs psichoanalizės metodus. Jausmų pasaulis � Stendalio stichija, bet ir realizmo jo kūryboje apstu. Romane “Liusjenas Levenas� daug to meto aktualijų. Romanas parašytas 1835 m., Stendalis mirė 1842 m., bet taip ir nesiryžo jo išleisti, net iki galo nesuredagavo � išsigando pasekmių, valdžios keršto už tikrovės realistinį atskleidimą. Be abejo, galėjo išbraukti kelis skyrius � būtų likęs nemažos apimties meilės romanas su keliomis jausmų ugdymo istorijomis, bet ranka nepakilo... Tarsi nujautė � knyga bus įdomi ainiams, turi ateiti jos laikas. Ėmėsi naujo k��rinio ir 1839 metais šviesą išvydo “Parmos vienuolynas� � puikus romanas apie Italiją, tuo metu turėjęs net didesnį pasisekimą už “Raudona ir juoda�. Išties, “Parmos vienuolynas� � aistrų kupinas romanas, � gal todėl Balzako išgirtas, � bet man (kiek žinau ir daugeliui skaitytojų) labiau prie širdies Žiuljeno nuotykiai romane “Raudona ir juoda�. Gal tai ir filmų įtaka...
Neapsiriko Stendalis, � visuomenė sunkiai kratosi senų ydų, o ir vis naujų atsiranda, � tad grįžkime prie “Liusjeno Leveno�. Romane daug autobiografinių motyvų (politechnikos mokykla, tarnavimas armijoje, meilė nepasiekiamai moteriai, valstybės tarnyba) tik tėvo paveikslas beveik antipodinis � savo tėvo Stendalis nemėgo, o romane Liusjeno tėvas, nors bankininkas, bet labai įdomi, spalvinga asmenybė. Kūrinyje daug epizodinių veikėjų, bet jie labai ryškūs, turintys specifinių bruožų, be abejo, autoriaus sutikti tikrovėje. Nors romanas nebuvo galutinai suredaguotas, bet jis parašytas puikiu stiliumi, siužetas patrauklus dėl meistriškai suregztos intrigos. Nuostabiai graži meilės istorija � tarsi autoriaus pirmosios meilės poema, padovanota Liusjenui. O po skaudžios meilės istorijos (herojus patenka į jo mylimosios aplinkos jam gudriai paspęstus spąstus) � lengvai įgyjamas, todėl nevertinamas moterų palankumas... Kitos siužetinės linijos � to meto realybė: visiškas beprincipiškumas ir vertelgiškumas, konformizmas ir idealų išdavystės, visuomenė, kurioje gerbiami niekšai ir liežuvautojai. Autorius ne tik ironizuoja, bet tiesiog sarkastiškas, jo pozicija aiški � tą visuomenę jis niekina. Galima niekinti, bet ar būtina tai skelbti? Nugali baimė...
Rašyti apie dabartį gan rizikinga � turiu patirties (romanų dilogija „Sic transit...� ir �...gloria mundi�). Bet jei negali nerašyti apie tai, kas jaudina, piktina, erzina, � ir jei tu rašytojas, � privalai rašyti.
P.S. Kadangi Stendalis tarnaudamas Napoleono armijoje 1812 m. lankėsi Vilniuje, apie tai primena memorialinė lenta (Didžioji g. 1).
May 30, 2010
My god, how can anyone finish this. The Dutch translation, in this case, didn't help: I had the impression it made Stendhal's relatively light and ironic style heavy-handed and lumbering. But even so, I can't see how this qualifies as a successful novel. It's more a series of scenes intended to depict the political vileness of contemporary (for Stendhal) French life. It has little or no narrative drive. The first half (near 300 pages) are taken up by a love affair with little plot or anything else of interest to engage the reader, it's all just "oh I love you but how dare you touch me" and "oh I'm sure I love her but I'll act as if I don't and then maybe I'll believe it myself omigod what am I doing".
My (admittedly vague) recollections of Le rouge et le noir suggest that classic was on an entirely different level, and the praise I usually see lavished on La chartreuse seems to promise the same for that book. I certainly hope so...
My (admittedly vague) recollections of Le rouge et le noir suggest that classic was on an entirely different level, and the praise I usually see lavished on La chartreuse seems to promise the same for that book. I certainly hope so...
Want to read
November 14, 2015Free download in French available at .
Free download in French available at .
I've found a German translation of this book @Hathi Trust but no English version of this book.
Free download in French available at .
I've found a German translation of this book @Hathi Trust but no English version of this book.
May 25, 2018
Those "happy few" that have read Stendhal's other famous works (The Red and the Black, The Charterhouse of Parma, etc.) and know the quality of his writing will probably already recognize what a shame it is that this unfinished work is long out of print. Don't be fooled by the fact that it is unfinished. As in Kafka, the incomplete nature of the novel is an outgrowth of the book's philosophy rather than a failure on the part of the writer. The tale surpasses the teller, as Stendhal puts it so eloquently at the end of his other great unfinished work, The Life of Henry Brulard.
The first half of Lucien Leuwen is certainly the most interesting. Featuring the archetypal Stendhalian hero (young, male, Byronic but fiercely introspective), Lucien leaves the home of his parents, joins the army and gets involved in a set of intrigues while garrisoned in a small French town. He falls in love with Bathilde, and the affair is portrayed with typical Stendhalian psychological mastery. Outsmarted by his opponents at the end of the first section, in the second he flees back to Paris in order to live in the shadow of his famous politician father. He joins the Parisian bureaucracy and becomes involved in a whole different set of intrigues.
Stendhal had planned to write a third part, a happy ending, but could not bring himself to do so, preferring to truncate the novel instead of ruining its authenticity. While in some ways this is a novel for the fans (that is to say, start with The Red and the Black if you haven't read any Stendhal), it is definitely worth buying and reading.
The first half of Lucien Leuwen is certainly the most interesting. Featuring the archetypal Stendhalian hero (young, male, Byronic but fiercely introspective), Lucien leaves the home of his parents, joins the army and gets involved in a set of intrigues while garrisoned in a small French town. He falls in love with Bathilde, and the affair is portrayed with typical Stendhalian psychological mastery. Outsmarted by his opponents at the end of the first section, in the second he flees back to Paris in order to live in the shadow of his famous politician father. He joins the Parisian bureaucracy and becomes involved in a whole different set of intrigues.
Stendhal had planned to write a third part, a happy ending, but could not bring himself to do so, preferring to truncate the novel instead of ruining its authenticity. While in some ways this is a novel for the fans (that is to say, start with The Red and the Black if you haven't read any Stendhal), it is definitely worth buying and reading.
June 30, 2013
Pese a que se la he recomendado mucho a mis conocidos pocos me hacen caso, no sólo es un libro difícil de encontrar sino que a muchos los desanima el que sea una obra incompleta de Stendhal, además su fuerte contenido costumbrista/político desanima a otros tantos. Pero es un libro encantador, me ha llamado particularmente la atención la dualidad que atraviesa a nuestro héroe, una dualidad casi que irreconciliable para él entre sus ideas progresistas, repúblicanas, su sincero deseo por la emancipación del pueblo francés y su desprecio al materialismo burgués que pulula entre ellos. Un contraste marcado entre sus gustos por el ingenio desplegado en una amena conversación y su horror por la vulgaridad y simpleza utilitaristas de estos últimos.
Ay mi lindo Lucien. Es sin duda un must! la forma como Stendhal profundiza en sus personajes, en su mundo interior, en sus ambivalencias, divagaciones y emociones es increíble. La historia de amor es sutil y encantadora, siempre nos invita a volver a ella, a los paseos nocturnos de Lucien, a los cigarrillos que se fumaba en la oscuridad mirando la ventana de Madame de Chasteller, el marcado contraste que hay entre la candidez e inocencia de estos amantes y está sociedad decrepita y desagradable, llena de artificios, que tan bien ha descrito Stendhal.
Ay mi lindo Lucien. Es sin duda un must! la forma como Stendhal profundiza en sus personajes, en su mundo interior, en sus ambivalencias, divagaciones y emociones es increíble. La historia de amor es sutil y encantadora, siempre nos invita a volver a ella, a los paseos nocturnos de Lucien, a los cigarrillos que se fumaba en la oscuridad mirando la ventana de Madame de Chasteller, el marcado contraste que hay entre la candidez e inocencia de estos amantes y está sociedad decrepita y desagradable, llena de artificios, que tan bien ha descrito Stendhal.
December 12, 2016
Μια προσωπική μου άποψη είναι πως το βιβλίο ανήκει στην ίδια θεματική με την Αρμάνς και τη Λαμιέλ. Το στοιχείο σύνδεσης είναι οι Ντι Πουαριέ - Σουμπιράν - Σανφέν. Συναποτελούν μια τρισδιάστατη προσωπικότητα και βέβαια διττά είναι οι θέσεις τους Κληρικός - Στρατιωτικός - Γιατρός. Δε χρειάζεται να πούμε πολλά πάνω σ' αυτές τις θέσεις εξουσίας, σε οποιαδήποτε κοινωνία, συγκαιρινή μας ή συγκαιρινή του. Η διαφθορά προάγει τη φθορά, όσο και η Ηθική είναι κοινωνός της ψυχικής διαύγειας και υγείας. Το έγκλημα είναι συχνά εξαρτώμενο απ' τη διάθεση της στιγμής, προς τα που φυσάει.
Ειδικά ο Λισιέν Λεβέν θυμίζει κλασικό Στεντάλ, ισοπεδωτική λογική, στακάτη πιπεράτη γραφή, απενοχοποίηση του πνευματώδους ανθρώπου έναντι της βαθροποίησης που έχει ξεκινήσει στην εποχή του του ''μπίσνεσμαν'' όπως ορίζεται απ' το αμερικάνικο πρότυπο: πολυάσχολος - χωρίς ποτέ χρόνο - με τάσεις φυγής απ' το συναίσθημα παραδιδόμενος στον επιδερμικό σαρκασμό.
Ειδικά ο Λισιέν Λεβέν θυμίζει κλασικό Στεντάλ, ισοπεδωτική λογική, στακάτη πιπεράτη γραφή, απενοχοποίηση του πνευματώδους ανθρώπου έναντι της βαθροποίησης που έχει ξεκινήσει στην εποχή του του ''μπίσνεσμαν'' όπως ορίζεται απ' το αμερικάνικο πρότυπο: πολυάσχολος - χωρίς ποτέ χρόνο - με τάσεις φυγής απ' το συναίσθημα παραδιδόμενος στον επιδερμικό σαρκασμό.
August 7, 2024
după probabil cele mai bune 2-3 pagini în care protagonistul își dă seama că urăște falsitatea aristocrației pariziene și așa mai departe Stendhal scrie chestia asta:
"Să se întoarcă acasă și să întreţină o convorbire amabilă cu tatăl său, însemna să revină iarăși, si in chipul cel mai neplăcut, în lumea reală, și, să spunem cu tot curajul, într-o lume plicticoasă."
ceea ce m-a făcut să cred că de fapt asta e ideea romanului, că e super mega boring, că totul e experimentul ăsta în care Stendhal încearcă să arate cât de oribil e să fii un burghez care vrea să urce pe scara socială și trebuie să se prefacă regalist.
după mi-am dat seama că nu a fost o farsă și cartea chiar e super plictisitoare fiindcă așa scrie Stendhal e o corvoadă și I can't take it anymore cu el nu stiu daca voi pune vreodată mâna pe Mănăstirea din Parma.
"Să se întoarcă acasă și să întreţină o convorbire amabilă cu tatăl său, însemna să revină iarăși, si in chipul cel mai neplăcut, în lumea reală, și, să spunem cu tot curajul, într-o lume plicticoasă."
ceea ce m-a făcut să cred că de fapt asta e ideea romanului, că e super mega boring, că totul e experimentul ăsta în care Stendhal încearcă să arate cât de oribil e să fii un burghez care vrea să urce pe scara socială și trebuie să se prefacă regalist.
după mi-am dat seama că nu a fost o farsă și cartea chiar e super plictisitoare fiindcă așa scrie Stendhal e o corvoadă și I can't take it anymore cu el nu stiu daca voi pune vreodată mâna pe Mănăstirea din Parma.
November 26, 2007
Stenhal is probably my fav. French writer...If you can find a copy of this...there's nothing finer...
December 1, 2012
Originally published on my blog in July 2001.
Stendhal's famous novels, and , are accompanied by a set of uncompleted projects, of which Lucien Leuwen is the longest and most complete. Two parts were written, requiring only final editing, and a third was projected before the likelihood that the French censor would ban publication led Stendhal to abandon the project.
What is different about Lucien Leuwen that would have made the censor sit up and take notice? Like Scarlet and Black, its setting is contemporary, but it is extremely critical of the regime and of the narrow minded pettiness which characterised French politics of the period (the 1830s). Real ministers can be identified from Stendhal's descriptions. Every so often, Stendhal even felt that he had to put in little footnotes to remind the censor that the expressed views of the characters do not necessarily match the opinions of the author, even though to be both a radical and a conservative would have been quite difficult.
The hero of the novel is an ardent young man, similar in many ways to Julien in Scarlet and Black. The first part, which was more comprehensively revised by Beyle and published before the second under the title The Green Huntsman, is set in the provincial town of Nancy, where he is posted as a second lieutenant in the cavalry regiment quartered there. His background, which is wealthy but not noble, separates him from his fellow officers and from the town's society. Although, as a sophisticated Parisian, he is contemptuous of the society, both the nobility and the bourgeois, he works to become part of it when he falls in love. His feeling that the stupidity of these people would stop them from being successful in the capital is shown to be wrong in the second part. Here, Lucien deserts his post because of the unhappiness of his love affair, but the influence of his father secures him a post in a ministry.
The whole novel is an attack on the pettiness of the French bourgeoisie, the elevation of mediocrity and the cult of the "dead centre" which would perhaps be equivalent to an exaggerated version of the question often posed in parodies of the British Civil Service - "Is he sound?". In its incomplete state, there is clearly polishing that would have remained to be done, and a certain amount of tightening - Beyle wrote it with the idea that he would put more in than he needed and then cut it; but it remains a savage indictment of 1830s French life.
Stendhal's famous novels, and , are accompanied by a set of uncompleted projects, of which Lucien Leuwen is the longest and most complete. Two parts were written, requiring only final editing, and a third was projected before the likelihood that the French censor would ban publication led Stendhal to abandon the project.
What is different about Lucien Leuwen that would have made the censor sit up and take notice? Like Scarlet and Black, its setting is contemporary, but it is extremely critical of the regime and of the narrow minded pettiness which characterised French politics of the period (the 1830s). Real ministers can be identified from Stendhal's descriptions. Every so often, Stendhal even felt that he had to put in little footnotes to remind the censor that the expressed views of the characters do not necessarily match the opinions of the author, even though to be both a radical and a conservative would have been quite difficult.
The hero of the novel is an ardent young man, similar in many ways to Julien in Scarlet and Black. The first part, which was more comprehensively revised by Beyle and published before the second under the title The Green Huntsman, is set in the provincial town of Nancy, where he is posted as a second lieutenant in the cavalry regiment quartered there. His background, which is wealthy but not noble, separates him from his fellow officers and from the town's society. Although, as a sophisticated Parisian, he is contemptuous of the society, both the nobility and the bourgeois, he works to become part of it when he falls in love. His feeling that the stupidity of these people would stop them from being successful in the capital is shown to be wrong in the second part. Here, Lucien deserts his post because of the unhappiness of his love affair, but the influence of his father secures him a post in a ministry.
The whole novel is an attack on the pettiness of the French bourgeoisie, the elevation of mediocrity and the cult of the "dead centre" which would perhaps be equivalent to an exaggerated version of the question often posed in parodies of the British Civil Service - "Is he sound?". In its incomplete state, there is clearly polishing that would have remained to be done, and a certain amount of tightening - Beyle wrote it with the idea that he would put more in than he needed and then cut it; but it remains a savage indictment of 1830s French life.
July 5, 2016
Stendhal wrote two novels which are considered "classics", Le rouge et le noir and La Chartreuse de Parme. The first is one of my favorite nineteenth century novels; the second is on my reading list for this fall. In between, he worked on Lucien Leeuwen. The novel was never finished; not only did he not carry it to the end (there would probably have been another volume) but it was also unfinished in the sense that it was a rough draft, with many gaps, repetitions, inconsistencies, episodes which belong to incompatible alternative treatments, and notes to add or rearrange various episodes. Had it been finished, it might well have been a third classic; the style is similar to Le rouge et le noir, with its combination of psychological and social realism and romantic spirit. In a way, it is sort of a sequel; not that the plot is continued or the characters are the same (although Lucien's character is in some ways similar to that of Julien Sorel -- and Stendhal himself, he belongs to a different social class) but that just as the first novel is a study of French society during the Restoration, this is a study of French society under the bourgeois monarchy of Louis Philippe. Lucien Leeuwen is more comic, or satirical; although the subtle humor is not always evident in a different culture and after almost two centuries, some scenes are quite funny. The varieties of hypocrisy and stupidity are endless. In its present condition, I wouldn't recommend this to someone looking for an entertaining novel -- at times it's rather difficult because of its unfinished nature -- but to anyone interested in French history and the conditions which led up to 1848, it is well worth the effort.
February 14, 2014
Hermann Hesse beschrieb diesen Roman als ein "herbes, zum Teil sogar gequältes Buch". Dies ist sicher nicht richtig. Das Buch ist vielmehr eine gelungene Satire auf das Juste milieu. Der Roman ist Fragment geblieben. Das merkt man und viele Ecken und Kanten an dem Roman lassen sich damit erklären, dass Stendhal eben nicht letzte Hand anlegen und den Rohdiamanten zu einem Juwel vergleichbar mit "Rot und Schwarz" schleifen konnte. Insbes. an den sehr künstlichen Psychogrammen seiner Figuren wird das erkennbar.
Der Roman gewinnt aber immer wieder durch seine bissig oftmals eliptisch formulierten ironischen Wendungen, die auch ein Buch, das gewisse Längen nicht verleugnen kann, zu einem Vergnügen machen.
Eine Auswahl:
"Es gibt kein Glück, mein Sohn, wenn man todmüde ist"
"Ist man erst fünfundsechzig, so ist das Leben ein Problem, das man durch eingebildete Schwierigkeiten nicht noch verwickelter machen soll"
"Er war ein beschränkter Kopf und kurzsichtig;doch mangelte es ihm nicht an Vernunft in den Dingen, die er begriffen hatte."
"Herr Malot, der liberale Gegenkandidat Blondeaus, ist ein Großsprecher, ein Scharfmacher, aber er ist nicht mehr jung, außerdem hat er sich in der Uniform eines Hauptmanns der Nationalgarde mit der Bärenmütze auf dem Kopf malen lassen. Er gehört also nicht zur finsteren, entschlossenen Art."
"Er hat allerdings Prozesse, denn schließlich befinden wir uns in der Normandie."
"Er ist wohlhabend und will Bischof werden. Obendrein ist es nicht unmöglich, daß er ein Ehrenmann wäre. So etwas ist schon dagewesen."
Der Roman gewinnt aber immer wieder durch seine bissig oftmals eliptisch formulierten ironischen Wendungen, die auch ein Buch, das gewisse Längen nicht verleugnen kann, zu einem Vergnügen machen.
Eine Auswahl:
"Es gibt kein Glück, mein Sohn, wenn man todmüde ist"
"Ist man erst fünfundsechzig, so ist das Leben ein Problem, das man durch eingebildete Schwierigkeiten nicht noch verwickelter machen soll"
"Er war ein beschränkter Kopf und kurzsichtig;doch mangelte es ihm nicht an Vernunft in den Dingen, die er begriffen hatte."
"Herr Malot, der liberale Gegenkandidat Blondeaus, ist ein Großsprecher, ein Scharfmacher, aber er ist nicht mehr jung, außerdem hat er sich in der Uniform eines Hauptmanns der Nationalgarde mit der Bärenmütze auf dem Kopf malen lassen. Er gehört also nicht zur finsteren, entschlossenen Art."
"Er hat allerdings Prozesse, denn schließlich befinden wir uns in der Normandie."
"Er ist wohlhabend und will Bischof werden. Obendrein ist es nicht unmöglich, daß er ein Ehrenmann wäre. So etwas ist schon dagewesen."
May 15, 2011
offert par Alain - lectures communes sur le forum Grain de Sel...
Quatrième de couverture :
Lucien, c'est Stendhal tel qu'il aurait aimé être (pourvu d'un père riche et brillant, protecteur puissant, tendre, infatigable : polytechnicien, puis important fonctionnaire du ministère de l'Intérieur) et tel qu'il a été, républicain d'abord, puis rallié sans illusions à la monarchie de juillet, amoureux d'une femme jolie, intelligente et qui l'aime aussi.
Lucien Leuwen, c'est un roman d'amour aux pages fines, charmantes, poétiques, parmi les plus belles de l'auteur. C'est aussi un roman politique et social, où bien des traits semblent, hélas !, actuels. L'ambition sans principes et sans talent, la corruption, la servilité du personnel politique et des fonctionnaires, la mort de l'idéal, tout cela que nos manuels d'histoire nous faisaient croire d'un autre âge, nous l'avons revécu sans comprendre. Grâce à Stendhal, le plus intelligent et le plus ironique de nos romanciers, nous comprenons.
Quatrième de couverture :
Lucien, c'est Stendhal tel qu'il aurait aimé être (pourvu d'un père riche et brillant, protecteur puissant, tendre, infatigable : polytechnicien, puis important fonctionnaire du ministère de l'Intérieur) et tel qu'il a été, républicain d'abord, puis rallié sans illusions à la monarchie de juillet, amoureux d'une femme jolie, intelligente et qui l'aime aussi.
Lucien Leuwen, c'est un roman d'amour aux pages fines, charmantes, poétiques, parmi les plus belles de l'auteur. C'est aussi un roman politique et social, où bien des traits semblent, hélas !, actuels. L'ambition sans principes et sans talent, la corruption, la servilité du personnel politique et des fonctionnaires, la mort de l'idéal, tout cela que nos manuels d'histoire nous faisaient croire d'un autre âge, nous l'avons revécu sans comprendre. Grâce à Stendhal, le plus intelligent et le plus ironique de nos romanciers, nous comprenons.
January 14, 2015
La plupart des romans d'apprentissage décrivent l'ascension sociale du jeune héros, souvent issu d'un milieu modeste, comme Julien Sorel dans "Le rouge et le noir". Mais la problématique de Lucien est inverse: il possède déjà l'argent, symbole de pouvoir et n'aura pas non plus de mal à se faire aimer. Pourquoi, dans ce cas, n'atteint-il pas le bonheur? Parce qu'il ne parvient pas à surmonter des obstacles essentiellement intérieurs, contrairement aux autres héros de romans qui se battent contre des obstacles extérieurs.
August 30, 2014
C'est un roman inacheve qui decrivent brillament les intrigues politiques de la Restauration Bourbon. Pourtant J'ai ete tres decu quand le texte s'est termine car je ne savais pas ou Stendhal voulait aller. C'est donc une tres longue lecture qui n'offrent pas de conclusions.
Si vous n'avez pas beson d'arriver au terminus afin de gouter les plaisirs du voyage, Lucien Leuwen peut vous plaire. Je n'en suis pas capable.
Si vous n'avez pas beson d'arriver au terminus afin de gouter les plaisirs du voyage, Lucien Leuwen peut vous plaire. Je n'en suis pas capable.
June 14, 2020
Naujai dėliodamas savo bibliotekos knygas, atsiverčiau Stendalio romaną “Liusjenas Levenas� ir nustebau � knyga pažymėta Nr.9. Sąmonė pakvietė grįžti į tolimą praeitį � tai ne devintoji mano perskaityta knyga, o devintoji nusipirkta, dar paauglystėje. Argi galėjau tada pagalvoti, kad įsigijau bibliografinę retenybę � juk ji lietuviškai išleista daugiau nei prieš 60 metų (naujas vertimas 1992 m.). Stebiuosi dabar kitkuo � kaip aš, keturiolikmetis, įveikiau tokią storą (724 psl.!) knygą, ir, kiek pamenu, ji man patiko. Tada buvo nesvarbu, kad ji pomirtinė, nes nei rašytojo biografiją žinojau, nei buvau skaitęs “Raudona ir juoda� ar “Parmos vienuolynas�.
“Liusjenas Levenas� kur kas mažiau žinomas už žymiuosius Stendalio romanus. Ir filmas, kiek žinau, pagal šį romaną nesukurtas. Todėl, kad knyga nebuvo autoriaus galutinai užbaigta? Todėl, kad labai ilga? Turbūt ne. Knygos turi savo likimus, ir tiek. Kaip ir rašytojai. Mano nuomone, Stendalis (tikroji pavardė Marie Henri Beyle) savo kūryba nė kiek neatsilieka nuo Balzako, tik rašė kur kas mažiau. Jis netgi laikomas prancūzų realistinio romano pradininku, o Balzakas, Zola, Hugo, Prustas savaip (neabejotinai talentingai!) toliau vystė prancūziškojo romano � psichologinio, romantinio, socialinio � meną.
Kodėl autorius neskubėjo galutinai suredaguoti ir išleisti savo kūrinį? Laiko turėjo pakankamai � mirė dar po daugelio metų. Biografai teigia, kad tai buvo rašytojo apsisprendimas � juk knygoje rašoma apie to meto Prancūziją ar jos netolimą praeitį. Tad verta šiek tiek prisiminti rašytojo gyvenimo kelią, lėmusį tokį apsisprendimą. Pirmiausia � asmenybė. Analizuojant Stendalio manieras, pomėgius, mistifikacijas, nejučiom kyla klausimas: ar jis buvo psichiškai sveikas? Gal ir sveikas, tik apsigimęs melagis, nes melavo išsijuosęs � reikia ar nereikia. “Mieliausiai nešiočiau kaukę ir keisčiau vardus�, � parašė jis viename laiške ir... tai darė. Bet buvo ir įžvalgus. „Aš išgarsėsiu apie 1880 metus�, � jis ne kartą gudriai užsimindavo, ir tai išsipildė! Po jo mirties Italijoje rankraščių dėžė parkeliavo į Prancūziją ir galų gale, nieko nesudominusi, atsidūrė gimtojo Grenoblio bibliotekoje, kur daugybė jo nežinomų raštų ramiai dūlėjo 40 metų ir tik 1888 metais vienas nežymus (bet dėl radinio tapęs žinomu) literatūros tyrinėtojas aptiko jo dienoraščius, autobiografiją ir romaną “Liusjenas Levenas�. Anksčiau nežinomi kūriniai pradedami leisti, prisimenami “Raudona ir juoda� bei “Parmos vienuolynas�. Atgimė Stendalis ir, atrodo, ilgam, gal net amžiams. Trys rašytojo romanai tapo ne tik prancūzų, bet ir pasaulinės literatūros lobyno dalimi.
Stendalis � ir psichologinio romano pradininkas, dar iki Froido pasitelkęs psichoanalizės metodus. Jausmų pasaulis � Stendalio stichija, bet ir realizmo jo kūryboje apstu. Romane “Liusjenas Levenas� daug to meto aktualijų. Romanas parašytas 1835 m., Stendalis mirė 1842 m., bet taip ir nesiryžo jo išleisti, net iki galo nesuredagavo � išsigando pasekmių, valdžios keršto už tikrovės realistinį atskleidimą. Be abejo, galėjo išbraukti kelis skyrius � būtų likęs nemažos apimties meilės romanas su keliomis jausmų ugdymo istorijomis, bet ranka nepakilo... Tarsi nujautė � knyga bus įdomi ainiams, turi ateiti jos laikas. Ėmėsi naujo kūrinio ir 1839 metais šviesą išvydo “Parmos vienuolynas� � puikus romanas apie Italiją, tuo metu turėjęs net didesnį pasisekimą už “Raudona ir juoda�. Išties, “Parmos vienuolynas� � aistrų kupinas romanas, � gal todėl Balzako išgirtas, � bet man (kiek žinau ir daugeliui skaitytojų) labiau prie širdies Žiuljeno nuotykiai romane “Raudona ir juoda�. Gal tai ir filmų įtaka...
Neapsiriko Stendalis, � visuomenė sunkiai kratosi senų ydų, o ir vis naujų atsiranda, � tad grįžkime prie “Liusjeno Leveno�. Romane daug autobiografinių motyvų (politechnikos mokykla, tarnavimas armijoje, meilė nepasiekiamai moteriai, valstybės tarnyba) tik tėvo paveikslas beveik antipodinis � savo tėvo Stendalis nemėgo, o romane Liusjeno tėvas, nors bankininkas, bet labai įdomi, spalvinga asmenybė. Kūrinyje daug epizodinių veikėjų, bet jie labai ryškūs, turintys specifinių bruožų, be abejo, autoriaus sutikti tikrovėje. Nors romanas nebuvo galutinai suredaguotas, bet jis parašytas puikiu stiliumi, siužetas patrauklus dėl meistriškai suregztos intrigos. Nuostabiai graži meilės istorija � tarsi autoriaus pirmosios meilės poema, padovanota Liusjenui. O po skaudžios meilės istorijos (herojus patenka į jo mylimosios aplinkos jam gudriai paspęstus spąstus) � lengvai įgyjamas, todėl nevertinamas moterų palankumas... Kitos siužetinės linijos � to meto realybė: visiškas beprincipiškumas ir vertelgiškumas, konformizmas ir idealų išdavystės, visuomenė, kurioje gerbiami niekšai ir liežuvautojai. Autorius ne tik ironizuoja, bet tiesiog sarkastiškas, jo pozicija aiški � tą visuomenę jis niekina. Galima niekinti, bet ar būtina tai skelbti? Nugali baimė...
Rašyti apie dabartį gan rizikinga � turiu patirties (romanų dilogija „Sic transit...� ir �...gloria mundi�). Bet jei negali nerašyti apie tai, kas jaudina, piktina, erzina, � ir jei tu rašytojas, � privalai rašyti.
P.S. Kadangi Stendalis tarnaudamas Napoleono armijoje 1812 m. lankėsi Vilniuje, apie tai primena memorialinė lenta (Didžioji g. 1).
“Liusjenas Levenas� kur kas mažiau žinomas už žymiuosius Stendalio romanus. Ir filmas, kiek žinau, pagal šį romaną nesukurtas. Todėl, kad knyga nebuvo autoriaus galutinai užbaigta? Todėl, kad labai ilga? Turbūt ne. Knygos turi savo likimus, ir tiek. Kaip ir rašytojai. Mano nuomone, Stendalis (tikroji pavardė Marie Henri Beyle) savo kūryba nė kiek neatsilieka nuo Balzako, tik rašė kur kas mažiau. Jis netgi laikomas prancūzų realistinio romano pradininku, o Balzakas, Zola, Hugo, Prustas savaip (neabejotinai talentingai!) toliau vystė prancūziškojo romano � psichologinio, romantinio, socialinio � meną.
Kodėl autorius neskubėjo galutinai suredaguoti ir išleisti savo kūrinį? Laiko turėjo pakankamai � mirė dar po daugelio metų. Biografai teigia, kad tai buvo rašytojo apsisprendimas � juk knygoje rašoma apie to meto Prancūziją ar jos netolimą praeitį. Tad verta šiek tiek prisiminti rašytojo gyvenimo kelią, lėmusį tokį apsisprendimą. Pirmiausia � asmenybė. Analizuojant Stendalio manieras, pomėgius, mistifikacijas, nejučiom kyla klausimas: ar jis buvo psichiškai sveikas? Gal ir sveikas, tik apsigimęs melagis, nes melavo išsijuosęs � reikia ar nereikia. “Mieliausiai nešiočiau kaukę ir keisčiau vardus�, � parašė jis viename laiške ir... tai darė. Bet buvo ir įžvalgus. „Aš išgarsėsiu apie 1880 metus�, � jis ne kartą gudriai užsimindavo, ir tai išsipildė! Po jo mirties Italijoje rankraščių dėžė parkeliavo į Prancūziją ir galų gale, nieko nesudominusi, atsidūrė gimtojo Grenoblio bibliotekoje, kur daugybė jo nežinomų raštų ramiai dūlėjo 40 metų ir tik 1888 metais vienas nežymus (bet dėl radinio tapęs žinomu) literatūros tyrinėtojas aptiko jo dienoraščius, autobiografiją ir romaną “Liusjenas Levenas�. Anksčiau nežinomi kūriniai pradedami leisti, prisimenami “Raudona ir juoda� bei “Parmos vienuolynas�. Atgimė Stendalis ir, atrodo, ilgam, gal net amžiams. Trys rašytojo romanai tapo ne tik prancūzų, bet ir pasaulinės literatūros lobyno dalimi.
Stendalis � ir psichologinio romano pradininkas, dar iki Froido pasitelkęs psichoanalizės metodus. Jausmų pasaulis � Stendalio stichija, bet ir realizmo jo kūryboje apstu. Romane “Liusjenas Levenas� daug to meto aktualijų. Romanas parašytas 1835 m., Stendalis mirė 1842 m., bet taip ir nesiryžo jo išleisti, net iki galo nesuredagavo � išsigando pasekmių, valdžios keršto už tikrovės realistinį atskleidimą. Be abejo, galėjo išbraukti kelis skyrius � būtų likęs nemažos apimties meilės romanas su keliomis jausmų ugdymo istorijomis, bet ranka nepakilo... Tarsi nujautė � knyga bus įdomi ainiams, turi ateiti jos laikas. Ėmėsi naujo kūrinio ir 1839 metais šviesą išvydo “Parmos vienuolynas� � puikus romanas apie Italiją, tuo metu turėjęs net didesnį pasisekimą už “Raudona ir juoda�. Išties, “Parmos vienuolynas� � aistrų kupinas romanas, � gal todėl Balzako išgirtas, � bet man (kiek žinau ir daugeliui skaitytojų) labiau prie širdies Žiuljeno nuotykiai romane “Raudona ir juoda�. Gal tai ir filmų įtaka...
Neapsiriko Stendalis, � visuomenė sunkiai kratosi senų ydų, o ir vis naujų atsiranda, � tad grįžkime prie “Liusjeno Leveno�. Romane daug autobiografinių motyvų (politechnikos mokykla, tarnavimas armijoje, meilė nepasiekiamai moteriai, valstybės tarnyba) tik tėvo paveikslas beveik antipodinis � savo tėvo Stendalis nemėgo, o romane Liusjeno tėvas, nors bankininkas, bet labai įdomi, spalvinga asmenybė. Kūrinyje daug epizodinių veikėjų, bet jie labai ryškūs, turintys specifinių bruožų, be abejo, autoriaus sutikti tikrovėje. Nors romanas nebuvo galutinai suredaguotas, bet jis parašytas puikiu stiliumi, siužetas patrauklus dėl meistriškai suregztos intrigos. Nuostabiai graži meilės istorija � tarsi autoriaus pirmosios meilės poema, padovanota Liusjenui. O po skaudžios meilės istorijos (herojus patenka į jo mylimosios aplinkos jam gudriai paspęstus spąstus) � lengvai įgyjamas, todėl nevertinamas moterų palankumas... Kitos siužetinės linijos � to meto realybė: visiškas beprincipiškumas ir vertelgiškumas, konformizmas ir idealų išdavystės, visuomenė, kurioje gerbiami niekšai ir liežuvautojai. Autorius ne tik ironizuoja, bet tiesiog sarkastiškas, jo pozicija aiški � tą visuomenę jis niekina. Galima niekinti, bet ar būtina tai skelbti? Nugali baimė...
Rašyti apie dabartį gan rizikinga � turiu patirties (romanų dilogija „Sic transit...� ir �...gloria mundi�). Bet jei negali nerašyti apie tai, kas jaudina, piktina, erzina, � ir jei tu rašytojas, � privalai rašyti.
P.S. Kadangi Stendalis tarnaudamas Napoleono armijoje 1812 m. lankėsi Vilniuje, apie tai primena memorialinė lenta (Didžioji g. 1).
February 28, 2016
Μακρόσυρτο και βαρετό, χωρίς την σπιρτάδα της κλασικής γαλλικής λογοτεχνίας. Μου θύμισε σίριαλ που κάποια στιγμή έπρεπε να τελειώσει...
December 29, 2014
Un peu trop politique pour moi, pas assez d'amour!
July 3, 2021
vicces, mert épp az előbb néztem meg, hogy a moly.hu-on mit írnak róla, és körülbelül mindegyik véleményben lehúzták. Én pedig a végére már elkezdtem magamat újból megkérdőjelezni, hogy akkor ezek szerint én vagyok a fura és bolond, mert számomra a "Vörös és Fehér" a legjobbkor jött. segített, hogy a levegővételt ne vegyem készpénznek; hogy igen, mindenki vesz levegőt, mindenki lélegzik, de nem mindegy, hogy hogyan. ez a könyv újra figyelmeztetett, hogy ne vegyen természetesnek ezt az apró dolgot csak azért, mert természetesnek tűnik. miatta veszek újra valódi levegőt, akármennyire hülyén is hangzik, de tudjátok mit? nincs olyan, hogy hülyeség. az érzéseink valósak és valódiak, bármiről is legyen szó. amikor elkezdtem olvasás közben másfele koncentrálni, és éreztem, hogy nem vagyok a mondatokban, a történetben, hogy nem vagyok jelen, akkor Stendhal fogta magát és pofon vágott. "Koncentrálj!" és koncentrálsz, mert rájössz, hogyha nem tudsz a jelenben lenni, ha nem tudsz ott lenni 100%-ban, amit éppen akkor csinálsz, akkor bármit tehetnél, nem jelentene semmit. és a legrosszabb az, amikor úgy csinálsz valamit, hogy valójában nem jelent semmit sem. szóval nekem ez a könyv nagyon kellett, s órákat fogok róla tudni beszélni csillogó szemekkel a jövőben is. mert a Vörös és Fehér, (annak ellenére, hogy volt, amikor csak önmagam túlságosan kijött, és már majdnem becsaptam a könyvet, mert túltolták a szerelmi-drámát, de aztán összességében ráébredsz, hogy valójában, a túltoláson kívül, ez az, ami már gyerekkortól kezdve megszületett benned. és hogy túlságosan, láthatatlanul, beleékelődött a tudatalattidba az a sok-sok irodalom és könyv, amit olvastál), de a Vörös és Fehér az a kettősség, ami minden emberben benne van. és egyiktől sem szabad félnünk. tedd meg, amit szeretnél. más nem számít. de csak szépen, mintha papírra írnád meg a levelet.
September 21, 2024
Tenía otra idea del contenido de este libro, no me imaginaba que se tratara de una historia simple, pero con la solidez que el escritor con su conocimiento de esa vida burguesa, envidiosa y corrompida que bien puede ser de esta época, ha dejado plasmado en este libro escrito en 1830.
October 28, 2024
Het rood en het zwart en De Kartuize van Parma behoren tot de beste romans die ik heb gelezen. Of in ieder geval tot de meest onderhoudende; de energie, het schrijfplezier, de aangenaam galopperende zinnen (proza dat de wind in je haar doet voelen), de goedgeluimde stijl garanderen een enerverende leeservaring. Stendhal is als schrijver heerlijk onbenepen en onnavolgbaar gul. Vooral in De Kartuize schuilen soms hele romans in een schijnbaar achteloos opgeschreven alinea.
Al deze ingrediënten vond ik terug in Lucien Leeuwen, inclusief zijn handelsmerk: het bijna tergend nauwgezet beschrijven van het proces van verliefd worden, de ander het hof maken, de omtrekkende beweging, de tactieken, de omzichtigheid en het voorbehoud waarmee het personage de ander benadert en vervolgens weer op afstand houdt. En ook hier weer de vraag in hoeverre gevoelens van liefde oprecht zijn en in hoeverre deze worden ingegeven door andere, meer praktische belangen.
Het is er allemaal, maar ook in te hoge mate. De roman is onvoltooid, of misschien, zoals in het korte nawoord in mijn editie staat vermeld: te voltooid; Stendhal zal ongetwijfeld van plan zijn geweest meer balans in deze roman te brengen. Vooral de vaak machiavellistische machinaties van de verschillende personages waren soms vermoeiend, en eerlijk gezegd ook een beetje saai. En dat moet voor een type schrijver als Stendhal toch een doodzonde zijn.
Al deze ingrediënten vond ik terug in Lucien Leeuwen, inclusief zijn handelsmerk: het bijna tergend nauwgezet beschrijven van het proces van verliefd worden, de ander het hof maken, de omtrekkende beweging, de tactieken, de omzichtigheid en het voorbehoud waarmee het personage de ander benadert en vervolgens weer op afstand houdt. En ook hier weer de vraag in hoeverre gevoelens van liefde oprecht zijn en in hoeverre deze worden ingegeven door andere, meer praktische belangen.
Het is er allemaal, maar ook in te hoge mate. De roman is onvoltooid, of misschien, zoals in het korte nawoord in mijn editie staat vermeld: te voltooid; Stendhal zal ongetwijfeld van plan zijn geweest meer balans in deze roman te brengen. Vooral de vaak machiavellistische machinaties van de verschillende personages waren soms vermoeiend, en eerlijk gezegd ook een beetje saai. En dat moet voor een type schrijver als Stendhal toch een doodzonde zijn.
Displaying 1 - 24 of 24 reviews
Can't find what you're looking for?
Get help and learn more about the design.