What do you think?
Rate this book
Я желаю пепла своему дому
Книга посвящена активистскому и тюремному опыту Серенко, рассказывает о символическом сопротивлении войне и разрыве с Россией, о новой политической эмиграции.
- GenresRussiaPoetryNonfiction
158 pages, Paperback
Published January 1, 2023
12 people are currently reading
481 people want to read
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 35 reviews
February 4, 2025
Misschien ben ik later in staat om iets te schrijven over dit boek dat de lading dekt, maar nu even niet. Ik hoop dat dit stuk hieronder overhaalt het te lezen. Want wie bij Russische literatuur alleen maar denkt aan (al lang) overleden mannen, zou dit echt eens moeten lezen. Over de feministische anti-oorlogsstrijd in het Rusland van nu en keiharde repressie van activisten.
"Ik heb schrijven altijd als een toevluchtsoord gezien. Maar schrijven kan niemand tegen bommen en explosies beschermen. De muren van het schrijven zijn de allerdunste muren die er bestaan, dunner dan een blad papier. Ik ben er niet eens zeker van of ze wel bestaan. Om te rechtvaardigen dat ik midden in een catastrofe over mezelf schrijf, doe ik al het andere niet voor mezelf. Alleen als ik schrijf val ik samen met mezelf en ik wil me daar niet schuldig om voelen. Zelfs als jullie nu komen zeggen dat ik niet het recht heb om zo te schrijven, haal ik mijn schouders op en blijf hier, ik kan nergens anders heen. Schrijven is voor mij iets doorlopends, zoals leven, en iets onvervreemdbaars, zoals ademen. Maar als jullie me doodwensen, kan ik dat geloof ik wel aanvaarden zonder beledigd of boos te zijn."
"Ik heb schrijven altijd als een toevluchtsoord gezien. Maar schrijven kan niemand tegen bommen en explosies beschermen. De muren van het schrijven zijn de allerdunste muren die er bestaan, dunner dan een blad papier. Ik ben er niet eens zeker van of ze wel bestaan. Om te rechtvaardigen dat ik midden in een catastrofe over mezelf schrijf, doe ik al het andere niet voor mezelf. Alleen als ik schrijf val ik samen met mezelf en ik wil me daar niet schuldig om voelen. Zelfs als jullie nu komen zeggen dat ik niet het recht heb om zo te schrijven, haal ik mijn schouders op en blijf hier, ik kan nergens anders heen. Schrijven is voor mij iets doorlopends, zoals leven, en iets onvervreemdbaars, zoals ademen. Maar als jullie me doodwensen, kan ik dat geloof ik wel aanvaarden zonder beledigd of boos te zijn."
December 26, 2023
горжусь, что когда-то в другой жизни общалась с дашей серенко виртуально в группе тихого пикета вк. (я ходила с плакатами и она хвалила их). книга, как и «девочки и институции», прекрасна. да будет конец диктатурам и крови
January 21, 2025
ik kan me niet herinneren dat ik ooit zo veel heb gehuild bij het lezen van een boek
en ik huil nu nog omdat ik haar heb uitgelezen
en ik huil nu nog omdat ik haar heb uitgelezen
April 20, 2025
Conocí a Daria Serenko por su entrevista en La Marea y sabía que iba a ser mi próxima lectura (activismo, antimilitarismo y relato carcelario? I'm in).
"no logro comprender
cómo cabe en otro ser humano la muerte ajena
si cada uno tiene la suya
y ni aun así sabemos qué hacer con ella"
A favor de mezclar estilos y formas, aunque algunas partes de poesía (como siempre) se me han atragantado un pelín. Pero vaya, un relato crudo y precioso con el que además he aprendido un montón, me quedo también con las recomendaciones de autoras y libros. 2025 será mi año de literatura rusa, I guess.
"no logro comprender
cómo cabe en otro ser humano la muerte ajena
si cada uno tiene la suya
y ni aun así sabemos qué hacer con ella"
A favor de mezclar estilos y formas, aunque algunas partes de poesía (como siempre) se me han atragantado un pelín. Pero vaya, un relato crudo y precioso con el que además he aprendido un montón, me quedo también con las recomendaciones de autoras y libros. 2025 será mi año de literatura rusa, I guess.
February 3, 2025
4,5 ⭐️
«Por la noche me asaltaron las dudas y no lograba conciliar el sueño. Trataba de comprender qué me preocupa en realidad y de cobrar conciencia de si hacía intentos de responder a esas preguntas (y si eso era posible).
1) ¿Existe una libertad tal que no provoque con su aparición una falta de libertad en otro sitio?
2) Cuando leo un libro / texto, ¿es importante que sepa qué tipo de persona es su autor / a?
3) ¿Puede el arte hacernos libres?
4) ¿Es posible la igualdad?
5) ¿Desaparecerá el género?
6) ¿Tiene futuro el ser humano?
7) ¿Es posible superar el capitalismo?
8) ¿Es posible acabar con las guerras por medio de la tiranía y la dictadura?
9) ¿Cuándo llegará el fin de la política?
10) ¿Por qué el fascismo existe todavía?
11) ¿Cómo se deja de ser humano aunque se siga vivo?
12) ¿Es posible la descolonización sin los efectos negativos del nacionalismo?
Muchas de estas cuestiones ya tenían respuestas en mi cabeza, aunque insuficientes. Son preguntas que exigen toda una vida. Cada una es como una cebolla: la vas pelando capa a capa y lloras, y todo para acabar convenciéndote de que el corazón, al que se supone que has de llegar, no existe».
«Por la noche me asaltaron las dudas y no lograba conciliar el sueño. Trataba de comprender qué me preocupa en realidad y de cobrar conciencia de si hacía intentos de responder a esas preguntas (y si eso era posible).
1) ¿Existe una libertad tal que no provoque con su aparición una falta de libertad en otro sitio?
2) Cuando leo un libro / texto, ¿es importante que sepa qué tipo de persona es su autor / a?
3) ¿Puede el arte hacernos libres?
4) ¿Es posible la igualdad?
5) ¿Desaparecerá el género?
6) ¿Tiene futuro el ser humano?
7) ¿Es posible superar el capitalismo?
8) ¿Es posible acabar con las guerras por medio de la tiranía y la dictadura?
9) ¿Cuándo llegará el fin de la política?
10) ¿Por qué el fascismo existe todavía?
11) ¿Cómo se deja de ser humano aunque se siga vivo?
12) ¿Es posible la descolonización sin los efectos negativos del nacionalismo?
Muchas de estas cuestiones ya tenían respuestas en mi cabeza, aunque insuficientes. Son preguntas que exigen toda una vida. Cada una es como una cebolla: la vas pelando capa a capa y lloras, y todo para acabar convenciéndote de que el corazón, al que se supone que has de llegar, no existe».
January 4, 2024
”Jag vill att kärleken ska vara starkare än allt annat- starkare än rädsla, kriget, traumat och döden, starkare än alla bittra erfarenheter, jag vill se på kärleken som på havet - på vattnets enorma kropp som vi kliver upp från och som vi återvänder till; jag vill möta soluppgången på kärlekens strand, jag vill vara en del av ett nät som sträcker sig från en levande varelse till en annan, från mig till dig, från dig till mig�
March 19, 2025
Herlezen. Bespreking volgt in De Nederlandse Boekengids.
Read
January 26, 2024"Kriget dödar de vakna medan anstiftarna sover"
November 8, 2024
gewelddadig boek in een gewelddadige tijd
January 8, 2024
Att vara ryska, att älska sitt land men protestera mot allt regimen står för. Att fängslas. Att lämna landet. Ilska. Sorg. Boken berör, ett slags blandning av poesi och tankar, beskrivningar. Lite humor. Gillade verkligen hennes Flickor och institutioner också.
December 24, 2023
It's dark. As expected.
April 20, 2024
прочитала половину, больше не могу
реально лучше бы эта книга была постом в фейсбуке
реально лучше бы эта книга была постом в фейсбуке
March 28, 2025
The book contains two novellas, both very different and still connected in various ways. The first novella is relatively light and funny in a satirical way, sketching a rather clear and poignant image of Russia's cultural (state) institutions, and the daily reality of the many women, or 'girls', working there specifically. Serenko almost casually throws in descriptions of the often misogynist situations the women/girls encounter, while keeping a light tone and space for warmth. The second part of the book is definitely not devoid of that, but, naturally, a lot darker and heavier. I've read relatively extensively about the female experience in the GULAG camps, but I'm not too familiar with the literature that focuses on the situation of women in the prisons of contemporary Russia. In this case, Serenko spent 'only' about a fortnight in prison (for liking an online post, which is, of course, depressing and disturbing AF, even more so when realizing that her cellmates got less time for more serious crimes, and other people have been and are being convicted to (much, múch) longer sentences for actions or statements that do not go much further than Serenko's). Serenko is honest about her moments of despair, depression, and 'weakness' (for lack of a better word), but mainly comes across as a very strong(-willed), ethical, empathetic person, sharing her supplies, trying to make the situation better for her fellow inmates, trying to enlighten her 'regular crime' cellmates on political/feminist matters etc. An interesting element in Serenko's contemplations is formed by the very heavy dilemmas of belonging to a country that is committing war crimes against a neighboring country, of still loving a country whose actions you hate, and, to some extent, feel complicit in, of needing but not necessarily wanting to leave that country. Serenko manages to include a lot in her relatively short, at times poetic text, without it feeling too crammed or forced. I have a lot of respect for her and this book, and I hope she will not have to write another book like this.
March 10, 2025
Qué fragmento tan bestial:
«La ternura con la que la memoria ralentiza el colapso de tu casa es imposible de soportar; tiernas tiernas grietas que se ramifican como relámpagos, como astas de ciervo.
banderas en llamas que ondean lentamente
—las únicas que puedo aceptar�, tricolores en llamas que se convierten en ceniza: deseo cenizas para mi casa.
oh, cómo deseo cenizas para mi casa.
no notaré calor alguno hasta que arda. a una hoguera así, sí me acercaría a calentarme, sin contener las lágrimas. mi casa no será mía hasta que sea pasto del fuego. soy como una bestia estigmatizada, marcada con hierro candente: mi casa arde todo el tiempo en mí. se dejará sentir en forma de quemadura».
«La ternura con la que la memoria ralentiza el colapso de tu casa es imposible de soportar; tiernas tiernas grietas que se ramifican como relámpagos, como astas de ciervo.
banderas en llamas que ondean lentamente
—las únicas que puedo aceptar�, tricolores en llamas que se convierten en ceniza: deseo cenizas para mi casa.
oh, cómo deseo cenizas para mi casa.
no notaré calor alguno hasta que arda. a una hoguera así, sí me acercaría a calentarme, sin contener las lágrimas. mi casa no será mía hasta que sea pasto del fuego. soy como una bestia estigmatizada, marcada con hierro candente: mi casa arde todo el tiempo en mí. se dejará sentir en forma de quemadura».
August 10, 2024
tyckte om förra mer.. denna upplevdes som den var skriven ur affekt vilket gör den helt svårslaget lysande och direkt ibland; ex i gestaltningen av våld eller beskrivningen av hennes upplevelser av att befinna sig i en cell. men många delar är upprepande och tappar fart, ex i spekulationer om framtiden eller sentimentala minnen. upplever den då som överdriven.. kladdig på nått vis. ofärdig. översättningen = brilliant.
March 19, 2024
Passande inför Putin valet. Bra inblick i ryska regimen.
March 31, 2025
Reseña aquí:
March 12, 2025
A veces no basta con vivir el momento histórico. A veces hay que hablar alto y claro. A veces hay que dejar que se expanda como el fuego.
March 6, 2024
"...vi ska döpa vår dotter till Krig
vilket bra namn för en flicka
vi kommer att ropa på henne från balkongen:
Krig, dags att komma hem!
Men hon är redan hemma"
"... vilken är din favoritfärg?
färgen av ospillt blod..."
vilket bra namn för en flicka
vi kommer att ropa på henne från balkongen:
Krig, dags att komma hem!
Men hon är redan hemma"
"... vilken är din favoritfärg?
färgen av ospillt blod..."
October 27, 2024
Qué dolor.
Pero hay partes que me han sobrado. Y son demasiadas para un libro tan corto.
Pero hay partes que me han sobrado. Y son demasiadas para un libro tan corto.
October 31, 2024
Dasha is an extremely self-reflexive author, which is ultimately a good thing, but sometimes the book stalls because of it. I feel a lot of compassion for her, because we met, because we are part of the same movement and because if anything, this book showed how deeply she is struck by trauma and guilt. It is a diary of two weeks in prison for a made-up case but rather because the government was arresting everybody who they deemed as “protest leaders�, which is especially difficult in horizontal movements. Dasha got the short end of the stick because she had more followers online, than some other feminists, something that she couldn’t really control. This book reads as an attempt to dismantle the government’s perception of her as this movement leader, so I disagree with some other reviews saying that she is trying to absolve herself from the guilt of being born in a fascist empire, she struggles with it, yes, but does not deny it. In her argument though, she does sometimes go overboard: excessive metaphors, oblique yet on-the-nose symbols feel rather as forceful poetics, torn out of pages of other literature, just like Dasha herself was torn out of Russia. Maybe because she feels like an imposter in the literary world, a feeling commonly shared among many marginalized writers, or because she feels the need to create mythical vantage points for readers, in order to find the book relatable outside of its very specific context. Regardless, I wish all the best to Dasha and her creative pursuits. This book was an easy read and the first one I finished in years, so just for that, I am extremely grateful.
December 14, 2024
Dit boek bestaat uit twee delen. Het eerste deel, "Meisjes en instituties" bevat verhalen over vrouwen die werken in cultuurcentra en andere overheidsinstellingen in Moskou, met knappe tekeningen tussenin. De verhalen zijn vaak grappig en ook absurd, en ondanks het politieke klimaat van onderdrukking onder Poetin minder zwaar dan het tweede deel. Dat is het gedeelte met de titel "Ik wens mijn huis as" en gaat over wat er gebeurde met de auteur nadat ze werd aangehouden en gevangen gezet en daarna, als ze Rusland ontvlucht is omdat het daar te gevaarlijk voor haar werd. Ze vreest een tweede aanhouding als politieke tegenstander van het Poetin-regime.
Vooral het tweede deel van het boek, dat zowel proza als poëzie bevat, geeft de lezer een goed beeld van het leven in een onderdrukkend politiek regime, de angst en de wanhoop en het ontheemd zijn als je noodgedwongen op de vlucht moet.
Aanrader.
Vooral het tweede deel van het boek, dat zowel proza als poëzie bevat, geeft de lezer een goed beeld van het leven in een onderdrukkend politiek regime, de angst en de wanhoop en het ontheemd zijn als je noodgedwongen op de vlucht moet.
Aanrader.
September 30, 2024
Лавандово-рафная девушка-поэтесса пятнадцать суток заключения пытается переварить свои отношения с государством, насилием и виной. Такая носимая ветром былинка, застрявшая ненадолго у запотевшего стекла и пишущая на нём свою правду, которая исчезнет раньше, чем её успеют прочитать. Попытка отболтаться от войны правильными словами, откидаться правильными буквами. Живая, но бессильная, так что вызывает вопрос, поможет ли она кому-нибудь, кроме таких же, как она, нуждающихся в моральной поддержке. Я и сама её для этого взяла, что уж там. Надеюсь, кто-нибудь её всё таки услышит.
April 12, 2024
Это очень маленькая книга написана активисткой Дарьей черенки в основном во время её пребывания в СИЗО (15 суток). Интересно, что там она была ДО начала вторжения в Украину. Книга читается легко, быстро. Размышления Дарьи и описания происходящего переплетаются с её стихотворениями.
June 21, 2024
Тяжëлый, пронзительный, рефлексирующий текст. Помогает понять, в какой нерв превращаются даже самые стойкие при слове война. Коллективный российский Томас Манн ужасается тому же моральному разложению, что и 100 лет назад. Через 100 лет станет лучше.
February 11, 2025
Hartverscheurend, poëtisch, menselijk. Het verhaal van één iemand en tegelijk zovelen. Zacht en tegelijk bikkelhard. Een boek dat ik iedereen zou aanraden en het mooiste wat ik de laatste tijd gelezen heb.
January 21, 2024
Jahopp, då bölade man:-)
January 22, 2024
Relatable. Might have preferred for this to be a twitter thread rather than a book.
June 24, 2024
Не чтение, а переживание. Книга, которая точно описывает наше время, наши чувства. Все то, что я считала невыразимым. Спасибо.
Displaying 1 - 30 of 35 reviews
Can't find what you're looking for?
Get help and learn more about the design.