What do you think?
Rate this book
Andromeda
En ung kvinde kommer til forlaget Rydéns som praktikant, men bliver hængende og får med tiden større ansvar for forfattere og bøger. Hun ansættes og arbejder tæt sammen med Gunnar, forlagets litterære chef, der står bag forlagets fineste udgivelser i den serie, der hedder Andromeda. Med årene vokser deres arbejdsrelation til noget, som de begge har svært ved at definere. En gang om ugen spiser de frokost sammen på Teaterkælderen. De taler om forlaget og udgivelserne først og fremmest, men også om livet, om kunst, om kærlighed. Måske handler deres forhold om gensidig fortrolighed, måske handler det om noget helt andet.
Therese Bohmans nye roman en fortælling om det vigtigste i et menneskes liv. Hvor hun kommer fra, hvor hun er på vej hen, og hvad det indebærer at række ud efter noget, man gerne vil have: en smukkere tilværelse, et andet menneske, den store litteratur.
Therese Bohmans nye roman en fortælling om det vigtigste i et menneskes liv. Hvor hun kommer fra, hvor hun er på vej hen, og hvad det indebærer at række ud efter noget, man gerne vil have: en smukkere tilværelse, et andet menneske, den store litteratur.
204 pages, Hæftet
First published August 15, 2022
333 people are currently reading
5412 people want to read
About the author
Therese Bohman
8books281followersTherese Bohman is an editor of the magazine Axess and a columnist for Expressen and Tidningen Vi, writing about literature, art, culture, and fashion. She lives in Sweden.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 1,463 reviews
June 1, 2023
2,5/5
Rozminęłam się z nią. Jednak "Ta druga" była najlepsza.
Rozminęłam się z nią. Jednak "Ta druga" była najlepsza.
April 1, 2023
Początek nie zachwycił mnie tak jakbym tego chciała, ale druga cześć mocno nadrobiła braki i jako całość ta książka jest naprawdę dobra! + wszystko kręci się wokół wydawania książek, więc kocham!
March 1, 2023
4.5
Nadal zbieram myśli po zakończeniu, bo jestem pod ogromnym wrażeniem. Tak skomplikowana, nieoczywista, nostalgiczna i złożona�
Nadal zbieram myśli po zakończeniu, bo jestem pod ogromnym wrażeniem. Tak skomplikowana, nieoczywista, nostalgiczna i złożona�
August 8, 2023
Uwielbiam prozę Bohman. Jej odwagę, do tworzenia takich bohaterów. Jedni powiedzą, że są pretensjonalni. Inni powiedzą, że są nijacy, a ja powiem, że są ludzcy.
Ponownie - świetnie ujęty wątek klasizmu i sztuki, w tym przypadku literatury. Autorka potrafi w bystry sposób komentować społeczeństwo.
Ponownie - świetnie ujęty wątek klasizmu i sztuki, w tym przypadku literatury. Autorka potrafi w bystry sposób komentować społeczeństwo.
Read
December 30, 2024Why I Love It
By Suzannah Bentley
I remember my first day working in publishing: staring up at the shiny facade of a building in midtown Manhattan, wearing some strange attempt at “corporate� cobbled together in the fluorescent depths of TJ Maxx. Basically The Devil Wears Prada, except the Devil was a huge slush pile of manuscripts and the Prada was that literature-themed tote bag I just had to have. Many years and countless manuscripts later, Andromeda reminds me yet again why literature, and its pursuit, is such a vital compulsion.
At Rydens, a storied publishing house in Stockholm, Sofie starts out as an intern. Her incisive critique of a newly-published novel draws the attention of Gunnar, a legendary editor-in-chief. So begins a years-long professional mentorship and collaboration. Over weekly lunches at a bar near the office, Sofie and Gunnar exchange ideas about books, culture, and art. The tension between their professional relationship and the unspoken magnetism between them is palpable, but goes studiously unacknowledged. Time passes in a whirl of rooftop parties, successful book launches, and rave reviews—but as it always has, the world of books adapts to the culture it informs, and soon Sofie and Gunnar must navigate a new era in publishing and in their own lives.
The intimidating old-world glamour of a European publishing house comes to life in this novel exploring the complicated cultural and personal dynamics of the literary world. Andromeda deftly and incisively poses big questions about culture, power, and art’s role in challenging or upholding the status quo.
By Suzannah Bentley
I remember my first day working in publishing: staring up at the shiny facade of a building in midtown Manhattan, wearing some strange attempt at “corporate� cobbled together in the fluorescent depths of TJ Maxx. Basically The Devil Wears Prada, except the Devil was a huge slush pile of manuscripts and the Prada was that literature-themed tote bag I just had to have. Many years and countless manuscripts later, Andromeda reminds me yet again why literature, and its pursuit, is such a vital compulsion.
At Rydens, a storied publishing house in Stockholm, Sofie starts out as an intern. Her incisive critique of a newly-published novel draws the attention of Gunnar, a legendary editor-in-chief. So begins a years-long professional mentorship and collaboration. Over weekly lunches at a bar near the office, Sofie and Gunnar exchange ideas about books, culture, and art. The tension between their professional relationship and the unspoken magnetism between them is palpable, but goes studiously unacknowledged. Time passes in a whirl of rooftop parties, successful book launches, and rave reviews—but as it always has, the world of books adapts to the culture it informs, and soon Sofie and Gunnar must navigate a new era in publishing and in their own lives.
The intimidating old-world glamour of a European publishing house comes to life in this novel exploring the complicated cultural and personal dynamics of the literary world. Andromeda deftly and incisively poses big questions about culture, power, and art’s role in challenging or upholding the status quo.
March 10, 2023
3.5/5 ⭐️
Uwielbiam książki Therese Bohman za to, jak dobrze przedstawia relacje międzyludzkie. Tam, gdzie wielu autorów by poległo, Bohman dostrzega wszystkie niuanse i subtelności, pokazując tym samym złożoność bohaterów.
Podobnie jak w "Tej drugiej", "Andromeda" skupia się na relacji młodej kobiety z dużo starszym mężczyzną. Tym razem nie tyle chodzi o społeczny awans, co o porozumienie dusz, które odnajdują w sobie nawzajem. Jak zwykle interesująca i wnikliwa, choć według mnie nie tak dobra, jak wspomniana "Ta druga".
Uwielbiam książki Therese Bohman za to, jak dobrze przedstawia relacje międzyludzkie. Tam, gdzie wielu autorów by poległo, Bohman dostrzega wszystkie niuanse i subtelności, pokazując tym samym złożoność bohaterów.
Podobnie jak w "Tej drugiej", "Andromeda" skupia się na relacji młodej kobiety z dużo starszym mężczyzną. Tym razem nie tyle chodzi o społeczny awans, co o porozumienie dusz, które odnajdują w sobie nawzajem. Jak zwykle interesująca i wnikliwa, choć według mnie nie tak dobra, jak wspomniana "Ta druga".
April 14, 2023
2.5
No nie lubię takiego pisania - relacjonowania po łebkach, bez oporu, bez kondensacji, bez zdarzeń. Jakbym dostała szkic czegoś, co dopiero zostanie rozpisane i pogłębione. Zupełnie mnie ci ludzie nie obeszli, a w to, że coś ważnego było między nimi, musiałam im uwierzyć na słowo.
No nie lubię takiego pisania - relacjonowania po łebkach, bez oporu, bez kondensacji, bez zdarzeń. Jakbym dostała szkic czegoś, co dopiero zostanie rozpisane i pogłębione. Zupełnie mnie ci ludzie nie obeszli, a w to, że coś ważnego było między nimi, musiałam im uwierzyć na słowo.
March 8, 2023
Bohman to jedna z autorek, na których książki czekam z największą niecierpliwością. Andromeda jest wspaniała ❤️
September 19, 2022
Välkommen in i en relationell labyrint vars innehåll lovar allt vad Jan Kjærstad menar att en god roman ska innehålla. Redan i ingången slås jag av Andromedas tankekraft då den utvidgar mitt medvetande och bryter med samtiden. Therese Bohman formulerar med exakta ord sådant jag upplevt men ej förmått konkretisera. Eftersom en äldre man fokaliseras i romanen och han har en relation med en ung kvinnlig praktikant tycker jag att skildringen besitter besynnerlighet, vilken enligt Kjærstad innebär etiskt betänkliga fenomen kanske rent av en ”en glimt från ondskans insida�. Jag stöter inte på någon ondska, däremot originalitet � dörren öppnas in i huvudet på en äldre manlig klassresenär. Dit in kommer jag med många fördomar men knapphändig förkunskap. Romanens efterglöd är svår att sia om då jag fortfarande är kvar i labyrinten, men det känns lovande. Den har många formuleringar jag låter rista i min minnesemalj. Romanens svaghet � som enligt Kjærstad paradoxalt nog är en styrka � är väl att Bohman lämnar mig kvar vilse, det är upp till varje läsare att välja väg ut.
Rydén är ett anrikt förlag med (oklara) kopplingar till Strindberg. Där jobbar The Gunnar: en välbevarad elitistisk gentlemangubbe med hybris som har jobbat på förlaget i evigheter och som startade bokserien Andromeda (med ”samtidens intressantaste röster�). Tack vare Gunnar får unga praktikanten Sofie anställning på förlaget. De utvecklar en relation som bland annat utspelar sig på Operas bakficka kryddad med torrt vitt vin. Där sitter de Gunnar och Sofie och kastar glitter i ögonen på varandra. De skapar varandra i sitt samförstånd om ”litteraturens väsen�, det stora och sanna.
————� SPOILERVARNING! ————�
I Andromedas första del är Sofie berättare. Från hennes horisont framstår chefen Gunnar som avlägsen, erfaren, intressant, världsvan och beundransvärd. Lite som en stjärna som glittrar på håll, en annan galax, en Andromeda. Mest syns bara Sofie själv som hon tror att Gunnar ser henne. Vi får inte veta mycket om hennes bakgrund.
Bohmans språklycklighet känns ända in under benkläderna. Med en knivskarp och liksom ren prosa genomborrar hon den västerländska samtiden och oss som befolkar den med siktet inställt på de viktiga delarna: idealen, identiteten, relationerna, kärleken, karriären, självförverkligandet. Det är lagom cyniskt, samhällskritiskt, realistiskt, lågmält dramatiskt, psykologiskt mellan raderna, smart, tonsäkert och underbart. Hon lyckas med konststycket att hålla flera tankar i huvudet samtidigt, att kritisera och ansluta sig till feminismen, skildra både inifrån- och utifrånperspektiv, lägga sina sympatier både hos den unga kvinnan och den äldre mannen. Huvudkaraktärerna är komplexa och med ett intersektionellt perspektiv ser jag hur olika maktordningar som kön, ålder, klass verkar i dem. Och i mig. På sätt jag inte sett tidigare.
Proust menade att boken är blott ett redskap, ett slags optiskt instrument som erbjuds läsaren för att titta på sig själv. Andromeda är just en sådan bok. Författaren konstaterar och beskriver och lämnar åt läsaren att tolka och klargöra. Älskar det!
Att komma från Sofies tankebanor i del ett till Gunnars i del två är som att slå i skallen. Jag inser att ja just det ja, han är också en människa med känslor och självtvivel, som varit barn och som fortfarande känner sig liten och osäker emellanåt. Han är inte bara den med mest makt. Han lider också av ensamhet. Gunnar är idealisten och romantikern som vill att hans liv ska vara som i en roman av Hjalmar Söderberg. Han vill vara en borgerlig gentleman och imponera på sin omgivning. Därför faller han pladask för den han framstår som, i Sofies blick. Han är så gärna hennes hävstång. Om det inte vore för att Gunnar är korrekt (en rest från arbetarklassen?), hade det här kunnat bli en berättelse som platsat under rubriken metoo. Övergrepp är det absolut inte tal om, men en skevhet som skaver rejält. (Ja jag gick i den moraliserande fällan som jag misstänker att Bohman riggat.) Några läsare kommer säkert att tolka Gunnar och Sofies relation som oproblematisk men jag menar att det är bristande självförtroende och självinsikt samt makt som möjliggör den, verklighetsflykt och statusjakt som driver den och försämrade nära relationer som följer på den för båda parter, därtill en typ av ofrihet för Sofie. Likt mytens Andromeda som kedjas vid en sten.
”På ett annat språk, eller i en annan tid, hade Gunnars och min relation kanske varit en annan, kanske hade den erbjudits ett ord som rymde mer än svenskans platta ”kolleger� och ”vänner�.�
Musa är ordet!
Gunnar och Sofie har trots den ojämlika relationen en del saker gemensamt, de vurmar båda för Gunnar och för nostalgi. Kanske för att de upplever att de passar in dåligt i den kommersiella samtiden. Gunnars storhetstid är över och han är en klassresenär som lider av mellanförskapets osäkerhet. Sofie är ung och lite tillbakadragen och har ännu inte skapat sig någon arbetslivserfarenhet. De trivs med sig själva i den andres sällskap. Men mest avgörande, tror jag, är det hemliga och förbjudna som genomsyrar deras relation. Människan älskar förbjuden frukt.
”Allt verkar intressant när man inte vet så mycket om det. Och alla. Tänk hur lätt det är att romantisera en annan människa på avstånd, och så blir man besviken när man lär känna henne på riktigt. För att delarna var intressantare än helheten.�
Namnet Andromeda är flicknamn av grekiskt ursprung som betyder ”råda som en man�. Sofie lägger sig till med Gunnars åsikter och uttryck. Men båda fungerar som en Andromeda för varandra. Hon är för honom omöjlig att tränga in i, vacker på avstånd. Hon har sin ungdom att skylla för att hon låter sig bländas av hans stjärnglans. Hon blir anställd på grund av Gunnar men sen slår hon i glastaket. Trots slutet ser det ljust ut för henne tycker jag, hon kommer att mogna och bli sin egen en dag. Han har dessvärre inga barnsjukdomar att tillfriskna från, manlighet hör väl inte dit vad jag vet.
Perfekt bokcirkelbok. Mer än så: perfekt bok.
Rydén är ett anrikt förlag med (oklara) kopplingar till Strindberg. Där jobbar The Gunnar: en välbevarad elitistisk gentlemangubbe med hybris som har jobbat på förlaget i evigheter och som startade bokserien Andromeda (med ”samtidens intressantaste röster�). Tack vare Gunnar får unga praktikanten Sofie anställning på förlaget. De utvecklar en relation som bland annat utspelar sig på Operas bakficka kryddad med torrt vitt vin. Där sitter de Gunnar och Sofie och kastar glitter i ögonen på varandra. De skapar varandra i sitt samförstånd om ”litteraturens väsen�, det stora och sanna.
————� SPOILERVARNING! ————�
I Andromedas första del är Sofie berättare. Från hennes horisont framstår chefen Gunnar som avlägsen, erfaren, intressant, världsvan och beundransvärd. Lite som en stjärna som glittrar på håll, en annan galax, en Andromeda. Mest syns bara Sofie själv som hon tror att Gunnar ser henne. Vi får inte veta mycket om hennes bakgrund.
Bohmans språklycklighet känns ända in under benkläderna. Med en knivskarp och liksom ren prosa genomborrar hon den västerländska samtiden och oss som befolkar den med siktet inställt på de viktiga delarna: idealen, identiteten, relationerna, kärleken, karriären, självförverkligandet. Det är lagom cyniskt, samhällskritiskt, realistiskt, lågmält dramatiskt, psykologiskt mellan raderna, smart, tonsäkert och underbart. Hon lyckas med konststycket att hålla flera tankar i huvudet samtidigt, att kritisera och ansluta sig till feminismen, skildra både inifrån- och utifrånperspektiv, lägga sina sympatier både hos den unga kvinnan och den äldre mannen. Huvudkaraktärerna är komplexa och med ett intersektionellt perspektiv ser jag hur olika maktordningar som kön, ålder, klass verkar i dem. Och i mig. På sätt jag inte sett tidigare.
Proust menade att boken är blott ett redskap, ett slags optiskt instrument som erbjuds läsaren för att titta på sig själv. Andromeda är just en sådan bok. Författaren konstaterar och beskriver och lämnar åt läsaren att tolka och klargöra. Älskar det!
Att komma från Sofies tankebanor i del ett till Gunnars i del två är som att slå i skallen. Jag inser att ja just det ja, han är också en människa med känslor och självtvivel, som varit barn och som fortfarande känner sig liten och osäker emellanåt. Han är inte bara den med mest makt. Han lider också av ensamhet. Gunnar är idealisten och romantikern som vill att hans liv ska vara som i en roman av Hjalmar Söderberg. Han vill vara en borgerlig gentleman och imponera på sin omgivning. Därför faller han pladask för den han framstår som, i Sofies blick. Han är så gärna hennes hävstång. Om det inte vore för att Gunnar är korrekt (en rest från arbetarklassen?), hade det här kunnat bli en berättelse som platsat under rubriken metoo. Övergrepp är det absolut inte tal om, men en skevhet som skaver rejält. (Ja jag gick i den moraliserande fällan som jag misstänker att Bohman riggat.) Några läsare kommer säkert att tolka Gunnar och Sofies relation som oproblematisk men jag menar att det är bristande självförtroende och självinsikt samt makt som möjliggör den, verklighetsflykt och statusjakt som driver den och försämrade nära relationer som följer på den för båda parter, därtill en typ av ofrihet för Sofie. Likt mytens Andromeda som kedjas vid en sten.
”På ett annat språk, eller i en annan tid, hade Gunnars och min relation kanske varit en annan, kanske hade den erbjudits ett ord som rymde mer än svenskans platta ”kolleger� och ”vänner�.�
Musa är ordet!
Gunnar och Sofie har trots den ojämlika relationen en del saker gemensamt, de vurmar båda för Gunnar och för nostalgi. Kanske för att de upplever att de passar in dåligt i den kommersiella samtiden. Gunnars storhetstid är över och han är en klassresenär som lider av mellanförskapets osäkerhet. Sofie är ung och lite tillbakadragen och har ännu inte skapat sig någon arbetslivserfarenhet. De trivs med sig själva i den andres sällskap. Men mest avgörande, tror jag, är det hemliga och förbjudna som genomsyrar deras relation. Människan älskar förbjuden frukt.
”Allt verkar intressant när man inte vet så mycket om det. Och alla. Tänk hur lätt det är att romantisera en annan människa på avstånd, och så blir man besviken när man lär känna henne på riktigt. För att delarna var intressantare än helheten.�
Namnet Andromeda är flicknamn av grekiskt ursprung som betyder ”råda som en man�. Sofie lägger sig till med Gunnars åsikter och uttryck. Men båda fungerar som en Andromeda för varandra. Hon är för honom omöjlig att tränga in i, vacker på avstånd. Hon har sin ungdom att skylla för att hon låter sig bländas av hans stjärnglans. Hon blir anställd på grund av Gunnar men sen slår hon i glastaket. Trots slutet ser det ljust ut för henne tycker jag, hon kommer att mogna och bli sin egen en dag. Han har dessvärre inga barnsjukdomar att tillfriskna från, manlighet hör väl inte dit vad jag vet.
Perfekt bokcirkelbok. Mer än så: perfekt bok.
April 12, 2023
3.75
Jeszcze nie oceniam, ale zaskoczyłam się. Tyle powiem! I mam nauczkę, żeby się źle nie nastawiać do autorów, zanim w ogóle po nich sięgnę.
Edit: coś we mnie zostawiła. zaskoczył i spodobał mi się pomysł na drugą część. Lekko przeintelektualizowana, ale nie na tyle żebym rzuciła ja w kąt.
Jeszcze nie oceniam, ale zaskoczyłam się. Tyle powiem! I mam nauczkę, żeby się źle nie nastawiać do autorów, zanim w ogóle po nich sięgnę.
Edit: coś we mnie zostawiła. zaskoczył i spodobał mi się pomysł na drugą część. Lekko przeintelektualizowana, ale nie na tyle żebym rzuciła ja w kąt.
November 17, 2023
Therese Bohman nie należała do grona moich ulubionych autorek. Nie do końca potrafiłam się odnaleźć w jej bohaterkach. Natomiast "Andromeda" wywarła na mnie ogromne wrażenie.
Poznajemy w niej historię młodej kobiety, która dostaje się na staż do renomowanego wydawnictwa. Jest zagubiona, niepewna siebie, nie wierzy w swoje możliwości. Jej przełożony dostrzega jednak w niej potencjał i postanawia dać jej szansę i zatrudnić na stałe.
🌹"Dziwne, jak życie po prostu się wydarza."
„Andromeda� trafiła do mnie na poziomie emocjonalnym. To pierwsza bohaterka wykreowana przez Therese Bohman, z którą mogłam się utożsamić, rozumiałam jej trudności i emocje, odnalazłam w niej cząstkę siebie.
🌹"Szkoda, że człowiek nigdy nie jest w pełni świadomy, że właśnie przeżywa swój złoty wiek. Nawet wtedy codzienność jest codziennością."
„Andromeda� mnie zachwyciła i bardzo trafiła w moją wrażliwość. Często zatrzymywałam się podczas lektury i myślałam "wow, to było dobre". Bardzo do mnie trafiła trudna do zdefiniowania relacja między głównymi bohaterami. Druga połowa książki zmieniła mój początkowy odbiór powieści i sprawiła, że historia jeszcze bardziej do mnie trafiła.
🌹"Istnieje tyle uczuć, które nie mają nazwy. To dziwne, że na niektóre z nich brakuje słów, ale może dlatego, że tak jest prościej."
Przeżywałam lekturę całą sobą, zachwycałam się pięknymi zdaniami, znalazłam wiele ciekawych przemyśleń na temat życia, pisarstwa, literatury, poszukiwania siebie, nostalgii, relacji z innymi.
Ostatnim razem lekturą, która wywołała we mnie tyle emocji i tak bardzo ją przeżywałam, było „Oprzyj swoją samotność o moją� Klary Hveberg. „Andromeda� to mój kolejny ulubieniec.
🌹"Wszystko i wszyscy wydają się ciekawi, gdy wiemy niewiele. Pomyśl, jak łatwo jest romantyzować drugiego człowieka z oddali, a potem, gdy go poznajesz, jesteś zawiedziony. Bo fragmenty są ciekawsze od całości."
Poznajemy w niej historię młodej kobiety, która dostaje się na staż do renomowanego wydawnictwa. Jest zagubiona, niepewna siebie, nie wierzy w swoje możliwości. Jej przełożony dostrzega jednak w niej potencjał i postanawia dać jej szansę i zatrudnić na stałe.
🌹"Dziwne, jak życie po prostu się wydarza."
„Andromeda� trafiła do mnie na poziomie emocjonalnym. To pierwsza bohaterka wykreowana przez Therese Bohman, z którą mogłam się utożsamić, rozumiałam jej trudności i emocje, odnalazłam w niej cząstkę siebie.
🌹"Szkoda, że człowiek nigdy nie jest w pełni świadomy, że właśnie przeżywa swój złoty wiek. Nawet wtedy codzienność jest codziennością."
„Andromeda� mnie zachwyciła i bardzo trafiła w moją wrażliwość. Często zatrzymywałam się podczas lektury i myślałam "wow, to było dobre". Bardzo do mnie trafiła trudna do zdefiniowania relacja między głównymi bohaterami. Druga połowa książki zmieniła mój początkowy odbiór powieści i sprawiła, że historia jeszcze bardziej do mnie trafiła.
🌹"Istnieje tyle uczuć, które nie mają nazwy. To dziwne, że na niektóre z nich brakuje słów, ale może dlatego, że tak jest prościej."
Przeżywałam lekturę całą sobą, zachwycałam się pięknymi zdaniami, znalazłam wiele ciekawych przemyśleń na temat życia, pisarstwa, literatury, poszukiwania siebie, nostalgii, relacji z innymi.
Ostatnim razem lekturą, która wywołała we mnie tyle emocji i tak bardzo ją przeżywałam, było „Oprzyj swoją samotność o moją� Klary Hveberg. „Andromeda� to mój kolejny ulubieniec.
🌹"Wszystko i wszyscy wydają się ciekawi, gdy wiemy niewiele. Pomyśl, jak łatwo jest romantyzować drugiego człowieka z oddali, a potem, gdy go poznajesz, jesteś zawiedziony. Bo fragmenty są ciekawsze od całości."
November 15, 2022
Blev faktiskt oerhört besviken av denna bok, när den ändå fått så god så god kritik. Det fick mig att tro att boken kunde erbjuda ett ny och spännande perspektiv på förlagsbranschen. Men så fel jag hade! För VARFÖR ska personer/karaktärer som är intresserade av eller ägnar sig åt humanioran ALLTID porträtteras som nå slags vinpimplande elitister som är helt tomma på allt annat än stereotypa kulturpersons-karaktärsdag och som bara talar i floskler? När ska man börja skriva personer som gillar humaniora som RUNDA KARAKTÄRER?
Kanske något hetsig stämning där i första stycket - kanske är det mer uppgivenhet jag känner inför Andromeda, mer än något. För det framstod för mig som att det fanns oerhörd potential. Men så sällar den sig istället till böcker som Johanna Hedmans Trion - det blir kliche på kliche på kliche. De går på bakfickan och dricker vin och diskuterar sin gemensamma vämjelse över medioker litteratur samt att de är de enda kvarvarande romantikerna i ett tidevarv när ingen längre bryr sig om riktig konst. Gunnar maler på om räknenissarna på förlaget som inte fattar ett dyft om riktig kvalitet, som bara vill få ihop siffrorna utan att förstå hur det sublima överstiger alla jordliga betalningsmedel. Ja du Gunnar, i och med att det blir svårare och svårare att försörja sig på att skriva och ge ut romaner kanske det finns en faktisk diskussion att föra om pengar i relation till konst?
Min erfarenhet av att läsa Therese Bohman tidigare har varit väldigt blandad. Den andra kvinnan tyckte jag väldigt gott om, Aftonland mindre. Det är för länge sen för att jag ska kunna placera in Andromeda bland dessa i någon slags ranking, särskilt eftersom Bohman skriver väldigt väl och det gick snabbt och enkelt att ta mig igenom Andromeda. Men jag tror den största känslan som jag tar med mig från läsupplevelsen är irritation, just för att både Sofie och Gunnar framstod som så oerhört platta och schablonartade. Förstå mig rätt, Therese Bohman kan skriva, själva hantverket i sig går att rosa utan problem. Jag läste romanen snabbt för att jag enkelt kunde haka fast min förståelse i språket och rytmen, men det är just tematik och karaktärsbygge som Andromeda faller på.
Kanske något hetsig stämning där i första stycket - kanske är det mer uppgivenhet jag känner inför Andromeda, mer än något. För det framstod för mig som att det fanns oerhörd potential. Men så sällar den sig istället till böcker som Johanna Hedmans Trion - det blir kliche på kliche på kliche. De går på bakfickan och dricker vin och diskuterar sin gemensamma vämjelse över medioker litteratur samt att de är de enda kvarvarande romantikerna i ett tidevarv när ingen längre bryr sig om riktig konst. Gunnar maler på om räknenissarna på förlaget som inte fattar ett dyft om riktig kvalitet, som bara vill få ihop siffrorna utan att förstå hur det sublima överstiger alla jordliga betalningsmedel. Ja du Gunnar, i och med att det blir svårare och svårare att försörja sig på att skriva och ge ut romaner kanske det finns en faktisk diskussion att föra om pengar i relation till konst?
Min erfarenhet av att läsa Therese Bohman tidigare har varit väldigt blandad. Den andra kvinnan tyckte jag väldigt gott om, Aftonland mindre. Det är för länge sen för att jag ska kunna placera in Andromeda bland dessa i någon slags ranking, särskilt eftersom Bohman skriver väldigt väl och det gick snabbt och enkelt att ta mig igenom Andromeda. Men jag tror den största känslan som jag tar med mig från läsupplevelsen är irritation, just för att både Sofie och Gunnar framstod som så oerhört platta och schablonartade. Förstå mig rätt, Therese Bohman kan skriva, själva hantverket i sig går att rosa utan problem. Jag läste romanen snabbt för att jag enkelt kunde haka fast min förståelse i språket och rytmen, men det är just tematik och karaktärsbygge som Andromeda faller på.
January 12, 2025
I think my main issue with this book could be attributed to this being a translated work, but the writing is so DRY. Generally, I can get past bland writing for a fun little candy read, but I just could not get past it in a book where the main characters make their entire personalities being pretentious about literature. It was painful reading the narrators whine about good writing vs bad writing when the book itself falls closer to the latter category. I did like the way the book shows how the traits that made the characters “unique� came from them parroting the mindset of their mentors, but overall I would not recommend this book.
February 13, 2025
This book was filled with one liners that hit me right in the gut. Repeatedly. Hard.
February 4, 2025
Imagine it is a late evening in September, the sun is setting and you are in an office. The rays of sun cover your office in orange hues as you continue to do your work, sorting through paper. There's a slight drowsiness in your eyes, like you can't wait for the day to end so you can go and have a fresh meal, rest, and read your favourite books or watch a movie. Maybe spend time on your hobbies too.
The deep orange atmosphere isn't exactly ideal, it makes things feel monotonous, but the hope of the day ending keeps you going. So you don't mind, and enjoy the sun, even if the chilly winds are still there.
...that's what this book feels like. If classifying books by colours and using negative words as a compliment was a socially acceptable way to give your insight on it, then this one is deep orange and extremely boring but in a way that you want to keep reading
The deep orange atmosphere isn't exactly ideal, it makes things feel monotonous, but the hope of the day ending keeps you going. So you don't mind, and enjoy the sun, even if the chilly winds are still there.
...that's what this book feels like. If classifying books by colours and using negative words as a compliment was a socially acceptable way to give your insight on it, then this one is deep orange and extremely boring but in a way that you want to keep reading
February 28, 2023
nieoczywista, dziwna relacja między bohaterami, która prawdopodobnie jakby była napisana przez kogoś innego totalnie by mi nie podeszła. Bohman ma w sobie coś co sprawia, że pomimo tego, że nie zgadzam się z bohaterkami, to nadal staram się je rozumieć
April 10, 2023
Pierwsza część była głębsza i bardziej angażująca. Druga podobała mi się trochę mniej, ale też miała w sobie coś wyjątkowego.
March 5, 2023
jprdl 🙄🙄
Edit:
Wiecie, jak byłam na studiach magisterskich, to po drodze na uczelnię miałam taką cukiernię, w której mieli wspaniałe wypieki, gdzie królem ciast był zdecydowanie sernik. I właśnie na ten sernik miałam czasem wielką ochotę więc zaglądałam po zajęciach żeby zgarnąć jeden czy dwa kawałki. Jednego dnia odbiłam się jednak od drzwi ze względu na “chwilowo nieczynne�. No i tak czekałam, czekałam, kiedy i czy w ogóle ponownie otworzą, więc jaka była moja radość kiedy pewnego wiosennego popołudnia podeszłam pod cukiernię i zobaczyłam uchylone drzwi i kilka osób w środku. Moja radość zamieniła się w koszmarne rozczarowanie kiedy zajechałam do mieszkania, rozsiadłam się z herbatką i sernikiem i okazało się, że są w nim RODZYNKI. No ale co zrobisz jak nic nie zrobisz - co udało mi się wyjeść to wyjadłam, przecież nie wyrzucę. I dokładnie tym wyczekanym sernikiem, który okazał się być z rodzynkami, jest dla mnie “Andromeda� - wciąż jest to Bohman, więc oczywiście zaznaczyłam niejeden piękny cytat i doczytałam do końca. Ale reszta? Reszta to jeden wielki okropny rodzynek, na którego zdecydowanie nie czekałam, a którego rozgryzłam niczego nieświadoma i z niesmakiem przełknęłam.
Przymiotniki, które przychodzą mi do głowy kiedy myślę o tej książce to “patetyczna� i “pretensjonalna�. Chyba wszystko w tej historii miało być podniosłe i górnolotne tymczasem, dostajemy postaci, które mają bóg jeden wie, jakie mniemanie o sobie, są egocentryczni i aroganccy. Główna bohaterka jest kompletnie nijaka, bezbarwna a pomimo tego patrzy z góry na wszystkich - no, może prawie wszystkich, bo Gunnara, czyli kierownika literackiego w wydawnictwie, w którym pracuje, wystawiła na piedestał i czci każdego dnia - bo przecież tylko z nim może porozmawiać na takim samym poziomie intelektualnym 🙃
Autorka dzieli swoją powieść na dwie części, gdzie pierwsza to perspektywa kobiety - wydarzenia z jej życia, praca, przemyślenia, wyczekiwane spotkania przy winie z Gunnarem. Druga część natomiast to ujęcie historii mężczyzny, prowadzona w postaci dziennika, pamiętnika (?), jego wspomnienia, jak stał się tym kim jest, jak większość ludzi to plebs, do którego poziomu musiał się zniżać - generalnie “biały cis hetero mężczyzna, który wyżej sra niż dupę ma� speaking (ten profil, jeśli chodzi o słownictwo to rynsztok, wiem).
I zaskoczę Was może mówiąc na koniec, że jednak było coś co podobało mi się w tej książce - a było to zakończenie, które stało się klamrą dla wszystkich wydarzeń i tylko pokazało, jak bardzo ta dwójka jest siebie warta - i tylko dlatego książka dostała ode mnie dwie gwiazdki na GR - jedna dla zakończenia i jedna, bo jest to po prostu Bohman, fair enough XD
Moja rada jest taka, że jeśli jeszcze nie czyta_ście żadnej książki tej autorki to nie zaczynajcie od “Andromedy� albo idźcie poczytać opinie, które są bardziej przychylne i wtedy zdecydujcie. Ja pomimo swojej miłości do Therese - o tej historii i bohaterach chcę po prostu zapomnieć, bo takich ludzi jak oni omijam w prawdziwym życiu szerokim łukiem.
Edit:
Wiecie, jak byłam na studiach magisterskich, to po drodze na uczelnię miałam taką cukiernię, w której mieli wspaniałe wypieki, gdzie królem ciast był zdecydowanie sernik. I właśnie na ten sernik miałam czasem wielką ochotę więc zaglądałam po zajęciach żeby zgarnąć jeden czy dwa kawałki. Jednego dnia odbiłam się jednak od drzwi ze względu na “chwilowo nieczynne�. No i tak czekałam, czekałam, kiedy i czy w ogóle ponownie otworzą, więc jaka była moja radość kiedy pewnego wiosennego popołudnia podeszłam pod cukiernię i zobaczyłam uchylone drzwi i kilka osób w środku. Moja radość zamieniła się w koszmarne rozczarowanie kiedy zajechałam do mieszkania, rozsiadłam się z herbatką i sernikiem i okazało się, że są w nim RODZYNKI. No ale co zrobisz jak nic nie zrobisz - co udało mi się wyjeść to wyjadłam, przecież nie wyrzucę. I dokładnie tym wyczekanym sernikiem, który okazał się być z rodzynkami, jest dla mnie “Andromeda� - wciąż jest to Bohman, więc oczywiście zaznaczyłam niejeden piękny cytat i doczytałam do końca. Ale reszta? Reszta to jeden wielki okropny rodzynek, na którego zdecydowanie nie czekałam, a którego rozgryzłam niczego nieświadoma i z niesmakiem przełknęłam.
Przymiotniki, które przychodzą mi do głowy kiedy myślę o tej książce to “patetyczna� i “pretensjonalna�. Chyba wszystko w tej historii miało być podniosłe i górnolotne tymczasem, dostajemy postaci, które mają bóg jeden wie, jakie mniemanie o sobie, są egocentryczni i aroganccy. Główna bohaterka jest kompletnie nijaka, bezbarwna a pomimo tego patrzy z góry na wszystkich - no, może prawie wszystkich, bo Gunnara, czyli kierownika literackiego w wydawnictwie, w którym pracuje, wystawiła na piedestał i czci każdego dnia - bo przecież tylko z nim może porozmawiać na takim samym poziomie intelektualnym 🙃
Autorka dzieli swoją powieść na dwie części, gdzie pierwsza to perspektywa kobiety - wydarzenia z jej życia, praca, przemyślenia, wyczekiwane spotkania przy winie z Gunnarem. Druga część natomiast to ujęcie historii mężczyzny, prowadzona w postaci dziennika, pamiętnika (?), jego wspomnienia, jak stał się tym kim jest, jak większość ludzi to plebs, do którego poziomu musiał się zniżać - generalnie “biały cis hetero mężczyzna, który wyżej sra niż dupę ma� speaking (ten profil, jeśli chodzi o słownictwo to rynsztok, wiem).
I zaskoczę Was może mówiąc na koniec, że jednak było coś co podobało mi się w tej książce - a było to zakończenie, które stało się klamrą dla wszystkich wydarzeń i tylko pokazało, jak bardzo ta dwójka jest siebie warta - i tylko dlatego książka dostała ode mnie dwie gwiazdki na GR - jedna dla zakończenia i jedna, bo jest to po prostu Bohman, fair enough XD
Moja rada jest taka, że jeśli jeszcze nie czyta_ście żadnej książki tej autorki to nie zaczynajcie od “Andromedy� albo idźcie poczytać opinie, które są bardziej przychylne i wtedy zdecydujcie. Ja pomimo swojej miłości do Therese - o tej historii i bohaterach chcę po prostu zapomnieć, bo takich ludzi jak oni omijam w prawdziwym życiu szerokim łukiem.
April 17, 2023
To moja pierwsza Bohman, więc nie wiedziałam, czego się spodziewać, a zainteresował mnie oczywiście wydawniczy światek. I to był bardzo dobrze spędzony czas z książką. Dobra, pozostawiająca satysfakcję, nieprzegadana proza.
March 3, 2023
Znakomita książka, dla mnie chyba najlepsza z książek Bohman. Jak zwykle kameralna i intymna. Nostalgiczna, ale nie ckliwa. Cokolwiek napisałabym o fabule, mogłabym komuś zepsuć świetną lekturę.
March 7, 2023
Nie ma tu wybuchów, pościgów i nie wiadomo jakiej akcji, ale czytało mi się ją tak miło i spokojnie, że daje 5 gwiazdek. Piękny język, przez tą historie się płynie i odkrywa rożny punkt widzenia na tą samą relacje. Jestem mile zaskoczona!
March 25, 2023
Ogromnie podobała mi się relacja przedstawiona w tej książce, była bardzo intymna i złożona. Pierwsza część książki przypadła mi do gustu wiele bardziej od drugiej (tylko ze względu na to, że nie podpasowała mi perspektywa Gunnara 😬)
January 19, 2025
After finishing the first half of the book, I was utterly confused about the purpose of this story. I had an idea in mind of where I thought the storyline was headed, but I was entirely wrong. And I'm grateful for that. Once I finished the story, I felt as if I'd read one of the greatest romances of all time. Honestly, it's reminiscent of the movie Immortal Beloved in a way. It's not entirely the same, but similar. It leaves me with a similar feeling of heartache. Two people who should have been or could have been a great love story, but for whatever reason, it wasn't meant to be. However, in this case, I feel like the relationship of our two main characters was exactly how it should have been. I loved this short story so much more than I thought I would, and I look forward to reading everything I can get my hands on by this author.
![Profile Image for Justyna [regałzikei].](/_next/image?url=https%3A%2F%2Fi.gr-assets.com%2Fimages%2FS%2Fcompressed.photo.goodreads.com%2Fusers%2F1536838974i%2F52160537._UY200_CR2%2C0%2C200%2C200_.jpg&w=128&q=75)
February 27, 2023
Pierwsza perspektywa była super, druga średnia.
Ogólnie to bardzo nijaka książka.
No i uważam, że na nostalgii zarabia się jak na niczym innym, więc trochę się nie zgadzam z bohaterami.
Ogólnie to bardzo nijaka książka.
No i uważam, że na nostalgii zarabia się jak na niczym innym, więc trochę się nie zgadzam z bohaterami.
July 19, 2023
no idea if it's actually good but it's insanely relatable and it felt like reading my own mind so yeah i hate it
June 6, 2023
This book was an enjoyable read not least because it is unusual. It is a romantic tale about a relationship between a man and a woman � but without sex. It is maybe a little nostalgic, a little sentimental. But it is a very good read. I may return one day soon and add a star to my rating (which would be easier than taking stars away from other titles I’ve read that don’t quite measure up to this one. I’m probably too generous with stars.)
January 21, 2025
Moving and thought-provoking. I'm so thankful to Book of the Month for introducing me to this one.
May 26, 2023
Cringe, cringe, cringe.
Tym razem nie zrozumiałyśmy się z główną bohaterką. Jej przekonanie o własnej wyjątkowości na tle innych mnie żenowała. Przemyślenia nużyły. A ubieranie w ładne słówka patriarchalnej relacji on mistrz, ona uczennica napawało niechęcią, bo za często miałam przed oczami Andrzeja Żuławskiego pomstującęgo na niewdzięczne kobiety, które życia nauczył.
W efekcie męczyłam tę książeczkę kilka miesięcy.
Tym razem nie zrozumiałyśmy się z główną bohaterką. Jej przekonanie o własnej wyjątkowości na tle innych mnie żenowała. Przemyślenia nużyły. A ubieranie w ładne słówka patriarchalnej relacji on mistrz, ona uczennica napawało niechęcią, bo za często miałam przed oczami Andrzeja Żuławskiego pomstującęgo na niewdzięczne kobiety, które życia nauczył.
W efekcie męczyłam tę książeczkę kilka miesięcy.
August 25, 2022
Vi förtjänar inte Therese Bohman
Displaying 1 - 30 of 1,463 reviews
Can't find what you're looking for?
Get help and learn more about the design.