What do you think?
Rate this book
Zephyr
Drieënvijftig uur, zo lang doet de California Zephyr erover om van Chicago, Illinois, te rijden naar Emeryville, Californië, een voorstadje van San Francisco. Het is een treinreis dwars door het Amerikaanse binnenland: de maïsvelden van Iowa, de Rocky Mountains, de leegte van Nevada en de toppen van de Sierra Nevada. De Zephyr, wat westenwind betekent, voert schrijver Auke Hulst langs adembenemende landschappen, maar het is een reis die ook tot nadenken stemt: over de wereld vóór en na corona, over het Amerika dat er was, is en dat het dreigt te worden, over een leven dat nooit meer hetzelfde kan zijn. Want vallen de verschroeiende hitte, de kritieke waterstand van de Colorado River en de frictie aan boord die wordt veroorzaakt door materiaal- en personeelstekort te negeren? En hoe nu te kijken naar Hulsts laatste reis vóór corona, met een luxetrein door Tanzania en Zambia, terwijl nieuws doorsijpelde over een nieuw virus?
Zephyr is memoir en beschouwing ineen, van de hand van een van de beste reisschrijvers van Nederland.
Zephyr is memoir en beschouwing ineen, van de hand van een van de beste reisschrijvers van Nederland.
- GenresNonfictionTravel
79 pages, Paperback
First published April 1, 2023
1 person is currently reading
42 people want to read
About the author
Auke Hulst
33books85followersAuke Anthony Hulst is een Nederlandse romanschrijver, journalist en muzikant.
Van zijn site:
Auke Hulst (Hoogezand-Sappemeer, 1975) groeide op in het buurtschap Denemarken, boven op de gasbel van Slochteren. Zijn jeugd daar � ‘in een Pippi Langkous-huis in een bos� � stond model voor zijn succesvolle derde roman Kinderen van het Ruige Land (2012), die genomineerd werd voor de BNG Literatuurprijs, en werd bekroond met de Cutting Edge Award 2013, de prijs voor het Beste Groninger Boek, en de Langs de Leeuw Literatuurprijs van het gelijknamige tv-programma. Eerder publiceerde hij de romans Jij en ik en alles daartussenin (2006) en Wolfskleren (2009), en maakte hij met tekenaar Raoul Deleo het literaire reisboek De eenzame snelweg, in het spoor van Jack Kerouac (2007). Dat boek werd genomineerd voor zowel de Stripschappenning als de Prix Saint-Michel. Begin 2015 zal bij Ambo|Anthos zijn roman Slaap zacht, Johnny Idaho verschijnen.
Auke is ook literatuurcriticus, reisjournalist en essayist voor onder meer NRC Handelsblad, De Groene Amsterdammer, De Standaard en Columbus Magazine. Daarnaast is hij muzikant. Hij maakte onder andere bij Wolfskleren het soloalbum The Hidden Shape onder de naam Sponsored by Prozac. En hij is de voorman van de Nederlandstalige band De Meisjes, die in 2012 debuteerde met het album Beter Dan Niets. In 2014 verschijnt het tweede album Dokter Toestel.
Van zijn site:
Auke Hulst (Hoogezand-Sappemeer, 1975) groeide op in het buurtschap Denemarken, boven op de gasbel van Slochteren. Zijn jeugd daar � ‘in een Pippi Langkous-huis in een bos� � stond model voor zijn succesvolle derde roman Kinderen van het Ruige Land (2012), die genomineerd werd voor de BNG Literatuurprijs, en werd bekroond met de Cutting Edge Award 2013, de prijs voor het Beste Groninger Boek, en de Langs de Leeuw Literatuurprijs van het gelijknamige tv-programma. Eerder publiceerde hij de romans Jij en ik en alles daartussenin (2006) en Wolfskleren (2009), en maakte hij met tekenaar Raoul Deleo het literaire reisboek De eenzame snelweg, in het spoor van Jack Kerouac (2007). Dat boek werd genomineerd voor zowel de Stripschappenning als de Prix Saint-Michel. Begin 2015 zal bij Ambo|Anthos zijn roman Slaap zacht, Johnny Idaho verschijnen.
Auke is ook literatuurcriticus, reisjournalist en essayist voor onder meer NRC Handelsblad, De Groene Amsterdammer, De Standaard en Columbus Magazine. Daarnaast is hij muzikant. Hij maakte onder andere bij Wolfskleren het soloalbum The Hidden Shape onder de naam Sponsored by Prozac. En hij is de voorman van de Nederlandstalige band De Meisjes, die in 2012 debuteerde met het album Beter Dan Niets. In 2014 verschijnt het tweede album Dokter Toestel.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 28 of 28 reviews
July 26, 2023
Het is moeilijk het niet als postapocalyptisch op te vatten. Waar The Pride of Africa naar het verleden reisde, lijkt dit een reis naar een angstvisioen. Het Amerikaanse westen is een van de frontlinies van klimaatverandering, wat het op een bepaalde manier een preview maakt van de wereld die aanstaande is. Al is er altijd dat stemmetje dat zegt dat het wel mee zal vallen, dat de wetenschap een oplossing zal aandragen. We zijn voorgeprogrammeerd om kortetermijnbelang na te jagen, een predispositie die door het kapitalistisch systeem verder is aangewakkerd. Sterven is iets voor anderen.
Eerlijk? Reisliteratuur is een genre waar ik zelden aan toe kom. Reisreportages in tijdschriften sla ik meestal over omdat ze me zelden weten te boeien.
Deze treinreeks Spoorslag heeft echter alles om me tot het lezen ervan aan te sporen: de boekjes komen in een handig mee te smokkelen klein formaat en zinderen van de belofte die reizen met de trein inhoudt.
Auke Hulst was me al herhaaldelijk getipt en het vooruitzicht van een lange treinreis leek me het ideale moment om met zijn werk kennis te maken. Aanvankelijk zag ik niet helemaal de meerwaarde van het ineenvlechten van de reisverslagen over twee verschillende continenten - Amerika en Afrika - maar geleidelijk daagt het hoe deze juxtapositie het ineenlopen van verleden en toekomst onthult, hoe het verhaal over nostalgie naar een leven dat geweest is de realiteit van klimaatverandering en ongelijkheid scherpstelt.
Door een enkele regel in zijn verslag te verweven doet Hulst de lezer als kers op de taart een gedicht van Kurt Brown cadeau:
Road Report
Driving west through sandstone’s
red arenas, a rodeo of slow erosion
cleaves these plains, these ravaged cliffs.
This is cowboy country. Desolate. Dull. Except
on weekends, when cafés bloom like cactus
after drought. My rented Mustang bucks
the wind—I’m strapped up, wide-eyed,
busting speed with both heels, a sure grip
on the wheel. Black clouds maneuver
in the distance, but I don’t care. Mileage
is my obsession. I’m always racing off,
passing through, as though the present
were a dying town I’d rather flee.
What matters is the future, its glittering
Hotel. Clouds loom closer, big as Brahmas
in the heavy air. The radio crackles
like a shattered rib. I’m in the chute.
I check the gas and set my jaw. I’m almost there.
Het lezen waard, vooral tijdens deze vakantieperiode, waarin we ons blijkbaar collectief willen overgeven aan verwoed reizen.
(*** 1/2)
Read
June 28, 2023A book from the same series as , but while that reminded me of the simple pleasures of playing Railroad Tycoon II, this non-fiction piece was a very different work.
Here the author provides more of a mediation than a memoir of two contrasting train journeys, one on the Pride of Africa from Dar es Salaam to Lusaka early in 2020, and one on the Zephyr from Chicago to San Francisco in September 2022.
The African train journey strike Hulst as something like a reactionary colonial fantasy as he waddles from opulent meal to meal, so much alcohol is provided that he becomes uncertain if his swaying is due to the motion of the train or the level of his intoxication ( page 72). When he does get to talk to people at or by the stations their lives are completely divorced from those of the tourists on the train.
If travel through Africa was a vision of an idealised past, on aboard the Zephyr heading through the west of the USA provided him with a picture of a post-Apocalyptic future as he gazed out of the window at a landscape effected by climate change.
Its a thoughtful little essay.
Here the author provides more of a mediation than a memoir of two contrasting train journeys, one on the Pride of Africa from Dar es Salaam to Lusaka early in 2020, and one on the Zephyr from Chicago to San Francisco in September 2022.
The African train journey strike Hulst as something like a reactionary colonial fantasy as he waddles from opulent meal to meal, so much alcohol is provided that he becomes uncertain if his swaying is due to the motion of the train or the level of his intoxication ( page 72). When he does get to talk to people at or by the stations their lives are completely divorced from those of the tourists on the train.
If travel through Africa was a vision of an idealised past, on aboard the Zephyr heading through the west of the USA provided him with a picture of a post-Apocalyptic future as he gazed out of the window at a landscape effected by climate change.
Its a thoughtful little essay.
May 26, 2023
Andermaal een boekje dat ik uit het rek van de nieuwe aanwinsten kon wegplukken in de bib: glimmend en nagelnieuw. Twee redenen waarom ik het meegenomen heb: de naam Auke Hulst en de machtig mooie uitgave. Qua formaat past het in je binnenzak (iets meer dan 10 cm breed en een kleine 20 cm hoog) en zowel de cover als de bladspiegel nodigen uit tot lezen. De reeks Spoorslag lijkt ontworpen om tijdens een iets langere treinreis uit te lezen, maar dat is mij alvast niet gelukt. Het vergt bovendien enige concentratie en een beetje stilte om echt in het verhaal te raken, iets wat in een niet-stiltewagon niet echt gelukt is.
Het verhaal bundelt twee reisverhalen. Eentje is het relaas van een treinreis in de Zephyr met zijn vrouw Revka van Chicago tot helemaal aan de Westkust van de VS, in San Francisco, de tweede in de Pride of Africa, van Dar Es Salaam naar Lusaka, op het Afrikaanse continent. Beide reisverslagen zijn aan elkaar gelinkt, al was het maar door de vele zaken die de beide treinen en spoorwegen onderscheidt.
Ik herkende de Auke Hulst uit de beide boeken van zijn hand die ik verslonden heb, en , o.a. aan de rake beschrijvingen en de fijne beeldspraak en vergelijkingen: Vergelijkenderwijs kijken, dat is hoe mensen zich vertrouwd maken met het nieuwe." (p. 59) Dit boekje als een tussendoortje categoriseren zou het verhaal onrecht aandoen, ook al leest het vlot weg. Hier en daar blijf je als lezer beter toch even hangen om na te denken en te herkauwen.
Een ge(s)laagde opener van de reeks. Ik wacht met ongeduld op het volgende Spoorslag-boekje, .
Het verhaal bundelt twee reisverhalen. Eentje is het relaas van een treinreis in de Zephyr met zijn vrouw Revka van Chicago tot helemaal aan de Westkust van de VS, in San Francisco, de tweede in de Pride of Africa, van Dar Es Salaam naar Lusaka, op het Afrikaanse continent. Beide reisverslagen zijn aan elkaar gelinkt, al was het maar door de vele zaken die de beide treinen en spoorwegen onderscheidt.
Ik herkende de Auke Hulst uit de beide boeken van zijn hand die ik verslonden heb, en , o.a. aan de rake beschrijvingen en de fijne beeldspraak en vergelijkingen: Vergelijkenderwijs kijken, dat is hoe mensen zich vertrouwd maken met het nieuwe." (p. 59) Dit boekje als een tussendoortje categoriseren zou het verhaal onrecht aandoen, ook al leest het vlot weg. Hier en daar blijf je als lezer beter toch even hangen om na te denken en te herkauwen.
Een ge(s)laagde opener van de reeks. Ik wacht met ongeduld op het volgende Spoorslag-boekje, .
January 7, 2024
Gewonnen bij NS Wintercity, maar niet aan mij besteed. Je hebt het zo uit
June 30, 2023
Heel prettig lezend reisverslag. Auke Hulst slaagt erin om aan de hand van een meerdaagse treinreis in Afrika, en een mythische in de VS, alle tegenstellingen en vooroordelen uit te vergroten en ze als een spiegel voor de lezer te houden.
Zeer geslaagd!
Zeer geslaagd!
May 26, 2023
3,5.
Met plezier gelezen tussendoortje.
Met plezier gelezen tussendoortje.
October 14, 2023
Om heel subjectief over dit boekje te beginnen: de schrijfstijl was niet voor mij weggelegd, en daarnaast voelden veel van de politieke overdenkingen die in dit boekje te vinden zijn voor mij erg geforceerd en opgevoerd, maar ook weinig origineel aan. Misschien heb ik ook verwachtingen gekoesterd die niet terecht zijn voor reisliteratuur, maar iets anders kan ik er voor mijzelf niet van maken.
Heen en weer geslingerd tussen twee treinreizen (in een ruimte van maar ~70 kleine pagina's bovendien) krijgt men tijdens het lezen niet de tijd om zich echt in het verhaal van de ene of de andere onder te dompelen, met als gevolg dat de zowel de potentiële diepgang als de verstilling van aan boord zijn niet tot hun recht komen.
Effect van deze verloren diepgang is dat er is weinig aan dit verhaal dat wat mij betreft op enig moment echt interessant of nieuw is, terwijl het onderwerp en de thematiek zich daar wel voor lenen. De gemiddelde lezer heeft de meeste opvattingen die aan bod komen (over politiek, klimaat, etc) al eens gehoord, en waarschijnlijk in een betere bewoording. Ben je het eens met Hulst, dan stoor je je aan de oppervlakkigheid van zijn betoog, en ben je dat niet, dan klinkt hij, schat ik in, vaak precies als de moraliserende linkse bourgeois die klimaatsceptici wel eens in de verbeelding roepen. In beide gevallen is hij wat betreft die opvattingen, dat geeft hij zelf ook toe, redelijk hypocriet. En dat maakt het hele verhaal, omdat het vrij sterk op zijn politieke thema's leunt, tandeloos en irritant, ondanks dat die eigen hypocrisie (of juist omdat het redelijk uitvoerig) benoemd wordt: “wat zijn we werkelijk bereid te doen, afgezien van wat gelamenteer op papier?�
Heen en weer geslingerd tussen twee treinreizen (in een ruimte van maar ~70 kleine pagina's bovendien) krijgt men tijdens het lezen niet de tijd om zich echt in het verhaal van de ene of de andere onder te dompelen, met als gevolg dat de zowel de potentiële diepgang als de verstilling van aan boord zijn niet tot hun recht komen.
Effect van deze verloren diepgang is dat er is weinig aan dit verhaal dat wat mij betreft op enig moment echt interessant of nieuw is, terwijl het onderwerp en de thematiek zich daar wel voor lenen. De gemiddelde lezer heeft de meeste opvattingen die aan bod komen (over politiek, klimaat, etc) al eens gehoord, en waarschijnlijk in een betere bewoording. Ben je het eens met Hulst, dan stoor je je aan de oppervlakkigheid van zijn betoog, en ben je dat niet, dan klinkt hij, schat ik in, vaak precies als de moraliserende linkse bourgeois die klimaatsceptici wel eens in de verbeelding roepen. In beide gevallen is hij wat betreft die opvattingen, dat geeft hij zelf ook toe, redelijk hypocriet. En dat maakt het hele verhaal, omdat het vrij sterk op zijn politieke thema's leunt, tandeloos en irritant, ondanks dat die eigen hypocrisie (of juist omdat het redelijk uitvoerig) benoemd wordt: “wat zijn we werkelijk bereid te doen, afgezien van wat gelamenteer op papier?�
August 7, 2023
Spoorslag 1 � Zephyr
Auteur: Auke Hulst
Spoorslag is een reeks treinverhalen waarin telkens een andere auteur je meeneemt op een reis naar inspirerende oorden. Auke Hulst schreef met ‘Zephyr� het eerste nummer van de reeks.
Tijdens de bijzonder hete septembermaand van 2022 maakte Auke, samen met zijn vrouw, een drieënvijftig uur durende treinreis door de VS. De California Zephyr Train vertrok in Chicago en kwam uiteindelijk aan in Emeryville, een voorstad van San Fransisco.
Auke neemt tijdens zijn reis de reisnotities door van een andere treinreis die hij in 2020 als journalist maakte. Die andere treinreis was er een met de Pride of Africa, een échte luxetrein. Hij reed mee van Dar es Salaam in Tanzania tot Lusaka in Zambia.
Auke schrijft in ‘Zephyr� meer dan zomaar een verslag over die twee treinreizen.
Hij staat ook stil bij de waarde van reizen en maakt de bedenking dat reizen niet alleen toelaat om met een meer open blik naar de wereld te kijken maar ook om jezelf beter te leren kennen. De trein maakt dit reizen alleen maar waardevoller omdat hij rust biedt en je in staat stelt om te kijken en op te nemen. Tijdens een treinreis is het alsof er een lange trage 3D-film aan je raam voorbijschuift.
Maar Auke blijft niet passief naar buiten kijken. Hij kijkt en luistert ook IN die trein.
Zijn reisgenoten in de Zephyr zijn meestal ouder dan hemzelf en gehuld in spijkerbroek en te grote sneakers. De Boxcar hobos* moet hij missen. Gesprekken blijven zeer oppervlakkig en beantwoorden aan meerdere clichés. Het valt hem op dat veel gespreksonderwerpen -zeker het vroeger onschuldige onderwerp ‘het weer� � angstvallig vermeden worden. Alles wat naar klimaat kan verwijzen wordt doodgezwegen. Zijn de passagiers bang dat de linkse of rechtse lobby hier opdoemt? Het is alsof een gepolariseerde wereld aan boord is gestapt.
In de Zephyr worden Auke en zijn vrouw al vlug geconfronteerd met materiaalproblemen en de matige infrastructuur in de VS. Auke komt tot de vaststelling dat er in deze trein die door het zogenaamde rijkste land ter wereld rijdt van alles tekort is. De Zephyr is een afspiegeling van het land, bedenkt de auteur. Auke citeert daarom Jan Morris: De Zephyr is de voortzetting van een land dat te oud, te moe en te obees, te zelfgenoegzaam en te gedesillusioneerd is.
De trein passeert langs spookdorpen, desolate landschappen, autokerkhoven, home depots, billboards en spoorwegovergangen. Hoe westelijker de Zephyr komt hoe onheilspellender de reis wordt. Auke en zijn vrouw zien asfalt op de wegen smelten, lage waterstanden (met geen opwekking van elektriciteit tot gevolg) en rookpluimen van bosbranden. Ze zien de verklikkers van de klimaatverandering. Auke kan het niet laten de houdbaarheid van de mensheid in vraag te stellen.
Maar Auke (eigenlijk zijn vrouw) is eerlijk en vraagt zich af of ze niet hypocriet zijn. Ze zijn toch ook de oceaan overgevlogen?
Het contrast tussen de reis met de Zephyr en de reis met die andere trein, de Pride of Africa was groot. In de Afrikatrein ademde alles de sfeer van herenclubs en grand tours, van een gegoede klasse uit een vervlogen eeuw. Hier zijn de passagiers bijna allemaal oudere, witte, welgestelde babyboomers. Ze zijn meestal conservatiever dan gemiddeld en sommigen zijn een beetje wereldvreemd. De reizigers gingen van copieuze naar copieuze maaltijd en van high tea naar after dinner drinks en vertelden ondertussen verhalen over een leven dat geweest is. In de Pride of Africa was aan niks gebrek.
Maar hoewel de trein aangenaam was zat het Auke dwars dat de werkelijkheid aan het oog onttrokken werd en alle contact met de plaatselijke bevolking vermeden werd. Bovendien miste hij alle ongemakken die een reis met zich meebrengt. De trein was een ontkenning van de wereld erbuiten. Het viel hem op dat de meeste passagiers dit prima leken te vinden.
Ook bij deze treinreis stelt Auke zijn eigen gedrag in vraag. Vragen over toerisme, ontwikkelingshulp en zijn eigen inbreng doemen op.
Zephyr is een klein boekje in A5 formaat dat ook in de reiskoffer van niet-treinfanaten een plaats moet krijgen omdat Auke je laat zien dat een reis je kan helpen om de wereld en jezelf beter te begrijpen. Lezen dus!
*Boxcar hobos liften clandestien mee op dwars door Amerika. Ze hebben geen ander bezit dan wat in hun knapzak past. Boxcar hobos waren ooit voer voor films, boeken en liedjes. Inmiddels zijn ze een uitstervend ras. Voor wie, zoals ik, deze term nieuw is kan volgend filmpje leuk zijn
Auteur: Auke Hulst
Spoorslag is een reeks treinverhalen waarin telkens een andere auteur je meeneemt op een reis naar inspirerende oorden. Auke Hulst schreef met ‘Zephyr� het eerste nummer van de reeks.
Tijdens de bijzonder hete septembermaand van 2022 maakte Auke, samen met zijn vrouw, een drieënvijftig uur durende treinreis door de VS. De California Zephyr Train vertrok in Chicago en kwam uiteindelijk aan in Emeryville, een voorstad van San Fransisco.
Auke neemt tijdens zijn reis de reisnotities door van een andere treinreis die hij in 2020 als journalist maakte. Die andere treinreis was er een met de Pride of Africa, een échte luxetrein. Hij reed mee van Dar es Salaam in Tanzania tot Lusaka in Zambia.
Auke schrijft in ‘Zephyr� meer dan zomaar een verslag over die twee treinreizen.
Hij staat ook stil bij de waarde van reizen en maakt de bedenking dat reizen niet alleen toelaat om met een meer open blik naar de wereld te kijken maar ook om jezelf beter te leren kennen. De trein maakt dit reizen alleen maar waardevoller omdat hij rust biedt en je in staat stelt om te kijken en op te nemen. Tijdens een treinreis is het alsof er een lange trage 3D-film aan je raam voorbijschuift.
Maar Auke blijft niet passief naar buiten kijken. Hij kijkt en luistert ook IN die trein.
Zijn reisgenoten in de Zephyr zijn meestal ouder dan hemzelf en gehuld in spijkerbroek en te grote sneakers. De Boxcar hobos* moet hij missen. Gesprekken blijven zeer oppervlakkig en beantwoorden aan meerdere clichés. Het valt hem op dat veel gespreksonderwerpen -zeker het vroeger onschuldige onderwerp ‘het weer� � angstvallig vermeden worden. Alles wat naar klimaat kan verwijzen wordt doodgezwegen. Zijn de passagiers bang dat de linkse of rechtse lobby hier opdoemt? Het is alsof een gepolariseerde wereld aan boord is gestapt.
In de Zephyr worden Auke en zijn vrouw al vlug geconfronteerd met materiaalproblemen en de matige infrastructuur in de VS. Auke komt tot de vaststelling dat er in deze trein die door het zogenaamde rijkste land ter wereld rijdt van alles tekort is. De Zephyr is een afspiegeling van het land, bedenkt de auteur. Auke citeert daarom Jan Morris: De Zephyr is de voortzetting van een land dat te oud, te moe en te obees, te zelfgenoegzaam en te gedesillusioneerd is.
De trein passeert langs spookdorpen, desolate landschappen, autokerkhoven, home depots, billboards en spoorwegovergangen. Hoe westelijker de Zephyr komt hoe onheilspellender de reis wordt. Auke en zijn vrouw zien asfalt op de wegen smelten, lage waterstanden (met geen opwekking van elektriciteit tot gevolg) en rookpluimen van bosbranden. Ze zien de verklikkers van de klimaatverandering. Auke kan het niet laten de houdbaarheid van de mensheid in vraag te stellen.
Maar Auke (eigenlijk zijn vrouw) is eerlijk en vraagt zich af of ze niet hypocriet zijn. Ze zijn toch ook de oceaan overgevlogen?
Het contrast tussen de reis met de Zephyr en de reis met die andere trein, de Pride of Africa was groot. In de Afrikatrein ademde alles de sfeer van herenclubs en grand tours, van een gegoede klasse uit een vervlogen eeuw. Hier zijn de passagiers bijna allemaal oudere, witte, welgestelde babyboomers. Ze zijn meestal conservatiever dan gemiddeld en sommigen zijn een beetje wereldvreemd. De reizigers gingen van copieuze naar copieuze maaltijd en van high tea naar after dinner drinks en vertelden ondertussen verhalen over een leven dat geweest is. In de Pride of Africa was aan niks gebrek.
Maar hoewel de trein aangenaam was zat het Auke dwars dat de werkelijkheid aan het oog onttrokken werd en alle contact met de plaatselijke bevolking vermeden werd. Bovendien miste hij alle ongemakken die een reis met zich meebrengt. De trein was een ontkenning van de wereld erbuiten. Het viel hem op dat de meeste passagiers dit prima leken te vinden.
Ook bij deze treinreis stelt Auke zijn eigen gedrag in vraag. Vragen over toerisme, ontwikkelingshulp en zijn eigen inbreng doemen op.
Zephyr is een klein boekje in A5 formaat dat ook in de reiskoffer van niet-treinfanaten een plaats moet krijgen omdat Auke je laat zien dat een reis je kan helpen om de wereld en jezelf beter te begrijpen. Lezen dus!
*Boxcar hobos liften clandestien mee op dwars door Amerika. Ze hebben geen ander bezit dan wat in hun knapzak past. Boxcar hobos waren ooit voer voor films, boeken en liedjes. Inmiddels zijn ze een uitstervend ras. Voor wie, zoals ik, deze term nieuw is kan volgend filmpje leuk zijn
February 29, 2024
Auke Hulst heeft een fijne schrijfstijl, mijmerend en observerend reis je in cadans mee op elke bladzijde. Toch heb ik altijd het idee dat er iets ontbreekt in zijn boeken. Motel Songs is een ander reisboek over Amerika, waarbij de vorm die hij gekozen had (drie verschillende delen met dezelfde reis in verschillende stijlen, in plaats van het geheel als één verhaal) me tegenstond; hier is het het geringe aantal pagina's dat een echte diepgang of immersie in de weg staat. Dat het verhaal, anders dan "Zephyr: een reisverhaal" suggereert, bestaat uit twee reisbeschrijvingen die dienen als contrast (één in een armetierig treintoestel door het rijke Amerika; één in een decadent weldadige trein door het arme zuiden van Afrika) was aanvankelijk storend (omdat ik dacht dat de reis door Afrika ruimte wegnam van het reisverhaal door Amerika dat ik wilde lezen), vormde het uiteindelijk een mooi contrast.
Toch deed het geheel af en toe aan als een stukje dat geleverd moest worden. "Ja, ik weet het, ik ben nu ook aan het werk, op huwelijksreis nog wel. Maar dat al de reis betaalbaarder maken ... De afspraak is dat ik iets over treinreizen zal schrijven en eenmaal in San Francisco mijn laptop zal opbergen. IK probeer vooral de uurtjes te benutten vóór Revka uit haar onverwoestbare slaap ontwaakt. Aantekeningen uitwerken, mijn Afrikaanse notities nalezen, foto's bekijken die ik indertijd gemaakt heb" (p.62-63). Een immersie in aantekeningen over een andere reis leidt af van de reis die je op dat moment aan het maken bent en het resultaat is er dan ook naar. Observaties zijn oppervlakkig; ontmoetingen onderweg zijn kort en schaars.
Het is jammer, want Hulst doet vooral verlangen naar meer.
Toch deed het geheel af en toe aan als een stukje dat geleverd moest worden. "Ja, ik weet het, ik ben nu ook aan het werk, op huwelijksreis nog wel. Maar dat al de reis betaalbaarder maken ... De afspraak is dat ik iets over treinreizen zal schrijven en eenmaal in San Francisco mijn laptop zal opbergen. IK probeer vooral de uurtjes te benutten vóór Revka uit haar onverwoestbare slaap ontwaakt. Aantekeningen uitwerken, mijn Afrikaanse notities nalezen, foto's bekijken die ik indertijd gemaakt heb" (p.62-63). Een immersie in aantekeningen over een andere reis leidt af van de reis die je op dat moment aan het maken bent en het resultaat is er dan ook naar. Observaties zijn oppervlakkig; ontmoetingen onderweg zijn kort en schaars.
Het is jammer, want Hulst doet vooral verlangen naar meer.
August 18, 2023
Dit is het eerste, mooi uitgegeven boekje in de reeks prikkelende treinreizen, die onder de noemer ’Spoorslag� zullen verschijnen.
Met zo’n opdracht kan je als schrijver alle kanten uit, in dit geval zelfs naar west én zuid (*), want Auke Hulst mixt een trip in de Verenigde Staten met een reis door Afrika.
Die laatste had hij nog liggen - en daarom voelt het een beetje lui af en toe - dat teruggrijpen naar vroegere notities, soms ogenschijnlijk zonder aanleiding. Focussen op de ene tocht met de Zephyr - hence the title - had een coherenter resultaat opgeleverd. Van een treinreis verwacht je toch - net als bij een goed verhaal - een begin, een midden en een einde.
Goeie reisjournalistiek combineert het algemene, geografische en politieke met het strikt persoonlijke en dat is hier niet anders.
Dus vermeldt Hulst uitgebreid dat hij niet alléén reist - zijn kersverse echtgenote vergezelt hem - en hoe die dynamiek werkt, laat hij, op het vleselijke improviseren na, niet onbeschreven.
(Dit in tegenstelling tot verwante reisscribenten als V.S Naipaul en John Steinbeck, die wellicht dachten dat toegeven dat ze niet alleen waren hen zou reduceren tot slapjanussen.)
Helaas misbruikt Hulst zijn eega om de moraliserende toer op te gaan: niet hij, maar zij is van haar stuk gebracht door de vele verklikkers van de klimaatverandering die ze op hun tocht waarnemen. Alsof hij zich een beetje schaamt, bedenkt hij zich, “wat zijn we werkelijk bereid te doen, afgezien van wat gelamenteer op papier?�.
Al met al blijft het allemaal wel érg braafjes, kleurt Hulst me iets te weinig buiten de lijntjes.
“Ik ben geneigd te denken dat ik indertijd niet zozeer beter schreef, maar met meer lef, minder routine�.
Ik ben geneigd de schrijver gelijk te geven.
Een beetje meer ontsporing had best gekund.
(*) Of noord, zoals in het veel beklijvender tweede boekje, van Sien Volders.
Zie: /review/show...
Met zo’n opdracht kan je als schrijver alle kanten uit, in dit geval zelfs naar west én zuid (*), want Auke Hulst mixt een trip in de Verenigde Staten met een reis door Afrika.
Die laatste had hij nog liggen - en daarom voelt het een beetje lui af en toe - dat teruggrijpen naar vroegere notities, soms ogenschijnlijk zonder aanleiding. Focussen op de ene tocht met de Zephyr - hence the title - had een coherenter resultaat opgeleverd. Van een treinreis verwacht je toch - net als bij een goed verhaal - een begin, een midden en een einde.
Goeie reisjournalistiek combineert het algemene, geografische en politieke met het strikt persoonlijke en dat is hier niet anders.
Dus vermeldt Hulst uitgebreid dat hij niet alléén reist - zijn kersverse echtgenote vergezelt hem - en hoe die dynamiek werkt, laat hij, op het vleselijke improviseren na, niet onbeschreven.
(Dit in tegenstelling tot verwante reisscribenten als V.S Naipaul en John Steinbeck, die wellicht dachten dat toegeven dat ze niet alleen waren hen zou reduceren tot slapjanussen.)
Helaas misbruikt Hulst zijn eega om de moraliserende toer op te gaan: niet hij, maar zij is van haar stuk gebracht door de vele verklikkers van de klimaatverandering die ze op hun tocht waarnemen. Alsof hij zich een beetje schaamt, bedenkt hij zich, “wat zijn we werkelijk bereid te doen, afgezien van wat gelamenteer op papier?�.
Al met al blijft het allemaal wel érg braafjes, kleurt Hulst me iets te weinig buiten de lijntjes.
“Ik ben geneigd te denken dat ik indertijd niet zozeer beter schreef, maar met meer lef, minder routine�.
Ik ben geneigd de schrijver gelijk te geven.
Een beetje meer ontsporing had best gekund.
(*) Of noord, zoals in het veel beklijvender tweede boekje, van Sien Volders.
Zie: /review/show...
January 5, 2024
In 2008 heb ik, samen met mijn man, ook de california zephyr genomen van Chicago naar San Francisco. Alleen zijn wij toen met de treinreis in New York begonnen, we hebben toen het breedste deel van het land, van oost naar west, met de trein afgelegd. Een hele bijzondere ervaring was dat.
Vandaar dat ik dit reisverslag graag wilde lezen. Het is leuk om te lezen hoe iemand anders deze trip ervaart.
De overpeinzingen van schrijver/reisjournalist Auke Hulst zijn mooi, eloquent, verwoord. Veel herinneringen van mezelf komen weer naar boven.
Wat ik erg herken uit Auke’s beschrijving is dat wanneer je door zo’n enorme desolate landschappen reist je beseft hoe klein en onbetekenend je zelf eigenlijk bent. Dit soort reizen laten je relativeren en beseffen wat er niet toe doet.
Groot verschil is dat Auke deze reis jaren later maakte, en de gevolgen van de klimaatsveranderingen nog veel duidelijker zijn. Deze gedachten neemt hij mee in zijn verslag en zetten mij als lezer ook weer aan het denken. Ook over de rol die je als, bevoorrechte, reiziger zelf hebt in dit geheel.
Het verslag is niet heel groot en heb ik snel uitgelezen.
(In dit boek komen soms ook notities voor van een treinreis door Afrika, die de schrijver eerder heeft genaakt, deze totaal verschillende reizen worden zo vergeleken).
Vandaar dat ik dit reisverslag graag wilde lezen. Het is leuk om te lezen hoe iemand anders deze trip ervaart.
De overpeinzingen van schrijver/reisjournalist Auke Hulst zijn mooi, eloquent, verwoord. Veel herinneringen van mezelf komen weer naar boven.
Wat ik erg herken uit Auke’s beschrijving is dat wanneer je door zo’n enorme desolate landschappen reist je beseft hoe klein en onbetekenend je zelf eigenlijk bent. Dit soort reizen laten je relativeren en beseffen wat er niet toe doet.
Groot verschil is dat Auke deze reis jaren later maakte, en de gevolgen van de klimaatsveranderingen nog veel duidelijker zijn. Deze gedachten neemt hij mee in zijn verslag en zetten mij als lezer ook weer aan het denken. Ook over de rol die je als, bevoorrechte, reiziger zelf hebt in dit geheel.
Het verslag is niet heel groot en heb ik snel uitgelezen.
(In dit boek komen soms ook notities voor van een treinreis door Afrika, die de schrijver eerder heeft genaakt, deze totaal verschillende reizen worden zo vergeleken).
May 24, 2023
****1/2
Soms kan ik zo conservatief zijn in mijn quotering. Ik heb genoten van elke zin uit dit boek, van de structuur, van de taal, van het onderwerp. Op de tweede bladzijde (pagina 8 in de nummering van het boek, maar uw weet hoe dat soms gaat met de paginering) was het al prijs: "Voor mij is Amerika de vrijheid van de weg: in een naamloos gat de deur van een motelkamer achter je dichttrekken, onder een hoge hemel je bagage in de kofferbak smijten en gáán, naar een onbestemd verderop, het zoveelste landschap, de zoveelste wereld- of spookstad, de zoveelste kleurrijke ontmoeting, het zoveelste bed." En op de volgende pagina opnieuw, en de daaropvolgende ook, en dan alweer. Door dit boekje ben ik herbegonnen met passages te onderlijnen, want ik maakte de ene foto na de andere van passages die ik wou bijhouden. En toch durf ik geen volle vijf sterren te geven. Ik heb er niet echt een verklaring voor.
In Zephyr wisselt Hulst de (trein)reis van Chicago naar San Francisco af met eerdere Afrikaanse reisnotities die in 2020 waren verschenen in Columbus Travel. Die afwisseling zorgt voor een balans, die hij zelf samenvat als volgt: "Waar The Pride of Africa de negatie was van de wereld buiten het treinuniversum, is de Zephyr de voortzetting ervan."
Soms kan ik zo conservatief zijn in mijn quotering. Ik heb genoten van elke zin uit dit boek, van de structuur, van de taal, van het onderwerp. Op de tweede bladzijde (pagina 8 in de nummering van het boek, maar uw weet hoe dat soms gaat met de paginering) was het al prijs: "Voor mij is Amerika de vrijheid van de weg: in een naamloos gat de deur van een motelkamer achter je dichttrekken, onder een hoge hemel je bagage in de kofferbak smijten en gáán, naar een onbestemd verderop, het zoveelste landschap, de zoveelste wereld- of spookstad, de zoveelste kleurrijke ontmoeting, het zoveelste bed." En op de volgende pagina opnieuw, en de daaropvolgende ook, en dan alweer. Door dit boekje ben ik herbegonnen met passages te onderlijnen, want ik maakte de ene foto na de andere van passages die ik wou bijhouden. En toch durf ik geen volle vijf sterren te geven. Ik heb er niet echt een verklaring voor.
In Zephyr wisselt Hulst de (trein)reis van Chicago naar San Francisco af met eerdere Afrikaanse reisnotities die in 2020 waren verschenen in Columbus Travel. Die afwisseling zorgt voor een balans, die hij zelf samenvat als volgt: "Waar The Pride of Africa de negatie was van de wereld buiten het treinuniversum, is de Zephyr de voortzetting ervan."
October 29, 2024
Ik kijk uit naar onze eigen reis met de Zephyr. In de paar reisverhalen die ik tot nu toe gelezen heb valt het me op dat Amtrak niet op veel lof kan rekenen van de reisverslaggevers. Hun verwachtingen zijn hoog, maar de realiteit valt tegen. Ofwel omdat de trein te luxe is - en dus niet voldoet aan het ideaal van de avontuurlijke treinreiziger die in gammele buitenlandse treinen samen met andere avontuurlijke types ontberingen doorstaat - ofwel omdat de trein juist niet luxe genoeg is. Dat laatste komt naar voren in dit boek, niet in de laatste plaats omdat vergeleken wordt met een veel luxere treinreis. De schrijver is verbaasd geen kingsize bed en badkamer aan te treffen in de roomette. Weten wat je boekt lijkt me stap 1. Daarom was het toch vermakelijk dit te lezen. Hopelijk voldoet onze reis wel aan onze semi-avontuurlijke verwachtingen.
October 6, 2024
Wie denkt over een iconische Amerikaanse treinreis te lezen komt bedrogen uit. Een groot deel van dit boekje gaat over Hulsts (gesponsorde) dure treinreis door Afrika, waarover hij al gepubliceerd heeft. De aanhaling van de teksten daarover is wel een goedkope manier van boekvulling. De vergelijking met de (relatief goedkope) Amerikaanse reis gaat wat mij betreft mank en had evt. (als het dan toch moet) in één hoofdstukje aan bod kunnen komen - niet het hele boekje door.
Dan moeten we ook nog over zijn vrouw lezen. Onder verwijzing naar Naipaul, Kipling en Steinbeck stelt hij de vraag waarom de traditie bestaat over vrouwelijke reisgenoten te zwijgen. Wel, dat heeft een reden: het is niet relevant, zelfs saai, getuige zijn eigen vermeldingen hier.
Dan de illustratie op de kaft van het boekje. Dat betreft een trein die totaal niet in het boekje voorkomt. De Zephyr is zilver en blauw, zoals Hulst zelf ook aangeeft. De trein op de voorplaat rijdt door de Royal Gorge. Ik ken hem. Een totaal ander verhaal. Geen idee wie voor de keuze van deze voorplaat verantwoordelijk is. Hou de lezer maar voor de gek.
Kortom, Auke, ga a.j.b. vooral weer (schijnbaar) alleen op reis zodat je haarscherp kunt observeren en geïnspireerd kunt schrijven. Dit niveau ben ik eerlijk gezegd niet van jou gewend.
Dan moeten we ook nog over zijn vrouw lezen. Onder verwijzing naar Naipaul, Kipling en Steinbeck stelt hij de vraag waarom de traditie bestaat over vrouwelijke reisgenoten te zwijgen. Wel, dat heeft een reden: het is niet relevant, zelfs saai, getuige zijn eigen vermeldingen hier.
Dan de illustratie op de kaft van het boekje. Dat betreft een trein die totaal niet in het boekje voorkomt. De Zephyr is zilver en blauw, zoals Hulst zelf ook aangeeft. De trein op de voorplaat rijdt door de Royal Gorge. Ik ken hem. Een totaal ander verhaal. Geen idee wie voor de keuze van deze voorplaat verantwoordelijk is. Hou de lezer maar voor de gek.
Kortom, Auke, ga a.j.b. vooral weer (schijnbaar) alleen op reis zodat je haarscherp kunt observeren en geïnspireerd kunt schrijven. Dit niveau ben ik eerlijk gezegd niet van jou gewend.
December 27, 2024
Kort verhaal, makkelijk te lezen, mooi beschreven.
Erg veel valt er niet te zeggen over dit 'boek' naast dat het mooi is afgewerkt en dat de vergelijking tussen de reis in Afrika en de reis in Amerika een mooi contrast schetst.
Ook mooi om te lezen hoe Auke op zichzelf terugblikt van 2 jaar geleden en zijn notities wel verwerkt in het verhaal, maar toch een soort va uit 2e hand. Namelijk die van hemzelf.
Weer eentje van Auke Hulst afgetikt, nog een aantal te gaan!
Erg veel valt er niet te zeggen over dit 'boek' naast dat het mooi is afgewerkt en dat de vergelijking tussen de reis in Afrika en de reis in Amerika een mooi contrast schetst.
Ook mooi om te lezen hoe Auke op zichzelf terugblikt van 2 jaar geleden en zijn notities wel verwerkt in het verhaal, maar toch een soort va uit 2e hand. Namelijk die van hemzelf.
Weer eentje van Auke Hulst afgetikt, nog een aantal te gaan!
February 12, 2025
Vreemd genoeg heb ik al verschillende videos gezien over de California Zephyr. Dus een boek over deze treinrit leek mij enorm leuk. De vergelijking met de trein uit Afrika is verrassend. Ook een exploratie van Amerikaanse cultuur in verschillende perspectieven. Het was kritisch om de juiste redenen, maar ook een beetje een appreciatie. De opmerkingen over de impact van het veranderende klimaat was waardevol.
August 5, 2023
Onderhoudende Amerika-reis, waarin herinnering aan Afrika-reis is gevlochten. Intelligent gedaan. Ook combi met verslag huwelijksreis is top. Over Amerika en de treinreis worden we niet echt veel wijzer, het blijft buitenkant. We moeten het doen met de gesprekken met Amerikanen. Wel weer een mooie Hulsttekst.
Read
September 9, 2023Het zou niet correct zijn moest ik sterren geven aan dit boekje. Ik ben er namelijk van overtuigd dat dit een heel aangenaam, dromerig boekje is voor veel mensen. Bij mij heeft het geen raakvlakken. Ik voelde het niet, begreep niet alles en was niet mee in het verhaal. Auke Hulst blijft voor mij een enorm goeie schrijver, maar deze was niks voor mij.
May 3, 2023
Mooi initiatief. Vond t zelf wel fijn om hier in de trein naar te luisteren.
June 24, 2023
Mooi geschreven boekje over twee treinreizen (Zuidelijk Afrika en de VS)door de auteur, met aandacht voor neokoloniale verhouding, klimaatverandering, de maatschappelijke en politieke situatie.
September 7, 2023
Goed geschreven, kritisch reisverslag
November 14, 2023
Auke Hulst aukehulsting.
July 30, 2024
Snel, beschouwend, intelligent en grappig! Auke Hulst mag nog (betaald) op reis gaan.
August 11, 2024
⭐⭐�1/2
November 30, 2023
Ja, ik zou graag een keer zo’n lange treinreis maken, de aardbol onder me door laten rollen. Daarom en omdat ik Auke Hulst ken als een begenadigd reisschrijver, kocht ik Zephyr meteen op de dag van verschijnen. Met genoegen gelezen, vooral in de kleine menselijke details is hij heel goed. Maar toch. Ergens halverwege het verhaal vraagt Hulst zich af of hij eerder (= vóór Revka, zijn vrouw) met meer lef schreef, minder routineus. Ik weet het antwoord natuurlijk niet, maar vind Zephyr wel vlakker dan ik van hem ben gewend, minder intens. Hoe dan ook, er waren zeker momenten waarop hij me wist te raken. Het beeld dat hij schetst van de VS is toch weer schokkend, ook al weet je het. Een soort nieuwe derde wereld. En ook het niet of maar heel beperkt bestaan van de rest van de wereld. De twee reisverhalen zijn door elkaar heen gesneden. Goed gedaan, maar waarom? Het voelt een beetje kunstmatig.
April 27, 2023
Uitgeverij Ambo/Anthos is onder de naam Spoorslag een reeks met treinverhalen begonnen en Auke Hulst bijt het spits af met zijn verhaal “Zephyr�. Het papieren boek telt 64 pagina’s en het eboek net over 50. Dat zal aan de bladspiegel van de papieren uitgave liggen. E-boeken tellen meestal wat minder pagina’s. Auke Hulst weet binnen dit beperkte aantal pagina’s niet een maar zelfs twee reizen te beschrijven, namelijk de reis met de Zephyr, een trein van Chicago naar San Francisco, waarbij hij ook de klimaatproblemen aankaart die in het Amerikaanse landschap duidelijk te zien zijn, en een luxe treinreis die hij door Tanzania en Zambia maakte, net voor - en aan het begin van de Corona uitbraak, waarbij hij beide reizen met elkaar vergelijkt. Dit is het eerste reisverhaal dat ik van Auke Hulst heb gelezen en het was genieten. Ik ga zeker zijn boek “Buitenwereld, binnenzee� aanschaffen want dit smaakt naar meer.
Displaying 1 - 28 of 28 reviews
Can't find what you're looking for?
Get help and learn more about the design.