What do you think?
Rate this book
304 pages, Hardcover
First published January 1, 2009
رقص را در نظر بگیرید. طرفه� حرکات همدیگر را تکمیل میکنند� پیشبین� میکنند� با حرکاتشان یکدیگر را راهنمایی میکنن�. رقص فریاد میزن� «ما هماهنگیم!» و حیوانات میلیونه� سال است از این راه با هم پیوند پیدا کردهان�.
دوال نخستیشنا� بود و عمده مطالعاتش معطوف به شامپانزهه� و بونوبوها میشد� اما در واقع رویکردی رو دنبال میکر� که دروازه جدیدی به درک رفتار و ویژگیها� انسان باز میکن�.
اینکه شاید اگه به جای جدال روی کاغذ در مورد "ذات آدمی"، تو طبیعت سراغ پسرعموهایی بریم که تا ۹۹ درصد به ما شباهت ژنی دارن بتونیم بهتر بفهمیم کی هستیم.
یکی از اون مواردی که همیشه در موردش بحث و اختلافنظ� بوده، موضوع همدلی و دیگردوستیه. اینکه چقدر این صفات اختصاصی انسانن، چقدر در روند تکامل متاخر و جدیدن و از همه مهمت� آیا اصلا در بقای ما نقش مثبتی ایفا میکنن�
دوال به طور مفصل اما در عین حال گیرا، با مثالهای� از نخستیان و سایر پستانداران نشون میده چطور همدلی در دل طبیعت شکل پیدا کرده و به تدریج فرمها� پیچیدهتر� به خودش گرفته.
داستانهای� که از شکلگیر� جامعه طبقاتی و سلسله مراتبی در نخستیان، میل اونه� به عدالتخواه� و درکشون از موضوعاتی اخلاقی مثل انصاف نقل میشه، در قدم اول سرگرمکنند� و هیجانانگیز� اما نهایتا دستاوردی که بعد از پایان کتاب بهج� میمون� امید به گونه انسانه.
امید به اینکه شاید هابز اشتباه میکر� و "انسان گرگ انسان نیست"
در دههٔ ۱۹۶۰ روانپزشکا� آمریکایی گزارش دادند میمونها� رِسوس از کشیدن زنجیری که غذا به آنها میداد� وقتیک� به رفیقشان شوک وارد میکرد� خودداری میکردن�. به این ترتیب میمونه� از موشه� که فقط مدت کوتاهی رفتارشان را متوقف میکردن� سبقت میگرفتن�. بعد از دیدن تأثیر رفتارشان روی رفیقشان، میمونی پنج روز دست به زنجیر نزد و میمون دیگری دوازده روز. این میمونه� واقعاً به خودشان گرسنگی میدادن� تا رفیقشان درد نکشد.