What do you think?
Rate this book
Six Characters in Search of an Author
One of the major figures of modern theater, Luigi Pirandello (1867�1936) wrote dramas and satires that sparked controversy with their radical departures from conventional theatrical techniques. His most celebrated work, Six Characters in Search of an Author, embodies the Nobel Prize-winning playwright's innovations by presenting an open-ended drama on a stage without sets.
First performed in 1923, this intellectual comedy introduces six individuals to a stage where a company of actors has assembled for a rehearsal. Claiming to be the incomplete, unused creations of an author's imagination, they demand lines for a story that will explain the details of their lives. In ensuing scenes, these "real-life characters," all professing to be part of an extended family, produce a drama of sorts � punctuated by disagreements, interruptions, and arguments. In the end they are dismissed by the irate manager, their dilemma unsolved and the "truth" a matter of individual viewpoints.
A tour de force exploring the many faces of reality, this classic is now available in an inexpensive edition that will be welcomed by amateur theatrical groups as well as by students of drama.
First performed in 1923, this intellectual comedy introduces six individuals to a stage where a company of actors has assembled for a rehearsal. Claiming to be the incomplete, unused creations of an author's imagination, they demand lines for a story that will explain the details of their lives. In ensuing scenes, these "real-life characters," all professing to be part of an extended family, produce a drama of sorts � punctuated by disagreements, interruptions, and arguments. In the end they are dismissed by the irate manager, their dilemma unsolved and the "truth" a matter of individual viewpoints.
A tour de force exploring the many faces of reality, this classic is now available in an inexpensive edition that will be welcomed by amateur theatrical groups as well as by students of drama.
64 pages, Paperback
First published March 9, 1921
439 people are currently reading
13130 people want to read
About the author
Luigi Pirandello
1,396books1,377followersLuigi Pirandello; Agrigento (28 June 1867 � Rome 10 December 1936) was an Italian dramatist, novelist, poet, and short story writer whose greatest contributions were his plays.
He was awarded the 1934 Nobel Prize in Literature for "his almost magical power to turn psychological analysis into good theatre.
Pirandello's works include novels, hundreds of short stories, and about 40 plays, some of which are written in Sicilian. Pirandello's tragic farces are often seen as forerunners of the Theatre of the Absurd.
He was awarded the 1934 Nobel Prize in Literature for "his almost magical power to turn psychological analysis into good theatre.
Pirandello's works include novels, hundreds of short stories, and about 40 plays, some of which are written in Sicilian. Pirandello's tragic farces are often seen as forerunners of the Theatre of the Absurd.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 1,076 reviews
March 20, 2025
If we're living our lives from a carefully rehearsed script we're wooden. But if we only go with the flow, we're truly living our life. So says Luigi Pirandello.
For if our part is scripted, someday we'll blank out and bomb. Get real!
Directionless lives Work. Lives with Sure Direction fake it. And if you were born a Free Spirit you KNOW it's so.
In my Senior Year of high school I hated boxes, perhaps like you. I longed for freer and greener pastures than my parochial backwater had to offer. Swampy backwaters fester, and in green pastures I thought I would fear no ill.
I was wrong.
In a sleepy swamp, bullies roar: but in the open they simply insinuate. Some folks stake their lifeblood -- and, alas, their life direction - on getting what they want in life.
So which life is fuller: Directionless or Self-Directed? I'll let my sure footed friend Dee from senior year answer.
"I'll be honest: I'm about to attend uni, cause I want to SUCCEED in life. I'm self-directed, and I want a self-directed man. I'm gonna make my dreams come true.
"Look at the losers around me now... like that born loser, Fergus.
"Last night he took me to a postmodern play - Six Characters In Search of a Direction - or Author, I mean! He thought it was just peachy. Loser... It's like all he thinks about is how directionless modern life is!
"You know, he said there was more to think about in that garbage play, than he could fit into one night -
"A real creep! We're not here to Think, Dumbo, we're here to Make Ourselves Rich!
"Sheesh, I mean, was he a loser!"
So Dee, my sometime date the summer after high school.
And yes, she dumped me, the first week of college.
My life is still directionless. And Dee's?
Dunno, but I pray she's found her peace.
For if our part is scripted, someday we'll blank out and bomb. Get real!
Directionless lives Work. Lives with Sure Direction fake it. And if you were born a Free Spirit you KNOW it's so.
In my Senior Year of high school I hated boxes, perhaps like you. I longed for freer and greener pastures than my parochial backwater had to offer. Swampy backwaters fester, and in green pastures I thought I would fear no ill.
I was wrong.
In a sleepy swamp, bullies roar: but in the open they simply insinuate. Some folks stake their lifeblood -- and, alas, their life direction - on getting what they want in life.
So which life is fuller: Directionless or Self-Directed? I'll let my sure footed friend Dee from senior year answer.
"I'll be honest: I'm about to attend uni, cause I want to SUCCEED in life. I'm self-directed, and I want a self-directed man. I'm gonna make my dreams come true.
"Look at the losers around me now... like that born loser, Fergus.
"Last night he took me to a postmodern play - Six Characters In Search of a Direction - or Author, I mean! He thought it was just peachy. Loser... It's like all he thinks about is how directionless modern life is!
"You know, he said there was more to think about in that garbage play, than he could fit into one night -
"A real creep! We're not here to Think, Dumbo, we're here to Make Ourselves Rich!
"Sheesh, I mean, was he a loser!"
So Dee, my sometime date the summer after high school.
And yes, she dumped me, the first week of college.
My life is still directionless. And Dee's?
Dunno, but I pray she's found her peace.
April 4, 2021
6
شخصيات تبحث عن مؤلف
المسرحية الأشهر لبيراندلو
والتي يذكرها الجميع من كتاب عبد الناصر فلسفة الثورة
ثم من كتب أنيس منصور المنتقدة لعبد الناصر واستخدامه عنوانها بطريقة سطحية في رأيه
ولكن دعونا نعود لأصل الجدال
المسرحية التي لم ترقَ إلى توفعاتي العالية
إبهار المسرحية كله يكمن في الفكرة
والتي بسببها توقعت للمسرحية أن تكون تحفة فنية
ففوجئت بأنها عادية للغاية
فجمالها يتوقف عند فكرتها أما تنفيذ المسرحية نفسه فهو معتاد لم يترك في نفسي أدنى أثر
الخلط يكمن في تداخل الحقيقة والتمثيل
فالشخصيات نفاجىء بها على المسرح بلا أسماء
وهم يودون تشخيص حياتهم التي هي -من المفترض أنها من مسرحية أخرى لبيراندللو
إنهم ليسوا أشخاصا بل شخصيات
وقد ولدت هذه الشخصيات في رأس كاتب "رفض وضعها على الورقة وعجز عن تجسيدها ومنحها الحياة لتعيش في عمل فني
"إلا أنها تحلم وتتأوه من أجل أن تعيش وتجسِّد المأساة التي تعيشها
الشخصيات كما يبدو لا تجد الممثلين المؤهلين لعيش مآسيهم
فهي وحدها "القادرة على أن تعيش مأساتها التي تمثّل في نهاية المطاف حياتها
"وهي حياة تتكرر بخلود الفن
ومن خلال ستة مونولوجات
نجد أمامنا قصة تنسج وتتكون
أبطالها من أفكار مجسدة وكأنها من لحم ودم
بل أبقى كما نوهنا
فالأفكار دوما هي الخالدة
المسرحية لطيفة ولكنني لا أستطيع وصفها بالعظيمة أو المؤثرة على الأقل في رأيي
شخصيات تبحث عن مؤلف
المسرحية الأشهر لبيراندلو
والتي يذكرها الجميع من كتاب عبد الناصر فلسفة الثورة
ثم من كتب أنيس منصور المنتقدة لعبد الناصر واستخدامه عنوانها بطريقة سطحية في رأيه
ولكن دعونا نعود لأصل الجدال
المسرحية التي لم ترقَ إلى توفعاتي العالية
مأساتى فى الاحساس بأنى ، وبأن كلا منا يرى و يعتقد أنه واحد فقط
أن كل واحد منا له شخصيات متعددة بعدد الامكانيات التى تكمن فينا
فبالنسبة للبعض يكون كل منا شخصا واحدا
وبالنسبة للاخرين يكون شخصا مختلفا تماما
نحن دائما نتوهم أننا شخص واحد بالنسبة للجميع ، و هذا الشخص دائما لا يتغير
إننا نعتقد أن هذا الشخص يظل كما هو عندما يفعل أى شىء ، و لكن هذا ليس صحيحا على الاطلاق
ĶĶĶĶĶĶĶĶĶĶĶĶĶĶĶĶĶĶĶĶĶĶĶĶĶĶĶĶĶĶĶ
إبهار المسرحية كله يكمن في الفكرة
والتي بسببها توقعت للمسرحية أن تكون تحفة فنية
ففوجئت بأنها عادية للغاية
فجمالها يتوقف عند فكرتها أما تنفيذ المسرحية نفسه فهو معتاد لم يترك في نفسي أدنى أثر
الخلط يكمن في تداخل الحقيقة والتمثيل
فالشخصيات نفاجىء بها على المسرح بلا أسماء
وهم يودون تشخيص حياتهم التي هي -من المفترض أنها من مسرحية أخرى لبيراندللو
إنهم ليسوا أشخاصا بل شخصيات
وقد ولدت هذه الشخصيات في رأس كاتب "رفض وضعها على الورقة وعجز عن تجسيدها ومنحها الحياة لتعيش في عمل فني
"إلا أنها تحلم وتتأوه من أجل أن تعيش وتجسِّد المأساة التي تعيشها
الشخصيات كما يبدو لا تجد الممثلين المؤهلين لعيش مآسيهم
فهي وحدها "القادرة على أن تعيش مأساتها التي تمثّل في نهاية المطاف حياتها
"وهي حياة تتكرر بخلود الفن
ومن خلال ستة مونولوجات
نجد أمامنا قصة تنسج وتتكون
أبطالها من أفكار مجسدة وكأنها من لحم ودم
بل أبقى كما نوهنا
فالأفكار دوما هي الخالدة
المسرحية لطيفة ولكنني لا أستطيع وصفها بالعظيمة أو المؤثرة على الأقل في رأيي
October 23, 2017
"When a character is born, he acquires at once such an independence, even of his own author, that he can be imagined by everybody even in many other situations where the author never dreamed of placing him; and so he acquires for himself a meaning which the author never thought of giving him."
This is true for almost all of my favourite books. I often disagree with the initial thoughts the authors had when they created their stories, as I form my own distinctive ideas about the characters while reading, and I am not willing to give them up to suit the "accuracy" of literary studies - a field I gave up after university in order to keep my passion for reading.
The tension between reader and writer, between interpretation and author's intention, the relationship between parent and child, the break between an individual and the cultural heritage into which he is born, the loneliness of a character trying to find a suitable role in a world that doesn't ask for his performance - the questions raised by Pirandello are as difficult as they are relevant.
I wonder at his genius sometimes. When he wrote his experimental play, did he see all those characters of the future coming to usurp the role of the artist, to search for their own publicity, their own stages, their own words? When he imagined the conflict between the "unrealised characters"and their potential author, did he see something in human beings that was waiting for the technological development that made self-realisation as easy as going to a traditional interview? Via Facebook, Youtube, Twitter and Instagram?
All of social media is full of characters who look for an audience for their words, their gestures, their poses, their banality-filled life stories. They don't need to bow to the power of an author anymore to satisfy their need for visibility - all that is required is an increasing number of other characters who are willing to admire the Facebook picture of a morning latte in exchange for a like on the latest holiday snapshot.
The absurdity of our reality is the topic of Pirandello's philosophical play, and he shows the tragic comedy of life as a stage where human beings fight for visibility, taking their ridiculous small matters as seriously as can be, always conscious of the reaction of viewers:
"What is the stage? It's a place, baby, you know, where people play at being serious, a place where they act comedies. We've got to act a comedy now, dead serious."
I am seen, therefore I am. That is our era's credo. And art is in the eye of the beholder - which gives the audience a power which has yet to be put on stage:
"An audience in search of entertaining characters" is the next step - and we have plenty of characters who are willing to step up to play any parts that will get a decent amount of applause!
This is true for almost all of my favourite books. I often disagree with the initial thoughts the authors had when they created their stories, as I form my own distinctive ideas about the characters while reading, and I am not willing to give them up to suit the "accuracy" of literary studies - a field I gave up after university in order to keep my passion for reading.
The tension between reader and writer, between interpretation and author's intention, the relationship between parent and child, the break between an individual and the cultural heritage into which he is born, the loneliness of a character trying to find a suitable role in a world that doesn't ask for his performance - the questions raised by Pirandello are as difficult as they are relevant.
I wonder at his genius sometimes. When he wrote his experimental play, did he see all those characters of the future coming to usurp the role of the artist, to search for their own publicity, their own stages, their own words? When he imagined the conflict between the "unrealised characters"and their potential author, did he see something in human beings that was waiting for the technological development that made self-realisation as easy as going to a traditional interview? Via Facebook, Youtube, Twitter and Instagram?
All of social media is full of characters who look for an audience for their words, their gestures, their poses, their banality-filled life stories. They don't need to bow to the power of an author anymore to satisfy their need for visibility - all that is required is an increasing number of other characters who are willing to admire the Facebook picture of a morning latte in exchange for a like on the latest holiday snapshot.
The absurdity of our reality is the topic of Pirandello's philosophical play, and he shows the tragic comedy of life as a stage where human beings fight for visibility, taking their ridiculous small matters as seriously as can be, always conscious of the reaction of viewers:
"What is the stage? It's a place, baby, you know, where people play at being serious, a place where they act comedies. We've got to act a comedy now, dead serious."
I am seen, therefore I am. That is our era's credo. And art is in the eye of the beholder - which gives the audience a power which has yet to be put on stage:
"An audience in search of entertaining characters" is the next step - and we have plenty of characters who are willing to step up to play any parts that will get a decent amount of applause!
April 27, 2025
Absurd, dark, original
Men will die. Writers will die! But whatever has been created will live forever.
Six characters who have been abandoned by their author are looking for someone to help them complete their story.
But what is real and what fiction?
What exists and what is a mere illusion?
We are bearing in us a story of great pain and anguish.
A routine theatre rehearsal is interrupted by six characters begging the director to help them bring their drama to life.
The six distraught characters are a father, mother, two sons, a daughter and a stepdaughter.
Would the actors be able to succeed in staging the unfinished tragedy?
What will happen after the play is over?
Why did the author decide not to complete the play?
Men will die. Writers will die! But whatever has been created will live forever.
Six characters who have been abandoned by their author are looking for someone to help them complete their story.
But what is real and what fiction?
What exists and what is a mere illusion?
We are bearing in us a story of great pain and anguish.
A routine theatre rehearsal is interrupted by six characters begging the director to help them bring their drama to life.
The six distraught characters are a father, mother, two sons, a daughter and a stepdaughter.
Would the actors be able to succeed in staging the unfinished tragedy?
What will happen after the play is over?
Why did the author decide not to complete the play?
May 29, 2024
[3.9⭐] 𝙎𝙚𝙞𝙨 𝙥𝙚𝙧𝙨𝙤𝙣𝙖𝙟𝙚𝙨 𝙚𝙣 𝙗𝙪𝙨𝙘𝙖 𝙙𝙚 𝙖𝙪𝙩𝙤𝙧 es una obra de teatro moderna escrita por el dramaturgo italiano Luigi Pirandello en 1921. Esta pieza explora los límites entre la realidad y la ficción, cuestionando la naturaleza del arte y la identidad.
La obra comienza en un teatro donde un grupo de actores está ensayando una obra de Pirandello. De repente, irrumpen en escena seis personajes que han sido abandonados por su autor y buscan desesperadamente a alguien que cuente su historia. Los personajes son: el Padre, la Madre, el Hijo, la Hijastra, el Muchacho y la Niña. Cada uno de ellos tiene una narrativa intensa y conflictiva que se va desvelando a medida que interactúan con el Director y los actores presentes.
Es una obra de teatro realmente compleja y me ha llamado la atención el hecho de que el dramaturgo catalogue esta pieza como “comedia� siendo que lo que menos logra es sacar risas al público. Es más, he quedado asombrada ante la crueldad y la tragedia que se transmiten. Por cierto, es importante recordar la atmósfera política que vivía Pirandello en aquellos años; un régimen totalitario estaba presente en Europa (de hecho, unos años después estará Mussolini al poder en Italia, país del escritor).
Los personajes en esta obra son realmente complejos e intrigantes. El primero de ellos es el padre, el líder de los seis personajes. Es inteligente y atormentado, busca redención y comprensión; su desesperación por contar su versión de los hechos refleja la lucha por la identidad y el reconocimiento.
En cuanto a la madre, esta representa el sufrimiento y la resignación. Su dolor es palpable y su presencia es un recordatorio constante del drama y la tragedia que rodea a la familia.
La hijastra para mí ha sido el personaje con el que más he empatizado. Es rebelde y llena de resentimiento, la Hijastra está en conflicto con el Padre (tiene motivos más que válidos para odiarlo, en especial por el hecho de que tenía que prostituirse para mantener a la familia y pareciera ser que el Padre se aprovechaba sexualmente de ella). Su carácter desafiante y provocador introduce una dinámica de tensión y revela profundos traumas familiares.
El Hijo es bastante curioso ya que se muestra distante y apático, el Hijo se muestra indiferente a los dramas familiares. Su desapego es una respuesta a la disfuncionalidad y al caos que percibe en su entorno.
El Muchacho es menor en edad y presencia, el Muchacho es un personaje trágico cuya vida es silenciada por los acontecimientos y decisiones de los adultos a su alrededor. En cuanto a La Niña, es un símbolo de inocencia perdida. Su trágico destino es un punto crucial en la narrativa, marcando el dolor y las consecuencias de las acciones de los otros personajes.
Con personajes tan fuertes e increíbles, Pirandello logra jugar magistralmente con el concepto de "teatro dentro del teatro" (el metateatro) y pone en cuestión la frontera entre la realidad y la ficción. Los seis personajes buscan una existencia tangible a través de su historia. La interacción entre los personajes y los actores genera una reflexión profunda sobre la naturaleza del ser y la creación artística. Los personajes tienen la necesidad de querer existir, es por ello que buscan con desesperación algún dramaturgo que quiera escribir su historia.
Finalmente, puedo decir que es una obra realmente interesante y que aborda temas como la búsqueda de identidad, la naturaleza del arte, el sufrimiento humano y la realidad versus la ilusión. Pirandello nos enfrenta a preguntas incómodas sobre nuestra percepción de la realidad y el poder de las historias para definir quiénes somos. 𝙎𝙚𝙞𝙨 𝙥𝙚𝙧𝙨𝙤𝙣𝙖𝙟𝙚𝙨 𝙚𝙣 𝙗𝙪𝙨𝙘𝙖 𝙙𝙚 𝙖𝙪𝙩𝙤𝙧 es una obra compleja y fascinante que desafía las convenciones teatrales y filosóficas. Tiene personajes muy bien desarrollados y un argumento que invita a la reflexión. La razón para darle esta calificación radica en su naturaleza a veces excesivamente abstracta, que puede resultar desafiante para algunos lectores. Sin embargo, su impacto en la literatura y el teatro moderno es innegable, haciendo de esta obra una lectura esencial para aquellos interesados en el drama y la filosofía existencialista.
La obra comienza en un teatro donde un grupo de actores está ensayando una obra de Pirandello. De repente, irrumpen en escena seis personajes que han sido abandonados por su autor y buscan desesperadamente a alguien que cuente su historia. Los personajes son: el Padre, la Madre, el Hijo, la Hijastra, el Muchacho y la Niña. Cada uno de ellos tiene una narrativa intensa y conflictiva que se va desvelando a medida que interactúan con el Director y los actores presentes.
Es una obra de teatro realmente compleja y me ha llamado la atención el hecho de que el dramaturgo catalogue esta pieza como “comedia� siendo que lo que menos logra es sacar risas al público. Es más, he quedado asombrada ante la crueldad y la tragedia que se transmiten. Por cierto, es importante recordar la atmósfera política que vivía Pirandello en aquellos años; un régimen totalitario estaba presente en Europa (de hecho, unos años después estará Mussolini al poder en Italia, país del escritor).
Los personajes en esta obra son realmente complejos e intrigantes. El primero de ellos es el padre, el líder de los seis personajes. Es inteligente y atormentado, busca redención y comprensión; su desesperación por contar su versión de los hechos refleja la lucha por la identidad y el reconocimiento.
En cuanto a la madre, esta representa el sufrimiento y la resignación. Su dolor es palpable y su presencia es un recordatorio constante del drama y la tragedia que rodea a la familia.
La hijastra para mí ha sido el personaje con el que más he empatizado. Es rebelde y llena de resentimiento, la Hijastra está en conflicto con el Padre (tiene motivos más que válidos para odiarlo, en especial por el hecho de que tenía que prostituirse para mantener a la familia y pareciera ser que el Padre se aprovechaba sexualmente de ella). Su carácter desafiante y provocador introduce una dinámica de tensión y revela profundos traumas familiares.
El Hijo es bastante curioso ya que se muestra distante y apático, el Hijo se muestra indiferente a los dramas familiares. Su desapego es una respuesta a la disfuncionalidad y al caos que percibe en su entorno.
El Muchacho es menor en edad y presencia, el Muchacho es un personaje trágico cuya vida es silenciada por los acontecimientos y decisiones de los adultos a su alrededor. En cuanto a La Niña, es un símbolo de inocencia perdida. Su trágico destino es un punto crucial en la narrativa, marcando el dolor y las consecuencias de las acciones de los otros personajes.
Con personajes tan fuertes e increíbles, Pirandello logra jugar magistralmente con el concepto de "teatro dentro del teatro" (el metateatro) y pone en cuestión la frontera entre la realidad y la ficción. Los seis personajes buscan una existencia tangible a través de su historia. La interacción entre los personajes y los actores genera una reflexión profunda sobre la naturaleza del ser y la creación artística. Los personajes tienen la necesidad de querer existir, es por ello que buscan con desesperación algún dramaturgo que quiera escribir su historia.
Finalmente, puedo decir que es una obra realmente interesante y que aborda temas como la búsqueda de identidad, la naturaleza del arte, el sufrimiento humano y la realidad versus la ilusión. Pirandello nos enfrenta a preguntas incómodas sobre nuestra percepción de la realidad y el poder de las historias para definir quiénes somos. 𝙎𝙚𝙞𝙨 𝙥𝙚𝙧𝙨𝙤𝙣𝙖𝙟𝙚𝙨 𝙚𝙣 𝙗𝙪𝙨𝙘𝙖 𝙙𝙚 𝙖𝙪𝙩𝙤𝙧 es una obra compleja y fascinante que desafía las convenciones teatrales y filosóficas. Tiene personajes muy bien desarrollados y un argumento que invita a la reflexión. La razón para darle esta calificación radica en su naturaleza a veces excesivamente abstracta, que puede resultar desafiante para algunos lectores. Sin embargo, su impacto en la literatura y el teatro moderno es innegable, haciendo de esta obra una lectura esencial para aquellos interesados en el drama y la filosofía existencialista.
December 6, 2014
Six Characters in Search of a Stage
Presents a comic (tragic?) and confusing cast of six enigmatic characters seeking an author who can put them inside a 'book'.
They need this badly, so that they can live where they are born to live -- on the stage, and away from this off-stage world of ordinary people, without 'drama' inborn in them. They stumble on a stage and almost manages to get a director to present their story too.
But in the end their play does not manage to get presented -- because how can their story be truly represented without the 'missing' author? Also, who can play them on-stage? Surely they can't be allowed to play themselves! Thus the 'Drama' never materializes. Instead is presented the comedy of their vain attempts at putting their 'drama' 'out there', because, being mere characters, they need an audience all the time! But there is also the tragedy inherent in the situation -- the six characters have been rejected by their author. the author did not consider them worthy of a presentation, since he did not feel anything meaningful about life can be told through their story?
Now what use is your drama if your author did not think it worthy of 'philosophy'? How can you innovate or derive real meaning in the absence of the divine author?
This intricate play needs to be seen on-stage. I could imagine seeing this play and deriving great enjoyment from the bewilderment of the manager etc., but on the lifeless pages of a book it fails to capture me. Continuously imagining it on stage was too exhausting to maintain. I will be looking forward to an opportunity to catch this on the screen or on the stage.
These characters cannot be experienced fully away from their natural habitat. They are made too precisely.
Other Actors. No, no, it's only make believe, it's only pretence!
The Father [with a terrible cry]. Pretence? Reality, sir, reality!
The Manager. Pretence? Reality? To hell with it all! Never in my life has such a thing happened to me. I 've lost a whole day over these people, a whole day!
November 19, 2015
Recently, casually, a friend mentioned who he thinks I am. It was not at all who I think I am! Among other things, his version of me - inexplicably - is not a Viking. I'm pretty sure he was projecting there, but how would I know? Is there anyone less qualified to interpret me than me?
Pirandello's absurdist 1921 play is about how we create our own realities: how each of us choose to play a character, to such an extent that we sometimes sit outside ourselves, watching our characters act out their scenes. And some part of us sits outside that, watching the watcher, and who knows who lives at the bottom of it all? And it's about the subjective nature of reality: how to each of us, the scenes we live through may be be completely different to each actor in them.
This is what Pirandello's dealing with, at least until Act III when he starts to talk about the writing process and also to wrap up his own plot. It's all very smart, and often funny. My character enjoys it. A character under that thinks it's a little show-offy. A character under that is afraid he didn't get it at all, and a character under that is afraid that his opinion hasn't even been written.
Pirandello's absurdist 1921 play is about how we create our own realities: how each of us choose to play a character, to such an extent that we sometimes sit outside ourselves, watching our characters act out their scenes. And some part of us sits outside that, watching the watcher, and who knows who lives at the bottom of it all? And it's about the subjective nature of reality: how to each of us, the scenes we live through may be be completely different to each actor in them.
This is what Pirandello's dealing with, at least until Act III when he starts to talk about the writing process and also to wrap up his own plot. It's all very smart, and often funny. My character enjoys it. A character under that thinks it's a little show-offy. A character under that is afraid he didn't get it at all, and a character under that is afraid that his opinion hasn't even been written.
January 17, 2025
گفته بودم که جلسات و امتحانات کلاس تحلیل نمایشنامهمو� رو کامل بگذرونم میام دادهه� و مقالهم� اینجا میذارم، حالا وقتشه🤎:
این نمایشنامه یکی از برجستهتری� و نوآورانهتری� آثار تئاتری قرن بیستم است که در سال 1921 نوشته شد. این اثر به شدت بر مفهوم تئاتر و نقش تماشاگر و نویسنده در فرآیند نمایش تأکید دارد و مرزهای بین واقعیت و تخیل را یکی می کند. همچنین این نمایشنامه یکی از اولین نمونهها� تئاتر مدرن است که به خوانندگان فرصت میدهد تا به روند خلق اثر توجه کنند و شخصیت های داستان را از نزدیک لمس کنند و وجود آنها را از زاویه ای دیگر درک کنند..
در پرده ی اول یکجا پدر می گوید:
"من بدبختی را در این می بینم که پی برده ام هریک از ما وجود واحدی هستیم.ولی این وجود واحد مطابق امکانات درونی هرکدام از ما می تواند صدها و یا هزاران نوع و حتی بیشتز تغییر شکل پیدا کند."
خلاص:
داستان نمایشنامه حول شش شخصیت خیالی(که درواقع روزی قرار بوده در یک نمایشنامه قرار بگیرند) میچرخ� که در جستجوی نویسندها� هستند تا داستان زندگی آنها را به قلم در بیاورد. این شخصیته� که از نظر خود یک داستان واقعی دارند، در تلاشند تا این داستان را به کارگردان یک تئاتر به نمایش بگذارند، اما با مشکلات زیادی مواجه میشون�. آنها که وارد یک صحنه تئاتری میشون� که در حال تمرین نمایشنامها� دیگر است به بحث و جدلهای� میپردازن� که معنای واقعی تئاتر، نقش شخصیته� و نویسنده را به کلی به چالش میکش�.
پیش گفتار پیراندلوو:
خود پیراندلو درپیش گفتاری که در ابتدای نمایشنامه نوشته روند جالب ایده ی این داستان را توضیح داده و این ماجرا را جذاب تر هم می کند. این شش شخصیت واقعا در ذهن خود نویسنده ظهور می کنند و مدت ها آنجا می مانند و او بااینکه کامل آنها را می شناسد داستانی برایشان پیدا نمی کنند. یک جا پیراندلو می گوید آنها انقدر برای خودشان آزاد مانده بودند که دیگر شخصیت هایی جدا و کامل از من شده بودند. تا اینکه یک روز تصمیم می گیرد همین ماجرا را که این شش شخصیت در جستجوی نویسنده ی شان هستند را به اجرا در بیاورد یا به قول خودش "بگذارم به صحنه بروند تا ببینم چه می کنند."
واقعیت و نمایش:
یکی از محور هایی که در این نمایش وجود دارد تنش میان واقعیت و نمایش است. شخصیته� تلاش میکنن� خود را به جهان بیرونی شان معرفی کنند اما در عین حال با فضای نمایشی که در آن قرار دارند مشکل داردند و برایشان آَشنا نیست(مفهوم بازیگر ها برایشان گنگ است) این تنش در گفتوگوها� شخصیته� با کارگردان و بازیگران دیده می شود. انگار خود تئاتر و فرآیند نمایش به هم به نقد گرفته می شود و یک جورهایی انگار اثر اصلی در حال مسخره کردن فرآیند بازیگری/تئاتر است.
کسی بودن:
یکی از بخش هایی که خواننده را به فکر فرو می برد درمورد ماهیت شخصیت های خیالی و واقعی است. شخصیت هایی که در جستجوی نویسنده هستند به طور کامل می دانند که هستند، از کجا آمدهاند و چه می خواهند اما آیا آن کارگردان و بازیگرهایی که در صحنه هستند هم به اندازه ی آنها خودآگاهند؟
پرده ی دوم پدر به این نکته اشاره می کند:
"یک شخصیت می تواند همیشه از یک آدم سوال کند که کی هست. یک شخصیت تئاتر همیشه دنیای مخصوص خود و حرکات و رفتار مشخص دارد.همیشه برای خودش "کسی" است. در حالی که یک آدم معمولی ممکن است هیچ کس نباشد.".
شخصیتها� چندلایه:
هر یک از شخصیته� در این نمایشنامه داستان عمیق خودشان را دارند. هر یک از آنها برای اینکه به عوامل صحنه بفمانند واقعیت دارند داستان های شخصی شان را تعریف می کنند اما با این حال بین خودشان هم داستان هایشان تداخل دارد که به نظر می آید اشاره به دو چیز دارد یکی ذهن آشفته ی نویسنده ای که در ابتدا آنها را آفریده و دوم زاویه نگاه های مختلفی که هر شخصیت می تواند در داستان ها داشته باشد و این تکنیک و تناقض بسی هوشمندانه آورده شده.
نتیج:
در مجموع نمایشنامه نه تنها یک داستان درباره شخصیتها� داستانی است که به دنبال کامل کردن روایت خود هستند، بلکه به نوعی تجزیه و تحلیل از ماهیت تئاتر و واقعیت و خیال و همه ی اینها است به چالش کشیده میشو�. پیراندللو خواننده را به کلی درباره ی مشکلات هویت و جستجو برای معنا در زندگی به فکر فرو می برد.
این نمایشنامه یکی از برجستهتری� و نوآورانهتری� آثار تئاتری قرن بیستم است که در سال 1921 نوشته شد. این اثر به شدت بر مفهوم تئاتر و نقش تماشاگر و نویسنده در فرآیند نمایش تأکید دارد و مرزهای بین واقعیت و تخیل را یکی می کند. همچنین این نمایشنامه یکی از اولین نمونهها� تئاتر مدرن است که به خوانندگان فرصت میدهد تا به روند خلق اثر توجه کنند و شخصیت های داستان را از نزدیک لمس کنند و وجود آنها را از زاویه ای دیگر درک کنند..
در پرده ی اول یکجا پدر می گوید:
"من بدبختی را در این می بینم که پی برده ام هریک از ما وجود واحدی هستیم.ولی این وجود واحد مطابق امکانات درونی هرکدام از ما می تواند صدها و یا هزاران نوع و حتی بیشتز تغییر شکل پیدا کند."
خلاص:
داستان نمایشنامه حول شش شخصیت خیالی(که درواقع روزی قرار بوده در یک نمایشنامه قرار بگیرند) میچرخ� که در جستجوی نویسندها� هستند تا داستان زندگی آنها را به قلم در بیاورد. این شخصیته� که از نظر خود یک داستان واقعی دارند، در تلاشند تا این داستان را به کارگردان یک تئاتر به نمایش بگذارند، اما با مشکلات زیادی مواجه میشون�. آنها که وارد یک صحنه تئاتری میشون� که در حال تمرین نمایشنامها� دیگر است به بحث و جدلهای� میپردازن� که معنای واقعی تئاتر، نقش شخصیته� و نویسنده را به کلی به چالش میکش�.
پیش گفتار پیراندلوو:
خود پیراندلو درپیش گفتاری که در ابتدای نمایشنامه نوشته روند جالب ایده ی این داستان را توضیح داده و این ماجرا را جذاب تر هم می کند. این شش شخصیت واقعا در ذهن خود نویسنده ظهور می کنند و مدت ها آنجا می مانند و او بااینکه کامل آنها را می شناسد داستانی برایشان پیدا نمی کنند. یک جا پیراندلو می گوید آنها انقدر برای خودشان آزاد مانده بودند که دیگر شخصیت هایی جدا و کامل از من شده بودند. تا اینکه یک روز تصمیم می گیرد همین ماجرا را که این شش شخصیت در جستجوی نویسنده ی شان هستند را به اجرا در بیاورد یا به قول خودش "بگذارم به صحنه بروند تا ببینم چه می کنند."
واقعیت و نمایش:
یکی از محور هایی که در این نمایش وجود دارد تنش میان واقعیت و نمایش است. شخصیته� تلاش میکنن� خود را به جهان بیرونی شان معرفی کنند اما در عین حال با فضای نمایشی که در آن قرار دارند مشکل داردند و برایشان آَشنا نیست(مفهوم بازیگر ها برایشان گنگ است) این تنش در گفتوگوها� شخصیته� با کارگردان و بازیگران دیده می شود. انگار خود تئاتر و فرآیند نمایش به هم به نقد گرفته می شود و یک جورهایی انگار اثر اصلی در حال مسخره کردن فرآیند بازیگری/تئاتر است.
کسی بودن:
یکی از بخش هایی که خواننده را به فکر فرو می برد درمورد ماهیت شخصیت های خیالی و واقعی است. شخصیت هایی که در جستجوی نویسنده هستند به طور کامل می دانند که هستند، از کجا آمدهاند و چه می خواهند اما آیا آن کارگردان و بازیگرهایی که در صحنه هستند هم به اندازه ی آنها خودآگاهند؟
پرده ی دوم پدر به این نکته اشاره می کند:
"یک شخصیت می تواند همیشه از یک آدم سوال کند که کی هست. یک شخصیت تئاتر همیشه دنیای مخصوص خود و حرکات و رفتار مشخص دارد.همیشه برای خودش "کسی" است. در حالی که یک آدم معمولی ممکن است هیچ کس نباشد.".
شخصیتها� چندلایه:
هر یک از شخصیته� در این نمایشنامه داستان عمیق خودشان را دارند. هر یک از آنها برای اینکه به عوامل صحنه بفمانند واقعیت دارند داستان های شخصی شان را تعریف می کنند اما با این حال بین خودشان هم داستان هایشان تداخل دارد که به نظر می آید اشاره به دو چیز دارد یکی ذهن آشفته ی نویسنده ای که در ابتدا آنها را آفریده و دوم زاویه نگاه های مختلفی که هر شخصیت می تواند در داستان ها داشته باشد و این تکنیک و تناقض بسی هوشمندانه آورده شده.
نتیج:
در مجموع نمایشنامه نه تنها یک داستان درباره شخصیتها� داستانی است که به دنبال کامل کردن روایت خود هستند، بلکه به نوعی تجزیه و تحلیل از ماهیت تئاتر و واقعیت و خیال و همه ی اینها است به چالش کشیده میشو�. پیراندللو خواننده را به کلی درباره ی مشکلات هویت و جستجو برای معنا در زندگی به فکر فرو می برد.
June 19, 2017
This made for a whimsical and thought provoking “read� by LibriVox audiobook. A family of six wanders into a theater where a director and cast are rehearsing a play by Pirandello (in which they complain “nobody understands anything, and where the author plays the fool with us all�). The Father and Mother (names unspecified) explain they and their children are Characters in the middle of a drama that is in sore need of an author to make it real and bring some resolution to their story. Though the director is not an author, he is captivated enough by their story to believe he could fulfill their needs by having his actors put on a production. He begins to have the family reenact their story and then have the actors try to emulate their performance. After one section the family complains or laughs about the quality and veracity of the actors and argue that they should be the ones used in the production. As they proceed with their attempts at acting out their history, the family reveals such lurid, melodramatic, and tragic elements to their story, the director comes to doubt whether it’s believable and believes he has wasted a whole day of rehearsal.
The play was pretty zany with the cynical director trying to juggle so many balls, the actors getting upstaged, and the sordid pathos of the extremely dysfunctional family leaping off the page through their strident efforts to become realized through a stage performance. Fiction and non-fiction get confused in our minds, and the magic in the roles of director, actor, and script gets undermined by their vivisection that takes place before our eyes. The one element missing is the writer, which I suppose we are supposed to consider as the reason for the director’s conclusion of defeat.
First premiered in 1921, this play was a seminal precursor to the post-war Theater of the Absurd, such as Beckett’s “Waiting for Godot� (1952). This play’s full-tilt boogie on the “meta� element of crossovers between authors and their characters also presaged common uses of this device in postmodern works four or more decades later. In particular, his countryman Calvino in the 1979 novel “If on a winter’s night a traveler� makes a related kind of mind-bender with its screwball tale of readers shaping and getting involved with the contents and authors of what they’re reading.
This makes for a short, fun read (or listen) as an introduction to the work of a Pulitzer Prize winner. Though most respected as a playwright, he did write some novels (and volumes of essays and short stories). I look forward to trying his novel “The Late Mattia Pascal� (1904).
The play was pretty zany with the cynical director trying to juggle so many balls, the actors getting upstaged, and the sordid pathos of the extremely dysfunctional family leaping off the page through their strident efforts to become realized through a stage performance. Fiction and non-fiction get confused in our minds, and the magic in the roles of director, actor, and script gets undermined by their vivisection that takes place before our eyes. The one element missing is the writer, which I suppose we are supposed to consider as the reason for the director’s conclusion of defeat.
First premiered in 1921, this play was a seminal precursor to the post-war Theater of the Absurd, such as Beckett’s “Waiting for Godot� (1952). This play’s full-tilt boogie on the “meta� element of crossovers between authors and their characters also presaged common uses of this device in postmodern works four or more decades later. In particular, his countryman Calvino in the 1979 novel “If on a winter’s night a traveler� makes a related kind of mind-bender with its screwball tale of readers shaping and getting involved with the contents and authors of what they’re reading.
This makes for a short, fun read (or listen) as an introduction to the work of a Pulitzer Prize winner. Though most respected as a playwright, he did write some novels (and volumes of essays and short stories). I look forward to trying his novel “The Late Mattia Pascal� (1904).
December 31, 2020
ست شخصيات تبحث عن مؤلف ، رائعة لويجي بيرانديلو ، ومن أهم العناوين التي أبدعها المسرح الإيطالي ، تدور حول تمرد الشخصيات على إرادة الكاتب و كفاحها للوصول إلى خشبة المسرح ، والعلاقات المتشابكة بين الشخصية والخيال والأداء والواقع ، من خلال فصل واحد وتدفق مستمر للحوار الذي يتخلله أفكار فلسفية وتأملّات وجودية تُميّز أسلوب بيرانديلو .
فكرة تمرد الشخصية على الكاتب سبق وأن مرتْ بي في رواية ضباب للإسباني ميغيل دو أونامونو ، و أذكر مدى إعجابي وتأثري بما أخذته تلك الرواية من منحى شجيّ ومأساوي ، لكن معالجة بيرانديلو للفكرة أقوى وأكثر جنوناً ، تشعر به يحثّك خفيّاً لرفض واقعك وصُنع أقدارك بنفسك ...
تخيل مدى التعاسة التي تصيب شخصية تولد حية من خيال أحد المؤلفين، بعد أن حاول أن ينكر عليها حياتها !..
وخبرني هل الحق في جانبه في حالة اذا ما تركت هذه الشخصية على هذا النحو؟ حية دون حياة؟
ألا يكون من حقها أن تفعل مثلما فعلنا نحن الآن أمامكم هنا؟ أن تقف هي أيضاً أمامه لكي تقنعه ولكي تحفزه ولكي تظهر أمامه؟
لم تكن أول تجربة لي مع بيرانديلو ، لكنها (الأفضل) حتى الآن ...
كان بها حُسن الختام في قراءات هذه السنة 📚❤️
فكرة تمرد الشخصية على الكاتب سبق وأن مرتْ بي في رواية ضباب للإسباني ميغيل دو أونامونو ، و أذكر مدى إعجابي وتأثري بما أخذته تلك الرواية من منحى شجيّ ومأساوي ، لكن معالجة بيرانديلو للفكرة أقوى وأكثر جنوناً ، تشعر به يحثّك خفيّاً لرفض واقعك وصُنع أقدارك بنفسك ...
تخيل مدى التعاسة التي تصيب شخصية تولد حية من خيال أحد المؤلفين، بعد أن حاول أن ينكر عليها حياتها !..
وخبرني هل الحق في جانبه في حالة اذا ما تركت هذه الشخصية على هذا النحو؟ حية دون حياة؟
ألا يكون من حقها أن تفعل مثلما فعلنا نحن الآن أمامكم هنا؟ أن تقف هي أيضاً أمامه لكي تقنعه ولكي تحفزه ولكي تظهر أمامه؟
لم تكن أول تجربة لي مع بيرانديلو ، لكنها (الأفضل) حتى الآن ...
كان بها حُسن الختام في قراءات هذه السنة 📚❤️
November 15, 2015
یک نمایشنامه بی نظیر، که حول یه موضوع مشخص نمی چرخه ولی درون مایه اصلیش پوچی دنیا و اون چیزیه که ما فکر می کنیم حقیقت و واقعیته
شخصیت ها بی نهایت خوبن و از اون یهتر طرز روایت داستانه که شخصیت ها هم تعریفش می کنن هم بازیش می کنن
پیراندلو خودش رو محدود به صحنه نمایش نمی کنه، از کل فضای سالن استفاده می کنه، حتی تماشاگر ها رو هم مسخره می کنه
وقتی فکرش رو می کنم که یه تماشاگر بخواد همچین تئاتری رو با این همه بازیگر ببینه و یهو وسط کار بدون اینکه پرده
بیفته یا اتفاقی بیفته بیست دقیقه همه بازیگرا بزارن برن و صحنه خالی بشه، مو به تنم سیخ میشه
خودش تو نمایشنامه میگه، "کارهای پیراندلو جوریه که نه بازیگر ازش لدت می بره، نه تماشاگر و نه حتی منتقدین"
شخصیت ها بی نهایت خوبن و از اون یهتر طرز روایت داستانه که شخصیت ها هم تعریفش می کنن هم بازیش می کنن
پیراندلو خودش رو محدود به صحنه نمایش نمی کنه، از کل فضای سالن استفاده می کنه، حتی تماشاگر ها رو هم مسخره می کنه
وقتی فکرش رو می کنم که یه تماشاگر بخواد همچین تئاتری رو با این همه بازیگر ببینه و یهو وسط کار بدون اینکه پرده
بیفته یا اتفاقی بیفته بیست دقیقه همه بازیگرا بزارن برن و صحنه خالی بشه، مو به تنم سیخ میشه
خودش تو نمایشنامه میگه، "کارهای پیراندلو جوریه که نه بازیگر ازش لدت می بره، نه تماشاگر و نه حتی منتقدین"
December 16, 2023
Who is Luigi Pirandello?
A twentieth century writer from Sicily.
A Noble Prize winner.
I had never heard of him.
This play, ‘Six characters in search of an Author� is just great.
Pirandello wrote this apparition, an invention without oxygen, atop Mt. Etna, or so it seems. Like life, it is completely absurd. More cannot be packed into so few pages. I am still shaking my head.
A pinch of tragedy, doses of satire, an undercurrent of philosophy throughout, complex and detailed actors and their exchanges, a slice of psychology, human folly, and life’s randomness.
And to think it lasted only a year and a half, off-Broadway, before it closed because of thinning attendance, not very long ago.
It is significant. Perceptions.
Mi e piaciuto!
A twentieth century writer from Sicily.
A Noble Prize winner.
I had never heard of him.
This play, ‘Six characters in search of an Author� is just great.
Pirandello wrote this apparition, an invention without oxygen, atop Mt. Etna, or so it seems. Like life, it is completely absurd. More cannot be packed into so few pages. I am still shaking my head.
A pinch of tragedy, doses of satire, an undercurrent of philosophy throughout, complex and detailed actors and their exchanges, a slice of psychology, human folly, and life’s randomness.
And to think it lasted only a year and a half, off-Broadway, before it closed because of thinning attendance, not very long ago.
It is significant. Perceptions.
Mi e piaciuto!
February 20, 2024
If you want a sure thing in the quest to discover your self, you could spend the next ten years in analysis, see a psychologist, join a cult, read every book of philosophy and physics or you can read Luigi Pirandello’s Six Characters in Search of an Author. I jest. But, this is about the illusory nature of theatre, more than the individual self. But still... We could wonder more about who we are by the end of it.
The forgotten modernist text that came out in that recent centenary of greats around 1922 (1921 in this case), the title sounds as good in translation as it does in the original. Clever of Pirandello to achieve that.
Plays often don’t work on the page, you miss all the staging. But in this case, the staging acts like text so you can read the extensive stage directions like you might read landscape details or even character descriptions. Again, pretty clever of Pirandello to make his work so usable.
What goes on here? Well, a theatre company is about to rehearse a play by Luigi Pirandello. They are gathering, the lead actress is late as one might expect, the stage is unfinished, stuff is kind of lying around, the lights aren’t set up right.
They are about to start and then, six characters come by. This is a big production. There’s half a dozen ‘actors�, producer, stage managers, prompters etc, so on stage at any one time there is usually around 15 people. Pirandello should know better, but you have to keep you budget down and think small cast. But, it’s not a play, it’s a “real� event we are watching, the play hasn’t started yet� the details haven’t been written, it’s all emerging.
These characters start telling everyone about their lives, only they are short on detail and big on passionate expression. So they come across as so ‘real� that the producer abandons rehearsals and starts listening to the characters and thinks this would make a great play. At one level, the characters represent the stock in trade types, father, mother, son, daughter in law etc from which a family drama might be explored.
The producer and the characters go off and start to write and rehearse this new play. The producer becomes their author in a sense. They are raw, undetailed. They wear representative masks, they are not yet well drawn characters, or even selves. They think they are real and credible, based on their endless emotional outpourings. This makes me think I am reading at times a novel by Rachel Cusk and after reading this, I in fact read her recent book Second Place (funnily enough published 100 years after Six Characters, though unintentionally I suspect).
Pirandello loves to toy with illusions, the stage is not a stage, the actors are meagre performers, the only real is the unformed self, or the present embodiment of the self as it speaks in front of the audience, or perhaps the person speaking to you in the street is the only real we can experience, or what they say is the only thing we can know.
Best to read it, but there are no endings in the search. Oddly, as a Sicilian, Pirandello didn’t get much exposure in his native land for his theatre.
The forgotten modernist text that came out in that recent centenary of greats around 1922 (1921 in this case), the title sounds as good in translation as it does in the original. Clever of Pirandello to achieve that.
Plays often don’t work on the page, you miss all the staging. But in this case, the staging acts like text so you can read the extensive stage directions like you might read landscape details or even character descriptions. Again, pretty clever of Pirandello to make his work so usable.
What goes on here? Well, a theatre company is about to rehearse a play by Luigi Pirandello. They are gathering, the lead actress is late as one might expect, the stage is unfinished, stuff is kind of lying around, the lights aren’t set up right.
They are about to start and then, six characters come by. This is a big production. There’s half a dozen ‘actors�, producer, stage managers, prompters etc, so on stage at any one time there is usually around 15 people. Pirandello should know better, but you have to keep you budget down and think small cast. But, it’s not a play, it’s a “real� event we are watching, the play hasn’t started yet� the details haven’t been written, it’s all emerging.
These characters start telling everyone about their lives, only they are short on detail and big on passionate expression. So they come across as so ‘real� that the producer abandons rehearsals and starts listening to the characters and thinks this would make a great play. At one level, the characters represent the stock in trade types, father, mother, son, daughter in law etc from which a family drama might be explored.
The producer and the characters go off and start to write and rehearse this new play. The producer becomes their author in a sense. They are raw, undetailed. They wear representative masks, they are not yet well drawn characters, or even selves. They think they are real and credible, based on their endless emotional outpourings. This makes me think I am reading at times a novel by Rachel Cusk and after reading this, I in fact read her recent book Second Place (funnily enough published 100 years after Six Characters, though unintentionally I suspect).
Pirandello loves to toy with illusions, the stage is not a stage, the actors are meagre performers, the only real is the unformed self, or the present embodiment of the self as it speaks in front of the audience, or perhaps the person speaking to you in the street is the only real we can experience, or what they say is the only thing we can know.
Best to read it, but there are no endings in the search. Oddly, as a Sicilian, Pirandello didn’t get much exposure in his native land for his theatre.
July 12, 2023
ان الحياة مليئة بمساخر لا تنتهي... مليئة بأشياء تبلغ من السخرية حداً لا تصبح معه في حاجة الى التستر في ثياب الحقيقة... لأنها الحقيقة نفسها
- مسرحية عن مسرحية او في مسرحية، ست شخصيات تظهر فجأة على مسرح لتعرض قصتها الحقيقية على المخرج، الشخصيات موجودة، الأحداث أيضاً لكن ينقصهم الحبكة والقفلات النهائية لتكتمل مسرحيتهم الواقعية على مسرح افتراضي او لينتهوا من مآساتهم بعرض ميلودرامي. الحوارات (رغم التكرار) الا انها كانت ممتعة وعميقة خصوصاً ذلك الحوار على لسان الوالد.
ان مأساتي في الإحساس بأني، وبأن كلّ منا يرى ويعتقد انه واحد فقط، ولكن هذا ليس صحيحاً.. ان كل واحد منا له شخصيات متعددة بعدد الإمكانيات التي تكمن فينا
- هذه المسرحية العبثية تطرح الكثير من الأسئلة الوجودية، عن الحياة وأدوار ممثليها (البشر)، عن الأقدار وكيفية صيرورتها، عن الرابط-القاطع ما بين المسرح ومسرح الحياة، إمكانية محاكاة الواقع ونسبة نجاحها، العلاقة بين الكاتب وشخصياته، العلاقة بين افتراض القارئ/المشاهد للشخصية وافتراض الممثل للشخصية التي يؤديها وماهية او كينونة الشخصية الحقيقة فعلاً، كيفية تحول المأساة الى مهزلة والمهزلة الى عرض.
- ذكرتني المسرحية بأسلوبها بمسرحية زياد الرحباني (التي احبها جداً) "شي فاشل" رغم اختلاف المضمون.
- مسرحية جميلة، قصيرة ومثيرة لأسئلة كثيرة.
October 8, 2013
They say I was born in June. The day, the year somehow ceases to exist. I live with my mother. She stares at the wall, singing songs unnoticing my existence in the house. Is this how being an orphan feels like? I used to work at Madame Pace’s dress shop. Only it wasn't a dress shop. It was a whore house where I used to entertain clients throughout the night. My mother was unaware of my earnings, but as if it mattered. Then, one day I fell in love. In fact, I fell in love with his eyes. The same brown affectionate eyes that I own. They were so memorable, they were mine. I could see myself in them. My eyes on this strange face, mesmerizing yet daunting. He was my client, elderly yet so affectionate. Months went by, but he never visited me again. I looked for him but no avail. They say, he shot himself out of guilt. He was my biological father. The shame of seducing his own blood ate him up after finding my truth. So, as I lay in a pool of blood, the cold metal burning against my sinful hands, I pierce the sharp edge into the warm blob of flesh. I killed my baby. I killed my brother. I practically cease to exist now. Shame and numbness has weighed my soul into nothingness. The man once my mother had left my father for took her away. So, here I come to you with an unfilled life and an unfinished story pleading you to bring an authored conclusion.
“You imbecile�, yelled the stage-manager. “You expect me to believe this garbage and let my actors perform your absurdity".
“Yes�, I affirm, “The settings should be realistic and the truth should be told in its unaltered form.�
“I am an unrealized character sir�, I humbly say, “I need you to finish my story and bring it to life�.
The stage manager now enraged walks away hurling obscenities and muttering, “Acting is our business here. Truth up to a certain point, but no further�; as he looks at me with a sardonic smile.
Pirandello illuminates the ‘Theatre of Absurd� genre in this bizarre performance. A form of drama that emphasizes the absurdity of human existence by employing disjointed, repetitious and meaningless dialogue, purposeless and confusing situations and plots that lack realistic or logical development. Purely in its theatrical form he depicts a tale of six characters in search of an author who is able not only to complete their fragmentary story but to perform their ingenuous legitimacy. A story which is not a story after all. Through the numerous arguments between the six characters and the stage manager about portrayal of reality in its unaltered state to the audiences marks the debate of life reality v/s stage reality. The sense of illusion what is illustrated to be a reality on performance stage is far from the factual forms.
The plethora of reality television that demarcates an entire generation outlook mutates the genuineness of its characters. How real are the nuances of these actors who state publicly that their respected shows are not scripted but spontaneous? The movies that state ‘based on a true story�, how far do they enact the truth or is pragmatism edited to normalization of absurdity. Pirandello stresses on the theatre being an illusion of reality where actors masquerade real emotions through rehearsals and mutability.
A brilliant existentialism perception of individuals being characters all through their life portraying roles that they're born into and the normality of emotions attached to their specific roles. Who are we? The roles that we are born into or the tangible roles we want to play.
“You imbecile�, yelled the stage-manager. “You expect me to believe this garbage and let my actors perform your absurdity".
“Yes�, I affirm, “The settings should be realistic and the truth should be told in its unaltered form.�
“I am an unrealized character sir�, I humbly say, “I need you to finish my story and bring it to life�.
The stage manager now enraged walks away hurling obscenities and muttering, “Acting is our business here. Truth up to a certain point, but no further�; as he looks at me with a sardonic smile.
Pirandello illuminates the ‘Theatre of Absurd� genre in this bizarre performance. A form of drama that emphasizes the absurdity of human existence by employing disjointed, repetitious and meaningless dialogue, purposeless and confusing situations and plots that lack realistic or logical development. Purely in its theatrical form he depicts a tale of six characters in search of an author who is able not only to complete their fragmentary story but to perform their ingenuous legitimacy. A story which is not a story after all. Through the numerous arguments between the six characters and the stage manager about portrayal of reality in its unaltered state to the audiences marks the debate of life reality v/s stage reality. The sense of illusion what is illustrated to be a reality on performance stage is far from the factual forms.
The plethora of reality television that demarcates an entire generation outlook mutates the genuineness of its characters. How real are the nuances of these actors who state publicly that their respected shows are not scripted but spontaneous? The movies that state ‘based on a true story�, how far do they enact the truth or is pragmatism edited to normalization of absurdity. Pirandello stresses on the theatre being an illusion of reality where actors masquerade real emotions through rehearsals and mutability.
A brilliant existentialism perception of individuals being characters all through their life portraying roles that they're born into and the normality of emotions attached to their specific roles. Who are we? The roles that we are born into or the tangible roles we want to play.
January 20, 2016
تبدأ المسرحية بباب المسرح الذي يُفتح فجأة .. وتظهر 6 شخصيات تتلفح بالسواد .. تطالب مخرج ما بأن يبحث لها عن مؤلف ليكتب قصتها !
فلقد وُجدت الشخصيات دون أن يكتبهم أحد .. !! وهم الأن في حاجة لمؤلف يُكمل كتابة قصتهم ويُنهي مأساتهم
فهم 6 شخصيات من عائلة واحدة .. قصتها مأساوية .. تبحث عن مؤلف يمنحها الحياة .. بأن يكتب قصتها .. وتمثلها العائلة علي المسرح .. !
فلقد وجدت هذه الشخصيات الست في الواقع دون أن يكتبهم مؤلف ، ولكي يستمروا في الحياة لابد لهم من مؤلف ليكتب قصتهم ويصيغها في مسرحية ، وإلا لن يظهروا علي المسرح ولن يعرف أحد قصتهم !
طبعا الفكرة في حد ذاتها غريبة ، وهي فلسفية للغاية ، وتتيح لك التفكير في فكرة تحديد المصير ..
هل الإنسان هو من يحدد مصيره ؟
أم القدر هو الذي يحدده / أو حدده بالفعل ولا سبيل لتغييره ؟
طبعا الإجابة علي حسب معتقدات القارئ ..
ولكنك ستستمع بالفكرة والحوار علي اية حال .. فـ لويجي برانديلو قدم عملاً غريباً .. يستحق القراءة والدراسة .. بغض النظر عن الإجابة
...
تم تحديث الريفيو الأن وإضافة الصور
November 29, 2020
مسرحية غريبة، فكرة عبقرية ⚡👌�
January 8, 2021
I'm finally reading books from the reading list I make every year. That's my New Year's resolution: to read only books from my 2021 shelf. And it worked out just fine until January 2.
Jan 3, 21
Jan 3, 21
October 20, 2024
نمایش نامه از چهارده شخصیت تشکیل شده ، پدر، مادر، پسر، پسربچه ، دختر، دختربچه ، خانم پاس ، کارگردان ، هنرپیشه اول مرد، مدیرصحنه ، سوفلور، هنرپیشه اول زن ، آسیستان کارگردان و مدیر تهیه.
وقتی شروع به خوندن نمایش نامه میکنیم متوجه می شیم که با یک نمایشنامه عادی سروکار نداریم، کاگردان و سایر بازیگران تئاتر هم جزیی از نمایش نامه هستند ، شروعی متفاوت برای نمایش نامه.
بازیگران و کارگردان تئاتر در حال آماده شدن برای اجرای نمایش نامه هستند که ناگهان شش شخصیت به سالن تئاتر وارد می شوند و اذعان میکنند به دنبال نویسنده ای برای داستان خودشون هستند چون نویسنده شون اون ها رو ناتمام رها کرده، همینقدردیوانه کننده ، تئاتری بداهه ،شخصیت ها با حالت جنون آمیری شروع به شرح حقیقت و داستان خودشون میکنند و سعی میکنند کارگردان رو راضی کنند که شروع به نوشتن داستان اون ها کند.هم میشه نمایشنامه رو پوچ گرا در نظر گرفت چون در انتها معنایی وجود نداره و هم اگزیستانسیال چون شخصیت ها به دنبال معنی و نوشته شدن هستند.
«پدر : در وجود ما یک درام است»صفحه ۱۳ کتاب .
و این شخصیت شروع به گفتن درام زندگی خودشون می کنند هر شخصیت از منظر خودش حقایق اتفاق افتاده رو بیان می کند تا داستان شکل بگیره، شخصیت ها زنده هست و درگیری شون بر سر حقیقت باعث میشه تماشاگر این سوال رو از خودش بپرسه که به راستی حقیقت چه چیزی هست ، وبه این درک میرسه که حقیقت چیزی نسبی هست.مفهوم حقیقت بارها در این کتاب مورد بررسی قرار میگیره و میبینیم که شخصیت ها چطور حقایق اتفاق افتاده رو از منظر خودشون میبینن و ممکنه بر سر یه اتفاق واحد اختلاف نظر های زیادی وجود داشته باشد.
در پرده اول صفحه ۱۷ کتاب وقتی کارگردان از شخصیت پدر میپرسه این خانم زن شماست؟
«پدر: بله آقا زن من است»
گفتگو ها ادامه پیدا میکنه ، دخترخانواده فریاد میزنه دروغ است دروغ ، وجایی مادر خانواده فریاد میزنه:
مادر: برای من بوده اند /؟ برای من بوده اند؟ جرائت می کنی.....
و درگیری و نزاع بین شخصیت ها بر سر حقیقت ادامه پیدا میکنه،
حتی جایی که مادر میگه من رو بیرون کرد و پدر میگه من فکر میکردم دارم بهت خوبی میکنم نشون میده حقیقت چقدر از منظر آدم های مختلف متفاوت هست.
" تمام بدبختی ما از همین جا ناشی می شود .از کلمات.هر کدام از ما برای خود دنیایی داریم و این دنیا ها همه با هم فرق دارند. و ما چطور می توانیم مقصود همدیگر را درک کنیم؟ چون کلماتی را که من می گویم معنا و ارزش بخصوصی دارد که مربوط به دنیای خود من است درحالی که به ناچار همین کلمات برای شنونده ی من معنا و ارزش دیگری پیدا می کند.چون این کلمات به دنیای خود او مربوط میشود.مردم خیال می کنند که همدیگر را می فهمند در صورتی که هرگز این طور نیست..." ( صفحه ۲۱ کتاب)
مفهوم مهم دیگه ای که توی کتاب بررسی میشه مفهوم «هویت» هست، شخصیت هایی که به سالن تئاتر وارد می شوند اذعان دارند که به دنبال یک نویسنده هستند چون تئاتر و هنر تنها راهی هست که اون ها می توانند هویت پیدا کنند و این سوال اساسی مطرح می شه که آیا شخصیت ها بدون نویسنده دارای هویت مستقل هستند یا نه ؟
و این ها سوالات فلسفی و فراتئاتری ای هست که مطرح می شه.
صفحه ۱۲ کتاب:
«شما آدم هایی خلق می کنید که از آن هایی که اسم شان در دفتر سجل و احوال ثبت شده و نفس می کشند و راه می روند ، زنده ترند آدم هایی که گرچه حقیقت آن ها کم تر است اما حقیقی تر جلوه می کنند»
همین جا هم به بررسی حقیقت می پردازه ، شخصیت هایی خیالی با حقیقتی کمتر اما حقیقی تر.
یا صفحه ۱۳ کتاب:
«خالقی که به ما زندگی داد نخواست یا عملا نتوانست ما را در دنیای هنر خلق کند و این یک جنایت است چون اگر انسان این شانس را داشته باشد که قهرمان تئاتر خلق شوپ ،قهرمان زنده آن وقت هست که می تواند به مرگ بخندد»
شخصیت ها اصراری زیادی دارند که نوشته بشوند ، انگارهویت اون ها از طریق قصه ای که ازشون روایت میشه، بازگومیشه، و این سوال برای خواننده به وجود می آید که تا چه حدی هویت ما از طریق روایت های دیگران در مورد ما تعیین می شه.اینکه اگر ما در قالب هنر روایت نشیم آیا به منزله این هست که ما واقعی نبودیم ، همچنین می شه ازش به عنوان نقدی برای کارگردان ها و نویسنده های تئاتر یاد کرد.
شخصیت ها به خودی خود در نمایشنامه حضور دارند و جایی قسمتی از اتفاقات رخ داده رو اجرا میکنن و وقتی اون صحنه مجددا توسط بازیگرها اجرا میشه ما میبینیم که کمی تصنعی شده و حتی شخصیت های اصلی گلایه میکنند که این ما نیستیم و این انتقادی به کنترل گری نویسنده ها به شمار میاد ، مهم نیست اثری که ما میبینیم و اجرا میشه تا چه حدی بازیگران خوبی داشته باشه که میتونند احساسات رو بهتر نمایش بدهند، بازهم کمی از حقیقت و هویت افراد در بازنمایی از بین میره .
.
( ❌spoiler alart �)
چون نمایش نامه تم رابطه با محارم داره ، یکی از مفاهیم اصلی که در کتاب به شدت دیده میشه و شخصیت ها باهاش درگیر هستند مفهوم شرم هست.شرم رخ دادن یک سری از مسائل مخاطب رو درگیر میکنه ، کارگردان از شنیدنشون دچار شرم میشه و اذعان میکنه صحنه تئاتر جایی برای بازیگویی اینقدر واضح یک سری از مسائل نیست ، پسرخانواده از اینکه اتفاق ها بازگو میشه و پدرش اصرار زیادی داره که خانواده در صحنه تئاتر نمایش داده بشوند دچار شرم میشه، مادرخانواده تحت فشار زیادی هست از سمتی پسر خودش رو رها کرده و به دنبال فرصتی هست که فقط برای لحظاتی باهاش صحبت کنه ، واز طرفی شاهد عشق بازی پدر خانواده و دختر بوده و تاکید میکنه که نباید نمایش نامه رو اجرا کنیم چون این اتفاق در حال رخ دادن هست ، همیشه در حال رخ دادن هست و این نشون می ده که چطور یک اتفاق می تونه تمام زندگی فرد رو در محوریت خودش قرار بده ، ازطرفی پدر خانواده دچار شرم هست، اون اذعان میکنه که دیده شدنش توی یک وضعیت خاص به این معنی نیست که اون همیشه چنین شخصیتی داره و باید تا ابد برای یک اشتباه محکوم بمونه.
دختر خانواده از اینکه چنین اتفاقی براش رخ داده دچار شرم هست ، واذعان میکنه که پدرش همون ضربه اولیه ای بوده که اون رو به پرتگاه پرتاب کرده، جنون شخصیتی در دختر بیشتر از بقیه شخصیت ها دیده میشه، خنده های هیستریک و ...و دختر تقریبا به تمام شخصیت های دیگه داستان هم شرم رو القا میکنه، جایی پسر رو زیر سوال میبره که چرا نگاهت رو از من میدزدی و گناهکاری، مادرش رو برای غفلت از حال دختر بچه زیر سوال میبره و اذعان داره چون مادر به دنبال حرف زدن با پسر بوده از حال دختر بچه غافل شده و باعث مرگ دختر بچه شده، جنبه های شخصیت پارانویید و حتی کمی خودشیفته به شدت در دختر وجود داره ، اون پدرش رو متهم میکنه که با نقشه قبلی بهش نزدیک شده چون حتی از دوران کودکی دختر جلوی مدرسه دختر منتظر میمونده، انگارپدر منتظر رشد دختر و عشق بازی با اون بوده، ازطرفی مادر رو به علت غفلت و اینکه نمیدونسته خانم پائس اون رو مجبور به هم خوابی با پدرش کرده متهم میکنه و شرمی که حتی به پسر بچه القا میکنه ، جایی که پسر بچه تفنگی رو توی دستش قایم کرده بر سرش فریاد میزنه که تو باید این پدر و یا پسر رو میکشتی، ازطرفی پسر خانواده شرمی رو به پسر بچه القا میکنه که تو در حال تماشای مرگ دختر بچه بودی و پسر بچه با اینکه کاملا ساکت در حال تماشا بوده ، اون هم احتمالا زیر بار فشار شرم کشته شدن دختر بچه بوده و همین باعث خودکشی پسر بچه در آخر کتاب شده .
از طرفی واقعیت چه چیزی هست آیا عوض شدن بازیگرها میتونه حقیقت رو عوض کنه چون خود واقعی شخصیت ها نیستند؟
اگر بخواهیم شخصیت هر کدوم از کاراکترهای داستان رو از منظر روان شناسی بررسی کنیم، « پدر » رو می شه شخصیتی خودشیفته ، نمایشی و کنترل گر دونست ، پدر در نمایش نامه سعی داره روند نمایش نامه رو کنترل کنه و با اینکه بخش زیادی از مشکلات رو خودش به وجود آورده، اصرار زیادی داره که نمایش نامه اجرا بشه و حتی خودش نقش خودش رو بر عهده بگیره.
توی روانشناسی وقتی یکی از ابعاد رابطه چنین شخصیتی داره ، بعد دیگر در اینجا «مادر » سعی می کنه ، حتی گاهی ناخودآگاه ، برای سازگاری بیشتر توی نقش «شخصیت وابسته» فرو بره، مادر در ابن نمایش نامه در نقش قربانی فرو رفته و وقتی از تصمیمات زندگیش مثل زندگی با یک مرد دیگه سوال میشه مادر فریاد میزنه این تصمیم من نبوده ، بلکه پدر من رو مجبور به فرار و زندگی با اون مرد کرد، وحتی خودش رو برای ترک پسر مقصر نمیدونه و به دنبال فرصتی هست که براش توضیح بده، و اگر این اتفاق در نمایش نامه رخ می داد میتونستیم مطمئن باشیم توضیحات در قالب قربانی و شخصیت وابسته مادر بود.
.
شخصیت دختر ترکیبی از دو شخصیت هست دختر هم در نقش قربانی هم شخصیت نمایشی و هیستریک و هم سرزنش گر و پارانویید در نمایش نامه حضور داره.
پدر و دختر سعی دارند کنترل نمایش رو به دست بگیرند و این نشون دهنده خودمحوری هر دوی این شخصیت ها هست تا جایی که کارگردان بهشون متذکر میشه که شما نمیتونید تمام نمایش رو اجرا کنید و افراد دیگه حق ابراز وجود دارند.
پسر خانواده رو میشه نمونه بارز «شخصیت اجتنابی» به شمار آورد ، پسر که در کودکی توسط مادر رها و طرد شده ، روابطش با پدر چندان خوب نیست و همچنین از بازگشت ناگهانی مادر و دختر ناراحت هست، باعث میشه شخصیتی اجتنابی داشته باشه ، پسردر تمام طول نمایش از وارد گفتگو شدن پرهیز می کنه، اصرارداره که هیچ صحنه ای اتفاق نیفتاده و نیازی نیست که در نمایش نامه بازی کنه.
شخصیت پسربچه، شخصیتی خام و شکل نگرفته هست که مناسب شخصیت یک کودک هست، کودکان معمولا در نقطه ای می ایستند و شاهد تنش های خانواده هستند ، اونها همه چیز رو حس میکنند حتی با اینکه ممکنه ازش صحبت نکنند و وقتی دختر خانواده دید اسلحه ای در دست پسر هست اون رو احمق خطاب کرد، پسربچه تحت فشار روانی زیاد خودکشی کرد، شخصیت پردازی ها فوق العاده عالی و بر حسب روان شناسی.
شخصیت دختر بچه ، شخصیتی در بچگی و نشاط کودکی هست که در باغ مشغول بازی بوده و بعد توی حوض فوت شده، میشه اینطور در نظر گرفت که دختر بچه در واقع فرزند شخصیت دختر هست.
کارگردان شخصیتی منفعت جو و کنترل گر داره ، سعی میکنه صحنه و بازیگران رو کنترل کنه و بدون توجه به اینکه حوادثی که اتفاق افتادن چقدر تلخ هستند فقط درام خودش رو تولید کنه و حتی خودکشی پسر بچه در صحنه پایانی نمیتونه تاثیر زیادی روش بذاره و فقط احساس میکنه یک روز رو از دست داده.
از طرفی خود «هنر » و « هنرمند» یکی از مفاهیم اصلی کتاب هست ، ارزشمندی هنر ، اینکه شخصیت ها حتی با وجود تخیلی بودن و حقیقت کمتر حقیقی ترند و برای زنده ماندن باید نوشته بشیم اینکه آفریده نشدن در قالب یک شخصیت هنری یک جنایت هست و حتی این نقد که شخصیت ها برای هنرمندان صرفا یک ابزار هستند.
پایان نمایش یکی از بهترین پایان های کتاب بود به راستی که از این بهتر نمیشد ، بوم انگار جادو یک مرتبه از بین رفته بود ، شخصیت ها صحنه رو خالی کردن و دعوای نهایی بر سر حقیقی یا خیالی بودن این داستان بود، کارگردان فریاد میکشه خیالی یا واقعی همگی گم شید....خیلی خیلی عالی و فوق العاده نقطه اوج داستان پایانش بود و داستان در بهترین جای ممکن تموم میشه واقعا نمیدونم چطور میتونم این پایان فوق العاده رو ستایش کنم ، نمایشنامه ای خیلی عالی، تراژدی، درامبا مقداری کمی کمدی ، مفاهمیم خیلی عالی، حقیقت، واقعیت، تخیل، شرم، هویت، خودکشی، رابطه با محارم ، یکی از بهترین نمایش نامه هایی که خوندم در سبک پست مدرنیسم ، فوق العاده...من نمایشنامه رو از نشر قطره خوندم با ترجمه پری صابری و چیزی که ناراحتم میکنه این هست که پیش گفتاری که نویسنده برای کتاب نوشته چاپ نشده و اون پیش گفتار خیلی عالی و روشن کننده هست اگه توی کتابتون نبود ،حتما از نسخه انگلیسی پیش گفتار متن رو ��خونید و مسئله دیگه ای که ناراحتم کرد این بود که مترجم به متن وفادار نبوده و وقتی من با متن انگلیسی مقایسه کردم دیدم مترجم قسمتی از توضیحات صحنه از ابتدای کتاب و قسمتی رو هم از انتهای کتاب حذف کرده،نمیدونم توی نسخه های دیگه ترجمه شده این قسمت ها وجود دارند یا نه ،بعد از خوندنش حتما اسم کتاب رو به انگلیسی در یوتوپ سرچ کنید و نمایش نامه اجرا شده ازش رو ببینید که لذت خوندن کتاب رو دو چندان میکنه.
وقتی شروع به خوندن نمایش نامه میکنیم متوجه می شیم که با یک نمایشنامه عادی سروکار نداریم، کاگردان و سایر بازیگران تئاتر هم جزیی از نمایش نامه هستند ، شروعی متفاوت برای نمایش نامه.
بازیگران و کارگردان تئاتر در حال آماده شدن برای اجرای نمایش نامه هستند که ناگهان شش شخصیت به سالن تئاتر وارد می شوند و اذعان میکنند به دنبال نویسنده ای برای داستان خودشون هستند چون نویسنده شون اون ها رو ناتمام رها کرده، همینقدردیوانه کننده ، تئاتری بداهه ،شخصیت ها با حالت جنون آمیری شروع به شرح حقیقت و داستان خودشون میکنند و سعی میکنند کارگردان رو راضی کنند که شروع به نوشتن داستان اون ها کند.هم میشه نمایشنامه رو پوچ گرا در نظر گرفت چون در انتها معنایی وجود نداره و هم اگزیستانسیال چون شخصیت ها به دنبال معنی و نوشته شدن هستند.
«پدر : در وجود ما یک درام است»صفحه ۱۳ کتاب .
و این شخصیت شروع به گفتن درام زندگی خودشون می کنند هر شخصیت از منظر خودش حقایق اتفاق افتاده رو بیان می کند تا داستان شکل بگیره، شخصیت ها زنده هست و درگیری شون بر سر حقیقت باعث میشه تماشاگر این سوال رو از خودش بپرسه که به راستی حقیقت چه چیزی هست ، وبه این درک میرسه که حقیقت چیزی نسبی هست.مفهوم حقیقت بارها در این کتاب مورد بررسی قرار میگیره و میبینیم که شخصیت ها چطور حقایق اتفاق افتاده رو از منظر خودشون میبینن و ممکنه بر سر یه اتفاق واحد اختلاف نظر های زیادی وجود داشته باشد.
در پرده اول صفحه ۱۷ کتاب وقتی کارگردان از شخصیت پدر میپرسه این خانم زن شماست؟
«پدر: بله آقا زن من است»
گفتگو ها ادامه پیدا میکنه ، دخترخانواده فریاد میزنه دروغ است دروغ ، وجایی مادر خانواده فریاد میزنه:
مادر: برای من بوده اند /؟ برای من بوده اند؟ جرائت می کنی.....
و درگیری و نزاع بین شخصیت ها بر سر حقیقت ادامه پیدا میکنه،
حتی جایی که مادر میگه من رو بیرون کرد و پدر میگه من فکر میکردم دارم بهت خوبی میکنم نشون میده حقیقت چقدر از منظر آدم های مختلف متفاوت هست.
" تمام بدبختی ما از همین جا ناشی می شود .از کلمات.هر کدام از ما برای خود دنیایی داریم و این دنیا ها همه با هم فرق دارند. و ما چطور می توانیم مقصود همدیگر را درک کنیم؟ چون کلماتی را که من می گویم معنا و ارزش بخصوصی دارد که مربوط به دنیای خود من است درحالی که به ناچار همین کلمات برای شنونده ی من معنا و ارزش دیگری پیدا می کند.چون این کلمات به دنیای خود او مربوط میشود.مردم خیال می کنند که همدیگر را می فهمند در صورتی که هرگز این طور نیست..." ( صفحه ۲۱ کتاب)
مفهوم مهم دیگه ای که توی کتاب بررسی میشه مفهوم «هویت» هست، شخصیت هایی که به سالن تئاتر وارد می شوند اذعان دارند که به دنبال یک نویسنده هستند چون تئاتر و هنر تنها راهی هست که اون ها می توانند هویت پیدا کنند و این سوال اساسی مطرح می شه که آیا شخصیت ها بدون نویسنده دارای هویت مستقل هستند یا نه ؟
و این ها سوالات فلسفی و فراتئاتری ای هست که مطرح می شه.
صفحه ۱۲ کتاب:
«شما آدم هایی خلق می کنید که از آن هایی که اسم شان در دفتر سجل و احوال ثبت شده و نفس می کشند و راه می روند ، زنده ترند آدم هایی که گرچه حقیقت آن ها کم تر است اما حقیقی تر جلوه می کنند»
همین جا هم به بررسی حقیقت می پردازه ، شخصیت هایی خیالی با حقیقتی کمتر اما حقیقی تر.
یا صفحه ۱۳ کتاب:
«خالقی که به ما زندگی داد نخواست یا عملا نتوانست ما را در دنیای هنر خلق کند و این یک جنایت است چون اگر انسان این شانس را داشته باشد که قهرمان تئاتر خلق شوپ ،قهرمان زنده آن وقت هست که می تواند به مرگ بخندد»
شخصیت ها اصراری زیادی دارند که نوشته بشوند ، انگارهویت اون ها از طریق قصه ای که ازشون روایت میشه، بازگومیشه، و این سوال برای خواننده به وجود می آید که تا چه حدی هویت ما از طریق روایت های دیگران در مورد ما تعیین می شه.اینکه اگر ما در قالب هنر روایت نشیم آیا به منزله این هست که ما واقعی نبودیم ، همچنین می شه ازش به عنوان نقدی برای کارگردان ها و نویسنده های تئاتر یاد کرد.
شخصیت ها به خودی خود در نمایشنامه حضور دارند و جایی قسمتی از اتفاقات رخ داده رو اجرا میکنن و وقتی اون صحنه مجددا توسط بازیگرها اجرا میشه ما میبینیم که کمی تصنعی شده و حتی شخصیت های اصلی گلایه میکنند که این ما نیستیم و این انتقادی به کنترل گری نویسنده ها به شمار میاد ، مهم نیست اثری که ما میبینیم و اجرا میشه تا چه حدی بازیگران خوبی داشته باشه که میتونند احساسات رو بهتر نمایش بدهند، بازهم کمی از حقیقت و هویت افراد در بازنمایی از بین میره .
.
( ❌spoiler alart �)
چون نمایش نامه تم رابطه با محارم داره ، یکی از مفاهیم اصلی که در کتاب به شدت دیده میشه و شخصیت ها باهاش درگیر هستند مفهوم شرم هست.شرم رخ دادن یک سری از مسائل مخاطب رو درگیر میکنه ، کارگردان از شنیدنشون دچار شرم میشه و اذعان میکنه صحنه تئاتر جایی برای بازیگویی اینقدر واضح یک سری از مسائل نیست ، پسرخانواده از اینکه اتفاق ها بازگو میشه و پدرش اصرار زیادی داره که خانواده در صحنه تئاتر نمایش داده بشوند دچار شرم میشه، مادرخانواده تحت فشار زیادی هست از سمتی پسر خودش رو رها کرده و به دنبال فرصتی هست که فقط برای لحظاتی باهاش صحبت کنه ، واز طرفی شاهد عشق بازی پدر خانواده و دختر بوده و تاکید میکنه که نباید نمایش نامه رو اجرا کنیم چون این اتفاق در حال رخ دادن هست ، همیشه در حال رخ دادن هست و این نشون می ده که چطور یک اتفاق می تونه تمام زندگی فرد رو در محوریت خودش قرار بده ، ازطرفی پدر خانواده دچار شرم هست، اون اذعان میکنه که دیده شدنش توی یک وضعیت خاص به این معنی نیست که اون همیشه چنین شخصیتی داره و باید تا ابد برای یک اشتباه محکوم بمونه.
دختر خانواده از اینکه چنین اتفاقی براش رخ داده دچار شرم هست ، واذعان میکنه که پدرش همون ضربه اولیه ای بوده که اون رو به پرتگاه پرتاب کرده، جنون شخصیتی در دختر بیشتر از بقیه شخصیت ها دیده میشه، خنده های هیستریک و ...و دختر تقریبا به تمام شخصیت های دیگه داستان هم شرم رو القا میکنه، جایی پسر رو زیر سوال میبره که چرا نگاهت رو از من میدزدی و گناهکاری، مادرش رو برای غفلت از حال دختر بچه زیر سوال میبره و اذعان داره چون مادر به دنبال حرف زدن با پسر بوده از حال دختر بچه غافل شده و باعث مرگ دختر بچه شده، جنبه های شخصیت پارانویید و حتی کمی خودشیفته به شدت در دختر وجود داره ، اون پدرش رو متهم میکنه که با نقشه قبلی بهش نزدیک شده چون حتی از دوران کودکی دختر جلوی مدرسه دختر منتظر میمونده، انگارپدر منتظر رشد دختر و عشق بازی با اون بوده، ازطرفی مادر رو به علت غفلت و اینکه نمیدونسته خانم پائس اون رو مجبور به هم خوابی با پدرش کرده متهم میکنه و شرمی که حتی به پسر بچه القا میکنه ، جایی که پسر بچه تفنگی رو توی دستش قایم کرده بر سرش فریاد میزنه که تو باید این پدر و یا پسر رو میکشتی، ازطرفی پسر خانواده شرمی رو به پسر بچه القا میکنه که تو در حال تماشای مرگ دختر بچه بودی و پسر بچه با اینکه کاملا ساکت در حال تماشا بوده ، اون هم احتمالا زیر بار فشار شرم کشته شدن دختر بچه بوده و همین باعث خودکشی پسر بچه در آخر کتاب شده .
از طرفی واقعیت چه چیزی هست آیا عوض شدن بازیگرها میتونه حقیقت رو عوض کنه چون خود واقعی شخصیت ها نیستند؟
اگر بخواهیم شخصیت هر کدوم از کاراکترهای داستان رو از منظر روان شناسی بررسی کنیم، « پدر » رو می شه شخصیتی خودشیفته ، نمایشی و کنترل گر دونست ، پدر در نمایش نامه سعی داره روند نمایش نامه رو کنترل کنه و با اینکه بخش زیادی از مشکلات رو خودش به وجود آورده، اصرار زیادی داره که نمایش نامه اجرا بشه و حتی خودش نقش خودش رو بر عهده بگیره.
توی روانشناسی وقتی یکی از ابعاد رابطه چنین شخصیتی داره ، بعد دیگر در اینجا «مادر » سعی می کنه ، حتی گاهی ناخودآگاه ، برای سازگاری بیشتر توی نقش «شخصیت وابسته» فرو بره، مادر در ابن نمایش نامه در نقش قربانی فرو رفته و وقتی از تصمیمات زندگیش مثل زندگی با یک مرد دیگه سوال میشه مادر فریاد میزنه این تصمیم من نبوده ، بلکه پدر من رو مجبور به فرار و زندگی با اون مرد کرد، وحتی خودش رو برای ترک پسر مقصر نمیدونه و به دنبال فرصتی هست که براش توضیح بده، و اگر این اتفاق در نمایش نامه رخ می داد میتونستیم مطمئن باشیم توضیحات در قالب قربانی و شخصیت وابسته مادر بود.
.
شخصیت دختر ترکیبی از دو شخصیت هست دختر هم در نقش قربانی هم شخصیت نمایشی و هیستریک و هم سرزنش گر و پارانویید در نمایش نامه حضور داره.
پدر و دختر سعی دارند کنترل نمایش رو به دست بگیرند و این نشون دهنده خودمحوری هر دوی این شخصیت ها هست تا جایی که کارگردان بهشون متذکر میشه که شما نمیتونید تمام نمایش رو اجرا کنید و افراد دیگه حق ابراز وجود دارند.
پسر خانواده رو میشه نمونه بارز «شخصیت اجتنابی» به شمار آورد ، پسر که در کودکی توسط مادر رها و طرد شده ، روابطش با پدر چندان خوب نیست و همچنین از بازگشت ناگهانی مادر و دختر ناراحت هست، باعث میشه شخصیتی اجتنابی داشته باشه ، پسردر تمام طول نمایش از وارد گفتگو شدن پرهیز می کنه، اصرارداره که هیچ صحنه ای اتفاق نیفتاده و نیازی نیست که در نمایش نامه بازی کنه.
شخصیت پسربچه، شخصیتی خام و شکل نگرفته هست که مناسب شخصیت یک کودک هست، کودکان معمولا در نقطه ای می ایستند و شاهد تنش های خانواده هستند ، اونها همه چیز رو حس میکنند حتی با اینکه ممکنه ازش صحبت نکنند و وقتی دختر خانواده دید اسلحه ای در دست پسر هست اون رو احمق خطاب کرد، پسربچه تحت فشار روانی زیاد خودکشی کرد، شخصیت پردازی ها فوق العاده عالی و بر حسب روان شناسی.
شخصیت دختر بچه ، شخصیتی در بچگی و نشاط کودکی هست که در باغ مشغول بازی بوده و بعد توی حوض فوت شده، میشه اینطور در نظر گرفت که دختر بچه در واقع فرزند شخصیت دختر هست.
کارگردان شخصیتی منفعت جو و کنترل گر داره ، سعی میکنه صحنه و بازیگران رو کنترل کنه و بدون توجه به اینکه حوادثی که اتفاق افتادن چقدر تلخ هستند فقط درام خودش رو تولید کنه و حتی خودکشی پسر بچه در صحنه پایانی نمیتونه تاثیر زیادی روش بذاره و فقط احساس میکنه یک روز رو از دست داده.
از طرفی خود «هنر » و « هنرمند» یکی از مفاهیم اصلی کتاب هست ، ارزشمندی هنر ، اینکه شخصیت ها حتی با وجود تخیلی بودن و حقیقت کمتر حقیقی ترند و برای زنده ماندن باید نوشته بشیم اینکه آفریده نشدن در قالب یک شخصیت هنری یک جنایت هست و حتی این نقد که شخصیت ها برای هنرمندان صرفا یک ابزار هستند.
پایان نمایش یکی از بهترین پایان های کتاب بود به راستی که از این بهتر نمیشد ، بوم انگار جادو یک مرتبه از بین رفته بود ، شخصیت ها صحنه رو خالی کردن و دعوای نهایی بر سر حقیقی یا خیالی بودن این داستان بود، کارگردان فریاد میکشه خیالی یا واقعی همگی گم شید....خیلی خیلی عالی و فوق العاده نقطه اوج داستان پایانش بود و داستان در بهترین جای ممکن تموم میشه واقعا نمیدونم چطور میتونم این پایان فوق العاده رو ستایش کنم ، نمایشنامه ای خیلی عالی، تراژدی، درامبا مقداری کمی کمدی ، مفاهمیم خیلی عالی، حقیقت، واقعیت، تخیل، شرم، هویت، خودکشی، رابطه با محارم ، یکی از بهترین نمایش نامه هایی که خوندم در سبک پست مدرنیسم ، فوق العاده...من نمایشنامه رو از نشر قطره خوندم با ترجمه پری صابری و چیزی که ناراحتم میکنه این هست که پیش گفتاری که نویسنده برای کتاب نوشته چاپ نشده و اون پیش گفتار خیلی عالی و روشن کننده هست اگه توی کتابتون نبود ،حتما از نسخه انگلیسی پیش گفتار متن رو ��خونید و مسئله دیگه ای که ناراحتم کرد این بود که مترجم به متن وفادار نبوده و وقتی من با متن انگلیسی مقایسه کردم دیدم مترجم قسمتی از توضیحات صحنه از ابتدای کتاب و قسمتی رو هم از انتهای کتاب حذف کرده،نمیدونم توی نسخه های دیگه ترجمه شده این قسمت ها وجود دارند یا نه ،بعد از خوندنش حتما اسم کتاب رو به انگلیسی در یوتوپ سرچ کنید و نمایش نامه اجرا شده ازش رو ببینید که لذت خوندن کتاب رو دو چندان میکنه.
January 7, 2018
مضمون نمایشنامه، فرم آن و موضوعی که این شش شخصیت سعی در نشان دادنش دارند، اصالت واقعیت است. تأکید پدر و نادختری به خصوص بر این مسئله است که آنه� شخصیتها� واقعی هستند و آنچ� بازیگران ایفا میکنن� کپی نادرست و ناقصی از واقعیت اصلی است. این شخصیته� که برساخته� تخیّل نویسندهشا� هستند آنچنا� در درام شخصیتی خود غرق شدهان� که بازیگران حرفها� تئاتر را به تماشای خود وادار میکنن�. اینج� دیگر متنی وجود ندارد. مؤلفی در کار نیست چرا که شخصیته� بعد از ساخته شدن، به زندگیشا� ادامه میدهن� حتی اگر مؤلف مُرده باشد. اما به نظر میرس� که مخاطب در جستجوی واقعیت نیست. مهم نیست واقعیت چه بوده باشد اگر با شگفتزدگ� کمتر� همراه باشد، در اینصور� مخاطب واقعیت دستکار� شده را ترجیح میده�.
July 21, 2015
اولین کاری بود که از پیراندلو می خوندم. اونقدر خوب بود که نتونستم کتاب رو زمین بذارم و تا آخر خوندمش.
نمایشنامه ای ضدتئاتر یا به نوعی انعکاسی که انقدر با مرز بین خیال و واقعیت بازی می کنه که گاهی من مخاطب هم بهت زده می مونم که چی رو باور کنم. چی واقعا حقیقته و چی واقعا خیال؟ چیزی هست که اونا رو جدا کنه؟
پیراندلو مدام در مورد ذهنیت آدم ها به مسائل بحث می کنه و نشون می ده که از دیدگاه های متفاوت مسائل به گونه های مختلفی جلوه می کنن. از نظر شش شخصیت زندگی اونا واقعیته، حقیقته که نیازی به بازی کردن نداره و از نظر کارگردان و گروه بازیگران زندگی اونا فقط یه قصه است که قراره بازی بشه.
گاه به گاه هم مباحثی در مورد روایت داستان ها و شبیه سازی اونا به واقعیت مطرح می شه و به صراحت بیان می شه که کار تئاتر یا به طور کلی هنر همینه.
طرح نمایشی کار رو به شدت دوست داشتم. شاید الان کمی تکراری به نظر برسه اما برای خودش چیز کاملا نابی بوده به خصوص نوع چینشی که پیراندلو برای پیشبرد طرح انتخاب کرده. این که این شخصیت ها خلق شده ان، درام رو توی خودشون دارن اما بستری نیست که اون رو اجرا کنن یا واقعیتش رو بازی کنن و وقتی این بستر پیدا می شه و اون ها هر کدوم از زاویه ی دید خودشون اون رو ارائه می کنن، روایت زنده می شه و دیگه خیال نیست، قصه نیست و جون داره و یک جایی هم به پایان می رسه.
در نگاهی دیگه هم می شه انتقادهایی رو که پیراندلو به تئاتر عصر خودش و نمایشنامه نویس ها و مخاطب مطرح می کنه یا حتی انتقادهای اجتماعی ای که بیان می کنه. انتقادهایی در مورد روابط میان آدم ها و جامعه ای که بعضی نقش ها رو به اجبار بهشون می ده و یا نقاب هایی که آدم ها خواسته یا ناخواسته برای خودشون انتخاب می کنن و گاهی اونقدر باهاش یکی می شن که فراموش می کنن این خودشون نیستن. توی بحث نقاب ها خود پیراندلو تاکید خاصی داره که این شش شخصیت با نقاب از بازیگران متمایز بشن و انگار چیزی بیشتر از یک نقاب صرف رو می خواد ارائه بده که شاید جزو اندیشه اش باشه-البته که باید کارهای دیگه اش رو بخونم تا به این موضوع پی ببرم- و دغدغه اش رو از این طریق هم متذکر می شه.
اعتراف می کنم که بعضی مواقع پرحرفی شش شخصیت و این روایت کردن شفاهی گذشته بدون اجرا در زمان حال و زنده کردن ماجرا آزارم می داد اما چیزی که درمورد تمایز بین واقعیت و خیال مطرح می کردن باعث می شد که پیش برم.
نمایشنامه ای ضدتئاتر یا به نوعی انعکاسی که انقدر با مرز بین خیال و واقعیت بازی می کنه که گاهی من مخاطب هم بهت زده می مونم که چی رو باور کنم. چی واقعا حقیقته و چی واقعا خیال؟ چیزی هست که اونا رو جدا کنه؟
پیراندلو مدام در مورد ذهنیت آدم ها به مسائل بحث می کنه و نشون می ده که از دیدگاه های متفاوت مسائل به گونه های مختلفی جلوه می کنن. از نظر شش شخصیت زندگی اونا واقعیته، حقیقته که نیازی به بازی کردن نداره و از نظر کارگردان و گروه بازیگران زندگی اونا فقط یه قصه است که قراره بازی بشه.
گاه به گاه هم مباحثی در مورد روایت داستان ها و شبیه سازی اونا به واقعیت مطرح می شه و به صراحت بیان می شه که کار تئاتر یا به طور کلی هنر همینه.
طرح نمایشی کار رو به شدت دوست داشتم. شاید الان کمی تکراری به نظر برسه اما برای خودش چیز کاملا نابی بوده به خصوص نوع چینشی که پیراندلو برای پیشبرد طرح انتخاب کرده. این که این شخصیت ها خلق شده ان، درام رو توی خودشون دارن اما بستری نیست که اون رو اجرا کنن یا واقعیتش رو بازی کنن و وقتی این بستر پیدا می شه و اون ها هر کدوم از زاویه ی دید خودشون اون رو ارائه می کنن، روایت زنده می شه و دیگه خیال نیست، قصه نیست و جون داره و یک جایی هم به پایان می رسه.
در نگاهی دیگه هم می شه انتقادهایی رو که پیراندلو به تئاتر عصر خودش و نمایشنامه نویس ها و مخاطب مطرح می کنه یا حتی انتقادهای اجتماعی ای که بیان می کنه. انتقادهایی در مورد روابط میان آدم ها و جامعه ای که بعضی نقش ها رو به اجبار بهشون می ده و یا نقاب هایی که آدم ها خواسته یا ناخواسته برای خودشون انتخاب می کنن و گاهی اونقدر باهاش یکی می شن که فراموش می کنن این خودشون نیستن. توی بحث نقاب ها خود پیراندلو تاکید خاصی داره که این شش شخصیت با نقاب از بازیگران متمایز بشن و انگار چیزی بیشتر از یک نقاب صرف رو می خواد ارائه بده که شاید جزو اندیشه اش باشه-البته که باید کارهای دیگه اش رو بخونم تا به این موضوع پی ببرم- و دغدغه اش رو از این طریق هم متذکر می شه.
اعتراف می کنم که بعضی مواقع پرحرفی شش شخصیت و این روایت کردن شفاهی گذشته بدون اجرا در زمان حال و زنده کردن ماجرا آزارم می داد اما چیزی که درمورد تمایز بین واقعیت و خیال مطرح می کردن باعث می شد که پیش برم.
January 2, 2020
Un teatro nel teatro è quello che ci propone Pirandello in questa piece.
Sei personaggi che si presentano sulla scena di un teatro in cui si svolgono altre prove. Sei attori che attori non sono, ma che SONO il teatro, che ce l’hanno dentro.
�Il capocomico
E dov'è il copione?
Il padre
È in noi, signore.
Il dramma è in noi; siamo noi; e siamo
impazienti di rappresentarlo, così come dentro ci
urge la passione!
Uno studio sulla rappresentazione della verità, su ciò che passa dall’altro che non è me, sui sentimenti, le emozioni che non si possono creare con le parole soltanto, ma che devono esistere dentro per poter essere “rappresentate� a dovere;
Il padre
Ma se è tutto qui il male! Nelle parole!
Abbiamo tutti dentro un mondo di cose; ciascuno un
suo mondo di cose! E come possiamo intenderci,
signore, se nelle parole ch'io dico metto il senso e il
valore delle cose come sono dentro di me; mentre
chi le ascolta, inevitabilmente le assume col senso e
col valore che hanno per sè, del mondo com'egli l'ha
dentro? Crediamo d'intenderci; non c'intendiamo
mai!
nella rappresentazione di quel multiplo che è il fulcro della poetica dell’autore come in “Uno, nessuno e centomila�.
Il dramma per me è tutto qui, signore: nella
coscienza che ho, che ciascuno di noi - veda - si
crede "uno" ma non è vero: è "tanti", signore, "tanti",
secondo tutte le possibilità d'essere che sono in noi:
"uno" con questo, "uno" con quello - diversissimi! E
con l'illusione, intanto, d'esser sempre "uno per tutti",
e sempre "quest'uno" che ci crediamo, in ogni
nostro atto. Non è vero! non è vero!
Un dramma mai finito che gli attori sentono vivo sulla loro pelle, lo esorcizzano con grasse risate, ma sempre si ripete per loro in un crescendo di Bene e Male, di dolore e sofferenza, di satira e dramma che si aggrovigliano davanti a noi, veri e soli spettatori del doppio.
Sei personaggi che si presentano sulla scena di un teatro in cui si svolgono altre prove. Sei attori che attori non sono, ma che SONO il teatro, che ce l’hanno dentro.
�Il capocomico
E dov'è il copione?
Il padre
È in noi, signore.
Il dramma è in noi; siamo noi; e siamo
impazienti di rappresentarlo, così come dentro ci
urge la passione!
Uno studio sulla rappresentazione della verità, su ciò che passa dall’altro che non è me, sui sentimenti, le emozioni che non si possono creare con le parole soltanto, ma che devono esistere dentro per poter essere “rappresentate� a dovere;
Il padre
Ma se è tutto qui il male! Nelle parole!
Abbiamo tutti dentro un mondo di cose; ciascuno un
suo mondo di cose! E come possiamo intenderci,
signore, se nelle parole ch'io dico metto il senso e il
valore delle cose come sono dentro di me; mentre
chi le ascolta, inevitabilmente le assume col senso e
col valore che hanno per sè, del mondo com'egli l'ha
dentro? Crediamo d'intenderci; non c'intendiamo
mai!
nella rappresentazione di quel multiplo che è il fulcro della poetica dell’autore come in “Uno, nessuno e centomila�.
Il dramma per me è tutto qui, signore: nella
coscienza che ho, che ciascuno di noi - veda - si
crede "uno" ma non è vero: è "tanti", signore, "tanti",
secondo tutte le possibilità d'essere che sono in noi:
"uno" con questo, "uno" con quello - diversissimi! E
con l'illusione, intanto, d'esser sempre "uno per tutti",
e sempre "quest'uno" che ci crediamo, in ogni
nostro atto. Non è vero! non è vero!
Un dramma mai finito che gli attori sentono vivo sulla loro pelle, lo esorcizzano con grasse risate, ma sempre si ripete per loro in un crescendo di Bene e Male, di dolore e sofferenza, di satira e dramma che si aggrovigliano davanti a noi, veri e soli spettatori del doppio.
November 17, 2024
تا حالا سینما در قاب سینما دیده بودین؟
حالا وقتشه تئاتر در قاب تئاتر رو با متفاوت ترین نمایشنامه (که لاقل من تا به امروز خونده�) تجربه کنین.
قراره راجع به «شش شخصیت در جستجو نویسنده» از «لویجی پیراندلو» صحبت کنیم. نمایشی که نمایش بدی......اصلا نیست.
بذارین همین اوایل راجع به ترجمه بگم : ترجمه بانو «پری صابری» (که خدایش بیامرزد) یک صفحه اول رو کلا سانسور کرده و چه بسا فرم ادبی اثر ناقص میشه. پس در انتخاب ترجمه آقای «بهمن فرزانه» شکی نداشته باشید.
� طرح داستانی
طرح داستان نمایش در نگاه اول ، بشدت ساده و حتی بعضا کلیشها� نشون داده میشد....خب ، حالا «پیراندلو» وظیفهش� که از کلیشه فاصله بگیره.سوال : آیا در این کار موفقه؟ پاسخ : بله...قلم و هوش پیراندلو باعث میشه که برای ما یک سوسپانس و معما ایجاد بشه که چرا این شش شخصیت اینجان؟ ، اصلا هدفشون چیه؟ ، وظیفهشو� چیه؟ ماجراهاشون چیه؟
«پیراندلو» با الهام گرفتن از «الکترا» از پدر تراژدی «سوفوکل» تلاش در مهیج کردن و رازآلود نگاه داشتن متن نمایش داره و موفق هم عمل میکنه.
� شخصیت پردازی
«کارگردان» به خوبی ساخته میشه و کارگردان درمیاد. این نشون میده که پیراندلو کارگردان ها رو دیده.
«بازیگرها چه زن و چه مرد رو» خیلی نیستم و بعضا حالت صحنه پر کن هستن.
«شش شخصیت» هیچکدوم شخصیت نیستن و تماما تیپ هستن. فقط میتونم بگم خدا بداد بازیگرانی برسه که قراره این شش شخصیت رو اجرا کنن. بازی تیپ و تبدیل کردن تیپ به شخصیت به مراتب سخت تر از بازی شخصیت هست. (عزیزانی که تئاتر و سینما کار کردن حرفم رو خوب میفهمن)
� محتوا (شاید از اینجا به بعد اسپویل)
شاید بشه گفت پیراندلو سعی در سه چیز با نوشتن این نمایش داشت.
1.زندگی ها دچار پوچی ها و ابزوردهایی شدن که باعث شدن ما مثل این «شش شخصیت» به دنبال : یک تربیت احساساتمون ، دو کشف معنا و رهایی از ابزوردیسم ها و سوم ادامه دادن زندگی با یک نقشه پیش رو باشیم.
2.پیراندلو در این نمایش ، زندگی های امروزی رو به نمایشنامه ای تشبیه کرده که شخصیت ها و داستان به علت دوری از خالق (خداوند) خودشون رو گم کردن و حالا برگشتن و دنبال نویسنده میگردن ، اما از نویسنده خیلی فاصله گرفتن و به اینکه هرکسی نویسنده داستانشون بشه و از این گم گشتگی رهاییشو� بده ، راضی اند.
3.در یک کلام کوتاه ، پیراندلو قصد داره در این نمایش بفهمونه که پشت هر شخصیتی ، داستانی هست و پشت هر داستانی ، شخصیت هایی. فقط کافیه برای شنیدن این داستان ها یکم حوصله بخرج بدیم.
داستان هایی که پشت هر شخصیت هست واقعا هوشمندانه و خلاقانه نوشته شده بود.
•پایا� بندی
تراژدی جلوه دادن پایان کم هنری نیست ولی خب شاید یه امتیاز ندادن من به همین علت بود.
پایان «تراژدی» نبود اما به سبک «کمدی» هم تموم نشد.
پایان اثر حرف ها برای گفتن داره ولی خب من که مفسر نیستم. صرفا در همین حد که «شخصیت هایی که داستان خودشون رو پیدا کردن باقی میمونن» یعنی انسان هایی که به داستان زندگی مستقل خودشون رسیدن و معنا رو کشف کردن در تاریخ باقی میمونن و بقیه از یادها میرن.
حالا وقتشه تئاتر در قاب تئاتر رو با متفاوت ترین نمایشنامه (که لاقل من تا به امروز خونده�) تجربه کنین.
قراره راجع به «شش شخصیت در جستجو نویسنده» از «لویجی پیراندلو» صحبت کنیم. نمایشی که نمایش بدی......اصلا نیست.
بذارین همین اوایل راجع به ترجمه بگم : ترجمه بانو «پری صابری» (که خدایش بیامرزد) یک صفحه اول رو کلا سانسور کرده و چه بسا فرم ادبی اثر ناقص میشه. پس در انتخاب ترجمه آقای «بهمن فرزانه» شکی نداشته باشید.
� طرح داستانی
طرح داستان نمایش در نگاه اول ، بشدت ساده و حتی بعضا کلیشها� نشون داده میشد....خب ، حالا «پیراندلو» وظیفهش� که از کلیشه فاصله بگیره.سوال : آیا در این کار موفقه؟ پاسخ : بله...قلم و هوش پیراندلو باعث میشه که برای ما یک سوسپانس و معما ایجاد بشه که چرا این شش شخصیت اینجان؟ ، اصلا هدفشون چیه؟ ، وظیفهشو� چیه؟ ماجراهاشون چیه؟
«پیراندلو» با الهام گرفتن از «الکترا» از پدر تراژدی «سوفوکل» تلاش در مهیج کردن و رازآلود نگاه داشتن متن نمایش داره و موفق هم عمل میکنه.
� شخصیت پردازی
«کارگردان» به خوبی ساخته میشه و کارگردان درمیاد. این نشون میده که پیراندلو کارگردان ها رو دیده.
«بازیگرها چه زن و چه مرد رو» خیلی نیستم و بعضا حالت صحنه پر کن هستن.
«شش شخصیت» هیچکدوم شخصیت نیستن و تماما تیپ هستن. فقط میتونم بگم خدا بداد بازیگرانی برسه که قراره این شش شخصیت رو اجرا کنن. بازی تیپ و تبدیل کردن تیپ به شخصیت به مراتب سخت تر از بازی شخصیت هست. (عزیزانی که تئاتر و سینما کار کردن حرفم رو خوب میفهمن)
� محتوا (شاید از اینجا به بعد اسپویل)
شاید بشه گفت پیراندلو سعی در سه چیز با نوشتن این نمایش داشت.
1.زندگی ها دچار پوچی ها و ابزوردهایی شدن که باعث شدن ما مثل این «شش شخصیت» به دنبال : یک تربیت احساساتمون ، دو کشف معنا و رهایی از ابزوردیسم ها و سوم ادامه دادن زندگی با یک نقشه پیش رو باشیم.
2.پیراندلو در این نمایش ، زندگی های امروزی رو به نمایشنامه ای تشبیه کرده که شخصیت ها و داستان به علت دوری از خالق (خداوند) خودشون رو گم کردن و حالا برگشتن و دنبال نویسنده میگردن ، اما از نویسنده خیلی فاصله گرفتن و به اینکه هرکسی نویسنده داستانشون بشه و از این گم گشتگی رهاییشو� بده ، راضی اند.
3.در یک کلام کوتاه ، پیراندلو قصد داره در این نمایش بفهمونه که پشت هر شخصیتی ، داستانی هست و پشت هر داستانی ، شخصیت هایی. فقط کافیه برای شنیدن این داستان ها یکم حوصله بخرج بدیم.
داستان هایی که پشت هر شخصیت هست واقعا هوشمندانه و خلاقانه نوشته شده بود.
•پایا� بندی
تراژدی جلوه دادن پایان کم هنری نیست ولی خب شاید یه امتیاز ندادن من به همین علت بود.
پایان «تراژدی» نبود اما به سبک «کمدی» هم تموم نشد.
پایان اثر حرف ها برای گفتن داره ولی خب من که مفسر نیستم. صرفا در همین حد که «شخصیت هایی که داستان خودشون رو پیدا کردن باقی میمونن» یعنی انسان هایی که به داستان زندگی مستقل خودشون رسیدن و معنا رو کشف کردن در تاریخ باقی میمونن و بقیه از یادها میرن.
December 26, 2020
"Έχουμε όλοι μέσα μας έναν κόσμο που οι ίδιοι έχουμε φτιάξει με χιλιάδες πράγματα. Καθένας μας με το δικό του κόσμο! Άρα, πώς μπορούμε να συνεννοηθούμε όταν στα λόγια μου εγώ βάζω την έννοια και την αξία που έχουνε για μένα, ενώ, όποιος τα ακούει τα δέχεται με την έννοια και την αξία που τα ίδια λόγια έχουν για εκείνον; Νομίζουμε ότι καταλαβαίνουμε ο ένας τον άλλο, κι όμως αυτό δεν συμβαίνει ποτέ."
December 15, 2020
E insieme al pianto e al riso, insieme a tutte quelle cose che non si possono spiegare... ancora una volta mi hai fatto commuovere.
Perché in quella tragedia, in quel dramma che fa ridere, che apre le costole, ci trovo tutto il mistero delle cose che fanno male, di tutte quelle cose incomprese nascoste sotto pelle come sangue e lividi...
Sai Luigi, forse anche io parlo, ma le mie parole sono camere vuote, riempite del mio sentimento, del mio vagare per il mondo;camere che si svuotano ogni volta che le pronuncio.
Forse non ci capiremo mai davvero, noi, esseri umani piccoli e fragili, grandi come la nostra consapevolezza di star compiendo un viaggio assurdo e terribile, meraviglioso e insostituibile.
Ma forse sta proprio qua la bellezza di questa commedia, di questa tragedia che ti toglie il respiro e ti incita a leggere, ancora, sempre di più; arte come creazione.
Era da tanto che non rileggevo questa opera immortale... ma ne è valsa la pena; ogni volta ci trovò dentro qualcosa di nuovo, e ogni volta mi stupisco di come gli esseri umani possano trovarsi, anche attraverso i secoli, anche attraverso l’inchiostro 🖊
Perché in quella tragedia, in quel dramma che fa ridere, che apre le costole, ci trovo tutto il mistero delle cose che fanno male, di tutte quelle cose incomprese nascoste sotto pelle come sangue e lividi...
Sai Luigi, forse anche io parlo, ma le mie parole sono camere vuote, riempite del mio sentimento, del mio vagare per il mondo;camere che si svuotano ogni volta che le pronuncio.
Forse non ci capiremo mai davvero, noi, esseri umani piccoli e fragili, grandi come la nostra consapevolezza di star compiendo un viaggio assurdo e terribile, meraviglioso e insostituibile.
Ma forse sta proprio qua la bellezza di questa commedia, di questa tragedia che ti toglie il respiro e ti incita a leggere, ancora, sempre di più; arte come creazione.
Era da tanto che non rileggevo questa opera immortale... ma ne è valsa la pena; ogni volta ci trovò dentro qualcosa di nuovo, e ogni volta mi stupisco di come gli esseri umani possano trovarsi, anche attraverso i secoli, anche attraverso l’inchiostro 🖊
June 16, 2021
[The Manager] ... You represent the shell of the eggs you are beating!
Silence! and listen to my explanations, please!
“The empty form of reason without the fullness of instinct, which is blind.�
You stand for reason, your wife is instinct.
It’s a mixing of parts, according to which you who act your own part become the puppet of yourself.
Do you understand?
[Leading Man] I’m hanged if I do.
[The Manager] Neither do I. But let’s get on with it. It’s sure to be a glorious failure anyway.
A reluctant theatrical company is rehearsing a new play by a guy named Luigi Pirandello, the director complaining to his actors about the lack of good material to work with. Their rehearsal is interrupted by a family group who comes on stage demanding an audience with this manager. A Father, A Mother, A Son, A Daughter and two mostly silent Children, boy and girl: in total six new personages enter the bare scene.
They present themselves as characters from an abandoned play, a story that its author lost interest in or thought without commercial merits. Yet these characters feel real and deserving of having their story told. They try to persuade the Manager to hear them out and to rehearse with them instead of the current play they are studying.
The presentation is slightly humorous in its initial stages, with most of the comedy coming from the commentary Pirandello makes about his own theatrical output and from the reversal of the traditional progress of the spectacle. But the best result of this unusual debut is to break the fourth wall with the audience and invite them to participate in the creative exercise by analysing the relationship between the author of the story, the directorial insights of the Manager and the personal interpretation of the text by the professional actors.
What is ultimately real in this interplay between multiple levels of editorial changes? Who controls the story when its author is not present to explain it in detail, his characters have taken off from their script in an affirmation of free will and the directors and company members have their own opinions about what a proper spectacle should look like?
The Six Characters plead their case with passion and eloquence, insisting that the story itself, a family drama about betrayal, incest and hidden rivalries, should be told from their point of view, since they are real people now, even if they originally came from the pen of an author. Yet everybody else thinks they know better how the theatrical world turns.
>>><<<>>><<<
This was my first attempt to discover Luigi Pirandello, and I was truly impressed, despite a long-standing reluctance to read theatre or opera in its printed form. I consider the live performance of the material essential to a correct understanding of the form, yet Pirandello, with his metafictional composition and with his subtle subversion of my conventional mentality, managed to persuade me otherwise. How did he do it?
Calling his piece a comedy initially, and then getting serious about the nature of the show and about its hidden cross-currents mostly. Pointing out the entertainment value of the spectacle and then subverting it by callous disregard of the real drama the Six Characters are going through: it was like Rome was burning and its citizens were busy discussing whether Petronius or Nero is throwing the best parties.
For man never reasons so much and becomes so introspective as when he suffers; since he is anxious to get at the cause of his sufferings, to learn who has produced them, and whether it is just or unjust that he should have to bear them. On the other hand, when he is happy, he takes his happiness as it comes and doesn’t analyse it, just as if happiness were his right. The animals suffer without reasoning about their sufferings. But take the case of a man who suffers and begins to reason about it. Oh no! it can’t be allowed! Let him suffer like an animal, and then � ah yet, he is “human�!
I was helped along by the detailed stage directions and character acting instructions, preparing the stage for the monologues that will later develop the main themes of the play.
The whole lecture only lasted a couple of hours on a rainy Sunday afternoon, but my curiosity was satisfied, and I plan to try to find some of Pirandello’s celebrated short stories, those that have gained him a Noble Prize in Literature.
I believe this two acts play works well on its own as a novella and as an introduction to the universe of this talented author.
>>><<<>>><<<
January 26, 2018
Stop, wait! It was the Six Characters in Search of an Author!
Well, there actually is a connection. Milo Manara was the reason I first got acquainted with Luigi Pirandello.
Now that I have fought my way through the play a few song lines pops up in my head.
"Wooords doooon´t come eeeasy tooo meee �" & "What´s the fuzz, tell me what is happening?"
I can easily see the chocking effect it had when first performed, even I don´t quite get that the good people of Milan should be so much more open-minded than the citizens of Rome.
As revolting as it is that a young woman should meet her estranged father in “a house of ill reputation�, that the characters without an author are alienated, disconnected and yet full of inner life insisting that said life should be enlarged, I still fail to feel the grandness of the play.
A play within a play, or a meta narrative is what is forming, and the storyline is just not strong enough.
The absurdist experimenting theatre is no stranger to me. I see where we are going, that art for arts sake is not enough for Pirandello � and I see the beginning of method acting. The actor learning from a scrip is a dying race, in from left comes the real human tragedy or drama. The Mimesis of old has now played its part and may retire. But, this is not even close to social realism, even the translator Eric Bentley spend many pages paraphrasing it as such.
It is an interesting take on family tragedies from a man who was alienated from his own family in so many ways that it is hard not to call out to Freud to clear things up.
However significant it was in the 1920´es it regrettably leaves me lukewarm today.
December 20, 2022
اولًا الفكرة روشة جدًا بالنسبة لعصرها
ست شخصيات مكتوبة بتبحث عن مؤلف لأن مؤلفهم الأصلي لم يقدمهم للمسرح
تشعر طوال الوقت انهم لا يرضون بمجرد تمثيل المسرحية علي المسرح و لكن يريدون ان يكونوا هم شخصيات هذه المسرحية
المخرج كان الشخصية البارزة الوحيدة خارج الست شخصيات حيث شغفه لتتبع قصة هذه الشخصيات الست عندما شعر ان هناك بالفعل حكاية تستحق ان تحكي علي المسرح وراءهم.
تمسك الشخصيات بالتفاصيل لان هذه تفاصيل حياتهم هذا ما حدث بالنسبة اليهم
الحكاية لم تحكي بشكل تقليدي باي شكل من الاشكال فقد تم سرد شذرات من الحكاية و يترك المؤلف لعقلك محاولة ربط هذه الشذرات في حكاية كاملة
أب غريب يشك في قيام علاقة بين زوجته و بين عامل عنده فيجمعهم مع بعضهم و يبث لهم شكوكه ثم يطرد العامل ثم يطرد زوجته رغبته منه بجمعها مع العامل.
و هذا ما يحدث فعلًا تعيش الزوجة مع العامل حتي وفاته و في هذه الأثناء تلد منه فتاة هذه الفتاة تستغلها امرأة قوادة و تبيعها للرجال
يكون من هؤلاء الرجال الأب نفسه و المواربة هنا كثيرة جدًا لصعوبة تمثيل مشاهد إباحية عالمسرح.
بعد هذا يجتمع شمل الزوجة و ابناءها الجدد و الأب مرة أخري
الجزئية التي تعرف بها الأم ما حدث بين ابنتها و الأب ضبابية قليلًا بالنسبة لي حيث قرأت المسرحية متقطعة
و ايضًا جزئية كيف عرف الإبن ايضًا بهذا
و لكن النهاية اعتقد واضحة الطفلان الصغيران احدهما يضرب نفسه بالنار و الأخري تغرق في حوض الحديقة.
ست شخصيات مكتوبة بتبحث عن مؤلف لأن مؤلفهم الأصلي لم يقدمهم للمسرح
تشعر طوال الوقت انهم لا يرضون بمجرد تمثيل المسرحية علي المسرح و لكن يريدون ان يكونوا هم شخصيات هذه المسرحية
المخرج كان الشخصية البارزة الوحيدة خارج الست شخصيات حيث شغفه لتتبع قصة هذه الشخصيات الست عندما شعر ان هناك بالفعل حكاية تستحق ان تحكي علي المسرح وراءهم.
تمسك الشخصيات بالتفاصيل لان هذه تفاصيل حياتهم هذا ما حدث بالنسبة اليهم
الحكاية لم تحكي بشكل تقليدي باي شكل من الاشكال فقد تم سرد شذرات من الحكاية و يترك المؤلف لعقلك محاولة ربط هذه الشذرات في حكاية كاملة
أب غريب يشك في قيام علاقة بين زوجته و بين عامل عنده فيجمعهم مع بعضهم و يبث لهم شكوكه ثم يطرد العامل ثم يطرد زوجته رغبته منه بجمعها مع العامل.
و هذا ما يحدث فعلًا تعيش الزوجة مع العامل حتي وفاته و في هذه الأثناء تلد منه فتاة هذه الفتاة تستغلها امرأة قوادة و تبيعها للرجال
يكون من هؤلاء الرجال الأب نفسه و المواربة هنا كثيرة جدًا لصعوبة تمثيل مشاهد إباحية عالمسرح.
بعد هذا يجتمع شمل الزوجة و ابناءها الجدد و الأب مرة أخري
الجزئية التي تعرف بها الأم ما حدث بين ابنتها و الأب ضبابية قليلًا بالنسبة لي حيث قرأت المسرحية متقطعة
و ايضًا جزئية كيف عرف الإبن ايضًا بهذا
و لكن النهاية اعتقد واضحة الطفلان الصغيران احدهما يضرب نفسه بالنار و الأخري تغرق في حوض الحديقة.
March 9, 2021
3.5 stars
I have never in my 22 years watched a music video I liked, or enjoyed, or didn't immediately regret putting myself through at the expense of all the various plays between the song and my imagination that had flourished in its non-existence. Once you watch someone else's interpretation of something it's hardly possible to completely own up to your own, and I hate being marginal in my own memory—never mind that I will never truly know what a song meant in the moment of its birth, or in all the time it spent without but one listener. There is a fundamental chasm between the worlds of any two people and all words are mere approximation, blindly grasping for coherence.
It is doubly confounding to me that these are some thoughts that throw a bridge between myself and Luigi Pirandello. While known primarily as a playwright, Pirandello was always somewhat questioning—if not outrightly disdainful—of the form, fully aware of the impossibility of representation. This was, no doubt, a position shaped at least somewhat by the way in which Italian theatre emphasised the role of the actor at the expense of the writer. After all, most writers, engaged as they are in a solitary activity, seek a very different kind of collaboration in and through their work. The actor, on the other hand, displaces the writer—an idea Pirandello does implicitly toy with in Six Characters in Search of an Author.
I left a significant amount of time to fallow between first hearing about this play and actually sitting down to read it—time enough with a title like this for the imagination to cultivate its own set of expectations. They weren't met as much as smashed, but with a rare sense of savour, for what Pirandello investigates through this play is the very question I'd been thinking and talking about at the time. In simple (and hence most enigmatic) words, it is coded as the human condition. However, Pirandello is more thorough and complex: he looks at that fundamental chasm in understanding, between understanding and existence, between change and stasis. It is hardly a wonder that the premiere performance of this play stirred up the controversy it did.
Six Characters in Search of an Author uses fantasy to hold up a mirror to reality, but what shocked contemporary audiences the most was its depiction and picking apart of a family, and doubly fictional at that. Incest and suicide do no better today than they did a hundred years ago (we have merely adopted a more clinical stance towards 'studying' these as 'themes'), and their forceful appearance on stage therefore remains intact, bolstered by a vague (and therefore powerful) denouement.
However, the genius of the play lies in the way it picks at the idea of the theatre, and by means of that, reality—for all the world is indeed a stage, compelling some to pull the strings and for all to play parts, however tangential they may be to the (one, none, and a hundred thousand) realities within and without. Having just started a 9 to 5 job, I was under the illusion that this is just Capitalism. However, given one cannot imagine a world without it—the only time the imagination really does fail us—yet, it may as well be life itself, which it perhaps is. On Pirandello's stage, there are two plays, an inner play that reveals the drama of the characters' lives and an outer play where it is being reconstituted on stage with the producer and actors. In both cases, the drama serves as an illustration of a philosophy integral to the playwright's outlook on life and art.
The Six Characters look for an author (here, the producer) to write them, while people 'write our own destinies' and miss. Pirandello makes arguments for and against both these states of being, but the answer is in the ambiguity: reality or fiction? It is a recognition of multiplicity that drives this play—the same that drove Pessoa's ,—and it is precisely this that will determine each individual's understanding of it. There cannot be an appropriate enough 'review' of this play in that sense, but I am glad I read it instead of choosing to watch it. This is purely for illusory reasons: Pirandello clearly shared some of my concerns about the loss of meaning that occurs in translation—and in his own self-definition as a 'humourist' he decided to have actors on a stage (re)present them.
In his theory of Mimesis, Plato considered art as twice removed from reality. In Six Characters in Search of an Author, Pirandello examines how far reality is removed from its own true multiplicity. Understandably, then, no two readings (or stagings) of this story can be quite the same.
A brilliant, thought-provoking play.
I have never in my 22 years watched a music video I liked, or enjoyed, or didn't immediately regret putting myself through at the expense of all the various plays between the song and my imagination that had flourished in its non-existence. Once you watch someone else's interpretation of something it's hardly possible to completely own up to your own, and I hate being marginal in my own memory—never mind that I will never truly know what a song meant in the moment of its birth, or in all the time it spent without but one listener. There is a fundamental chasm between the worlds of any two people and all words are mere approximation, blindly grasping for coherence.
It is doubly confounding to me that these are some thoughts that throw a bridge between myself and Luigi Pirandello. While known primarily as a playwright, Pirandello was always somewhat questioning—if not outrightly disdainful—of the form, fully aware of the impossibility of representation. This was, no doubt, a position shaped at least somewhat by the way in which Italian theatre emphasised the role of the actor at the expense of the writer. After all, most writers, engaged as they are in a solitary activity, seek a very different kind of collaboration in and through their work. The actor, on the other hand, displaces the writer—an idea Pirandello does implicitly toy with in Six Characters in Search of an Author.
I left a significant amount of time to fallow between first hearing about this play and actually sitting down to read it—time enough with a title like this for the imagination to cultivate its own set of expectations. They weren't met as much as smashed, but with a rare sense of savour, for what Pirandello investigates through this play is the very question I'd been thinking and talking about at the time. In simple (and hence most enigmatic) words, it is coded as the human condition. However, Pirandello is more thorough and complex: he looks at that fundamental chasm in understanding, between understanding and existence, between change and stasis. It is hardly a wonder that the premiere performance of this play stirred up the controversy it did.
Six Characters in Search of an Author uses fantasy to hold up a mirror to reality, but what shocked contemporary audiences the most was its depiction and picking apart of a family, and doubly fictional at that. Incest and suicide do no better today than they did a hundred years ago (we have merely adopted a more clinical stance towards 'studying' these as 'themes'), and their forceful appearance on stage therefore remains intact, bolstered by a vague (and therefore powerful) denouement.
However, the genius of the play lies in the way it picks at the idea of the theatre, and by means of that, reality—for all the world is indeed a stage, compelling some to pull the strings and for all to play parts, however tangential they may be to the (one, none, and a hundred thousand) realities within and without. Having just started a 9 to 5 job, I was under the illusion that this is just Capitalism. However, given one cannot imagine a world without it—the only time the imagination really does fail us—yet, it may as well be life itself, which it perhaps is. On Pirandello's stage, there are two plays, an inner play that reveals the drama of the characters' lives and an outer play where it is being reconstituted on stage with the producer and actors. In both cases, the drama serves as an illustration of a philosophy integral to the playwright's outlook on life and art.
The Six Characters look for an author (here, the producer) to write them, while people 'write our own destinies' and miss. Pirandello makes arguments for and against both these states of being, but the answer is in the ambiguity: reality or fiction? It is a recognition of multiplicity that drives this play—the same that drove Pessoa's ,—and it is precisely this that will determine each individual's understanding of it. There cannot be an appropriate enough 'review' of this play in that sense, but I am glad I read it instead of choosing to watch it. This is purely for illusory reasons: Pirandello clearly shared some of my concerns about the loss of meaning that occurs in translation—and in his own self-definition as a 'humourist' he decided to have actors on a stage (re)present them.
In his theory of Mimesis, Plato considered art as twice removed from reality. In Six Characters in Search of an Author, Pirandello examines how far reality is removed from its own true multiplicity. Understandably, then, no two readings (or stagings) of this story can be quite the same.
A brilliant, thought-provoking play.
June 8, 2018
Read this. That’s the only review I can write. Whether you’re a writer or a reader, read this.
Displaying 1 - 30 of 1,076 reviews
Can't find what you're looking for?
Get help and learn more about the design.