""آواز کافه‌�� غمبار" اولین تجربه‌�� من از کارسون مکالرز و در کل ادبیات آمریکای جنوب بود. شاید همین ناآشنایی باعث شد اولش نتونم اون‌طو�� که باید با فضای داستان ارتباط بگیرم، ولی هرچی جلوتر رفتم، کم‌ک�� جذب قصه و فضاسازی خاصش شدم.

کل داستان توی یه شهر کوچیک و خسته‌کننده‌�� جنوبی می‌گذره�� جایی که آدم‌ها�� به شدت تنها و خسته‌ا��.
محور اصلی داستان، رابطه‌�� عجیب بین سه نفره: میس آملیا، زنی قوی و گوشه‌گی�� که سال‌هاس�� خودش رو از احساسات جدا کرده؛ کازین لایمن، یه مرد کوتوله و گوژپشت که ادعا می‌کن�� پسرخاله‌�� آملیاست؛ و ماروین میسی، شوهر سابق و خطرناکِ آملیا که ناگهان از زندان برمی‌گرد��. در طول داستان هر شخصیت در یک نقطه تسلط رو از دست می‌د�� و یکی دیگه جایگاه قدرت رو بدست میاره.
احساسات انسانی درست به اندازه‌�� فضاسازیش، خشک، سرد و پیچیده‌س��. عشق بیشتر شبیه به نیاز و ضعفه تا شادی یا زیبایی. هیچ‌کدو�� از روابط، به معنای کلاسیک‌شو�� «رمانتیک» نیستند؛ همه‌شو�� ناقص، دردناک و گم‌شده‌ان��.
تقریباً همه‌�� شخصیت‌ه�� تنها هستند—حت�� وقتی با هم‌ان��. آدم‌ه�� از جامعه، از خودشون، از گذشته‌شو�� طرد شده‌�� بیگانه و غریب‌ان��.
کاراکترها هیچ‌وق�� "سر جای درست" خودشون قرار نمی‌گیرن�� و همین باعث آشفتگی دائم‌شو�� می‌ش��.

داستان از زبان سوم‌شخ�� روایت میشه، اما هرچی جلوتر می‌ریم�� بیشتر حس می‌کنی�� راوی دانای کل نیست. حتی در خیلی از بخش‌ها�� مهم داستان به این نتیجه می‌رسید�� که با راوی غیرقابل‌اعتما�� طرفم، کسی که به نفع یکی از شخصیت‌ه�� داره بخشی از حقیقت رو ازم پنهان می‌کن��. انگار یکی از آدم‌ها�� توی همون کافه داره داستان رو برام تعریف می‌کنه�� با همه‌�� قضاوت‌ه�� و پیش‌داوری‌ها��.
این موضوع، به‌علاوه‌�� لحن سرد و بی‌احسا�� راوی، جذابیت زیادی به روایت بخشیده و باعث می‌ش�� حس تنهایی و تهی بودن کاراکترها خیلی عمیق‌ت�� منتقل بشه.
مدل داستان‌سرای�� مکالرز در این رمان غیرخطی و توأم با فاصله‌گذار�� احساسیه؛ یعنی داستان رو خیلی بی‌طر�� روایت می‌کنه�� بدون اینکه مستقیماً احساسات شخصیت‌ه�� رو توضیح بده. و خواننده باید خودش بین سطرها دنبال انگیزه‌ه�� و احساسات بگرده—ک�� البته همین سبک باعث میشه تو نگاه اول ارتباط گرفتن باهاش خیلی سخت بشه.

داستان یه جور ساختار روایی شبیه قصه‌ها�� فولکلور داره. شخصیت‌ه�� زیادی واقعی به نظر نمی‌رسن�� بلکه بیشتر به نمادهایی از احساسات انسانی شباهت دارن: عشق، طرد شدن، تنهایی و انتقام.
و در نهایت، داستان در پایان تقریباً به همون نقطه‌ا�� برمی‌گرد�� که ازش شروع شده؛ انگار هیچ‌چی�� تغییر نکرده و همه‌چی�� محکوم به تکراره.

پ.ن۱: یه نکته‌�� جالب راجب اینه که «آواز کافه‌�� غمبار» در اصل یک نمایشنامه بوده که بعدها مکالرز تبدیلش کرده به داستان بلند. همین باعث شده "فضا" از "حادثه" مهم‌ت�� باشه و بیشتر روی صحنه‌پرداز�� و گفت‌وگ�� تکیه داره تا اتفاقات هیجان‌انگی�� یا پیچش‌ها�� روایی.

پ.ن۲: فضاسازی کتاب یه‌جورهای�� منو یاد شخصیت‌ها�� "صد سال تنهایی" انداخت.
هر دو کتاب شخصیت‌های�� دارن که انگار توی یه دنیای خاص و جدا از واقعیت عادی زندگی می‌کن�� و انگار از دل یه افسانه یا روایت فولکلور بیرون اومدن—آدم‌های�� که گاهی عجیب، نمادین و حتی دست‌نیافتن�� به نظر می‌رس��.
البته تفاوتشون اینه که مارکز از رئالیسم جادویی استفاده می‌کنه�� یعنی اتفاقات غیرممکن رو طوری روایت می‌کن�� که کاملاً طبیعی به نظر بیان. ولی مکالرز فضای داستانش رو به‌شد�� واقع‌گر�� نگه می‌داره�� با یه حس غریبگی و بیگانگی خاص که باعث می‌ش�� همه‌چی�� یه جور حس نمادین پیدا کنه."

"فکر کنم یه “هولد�� کالفیلد�� درون هممون وجود داره:)"

"《فرهن�� به چه کار می‌آی��/نشر کرگدن��
پنج ستاره میدم چون به کتابهای اینطوریِ بیشتری تو زندگیم احتیاج دارم. هر فصلش یه درسِ جذاب بود واقعا. کلا آلن دوباتن رو خیلی قبول دارم و این یه کتاب ریزه میزه‌�� که باید بشکنی ببینی چه تیزه. مثل یه کنفرانس یا وبینار هنری-اسطوره‌ا��-فلسفی بود در مختصر ترین شکل ممکن که افسوس میخورم انقد مختصر بود، میتونست همین جذابیت و اطلاعات و دیدگاه‌هار�� تا ۳۰۰ صفحه ادامه بده اما په پیشنهاد و کادوی خوبیه برای تازه قدم‌ها�� هنر و ادبیات. حتما بخونید، من ار گوشه کنارای ایران کتاب پیداش کردم و هوس کردم این کشفیاتِ گوشه کناری رو گسترش بدم🦦

میام مثل ۲۰ تا ریویوی قبلی ایشالا پاراگراف‌ها�� موردعلاقه‌م�� اضافه کنم."