What do you think?
Rate this book
Fredrik Welin #2
After the Fire
Fredrik Welin is a seventy-year-old retired doctor. Years ago he retreated to the Swedish archipelago, where he lives alone on an island. He swims in the sea every day, cutting a hole in the ice if necessary. He lives a quiet life. Until he wakes up one night to find his house on fire.
Fredrik escapes just in time, wearing two left-footed wellies, as neighbouring islanders arrive to help douse the flames. All that remains in the morning is a stinking ruin and evidence of arson. The house that has been in his family for generations and all his worldly belongings are gone. He cannot think who would do such a thing, or why. Without a suspect, the police begin to think he started the fire himself.
Tackling love, loss and loneliness, After the Fire is Henning Mankell’s compelling last novel.
Fredrik escapes just in time, wearing two left-footed wellies, as neighbouring islanders arrive to help douse the flames. All that remains in the morning is a stinking ruin and evidence of arson. The house that has been in his family for generations and all his worldly belongings are gone. He cannot think who would do such a thing, or why. Without a suspect, the police begin to think he started the fire himself.
Tackling love, loss and loneliness, After the Fire is Henning Mankell’s compelling last novel.
416 pages, Paperback
First published March 1, 2015
518 people are currently reading
2544 people want to read
About the author
Henning Mankell
263Ìýbooks3,719ÌýfollowersHenning Mankell was an internationally known Swedish crime writer, children's author and playwright. He was best known for his literary character Kurt Wallander.
Mankell split his time between Sweden and Mozambique. He was married to Eva Bergman, Swedish director and daughter of Ingmar Bergman.
Mankell split his time between Sweden and Mozambique. He was married to Eva Bergman, Swedish director and daughter of Ingmar Bergman.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 525 reviews
March 20, 2020
A fine piece of literature that examines the concepts of aging and death through the eyes of its protagonist, 70-year-old Fredrik Welin.
The setting for the story is a Swedish archipelago within which Welin owns/lives on one of the many tiny islands, having inherited his grandparents' home there. The archipelago is dotted with such small islands, some of which are also inhabited by single families or individuals.
Rugged individualism is the order of the day, not only of the archipelago's residents, but also for those living and working in the nearby small town harbor.
The story is set against the backdrop of Welin waking one night to find his house afire; he escapes with his life but with little else. Initially, Welin must come to grips with the shock of losing his home, but as the story moves forward, he is also coming to grips with himself as a man with more past than future.
Mankell gave us characters that are as flawed as normal human beings are, but each with their own redeeming qualities. The story moves along at a slow to moderate pace -- much the same as a healthy 70-year-old does. The pacing fits the story perfectly.
The setting for the story is a Swedish archipelago within which Welin owns/lives on one of the many tiny islands, having inherited his grandparents' home there. The archipelago is dotted with such small islands, some of which are also inhabited by single families or individuals.
Rugged individualism is the order of the day, not only of the archipelago's residents, but also for those living and working in the nearby small town harbor.
The story is set against the backdrop of Welin waking one night to find his house afire; he escapes with his life but with little else. Initially, Welin must come to grips with the shock of losing his home, but as the story moves forward, he is also coming to grips with himself as a man with more past than future.
Mankell gave us characters that are as flawed as normal human beings are, but each with their own redeeming qualities. The story moves along at a slow to moderate pace -- much the same as a healthy 70-year-old does. The pacing fits the story perfectly.
May 14, 2019
As the story opens you are quickly introduced to the narrator. He’s a thoroughly unlikeable character who dismisses and insults those he encounters. He can’t bear to see himself in mirrors, seeing an old man where once he was firm and taut. His initial encounters with his estranged daughter are fraught with misunderstandings and more distance. The woman he perceives as a potential love interest will not reciprocate his interest which only adds to his bitterness. Yet, the story evolves, reading like the merry go round of life. It goes round and round and with each turn he comes closer and closer to self understanding and by extension, understanding of others. His house burns to the ground turning all his possessions to ashes. It is a tale of the Phoenix rising. His emotions transform over time as he permits himself to cast off his defensive posture and fear of intimacy. He risks becoming vulnerable and finds a way to love others. Through his loss and renewal he learns to be generous and giving. He becomes a whole person. He finds he can wholeheartedly celebrate the natural world. In the end he takes stock of who he is as he reaches gently upward and outward. He establishes his place in the world and discovers he is no longer alone. He is never alone again. A quiet, slow moving story of a man’s discovery of himself.
January 23, 2020
"A person who has lost everything doesn't have much time. Or perhaps the reverse is true. I didn't know."
" She asked me about the history of the house and the island, how long I had lived there and how I saw my future.
The last question was the most difficult to answer. I simply said that I hadn't yet made any decisions. The fire was still burning inside me.
'That's a beautiful way of putting it,' she said. 'Beautiful and terrifying.'"
" She asked me about the history of the house and the island, how long I had lived there and how I saw my future.
The last question was the most difficult to answer. I simply said that I hadn't yet made any decisions. The fire was still burning inside me.
'That's a beautiful way of putting it,' she said. 'Beautiful and terrifying.'"
February 19, 2020
This was Henning Mankell's final novel. I read it directly after reading the first in the series, . His theme in the two books - aging and death. The entrance of Dr. Fredrik Welin's daughter Louise into his solitary life on an island brings joy, pain and a cause for remembrance of experiences in his younger life. He escapes death as he awakens to searing light as his house is afire, running down the stairs grabbing a coat off a hook and forcing his feet into mismatched wellingtons. Now he has quite a set of problems to deal with along with being suspected of arson.
The retired surgeon has a lot to learn, and most of the lessons are painful ones. There is a trip to Paris to rescue his daughter from imprisonment where he meets her man, father of the child she is carrying. Since he lived in Paris when young there are many trips down memory lane as he examines his past behavior over the years. The first book is more nearly perfect for me...but I was happy to know I could spend more time with this older man who was dealing with life's questions as Mankell himself was doing after his cancer diagnosis.
Highly recommend these two books!
Library Loan
The retired surgeon has a lot to learn, and most of the lessons are painful ones. There is a trip to Paris to rescue his daughter from imprisonment where he meets her man, father of the child she is carrying. Since he lived in Paris when young there are many trips down memory lane as he examines his past behavior over the years. The first book is more nearly perfect for me...but I was happy to know I could spend more time with this older man who was dealing with life's questions as Mankell himself was doing after his cancer diagnosis.
Highly recommend these two books!
Library Loan
September 28, 2020
Das war für mich ein zutiefst trauriges Buch, und dabei meine ich gar nicht mal die tragische Geschichte um den 70jährigen Chirurgen Fredrik Welin, der mit der Sinnhaftigkeit des Lebens und den Mühen des Alterns hadert. „In einer Herbstnacht vor fast einem Jahr brannte mein Haus nieder.�, lautet der erste Satz des Romans. Dieser Satz ist Sinnbild für das Buch. Die Sprache ist direkt und schnörkellos, die Stimmung bedrückend, die Schicksalsschläge immens. Das Sprache ist sehr bildhaft und allegorisch. Das abgebrannte Haus auf einer kleinen Schäreninsel in der Ostsee vor Stockholm steht sinnbildlich für die Habseligkeiten, die dem Menschen abhanden kommen, wenn er im Alter dem Tode immer näher kommt.
Im Grunde habe ich gar nichts gegen Allegorien. Warum störte es mich aber hier in Mankells letztem Roman, den er im Bewusstsein seiner eigenen Krebserkrankung und seinem nahenden Tod schrieb? Vielleicht weil ich aus jeder Zeile das Ringen des Autors mit seinem eigenen Schicksal herauslas. In der Presse wurde Mankell dafür gefeiert, weil es sein persönlichstes und poetischstes Buch sei. Poesie konnte ich nicht finden, dafür aber ein Menge Hoffnungslosigkeit und unerfüllte Sehnsüchte. Vor allem wird dies deutlich in den Beziehungen des Protagonisten zu den Frauen in der Geschichte. Da ist die Tochter Luise, von deren Existenz er erst Jahrzehnte nach ihrer Geburt erfährt und zu der er nur schwer eine liebevolle Beziehung aufbauen kann, da sie ihn fortwährend enttäuscht. Enttäuscht wird er auch von vielen anderen Schärenbewohner/innen, so dass sich seine ganze Liebe auf eine junge Journalistin lenkt, die über die Brandkatastrophe berichtet. Tatsächlich entwickelt sich dann auch eine Art von Freundschafts-/Liebesbeziehung, die mir einfach unangenehm in ihrer Kitschigkeit und Unmöglichkeit war. Da wollte der Autor nochmal den alten Henning als Frauenheld zum Leben erwecken. Das war für ihn sicher eine schöne Erfahrung beim Schreiben und die gönne ich ihm auch. Aber es gibt manches Persönliche, was ich lieber nicht mit dem Autor teilen möchte und da gehörte diese Sehnsucht nach dem Jungbrunnen dazu.
Henning Mankell schrieb gute Krimis. Sein Schreibstil ist stark handlungsorientiert. Bedingt durch die Verwendung eines Ich-Erzählers, hat dies zur Folge, dass 4.708 mal das Wort „ich� im Roman vorkommt (dank eBook läßt sich das Filtern). Also rund 10-12 Ichs pro Seite: Ich tat das, dann ging ich dorthin, dann nahm ich das und schließe fragte ich mich etwas, auf das ich keine Antwort fand. Sinngemäß kam mir der Schreibstil vor. Da fehlten mir zudem die besonderen Reflexionen und eine Form von Altersweisheit. Das war mir teils zu platt, wie der alte Arzt das Treiben der Menschheit kritisch beurteilte. Alles war zu schnell, zu billig, zu wenig vertrauenswürdig, zu unpersönlich. Und dann gab es noch nicht mal seine geliebten schwedischen Gummistiefel im Dorfladen.
Ach ja, eine Kriminalhandlung gab es auch noch. Wer war der Brandstifter? Am Ende kommt es heraus, aber für einen fast 500 Seiten starken Roman war das ein dünner Spannungsbogen. Insgesamt eine gute, traurige Unterhaltung, aber die Begeisterung der Presse konnte ich beim Lesen nicht so spüren.
Im Grunde habe ich gar nichts gegen Allegorien. Warum störte es mich aber hier in Mankells letztem Roman, den er im Bewusstsein seiner eigenen Krebserkrankung und seinem nahenden Tod schrieb? Vielleicht weil ich aus jeder Zeile das Ringen des Autors mit seinem eigenen Schicksal herauslas. In der Presse wurde Mankell dafür gefeiert, weil es sein persönlichstes und poetischstes Buch sei. Poesie konnte ich nicht finden, dafür aber ein Menge Hoffnungslosigkeit und unerfüllte Sehnsüchte. Vor allem wird dies deutlich in den Beziehungen des Protagonisten zu den Frauen in der Geschichte. Da ist die Tochter Luise, von deren Existenz er erst Jahrzehnte nach ihrer Geburt erfährt und zu der er nur schwer eine liebevolle Beziehung aufbauen kann, da sie ihn fortwährend enttäuscht. Enttäuscht wird er auch von vielen anderen Schärenbewohner/innen, so dass sich seine ganze Liebe auf eine junge Journalistin lenkt, die über die Brandkatastrophe berichtet. Tatsächlich entwickelt sich dann auch eine Art von Freundschafts-/Liebesbeziehung, die mir einfach unangenehm in ihrer Kitschigkeit und Unmöglichkeit war. Da wollte der Autor nochmal den alten Henning als Frauenheld zum Leben erwecken. Das war für ihn sicher eine schöne Erfahrung beim Schreiben und die gönne ich ihm auch. Aber es gibt manches Persönliche, was ich lieber nicht mit dem Autor teilen möchte und da gehörte diese Sehnsucht nach dem Jungbrunnen dazu.
Henning Mankell schrieb gute Krimis. Sein Schreibstil ist stark handlungsorientiert. Bedingt durch die Verwendung eines Ich-Erzählers, hat dies zur Folge, dass 4.708 mal das Wort „ich� im Roman vorkommt (dank eBook läßt sich das Filtern). Also rund 10-12 Ichs pro Seite: Ich tat das, dann ging ich dorthin, dann nahm ich das und schließe fragte ich mich etwas, auf das ich keine Antwort fand. Sinngemäß kam mir der Schreibstil vor. Da fehlten mir zudem die besonderen Reflexionen und eine Form von Altersweisheit. Das war mir teils zu platt, wie der alte Arzt das Treiben der Menschheit kritisch beurteilte. Alles war zu schnell, zu billig, zu wenig vertrauenswürdig, zu unpersönlich. Und dann gab es noch nicht mal seine geliebten schwedischen Gummistiefel im Dorfladen.
Ach ja, eine Kriminalhandlung gab es auch noch. Wer war der Brandstifter? Am Ende kommt es heraus, aber für einen fast 500 Seiten starken Roman war das ein dünner Spannungsbogen. Insgesamt eine gute, traurige Unterhaltung, aber die Begeisterung der Presse konnte ich beim Lesen nicht so spüren.
December 3, 2018
After the Fire by Henning Mankell, translated by Marlaine Delargy, is not standard crime fiction and although there are crimes committed they are not the main focus of the book. Living alone on an isolated island in the Swedish archipelago, Fredrik, a retired doctor, is devastated by the fire which destroyed the house he had inherited from his grandparents. He has nothing left apart from a boathouse, where he had set up an improvised surgery, a caravan (belonging to his daughter, Louise), and a boat. Suspected by the police of starting the fire, he tries to discover the culprit.
But the main emphasis of the book is on his reflections on life, death, ageing, and loneliness. I found it absolutely fascinating as Fredrik looks back over his life. His relationship with his daughter, Louise, who he hadn’t known about until she was an adult, is difficult � he knows almost nothing about her. However this changes when she comes to the island to decide what to do next and he gets more involved in her life.
Told in the first person by Fredrik it goes into detail about his fears of dying and the difficulties of understanding other people and both beginning and maintaining relationships. He has no real friends and only knows a handful of people living on the islands. There is Jansson, a hypochondriac, the former postman, a snooper who read all the postcards he delivered, Oslovski, who he describes as a strange woman his contact with her is only to the extent of checking her blood pressure from time to time and parking his car outside her house on the mainland. Then there is Lisa, a journalist who writes for the local paper, a new acquaintance who interviews him about the fire and Nordin who owns the chandlery.
It’s beautifully written and I was entranced. I found it all very real, the people, the places and the mystery. It is both a character study and a meditation on the complexities of life and death. Once I began reading I just didn’t want it to end.
My copy is an ARC from NetGalley
But the main emphasis of the book is on his reflections on life, death, ageing, and loneliness. I found it absolutely fascinating as Fredrik looks back over his life. His relationship with his daughter, Louise, who he hadn’t known about until she was an adult, is difficult � he knows almost nothing about her. However this changes when she comes to the island to decide what to do next and he gets more involved in her life.
Told in the first person by Fredrik it goes into detail about his fears of dying and the difficulties of understanding other people and both beginning and maintaining relationships. He has no real friends and only knows a handful of people living on the islands. There is Jansson, a hypochondriac, the former postman, a snooper who read all the postcards he delivered, Oslovski, who he describes as a strange woman his contact with her is only to the extent of checking her blood pressure from time to time and parking his car outside her house on the mainland. Then there is Lisa, a journalist who writes for the local paper, a new acquaintance who interviews him about the fire and Nordin who owns the chandlery.
It’s beautifully written and I was entranced. I found it all very real, the people, the places and the mystery. It is both a character study and a meditation on the complexities of life and death. Once I began reading I just didn’t want it to end.
My copy is an ARC from NetGalley
October 3, 2017
In brief - At time it is wonderfully poetic and often darkly so. At times it gets bogged down in an old man's ramblings - fine in a sense as that is what the book is about in part but it also makes it slow. Somewhere between 3 and 4 I guess.
Having not read any Mankell books previously I was intrigued to try this one. Fredrik Wellin lives alone on a small island off the coast of Sweden amongst an archipelago of islands both inhabited and not. He is a retired doctor in his seventies. He wakes suddenly to find his house ablaze. His house is burnt to the ground and he has what he stands up in. This is the story of the aftermath.
There is a dark/bleak immediacy to the writing from the start. I'm not Fredrik's age however I have some understanding of his thoughts and I was quickly engaged with him. It feels very like an old man seeing the world - exactly right. It is fair to say that Fredrik tends to find things about the world that don't suit him. From the investigation into the cause of the fire to his attempts to buy new wellington boots, there are difficulties.
For quite large parts of the book very little happens. We get quite extensive information into Fredrik's background both personal and that of his wider family. Some of this was interesting, sometimes the minutiae of life seemed to slow the book down. Despite this I definitely wanted to keep reading this mostly soft tale looking at ageing, roots and reflection. I have a feeling this story will stay with me for quite some time.
I guess this could be seen by some as a dark and even depressing read. However it never really felt like that to me. Was it what I was expecting from a Henning Markell book - nope, but it was often a powerful read. Parts of this book are just so good, poetic, deep and emotional. I loved those parts. However equally some parts are simply the ramblings of an old man and left me more indifferent. There is an outcome in some senses and I guess more than one, and I found those satisfying. A memorable if somewhat rambling read.
Note - I received an advance digital copy of this book from the publisher in exchange for a fair review
Having not read any Mankell books previously I was intrigued to try this one. Fredrik Wellin lives alone on a small island off the coast of Sweden amongst an archipelago of islands both inhabited and not. He is a retired doctor in his seventies. He wakes suddenly to find his house ablaze. His house is burnt to the ground and he has what he stands up in. This is the story of the aftermath.
There is a dark/bleak immediacy to the writing from the start. I'm not Fredrik's age however I have some understanding of his thoughts and I was quickly engaged with him. It feels very like an old man seeing the world - exactly right. It is fair to say that Fredrik tends to find things about the world that don't suit him. From the investigation into the cause of the fire to his attempts to buy new wellington boots, there are difficulties.
For quite large parts of the book very little happens. We get quite extensive information into Fredrik's background both personal and that of his wider family. Some of this was interesting, sometimes the minutiae of life seemed to slow the book down. Despite this I definitely wanted to keep reading this mostly soft tale looking at ageing, roots and reflection. I have a feeling this story will stay with me for quite some time.
I guess this could be seen by some as a dark and even depressing read. However it never really felt like that to me. Was it what I was expecting from a Henning Markell book - nope, but it was often a powerful read. Parts of this book are just so good, poetic, deep and emotional. I loved those parts. However equally some parts are simply the ramblings of an old man and left me more indifferent. There is an outcome in some senses and I guess more than one, and I found those satisfying. A memorable if somewhat rambling read.
Note - I received an advance digital copy of this book from the publisher in exchange for a fair review
January 7, 2018
I was pleasantly surprised to find that there was another Mankell book out there, published soon after his death via cancer in 2015. In this rather noir Swedish tale, an elderly man awakens on his small, rocky private island to find his house ablaze. And then off we go, learning about the people in the life of the 70-year old man, who may or may not teach him about who burnt down his cherished home, built by his grandfather. Yes, I solved the mystery well in advance, but there are so many little side stories that it didn't matter to me. Yes, the book moves slowly at times as our protagonist Fredrik asks questions about what it means to grow older, but I loved every chapter. The book is very readable and I gave it a lot of attention when there were tremendously important football games on TV, which I ignored to continue on in this novel. I totally "get" Mankell like few other authors, and only wish he lived longer because his writing is terrific and improved as he aged.
October 26, 2017
This was a very slow read and quite hard going. A fire destroys a man's home and this is the basis of the book, we spend pages discussing this and even by half way through we are none the wiser. Fredrik is 70 years old and lives by himself on an island, his wife has passed away and he has a daughter with whom he does not have a very close relationship. They do not see each other often but she comes to see the burned down house as she is the one who would have inherited the property and stays for a while. The relationship between the two is extremely strained and I found it difficult to relate to either character. Fredrik must decide whether or not to rebuild the property if the insurance goes through, but as it seems it was deliberately lit he is also under suspicion that he may have caused the fire. This was just all to long and dull for me, I did finish the book but it really was a struggle and I can't say that I enjoyed it. Thanks you to Netgalley, the author and publisher for a copy of this book in exchange for an honest review.
September 4, 2017
I would like to thank Netgalley and Random House Uk, Vintage Publishing for an advance copy of After the Fire, a stand alone novel set in the Swedish archipelago.
Fredrik Welin is a 70 year old retired surgeon who lives alone on a small island. One night he wakes up to find his house on fire. He manages to escape wearing only his coat, pyjamas and two left footed wellington boots, everything else burnt. When the police discover arson Fredrik becomes the prime suspect because there is no one else.
Told in the first person the novel follows Fredrik's actions, thoughts and memories in the months after the fire. Fredrik is not a particularly appealing character so I found the novel a bit of a slog. He is a solitary loner with poor social skills, few friends whom he always manages to upset and a dysfunctional relationship with his only child, 40 year old Louise, whom he only learned about 10 years ago. He hobbles about his relationships as he does physically in his mismatched wellies, a recurrent theme in the novel.
The novel is fairly bleak as not only does Fredrik ruminate frequently on the effects of ageing and dying, his closest associate, I hesitate to say friend, Jansson, the former postman, is a hypochondriac with similar musings and two of his acquaintances die of natural causes, cue even more ruminations. The upside is that the novel ends on a more optimistic note when his new wellies finally arrive, along with other things.
After the Fire is well written and plotted. It flows seamlessly between the current day and Fredrik's memories. I'm not sure I always got the point of these memories but I found them very interesting, more so than the present day Fredrik who, not to put too fine a point on it, is strange and rather incomprehensible.
After the Fire is not really my kind of novel - I had expected it to be more about the arson and the solution of the crime when this is rather incidental to the main thrust of the novel, the portrayal of Fredrik. It is, however, beautifully descriptive of the island and the minutiae of life, like the difficulty in finding Swedish made wellies.
Fredrik Welin is a 70 year old retired surgeon who lives alone on a small island. One night he wakes up to find his house on fire. He manages to escape wearing only his coat, pyjamas and two left footed wellington boots, everything else burnt. When the police discover arson Fredrik becomes the prime suspect because there is no one else.
Told in the first person the novel follows Fredrik's actions, thoughts and memories in the months after the fire. Fredrik is not a particularly appealing character so I found the novel a bit of a slog. He is a solitary loner with poor social skills, few friends whom he always manages to upset and a dysfunctional relationship with his only child, 40 year old Louise, whom he only learned about 10 years ago. He hobbles about his relationships as he does physically in his mismatched wellies, a recurrent theme in the novel.
The novel is fairly bleak as not only does Fredrik ruminate frequently on the effects of ageing and dying, his closest associate, I hesitate to say friend, Jansson, the former postman, is a hypochondriac with similar musings and two of his acquaintances die of natural causes, cue even more ruminations. The upside is that the novel ends on a more optimistic note when his new wellies finally arrive, along with other things.
After the Fire is well written and plotted. It flows seamlessly between the current day and Fredrik's memories. I'm not sure I always got the point of these memories but I found them very interesting, more so than the present day Fredrik who, not to put too fine a point on it, is strange and rather incomprehensible.
After the Fire is not really my kind of novel - I had expected it to be more about the arson and the solution of the crime when this is rather incidental to the main thrust of the novel, the portrayal of Fredrik. It is, however, beautifully descriptive of the island and the minutiae of life, like the difficulty in finding Swedish made wellies.
August 27, 2017
I was quite surprised when this novel came out after the death of Henning Mankell, quite some time after. But he kept it quite noir in that he never let love flourish for Fredrik. Aways elusive always wanting. As far as the story unfolds Fredrik was in his house when it was set on fire by an arsonist. His daughter came to visit and told him she was pregnant and then left him with out a word. She left and went to Paris. Later calling him from prison. He went to Paris and got her out and met the father of her child. While in Paris his love came and it was a mess. However another house burned down while he was there. His story draws out a lot of events in Fredrik's life. Read it.
He rebuilds his home and his daughter has a baby girl early. He finds out who the arsonist is and ask's him why? This story was drawn out by Mankell's ability to use words to describe each kind of situation that arises in the story. I will miss him and his writing. Definitely read this story it ends as aways with hope.
He rebuilds his home and his daughter has a baby girl early. He finds out who the arsonist is and ask's him why? This story was drawn out by Mankell's ability to use words to describe each kind of situation that arises in the story. I will miss him and his writing. Definitely read this story it ends as aways with hope.
October 19, 2017
Sad to think this posthumously published work will probably be the last we hear from the late, great Henning Mankell. It is the second novel to feature retired surgeon Fredrik Welin, who lives on one of a group of small islands off the eastern Swedish coast. It follows on directly from the first, Italian Shoes.
Alas, all that now remains of said footwear is a charred buckle. Fredrik's house is destroyed by fire and he only narrowly manages to escape wearing an old coat, pyjamas and two left-footed gumboots. (The original title for this book translates as Swedish Gumboots and Fredrik's quest to find a replacement pair runs as a leitmotif throughout the book.) At first he fears he could be the main suspect for torching his own home for insurance purposes. Until, that is, two houses on neighbouring islands are set ablaze.
This is certainly no conventional crime novel; although the mystery of the arsonist isn't solved until the end. Rather it's a poignant study of aging, loss, isolation and mortality. Despite his failings, I found it impossible not to warm to Fredrik. He freely admits to his less than honourable deeds but never attempts to justify them; as well as casually dismissing his occasional acts of decency and generosity. Despite his best efforts, all those around him - his daughter Louise, local reporter Lisa Modin and even his closest neighbours - still seem to remain total mysteries to him.
At times the novel reminded me of the earlier films of Henning Mankell's father-in-law; the great Swedish Filmmaker, Ingmar Bergman.
Alas, all that now remains of said footwear is a charred buckle. Fredrik's house is destroyed by fire and he only narrowly manages to escape wearing an old coat, pyjamas and two left-footed gumboots. (The original title for this book translates as Swedish Gumboots and Fredrik's quest to find a replacement pair runs as a leitmotif throughout the book.) At first he fears he could be the main suspect for torching his own home for insurance purposes. Until, that is, two houses on neighbouring islands are set ablaze.
This is certainly no conventional crime novel; although the mystery of the arsonist isn't solved until the end. Rather it's a poignant study of aging, loss, isolation and mortality. Despite his failings, I found it impossible not to warm to Fredrik. He freely admits to his less than honourable deeds but never attempts to justify them; as well as casually dismissing his occasional acts of decency and generosity. Despite his best efforts, all those around him - his daughter Louise, local reporter Lisa Modin and even his closest neighbours - still seem to remain total mysteries to him.
At times the novel reminded me of the earlier films of Henning Mankell's father-in-law; the great Swedish Filmmaker, Ingmar Bergman.
January 2, 2016
Henning Mankell's laatste roman - Zweedse laarzen - is een pareltje dat ik met plezier heb gelezen. Hoewel het onderwerp van het boek, de zoektocht naar een pyromaan die verschillende huizen op eilandjes langs de scherenkust in rook laat opgaan, de idee wekt dat het om een thriller gaat, is het niet de zoektocht naar de dader die centraal staat. Integendeel. Centraal staan enkele typische levensgrote thema's, zoals de angst om ouder te worden / dood te gaan, eenzaamheid, vriendschap, banden met familie en hoe je de mensen rondom jou eigenlijk toch nooit helemaal blijkt te kennen. Mankell's heerlijke paragrafen weten als geen ander de sfeer op de eilandjes en tussen de eilandbewoners te beschrijven, de eenzaamheid druipt als het ware van de pagina's af. En toch krijg je als lezer de indruk in geen tijd verbonden te zijn met de verschillende karakters. Een boek dat boeit van begin tot einde, met enkele leuke sprongen naar het verleden ook. Prachtig geschreven. En fijn ook dat het hoofdpersonage uiteindelijk toch zijn Zweedse laarzen krijgt ;-)
February 5, 2018
This book was so tedious and awful. Don't waste your time. It's basically about an old man who's going on and on and on and on and on and on and on and on and on and on and on and on and on and on and on and on and on and on and on and on and on and on and on and on and on and on and on and on and on and on and on and on and on and on and on about how sad he is that his house burned down and how he's getting old and all his thoughts are in his head. Also, he's pretty much a narcissistic prick who pretty much only cares about himself. (Did that give you any idea how awful this book is?) There is no mystery at all, there is no suspense, this is not a whodunit; this is the ramblings of a boring old man who lives alone on an island who literally does nothing all day except think and go on and on about how awful his life is...
Also, the audiobook narrated by Sean Barrett was somewhat hard to understand. I normally listen to books at 1.5 speed, and I had to slow this one down to 1.25, which seemed to make the tedium even more tedious.... if that's even possible. Do me a favor and don't waste 12 hours of your life on this.
Also, the audiobook narrated by Sean Barrett was somewhat hard to understand. I normally listen to books at 1.5 speed, and I had to slow this one down to 1.25, which seemed to make the tedium even more tedious.... if that's even possible. Do me a favor and don't waste 12 hours of your life on this.
February 27, 2016
Schitterend
March 25, 2018
melancholic story about old age
October 22, 2017
Fredrik Welin is a 70 year old Swedish doctor, who retired early after he amputated a young girls arm "accidentally." He lives on a tiny island in the Swedish archipelago, that his grandparents left to him. He has an only daughter Louise, that he rarely sees and never knew she existed till she was 30 years old. He has one friend Jansson, and I use that term loosely, who was the former postman. Fredrik is completely happy living as a recluse until one night he is woken up with his house completely engulfed in flames. He loses everything and only escapes with the clothes on his back and a mismatched pair of wellingtons (which he talks about a lot). When the police become involved, he is suspected of arson.
I truly have mixed emotions about this book. The story was told in the first person which is not my favorite narrative. There were times I could not put the book down as the writing and flow of the book were great and very much enjoyable. However, I was very surprised that the mystery was not the forefront of the story. And I think that is the main reason the book just didn't work for me. I was expecting a mystery and what I got was the constant internal dialogue of Fredrik that honestly at times grated on my nerves. He was uninteresting and would go off on constant childhood memories (that lasted for pages) that I thought irrelevant to the story.
I felt that most of the characters were selfish and not very likable. His daughter Louise was very obnoxious and just down right mean. She became physical with her father on several occasions. Fredrik toward the end did have some good character development. My initial rating was 4 stars, but the ending sadly dropped it to 3 stars. When he finally figured out the arsonist and asked the question "why?" we never got a full explanation and I kinda just felt left hanging.
I have had this authors Wallander series on my TBR for awhile, so I was very excited to be approved from NetGalley. Those that have read the series (or any of his other books) and enjoy the author might like this book more than I did.
Thank you to NetGalley, Knopf Doubleday Publishing Group Vintage for an ebook copy in exchange for an honest review.
I truly have mixed emotions about this book. The story was told in the first person which is not my favorite narrative. There were times I could not put the book down as the writing and flow of the book were great and very much enjoyable. However, I was very surprised that the mystery was not the forefront of the story. And I think that is the main reason the book just didn't work for me. I was expecting a mystery and what I got was the constant internal dialogue of Fredrik that honestly at times grated on my nerves. He was uninteresting and would go off on constant childhood memories (that lasted for pages) that I thought irrelevant to the story.
I felt that most of the characters were selfish and not very likable. His daughter Louise was very obnoxious and just down right mean. She became physical with her father on several occasions. Fredrik toward the end did have some good character development. My initial rating was 4 stars, but the ending sadly dropped it to 3 stars. When he finally figured out the arsonist and asked the question "why?" we never got a full explanation and I kinda just felt left hanging.
I have had this authors Wallander series on my TBR for awhile, so I was very excited to be approved from NetGalley. Those that have read the series (or any of his other books) and enjoy the author might like this book more than I did.
Thank you to NetGalley, Knopf Doubleday Publishing Group Vintage for an ebook copy in exchange for an honest review.
December 6, 2016
Terminé esta historia con un nudo en la garganta, pues es la última novela de uno de mis escritores favoritos. Desde que comencé con Wallander me atrapó con sus letras y retrasé la lectura de esta novela sabiendo que ya no habrá más. Esta historia es un retrato sobre la soledad, la muerte, la crueldad, realidad y aceptación de la vejez. Por lo menos nos presenta un rayo de esperanza para nuestro protagonista. Al terminar me incomodó que haya dejado historias inconclusas, pero luego entendà que la vida es asÃ, no todo tiene explicación o solución y nunca llegamos a conocer del todo a quienes nos rodean.
September 19, 2016
Muy duro, mucha soledad y muerte, pero tambien una tÃmida esperanza en el futuro y una aceptación del paso del tiempo por parte del protagonista.
No me convence que deje tramas sin rematar, pero también es verdad que es un reflejo más de la realidad vital: hay cosas que nunca sabremos porqué suceden y personas a las que nunca llegaremos a conocer por mucho que creamos que sÃ.
No me convence que deje tramas sin rematar, pero también es verdad que es un reflejo más de la realidad vital: hay cosas que nunca sabremos porqué suceden y personas a las que nunca llegaremos a conocer por mucho que creamos que sÃ.
March 29, 2020
Pretty good, but sadly Mankell's last. My proper review is here:
October 31, 2017
Henning Mankell, who died in 2015, capped a distinguished career with this follow-up to “Italian Shoes,� in which Frederik Welin, a disgraced surgeon, was the principal character, as he is in “After the Fire.� In each novel, Welin looks deeply into his present as a lone resident on an island in the Swedish archipelago, living in his boyhood home built by his grandfather, as well as dredging up past memories.
The major difference between the two novels, however, is in the later book, his house burns down, apparently by arson (of which he is suspected) while he is asleep and narrowly escapes death. Previously, Welin was content to live quietly, taking a daily dip in the sea, even if he had to cut a hole in the ice with an axe to do so. Following the destruction of his home, things change. When a female journalist visits to write a story about the event, it awakens sexual hope in the 70-year-old retired doctor, but to develop into only a close friendship. At the same time, his somewhat strained relationship with his daughter changes for the better.
In other words, the consequences of the house being reduced to ashes forces Welin to approach life differently, accepting life (and death) as it is, rather than as was his attitude toward it in the past. His introspection leads him to develop a more practical approach to his relationships.
Mankell has here written a superlatively insightful look into a man’s mind. While, perhaps, better known for his Kurt Wallender mysteries, Mankell has here added another well-written and -thought-out novel to a long list of other books he penned.
Highly recommended.
The major difference between the two novels, however, is in the later book, his house burns down, apparently by arson (of which he is suspected) while he is asleep and narrowly escapes death. Previously, Welin was content to live quietly, taking a daily dip in the sea, even if he had to cut a hole in the ice with an axe to do so. Following the destruction of his home, things change. When a female journalist visits to write a story about the event, it awakens sexual hope in the 70-year-old retired doctor, but to develop into only a close friendship. At the same time, his somewhat strained relationship with his daughter changes for the better.
In other words, the consequences of the house being reduced to ashes forces Welin to approach life differently, accepting life (and death) as it is, rather than as was his attitude toward it in the past. His introspection leads him to develop a more practical approach to his relationships.
Mankell has here written a superlatively insightful look into a man’s mind. While, perhaps, better known for his Kurt Wallender mysteries, Mankell has here added another well-written and -thought-out novel to a long list of other books he penned.
Highly recommended.
April 17, 2019
Mankell was diagnosed with lung cancer in 2014, and this novel was published in 2015. It's quite different from other mysteries he's written, moving far more slowly, and it seems that the plot is secondary to his ruminations on aging, loss, love, and death. It includes numerous vignettes from the main character's past that have no particular connection to the story, and add little to the reader's understanding of Fredrik as a person. But they do show him to be approaching old age much as I imagine Mankell must have done as he faced his own mortality: reflective, wondering, sometimes fearful, often lonely. I didn't love it, but I'm glad I read it.
October 17, 2017
Es sencillamente lo que siempre espero de un libro de Mankell. Tranquilo, fluido, profundo, sorprendente
May 10, 2018
Zweedse laarzen van Henning Mankell is het vervolg op Italiaanse schoenen en sluit hiermee de duologie af. Het speelt zich allemaal af op het eiland van Fredrik Welin, wanneer hij op een nacht wakker wordt, terwijl zijn huis in brand staat. Hij kan net op tijd naar buiten snellen, maar voor zijn huis is het te laat en alles is tot op de grond plat gebrand. Fredrik Welin vindt snel onderdak in de caravan van zijn dochter die zich ook op het eiland bevindt. Hij waarschuwt de instanties in verband met de brand en daarop volgt een onderzoek naar de brand. Maar dan lijkt alles in het nadeel van Fredrik Welin te draaien: heeft hij de brand aangestoken om zo te kunnen profiteren van zijn verzekering of loopt er een pyromaan rond op het eiland die niet ontmaskerd wil worden?
Dit boek is net als Italiaanse schoenen weer zeer mooi geschreven door Henning Mankell met hier en daar zeer mooie fragmenten en citaten, die ik onder mijn recensie zal citeren. Het was echt een boeiend boek, dat ook aanspoorde om steeds verder te lezen, want wat je als lezer uiteindelijk wilt weten, is wie die brand nu effectief heeft aangestoken. Als lezer, leef je mee met Fredrik Welin. Ik kende het hoofdpersonage al uit het eerste boek, Italiaanse schoenen, en nooit is mijn verdenking op hem gevallen. Hij heeft misschien fouten gemaakt in zijn verleden, maar hij lijkt me niet iemand die zijn huis in brand zou steken om zo het geld van de verzekering op te kunnen strijken. Dus het is een interessante ‘zoektocht� naar de dader. Het is natuurlijk geen echte whodunit thriller, want er gebeurt veel meer in het verhaal dan enkel dat. Het gaat ook over de verzoening met zijn dochter na jaren niet van haar bestaan af te weten. Zijn dochter woont in Parijs en probeert daar haar leven te leiden met haar nieuwe vriend en haar pasgeboren dochtertje. Het verhaal gaat niet alleen over zijn dochter, maar ook over Lisa Modin, een journaliste die hij leert kennen naar aanleiding van de brand van zijn huis. Zij wil hem interviewen daaromtrent en leeft intens met hem mee. Fredrik zoekt ook echt het contact met haar op, want hij voelt zich op zijn eiland zeer alleen en zoekt toch iemand om erover te kunnen praten. Zij is zo’n beetje zijn steun en toeverlaat in deze moeilijke tijden. Verder gaat het ook over zijn contact met mevrouw Oslovski, Nordin en Jansson.
Je leert als lezer het hoofdpersonage beter kennen doordat hij ook vertelt over zijn verleden. Zijn relatie met zijn vader en zijn periode dat hij in Parijs geleefd heeft. Er is ook een constante verwijzing te merken naar het universele thema van de dood in dit boek. Waarschijnlijk omdat Fredrik door de brand van zijn huis beseft hoe snel gedaan kan zijn, maar misschien is dit ook een verwijzing naar het feit dat Henning Mankell, die aan kanker leed, zijn eigen dood voelde naderen. Het is echt een waardig vervolg op Italiaanse schoenen en het boek boeit van begin tot einde zonder te vervelen. Voor mij krijgt dit boek vier sterren, omdat het echt een aanrader is!
Mooie citaten:
Ik kan me niet herinneren dat hij met me speelde toen ik klein was. Wat ik me wel herinner, is dat ik voor mijn tiende leerde stropdassen knopen. Het kunstzinnig vouwen van servetten hoorde ook bij mijn opvoeding.
Uiteindelijk moet ik in slaap gevallen zijn. Als ik onder grote druk sta, is het niet ongebruikelijk dat ik mijn toevlucht neem tot slapen. Op elk moment van de dag, waar ik ook ben, kan ik wegdommelen. Het is alsof ik mezelf dwing te slapen, net zoals ik als kind naar verstopplekken zocht. Ik richtte geheime ruimtes in tussen vuilnisbakken en kolenvoorraden, op de binnenplaatsen van de huurhuizen waar we woonden. Ik zocht in de bosjes naar het dichtste struikgewas. In mijn leven heb ik heel wat, voor anderen volstrekt onherkenbare verstopplekken achtergelaten. Maar geen enkele was zo volmaakt als de slaap.
ῶÄ
Het koste me normaal twintig minuten naar het dorp. Uitgerekend vandaag ging het aanzienlijk sneller. Ik minderde pas snelheid toen ik besefte dat ik mezelf in gevaar bracht. Ik begon te vermoeden dat mijn huis ook iets in mijzelf had doodgemaakt. Ook mensen kunnen dragende balken hebben die het begeven.
ῶÄ
‘Mijn naam is Lisa Modin�, zei de vrouw. ‘En jij moet de man zijn die vannacht zijn huis in vlammen zag opgaan. Ik vind het heel erg voor je. Het lijkt me verschrikkelijk, tragisch ook. Een huis en thuis zijn voor een mens immers als een buitenste huid.�
ῶÄ
Ik liep naar het hoogste punt van het eiland. Daarvandaan kan ik naar alle windstreken kijken. Grootvader maakte er ooit een bankje, waar hij en grootmoeder op warme zomeravonden altijd zaten. Of ze met elkaar praatten of samen zwegen weet ik niet. Maar als jonge knul � het was een paar jaar voor ze overleden � pakte ik grootvaders verrekijker eens en richtte die op hen. Tot mijn verbazing hielden ze elkaars hand vast.
Het was een vanzelfsprekend gebaar van tederheid en dankbaarheid. Ze zijn eenenzestig jaar getrouwd geweest.
Het bankje is vervallen. Ik heb het niet onderhouden. Ik heb het verwaarloosd, zoals zo veel hier op het eiland.
ῶÄ
Het was net of ik weer door het huis dwaalde. Door vele generaties vergaarde afdrukken van het leven waren in enkele korte nachtelijke uren weggevaagd. Onzichtbare sporen van bewegingen, woorden, stiltes, verdriet, pijn en gelach waren verdwenen. Zelfs het onzichtbare kan tot as en roet worden.
ῶÄ
Ver weg aan de horizon zag ik wolken samenpakken tot slecht weer. Ik keek uit over zee en bedacht dat ik binnenkort moest beslissen wat ik ging doen.
Was mijn leven verbrand? Had ik ergens nog een sprankje waardoor ik me met iets anders bezig kon houden dan met de vernedering van het ouder worden? Was ik in staat een hernieuwde levenswil op te wekken?
ῶÄ
Nu de aanval voorbij was, bedacht ik dat het gewoon de ouderdom was. Tot nu toe had ik eigenlijk altijd gedacht dat het verstrijken der jaren weinig te betekenen had. Ik werd ouder, maar langzaam, onmerkbaar bijna. Ik kon niet meer in mijn boot springen zoals ik tien jaar geleden deed. Tegenwoordig moest ik met één hand steun zoeken om erin te stappen. Ouder worden was als mist die stilletjes komt aandrijven over zee.
Maar misschien was dat niet mee zo. Ik was nu een oude man die bang was om dood te gaan. De stap over de onzichtbare grens zetten, was wat me uiteindelijk restte in het leven. Het was een stap die ik vreesde, meer dan ik eerder had vermoed.
ῶÄ
‘Het ouder worden en de dood�, zei Oslovski. ‘Ik las eens een citaat dat in een timmerwerkplaats aan de muur hing. Er stond dat je het leven niet zo serieus moet nemen, omdat je het toch niet overleeft.�
Ineens draaide ze zich om en wierp een blik in de richting van de oprit waarover Lisa Modin zojuist was verdwenen en van de kleine zijweg die naar mijn auto en haar huis leidde. Ze was bang voor iets buiten haarzelf. Wat kon het anders zijn dan voor mensen?
Ik liep naar de boot. In mijn vele jaren als arts was ik dagelijks bange mensen tegengekomen. Eén zomer had ik een paar weken waargenomen op de kankerafdeling van een van de grootste ziekenhuizen in het land. Doordat er een paar artsen van de afdeling ziek waren, moest ik in een periode van tien dagen verschillende patiënten een zeer slechte tijding brengen. Ik herinner me vooral een jonge man die naar de dokter was gegaan omdat hij op een ochtend wakker werd met een pijnlijke, stijve nek. De orthopeed die hem onderzocht dacht dat het misschien iets anders was. Een röntgenonderzoek bracht de juiste diagnose aan het licht.
Ik zat met het resultaat voor me aan mijn bureau. De stijve nek was een ernstige, waarschijnlijke, ongeneeslijke vorm van kanker. De primaire tumoren zaten in zijn linkerlong, de pijn in zijn nek was een metastase die zich in een van zijn nekwervels verborg. Ik was degene die het hem moest vertellen. In het dossier zag ik dat Sven Roland Hansson in 1951 was geboren en dus negentien jaar oude was. Dit vond in 1970 plaats. In die tijd waren de mogelijkheden om kanker te genezen nog beperkt. Tegenwoordig overleven zes van de tien mensen een kankerdiagnose en de behandeling. In 1970 waren dat er misschien drie of vier.
Ik wist dat ik hem waarschijnlijk een doodvonnis moest brengen, toen ik hem uit de wachtkamer binnenriep. Als er moeilijke uitslagen verteld moesten worden, was het gebruikelijk dat er een ervaren verpleegster bij was. Ik had een oudere vrouw die al jaren op de afdeling werkte, gevraagd in de spreekkamer aanwezig te zijn.
De Sven Roland Hansson die binnenkwam was wat ze destijds een nozem noemden, een overjarig exemplaar. Hij droeg een groen jack en een kapotte spijkerbroek. Hij nam de verpleegster en mij onwillig op, gaf duidelijk te kennen dat hij haast had en wilde amper plaatsnemen op de stoel die ik hem aanbood.
Toen ik de verpleegster had gevraagd hoe ik de patiënt de boodschap moest brengen, zei ze dat ik recht voor zijn raap moest zijn. Voor het vertellen van een ernstige uitslag bestond geen verzachtende manier. Het belangrijkste was dat de patiënt inzag dat de dokter die tegenover hem zat zijn lot serieus nam.
Er wachtten nog veel onderzoeken voordat het artsenteam op de kankerafdeling zou besluiten welke behandeling hij zou krijgen. Daar had ik verder niets mee te maken, omdat ik geen specialist was en slechts invaller bij onderbezetting tijdens de vakantieperiode.
Uiteindelijk ging hij zitten. Toen kon ik zien dat er een angst in hem begon te groeien. Het was blijkbaar niet eerder tot hem doorgedrongen dat hij en conclusie had moeten trekken uit het feit dat hij zich op de kankerafdeling bevond.
Zo zorgvuldig mogelijk legde ik hem de ernst van zijn ziekte uit. Ik zag hem wit wegtrekken. Hij begreep het.
Plotseling begon hij te schreeuwen. Het was net of iemand hem had gebrandmerkt of gestoken met een mes. Ervoor, noch erna heb ik ooit iemand zo horen schreeuwen als hij. Daarom vergeet ik het nooit. Ik had ernstig lijden zien sterven in van angst doortrokken stilte, ik had mensen horen brullen, maar nooit had ik de verandering gezien die deze jonge man doormaakte. Hij schreeuwde zo vreselijk dat de kauwgom uit zijn mond vloog en op mijn witte doktersjas belandde. Ik wist niet wat ik moest doen, maar de oude verpleegster schoot te hulp. Eerst pakte ze zijn hand. Hij rukte zich echter los en bleef schreeuwen. Toen pakte ze resoluut zijn lichaam vast, alsof hij een klein kind was. Tegelijkertijd wist ze zijn geschreeuw te overstemmen en zei tegen mij dat ik hem iets kalmerends moest geven.
Een jaar later viel mijn oog toevallig op zijn naam in de krant. In die tijd was het nog ongebruikelijk om iets anders dan een christelijk zwart kruis als symbool in een rouw advertentie te gebruiken, maar in het kleine vierkant van Sven Roland Hansson prijkte een gitaar.
Ik had een collega die narcotiseur was. Hij speelde gitaar. Hij wist me te vertellen dat de afgebeelde gitaar een Telecaster was, een van de belangrijkste elektrische gitaren aller tijden.
Iets van dezelfde angst als bij Sven Roland Hansson meende ik nu in het gezicht van Oslovski te zien. Haar bange ogen vertelden hetzelfde verhaal.
ῶÄ
Aan de achterkant van het boothuis lag een oeroude en lekke platboomd roeiboot die ik de afgelopen jaren niet meer had gebruikt. Ik duwde hem het water in en zag dat hij niet zo erg lekte als ik had gevreesd. Ik haalde de riemen uit het boothuis, legde een oud hoosblik op de bodem en stapte in de boot. Ik hoefde hem alleen maar te kunnen gebruiken om op en neer naar het rotseilandje te varen.
In mijn kindertijd was er een grotere roeiboot op het eiland. Die was zwart, helemaal doordrenkt van de teer, en grootvader gebruikte hem als hij met netten viste. Aanvankelijk had grootmoeder geroeid. Toen ik groot genoeg was om de riemen te hanteren en te weten hoe ik de boot moest houden zodat grootvader met de netten kon werken, ging de taak op mij over.
Opeens herinnerde ik me een voorval van toen ik een jaar of tien, elf was. Grootvader kreeg een zwemmende ree in het vizier. Zonder zich te bedenken liet hij het net dat hij in zijn handen had los, duwde me opzij en ging zelf aan de riemen zitten. Hij haalde de ree in, ging in de boot staan en sloeg met een riem op de kop van het dier.
De riem brak. De ree zwom verder. Maar grootvader stortte zicht half uit de boot en wist de horens te pakken. Tegelijkertijd trok hij zijn mes en sneed de ree de strot door. Het ging zo snel dat ik eerst niet begreep wat er gebeurde. Pas toen hij het dode dier met bebloede handen aan boord trok, begreep ik het. Het dier keek me aan met grote glanzende ogen, zonder te zien.
Ik had de dood leren kennen.
Vanaf dat moment koesterde ik altijd een zekere angst voor mijn grootvader. Ik had iets bij hem gezien waar ik eerder geen vermoeden van had gehad. De nek breken van vissen dei hij uit zijn netten haalde was één ding. Maar deze slacht op zee trof mij volkomen onvoorbereid.
Toen we aan land kwamen en hij het dode beest op de steiger kwakte, gaf ik over. Hij keek me misprijzend aan zonder iets te zeggen.
Hij riep grootmoeder. Samen ontweiden ze de ree. Ik was weggelopen.
De herinnering wekte het oude behagen tot leven. Het was haast zestig jaar geleden, maar ik kon de ferme haal in de hals die grootvader had gemaakt nog voor me zien. Hij straalde haat uit toen hij de riem stuksloeg op de horens van de bok. Ik vermoed dat hij met die kapotte riem tot aan de Finse kunst was geroeid als het nodig was geweest.
Die gebeurtenis maakte mij als jonge knul al duidelijk dat mensen nooit helemaal zijn wat je denkt. Dat geldt voor iedereen. Ook voor mijzelf. Er steekt altijd iets onverwachts in de mensen die je tegenkomt, en die je inmiddels dacht te kennen.
ῶÄ
‘Nee�, zei ik. ‘Geen horloge.�
‘Dan moet je het verloren hebben tijdens het roeien.�
‘Nee�, zei ik. ‘Dat weet ik zeker.�
‘Hoe weet je dat?�
‘Dat weet ik gewoon.�
‘Eigenlijk hebben mensen geen horloge nodig. Het leven valt toch niet te meten.�
‘Je meet de tijd. Niet het leven.�
Ze wierp me een blik toe, maar zei niets.
Als arts werd ik elke dag geconfronteerd met de vluchtigheid van het leven. In tegenstelling tot predikanten, die preekten over de kortheid van het leven als een verschiet op het eeuwige leven dat wachtte aan gene zijde van het hier en nu, zag een arts wat de vluchtigheid feitelijk inhield. Er trok altijd een stroom beelden door mijn hoofd als ik dacht aan hoe de dood aanviel zonder dat zijn komst was aangekondigd. Zelfs ernstig zieke mensen, vaak oud, voor wie er geen uitweg meer was en bij wie het einde zich redelijkerwijs op elk moment kon aandienen, waren niet klaar om te sterven. Dat zeiden ze misschien wel tegen hun familie die op bezoek kwam, maar waar was het meestal niet. Als de familie vertrok en de stervende hen vriendelijk had uitgezwaaid, konden ze even later overvallen worden door tranen, angst en onpeilbare wanhoop.
De dood werd het beste begrepen door kinderen. Dat was niet alleen mijn ervaring, maar ook iets waar we het als artsen onderling vaak over hadden. Hoe was het mogelijk dat kinderen, vaak heel jong nog, die een leven voor zich zouden moeten hebben, zich zo rustig en bewust opstelden tegenover het feit dat ze gingen sterven? Ze lagen in bed stilletjes af te wachten wat komen zou. In plaats het leven dat ze nooit zouden krijgen, bestond er een anderen, onbekende wereld die hun wachtte.
Kinderen stierven bijna altijd volkomen stil.
Het gebeurt niet vaak dat ik aan mijn eigen dood denk, maar toen ik in de auto zat en Louise zo slecht reed, drongen gedachten aan het einde zich op. Vroeger dacht ik dat een arts een andere dood stierf dan de mensen die je als patiënten kunt bestempelen. Een arts heeft weet van alle processen die ertoe leiden dat het hart, de hersenen en andere organen ophouden met functioneren. Daarom zou een arts zich ook op een andere manier moeten voorbereiden dan een mens met een ander leven en een ander vak. Nu besefte ik dat dat helemaal niet zo was. De dood is even onbarmhartig, ongewenst en ingewikkeld om je op voor te bereiden voor mij als arts als voor een ander. Ik weet niet of ik rustig zal sterven of met wanhopig verzet. Ik weet absoluut niets over wat er mij wacht.
ῶÄ
‘De dood snapt een mens nooit�, zei ik. ‘Die volgt geen wetten en regels. De dood is een onverbeterlijke anarchist.�
Dit boek is net als Italiaanse schoenen weer zeer mooi geschreven door Henning Mankell met hier en daar zeer mooie fragmenten en citaten, die ik onder mijn recensie zal citeren. Het was echt een boeiend boek, dat ook aanspoorde om steeds verder te lezen, want wat je als lezer uiteindelijk wilt weten, is wie die brand nu effectief heeft aangestoken. Als lezer, leef je mee met Fredrik Welin. Ik kende het hoofdpersonage al uit het eerste boek, Italiaanse schoenen, en nooit is mijn verdenking op hem gevallen. Hij heeft misschien fouten gemaakt in zijn verleden, maar hij lijkt me niet iemand die zijn huis in brand zou steken om zo het geld van de verzekering op te kunnen strijken. Dus het is een interessante ‘zoektocht� naar de dader. Het is natuurlijk geen echte whodunit thriller, want er gebeurt veel meer in het verhaal dan enkel dat. Het gaat ook over de verzoening met zijn dochter na jaren niet van haar bestaan af te weten. Zijn dochter woont in Parijs en probeert daar haar leven te leiden met haar nieuwe vriend en haar pasgeboren dochtertje. Het verhaal gaat niet alleen over zijn dochter, maar ook over Lisa Modin, een journaliste die hij leert kennen naar aanleiding van de brand van zijn huis. Zij wil hem interviewen daaromtrent en leeft intens met hem mee. Fredrik zoekt ook echt het contact met haar op, want hij voelt zich op zijn eiland zeer alleen en zoekt toch iemand om erover te kunnen praten. Zij is zo’n beetje zijn steun en toeverlaat in deze moeilijke tijden. Verder gaat het ook over zijn contact met mevrouw Oslovski, Nordin en Jansson.
Je leert als lezer het hoofdpersonage beter kennen doordat hij ook vertelt over zijn verleden. Zijn relatie met zijn vader en zijn periode dat hij in Parijs geleefd heeft. Er is ook een constante verwijzing te merken naar het universele thema van de dood in dit boek. Waarschijnlijk omdat Fredrik door de brand van zijn huis beseft hoe snel gedaan kan zijn, maar misschien is dit ook een verwijzing naar het feit dat Henning Mankell, die aan kanker leed, zijn eigen dood voelde naderen. Het is echt een waardig vervolg op Italiaanse schoenen en het boek boeit van begin tot einde zonder te vervelen. Voor mij krijgt dit boek vier sterren, omdat het echt een aanrader is!
Mooie citaten:
Ik kan me niet herinneren dat hij met me speelde toen ik klein was. Wat ik me wel herinner, is dat ik voor mijn tiende leerde stropdassen knopen. Het kunstzinnig vouwen van servetten hoorde ook bij mijn opvoeding.
Uiteindelijk moet ik in slaap gevallen zijn. Als ik onder grote druk sta, is het niet ongebruikelijk dat ik mijn toevlucht neem tot slapen. Op elk moment van de dag, waar ik ook ben, kan ik wegdommelen. Het is alsof ik mezelf dwing te slapen, net zoals ik als kind naar verstopplekken zocht. Ik richtte geheime ruimtes in tussen vuilnisbakken en kolenvoorraden, op de binnenplaatsen van de huurhuizen waar we woonden. Ik zocht in de bosjes naar het dichtste struikgewas. In mijn leven heb ik heel wat, voor anderen volstrekt onherkenbare verstopplekken achtergelaten. Maar geen enkele was zo volmaakt als de slaap.
ῶÄ
Het koste me normaal twintig minuten naar het dorp. Uitgerekend vandaag ging het aanzienlijk sneller. Ik minderde pas snelheid toen ik besefte dat ik mezelf in gevaar bracht. Ik begon te vermoeden dat mijn huis ook iets in mijzelf had doodgemaakt. Ook mensen kunnen dragende balken hebben die het begeven.
ῶÄ
‘Mijn naam is Lisa Modin�, zei de vrouw. ‘En jij moet de man zijn die vannacht zijn huis in vlammen zag opgaan. Ik vind het heel erg voor je. Het lijkt me verschrikkelijk, tragisch ook. Een huis en thuis zijn voor een mens immers als een buitenste huid.�
ῶÄ
Ik liep naar het hoogste punt van het eiland. Daarvandaan kan ik naar alle windstreken kijken. Grootvader maakte er ooit een bankje, waar hij en grootmoeder op warme zomeravonden altijd zaten. Of ze met elkaar praatten of samen zwegen weet ik niet. Maar als jonge knul � het was een paar jaar voor ze overleden � pakte ik grootvaders verrekijker eens en richtte die op hen. Tot mijn verbazing hielden ze elkaars hand vast.
Het was een vanzelfsprekend gebaar van tederheid en dankbaarheid. Ze zijn eenenzestig jaar getrouwd geweest.
Het bankje is vervallen. Ik heb het niet onderhouden. Ik heb het verwaarloosd, zoals zo veel hier op het eiland.
ῶÄ
Het was net of ik weer door het huis dwaalde. Door vele generaties vergaarde afdrukken van het leven waren in enkele korte nachtelijke uren weggevaagd. Onzichtbare sporen van bewegingen, woorden, stiltes, verdriet, pijn en gelach waren verdwenen. Zelfs het onzichtbare kan tot as en roet worden.
ῶÄ
Ver weg aan de horizon zag ik wolken samenpakken tot slecht weer. Ik keek uit over zee en bedacht dat ik binnenkort moest beslissen wat ik ging doen.
Was mijn leven verbrand? Had ik ergens nog een sprankje waardoor ik me met iets anders bezig kon houden dan met de vernedering van het ouder worden? Was ik in staat een hernieuwde levenswil op te wekken?
ῶÄ
Nu de aanval voorbij was, bedacht ik dat het gewoon de ouderdom was. Tot nu toe had ik eigenlijk altijd gedacht dat het verstrijken der jaren weinig te betekenen had. Ik werd ouder, maar langzaam, onmerkbaar bijna. Ik kon niet meer in mijn boot springen zoals ik tien jaar geleden deed. Tegenwoordig moest ik met één hand steun zoeken om erin te stappen. Ouder worden was als mist die stilletjes komt aandrijven over zee.
Maar misschien was dat niet mee zo. Ik was nu een oude man die bang was om dood te gaan. De stap over de onzichtbare grens zetten, was wat me uiteindelijk restte in het leven. Het was een stap die ik vreesde, meer dan ik eerder had vermoed.
ῶÄ
‘Het ouder worden en de dood�, zei Oslovski. ‘Ik las eens een citaat dat in een timmerwerkplaats aan de muur hing. Er stond dat je het leven niet zo serieus moet nemen, omdat je het toch niet overleeft.�
Ineens draaide ze zich om en wierp een blik in de richting van de oprit waarover Lisa Modin zojuist was verdwenen en van de kleine zijweg die naar mijn auto en haar huis leidde. Ze was bang voor iets buiten haarzelf. Wat kon het anders zijn dan voor mensen?
Ik liep naar de boot. In mijn vele jaren als arts was ik dagelijks bange mensen tegengekomen. Eén zomer had ik een paar weken waargenomen op de kankerafdeling van een van de grootste ziekenhuizen in het land. Doordat er een paar artsen van de afdeling ziek waren, moest ik in een periode van tien dagen verschillende patiënten een zeer slechte tijding brengen. Ik herinner me vooral een jonge man die naar de dokter was gegaan omdat hij op een ochtend wakker werd met een pijnlijke, stijve nek. De orthopeed die hem onderzocht dacht dat het misschien iets anders was. Een röntgenonderzoek bracht de juiste diagnose aan het licht.
Ik zat met het resultaat voor me aan mijn bureau. De stijve nek was een ernstige, waarschijnlijke, ongeneeslijke vorm van kanker. De primaire tumoren zaten in zijn linkerlong, de pijn in zijn nek was een metastase die zich in een van zijn nekwervels verborg. Ik was degene die het hem moest vertellen. In het dossier zag ik dat Sven Roland Hansson in 1951 was geboren en dus negentien jaar oude was. Dit vond in 1970 plaats. In die tijd waren de mogelijkheden om kanker te genezen nog beperkt. Tegenwoordig overleven zes van de tien mensen een kankerdiagnose en de behandeling. In 1970 waren dat er misschien drie of vier.
Ik wist dat ik hem waarschijnlijk een doodvonnis moest brengen, toen ik hem uit de wachtkamer binnenriep. Als er moeilijke uitslagen verteld moesten worden, was het gebruikelijk dat er een ervaren verpleegster bij was. Ik had een oudere vrouw die al jaren op de afdeling werkte, gevraagd in de spreekkamer aanwezig te zijn.
De Sven Roland Hansson die binnenkwam was wat ze destijds een nozem noemden, een overjarig exemplaar. Hij droeg een groen jack en een kapotte spijkerbroek. Hij nam de verpleegster en mij onwillig op, gaf duidelijk te kennen dat hij haast had en wilde amper plaatsnemen op de stoel die ik hem aanbood.
Toen ik de verpleegster had gevraagd hoe ik de patiënt de boodschap moest brengen, zei ze dat ik recht voor zijn raap moest zijn. Voor het vertellen van een ernstige uitslag bestond geen verzachtende manier. Het belangrijkste was dat de patiënt inzag dat de dokter die tegenover hem zat zijn lot serieus nam.
Er wachtten nog veel onderzoeken voordat het artsenteam op de kankerafdeling zou besluiten welke behandeling hij zou krijgen. Daar had ik verder niets mee te maken, omdat ik geen specialist was en slechts invaller bij onderbezetting tijdens de vakantieperiode.
Uiteindelijk ging hij zitten. Toen kon ik zien dat er een angst in hem begon te groeien. Het was blijkbaar niet eerder tot hem doorgedrongen dat hij en conclusie had moeten trekken uit het feit dat hij zich op de kankerafdeling bevond.
Zo zorgvuldig mogelijk legde ik hem de ernst van zijn ziekte uit. Ik zag hem wit wegtrekken. Hij begreep het.
Plotseling begon hij te schreeuwen. Het was net of iemand hem had gebrandmerkt of gestoken met een mes. Ervoor, noch erna heb ik ooit iemand zo horen schreeuwen als hij. Daarom vergeet ik het nooit. Ik had ernstig lijden zien sterven in van angst doortrokken stilte, ik had mensen horen brullen, maar nooit had ik de verandering gezien die deze jonge man doormaakte. Hij schreeuwde zo vreselijk dat de kauwgom uit zijn mond vloog en op mijn witte doktersjas belandde. Ik wist niet wat ik moest doen, maar de oude verpleegster schoot te hulp. Eerst pakte ze zijn hand. Hij rukte zich echter los en bleef schreeuwen. Toen pakte ze resoluut zijn lichaam vast, alsof hij een klein kind was. Tegelijkertijd wist ze zijn geschreeuw te overstemmen en zei tegen mij dat ik hem iets kalmerends moest geven.
Een jaar later viel mijn oog toevallig op zijn naam in de krant. In die tijd was het nog ongebruikelijk om iets anders dan een christelijk zwart kruis als symbool in een rouw advertentie te gebruiken, maar in het kleine vierkant van Sven Roland Hansson prijkte een gitaar.
Ik had een collega die narcotiseur was. Hij speelde gitaar. Hij wist me te vertellen dat de afgebeelde gitaar een Telecaster was, een van de belangrijkste elektrische gitaren aller tijden.
Iets van dezelfde angst als bij Sven Roland Hansson meende ik nu in het gezicht van Oslovski te zien. Haar bange ogen vertelden hetzelfde verhaal.
ῶÄ
Aan de achterkant van het boothuis lag een oeroude en lekke platboomd roeiboot die ik de afgelopen jaren niet meer had gebruikt. Ik duwde hem het water in en zag dat hij niet zo erg lekte als ik had gevreesd. Ik haalde de riemen uit het boothuis, legde een oud hoosblik op de bodem en stapte in de boot. Ik hoefde hem alleen maar te kunnen gebruiken om op en neer naar het rotseilandje te varen.
In mijn kindertijd was er een grotere roeiboot op het eiland. Die was zwart, helemaal doordrenkt van de teer, en grootvader gebruikte hem als hij met netten viste. Aanvankelijk had grootmoeder geroeid. Toen ik groot genoeg was om de riemen te hanteren en te weten hoe ik de boot moest houden zodat grootvader met de netten kon werken, ging de taak op mij over.
Opeens herinnerde ik me een voorval van toen ik een jaar of tien, elf was. Grootvader kreeg een zwemmende ree in het vizier. Zonder zich te bedenken liet hij het net dat hij in zijn handen had los, duwde me opzij en ging zelf aan de riemen zitten. Hij haalde de ree in, ging in de boot staan en sloeg met een riem op de kop van het dier.
De riem brak. De ree zwom verder. Maar grootvader stortte zicht half uit de boot en wist de horens te pakken. Tegelijkertijd trok hij zijn mes en sneed de ree de strot door. Het ging zo snel dat ik eerst niet begreep wat er gebeurde. Pas toen hij het dode dier met bebloede handen aan boord trok, begreep ik het. Het dier keek me aan met grote glanzende ogen, zonder te zien.
Ik had de dood leren kennen.
Vanaf dat moment koesterde ik altijd een zekere angst voor mijn grootvader. Ik had iets bij hem gezien waar ik eerder geen vermoeden van had gehad. De nek breken van vissen dei hij uit zijn netten haalde was één ding. Maar deze slacht op zee trof mij volkomen onvoorbereid.
Toen we aan land kwamen en hij het dode beest op de steiger kwakte, gaf ik over. Hij keek me misprijzend aan zonder iets te zeggen.
Hij riep grootmoeder. Samen ontweiden ze de ree. Ik was weggelopen.
De herinnering wekte het oude behagen tot leven. Het was haast zestig jaar geleden, maar ik kon de ferme haal in de hals die grootvader had gemaakt nog voor me zien. Hij straalde haat uit toen hij de riem stuksloeg op de horens van de bok. Ik vermoed dat hij met die kapotte riem tot aan de Finse kunst was geroeid als het nodig was geweest.
Die gebeurtenis maakte mij als jonge knul al duidelijk dat mensen nooit helemaal zijn wat je denkt. Dat geldt voor iedereen. Ook voor mijzelf. Er steekt altijd iets onverwachts in de mensen die je tegenkomt, en die je inmiddels dacht te kennen.
ῶÄ
‘Nee�, zei ik. ‘Geen horloge.�
‘Dan moet je het verloren hebben tijdens het roeien.�
‘Nee�, zei ik. ‘Dat weet ik zeker.�
‘Hoe weet je dat?�
‘Dat weet ik gewoon.�
‘Eigenlijk hebben mensen geen horloge nodig. Het leven valt toch niet te meten.�
‘Je meet de tijd. Niet het leven.�
Ze wierp me een blik toe, maar zei niets.
Als arts werd ik elke dag geconfronteerd met de vluchtigheid van het leven. In tegenstelling tot predikanten, die preekten over de kortheid van het leven als een verschiet op het eeuwige leven dat wachtte aan gene zijde van het hier en nu, zag een arts wat de vluchtigheid feitelijk inhield. Er trok altijd een stroom beelden door mijn hoofd als ik dacht aan hoe de dood aanviel zonder dat zijn komst was aangekondigd. Zelfs ernstig zieke mensen, vaak oud, voor wie er geen uitweg meer was en bij wie het einde zich redelijkerwijs op elk moment kon aandienen, waren niet klaar om te sterven. Dat zeiden ze misschien wel tegen hun familie die op bezoek kwam, maar waar was het meestal niet. Als de familie vertrok en de stervende hen vriendelijk had uitgezwaaid, konden ze even later overvallen worden door tranen, angst en onpeilbare wanhoop.
De dood werd het beste begrepen door kinderen. Dat was niet alleen mijn ervaring, maar ook iets waar we het als artsen onderling vaak over hadden. Hoe was het mogelijk dat kinderen, vaak heel jong nog, die een leven voor zich zouden moeten hebben, zich zo rustig en bewust opstelden tegenover het feit dat ze gingen sterven? Ze lagen in bed stilletjes af te wachten wat komen zou. In plaats het leven dat ze nooit zouden krijgen, bestond er een anderen, onbekende wereld die hun wachtte.
Kinderen stierven bijna altijd volkomen stil.
Het gebeurt niet vaak dat ik aan mijn eigen dood denk, maar toen ik in de auto zat en Louise zo slecht reed, drongen gedachten aan het einde zich op. Vroeger dacht ik dat een arts een andere dood stierf dan de mensen die je als patiënten kunt bestempelen. Een arts heeft weet van alle processen die ertoe leiden dat het hart, de hersenen en andere organen ophouden met functioneren. Daarom zou een arts zich ook op een andere manier moeten voorbereiden dan een mens met een ander leven en een ander vak. Nu besefte ik dat dat helemaal niet zo was. De dood is even onbarmhartig, ongewenst en ingewikkeld om je op voor te bereiden voor mij als arts als voor een ander. Ik weet niet of ik rustig zal sterven of met wanhopig verzet. Ik weet absoluut niets over wat er mij wacht.
ῶÄ
‘De dood snapt een mens nooit�, zei ik. ‘Die volgt geen wetten en regels. De dood is een onverbeterlijke anarchist.�
September 5, 2023
Niepotrzebny sequel
November 1, 2017
GNab I received a free electronic copy of this novel from Netgalley, the heirs of Henning Mankell, and Vintage Digital in exchange for an honest review. Thank you all for sharing your hard work with me.
Fredrik Welin is a Swedish doctor who retired young to the island and skerry in the archipelago owned by his grandparents following a botched surgery that resulted in a young woman losing her arm. After the death of his grandparents this retired recluse has a circle of friends and contemporaries among the permanent residents of the islands, but of family he had only his ex, Harriet - they never married - and their daughter Louise whose existence he was unaware of until she was 30, of whom he sees little and understands not at all. Ture Jansson, the islands' retired postman and hypochondriac who trades him mechanical and boat services for medical advice. Lisa Modin, a young reporter for the local newspaper who mines Fredrik for her articles but isn't willing to share her story or anything else with Fredrik. Axel Nordin, a man many times married with an untold number of children, who runs the small local chandlery. Rut Oslovski, a single woman with a mechanical bent and a passion for restoring her 1958 DeSoto Fireflite four door sedan, one of only 4,192 manufactured.
And then the home he inherited from his grandparents, built in the nineteenth century, is torched. At first Fredrik is the main suspect. Then another house just as old is torched on another island while he is in Paris with his daughter. Yet a third house goes up. And friends begin to die.
This is an extraordinary story. It is one I am happy to recommend to anyone who gets lost in the tale. This is one to keep you up nights.
pub date Oct 31st 2017
Vintage Digital
Fredrik Welin is a Swedish doctor who retired young to the island and skerry in the archipelago owned by his grandparents following a botched surgery that resulted in a young woman losing her arm. After the death of his grandparents this retired recluse has a circle of friends and contemporaries among the permanent residents of the islands, but of family he had only his ex, Harriet - they never married - and their daughter Louise whose existence he was unaware of until she was 30, of whom he sees little and understands not at all. Ture Jansson, the islands' retired postman and hypochondriac who trades him mechanical and boat services for medical advice. Lisa Modin, a young reporter for the local newspaper who mines Fredrik for her articles but isn't willing to share her story or anything else with Fredrik. Axel Nordin, a man many times married with an untold number of children, who runs the small local chandlery. Rut Oslovski, a single woman with a mechanical bent and a passion for restoring her 1958 DeSoto Fireflite four door sedan, one of only 4,192 manufactured.
And then the home he inherited from his grandparents, built in the nineteenth century, is torched. At first Fredrik is the main suspect. Then another house just as old is torched on another island while he is in Paris with his daughter. Yet a third house goes up. And friends begin to die.
This is an extraordinary story. It is one I am happy to recommend to anyone who gets lost in the tale. This is one to keep you up nights.
pub date Oct 31st 2017
Vintage Digital
July 6, 2019
I read this book to learn more about Mankell, one of Sweden's most famous and popular writers. But I didn't want to read his crime fiction. This, instead, is a brooding novel about aging, told from the viewpoint of a 70-year-old retired doctor living on his own island off the coast of Sweden.
I didn't like the main character, which is tough, given that the novel is told in first person. I chafed against all of the short sentences, the way that the doctor is a self-absorbed liar, and the way that he refuses to recognize his own mistakes. That said, there is a redemptive sense to the ending, when we learn who has been setting fire to beautiful homes in the archipelago, and the narrator comes to terms with guilt (his own and others') and his rather dysfunctional relationships.
Nevertheless, I finished this book to the end, because I was intrigued by many things. One was the minimalism of Swedish communications, as presented in the novel. Another was the culture of long-time islanders, and their respect for mutual privacy (at the same time that they experience a sort of mutual interdependence).
But I found the lack of emotional intimacy in the characters to be depressing. I wished that people would speak their mind once in a while. I wanted the author to give us some clear explanations, rather than beating around the bush about important plot elements (such as the narrator's relationship with his almost-wife, and how they could have a 30-year-old daughter without him even knowing of her existence). (Or details on an operation gone wrong which ruined the doctor's career.)
I would call this book more "interesting" than "fun" or "uplifting". But still, I'm glad to have finished it.
I didn't like the main character, which is tough, given that the novel is told in first person. I chafed against all of the short sentences, the way that the doctor is a self-absorbed liar, and the way that he refuses to recognize his own mistakes. That said, there is a redemptive sense to the ending, when we learn who has been setting fire to beautiful homes in the archipelago, and the narrator comes to terms with guilt (his own and others') and his rather dysfunctional relationships.
Nevertheless, I finished this book to the end, because I was intrigued by many things. One was the minimalism of Swedish communications, as presented in the novel. Another was the culture of long-time islanders, and their respect for mutual privacy (at the same time that they experience a sort of mutual interdependence).
But I found the lack of emotional intimacy in the characters to be depressing. I wished that people would speak their mind once in a while. I wanted the author to give us some clear explanations, rather than beating around the bush about important plot elements (such as the narrator's relationship with his almost-wife, and how they could have a 30-year-old daughter without him even knowing of her existence). (Or details on an operation gone wrong which ruined the doctor's career.)
I would call this book more "interesting" than "fun" or "uplifting". But still, I'm glad to have finished it.
February 28, 2018
I was so happy that I found Henning Mankell's latest book at the library. He and Ian Rankin are my favorite authors. I am drawn to Swedish Crime literature. Mankell has published The troubled Man, The Shadow Girls, Before the Frost, Faceless Killers, and The Man from Beijing. Fredrik Welin is a former surgeon who retired in disgrace when he made a terrible mistake and left a girl without use of her arm. He retired to a tiny island on which he is the only resident. He has a daughter, but he rarely sees her. In fact, he didn't even know she existed until his ex wife left a letter behind after her death. The mailman on the island is his closest friend. One evening, he is awakened by a bright light. Then he saw flames and got out just in time to save his life. The home that had been built by his father was destroyed. The police suspect him of arson. A local journalist comes into his life and awakens in him something he thought was long dead. After all, he is seventy and never expected anyone to be interested in him. Soon after, his daughter arrives on the island with surprising news of her own. She is pregnant and living with her fiancé.
When another house goes up in flames, the people realize they have an arsonist living among them. The novel is filled with wonderful descriptions of the ocean and surrounding areas. Henning is a masterful story teller and the reader feels as if they are living alongside the characters. I really enjoyed this book.
When another house goes up in flames, the people realize they have an arsonist living among them. The novel is filled with wonderful descriptions of the ocean and surrounding areas. Henning is a masterful story teller and the reader feels as if they are living alongside the characters. I really enjoyed this book.
February 13, 2019
Al igual que el anterior, este libro me dejó un sabor agridulce. Y no porque sea malo, si no porque siento una profunda soledad, melancolÃa, vacÃo, al leer las palabras del autor.
El personaje protagónico está envejeciendo, siente la muerte cada vez más cerca y eso hace que sus pensamientos y sentimientos estén continuamente ensombrecidos por la nostalgia de la niñez y de la juventud, de la salud, de las capacidades fÃsicas, de la familia y de los amigos.
Una profunda soledad, aunque no le falta compañÃa, hace la vida del personaje algo muy triste.
El personaje protagónico está envejeciendo, siente la muerte cada vez más cerca y eso hace que sus pensamientos y sentimientos estén continuamente ensombrecidos por la nostalgia de la niñez y de la juventud, de la salud, de las capacidades fÃsicas, de la familia y de los amigos.
Una profunda soledad, aunque no le falta compañÃa, hace la vida del personaje algo muy triste.
May 24, 2018
Meh. I really enjoyed the Wallander book I read by this author, and I do enjoy Nordic fiction generally. But this one was just so odd and not one of the characters (including the protagonist) was likeable or made me care about them. The mystery of the house burning down was not particularly engaging either. Not really sure why I finished it.
Displaying 1 - 30 of 525 reviews
Can't find what you're looking for?
Get help and learn more about the design.