Å·±¦ÓéÀÖ

Ale jestem podekscytowana, już sam wstęp był bardzo interesujący. A jakie śliczne wydanie!

Caroline Norton - królowa!!! 👑🤩

W tej książce tyle się dzieje, jest tu wsadzone wszystko z wierzeń ludowych (szczególnie Podlasia)... A ma tylko jakieś 320 stron. 😅

Po długiej przerwie wróciłam do tej pozycji, ale - pomimo interesującej tematyki - w ogóle mnie nie wciąga.

Tyle informacji, a tak mało przypisów. Zdjęcia/grafiki nie mają podpisów, więc nie znamy ani autorów, ani tytułów. Nie lubię czegoś takiego. 🫤

Bardzo dobra książka!

Nie wiem co sądzę. Chyba jest średnio.

"Po­trze­bu­ję tra­ge­dii. Tylko tra­ge­dia po­zwa­la mi zła­pać rów­no­wa­gę, a męt­nym ro­je­niom umy­słu na­da­je ostrość wy­ra­zu. Moja dusza łak­nie me­lan­cho­lii ni­czym zły demon. Do­pie­ro do cna prze­nik­nię­ta me­lan­cho­lią może osią­gnąć uko­je­nie."

To jest takie dobre. Bardzo mi siÄ™ podoba.

Pora to w końcu skończyć, bo czeka już któryś miesiąc. :')

Drugi rozdział trochę mnie rozczarował. Miałam wrażenie, że co chwilę czytam to samo.

"A jed­nak on jest za in­te­li­gent­ny, aby być czymś dzi­siaj: żeby dziś cze­goś do­ko­nać, trze­ba być tro­chę dur­niem jed­nak."

No. CoÅ› w tym jest.

Cytat:

"U mnie na fotelu też pan się nie odzywał.

Chciałem. Wiele razy pani powiedzieć.

Przełknęłam ślinę. Może trzeba będzie przyjąć wyznanie miłosne.

Pani wybaczy, wiele razy chciałem poprosić o ściszenie radia. Ja już nie lubię włoskich piosenek.

To u mnie leciały włoskie? Przecież ja wszystko pojmowałam.

Tak właśnie jest z piosenkami o miłości. Każdy niestety zrozumie, nawet jak języka nie zna."

Uwielbiam!

Powróciłam po latach. Nadal uwielbiam.

Polecam zobaczyć jako spektakl teatralny - zupełnie inny odbiór, choć nadal niesamowity.

Uwaga, cytat.

"Dżokej odważny na torze, w terenie bardziej plażowym wstydliwy. Błagał, niechbym w udach podfastrygowała.

Wera, skarbie, czy ty to widzisz?

A jak. Tylko na to patrzę.

Trzeba nogaweczki zwęzić.

A po co? Pały to akurat wstydzić się nie musisz. Ja dużo kutasin widziałam, i uwierz mi, Dżokej, masz konia jak w zaprzęgu sołtysa. Niech patrzą. Niech mi zazdroszczą."

🤪

Niby książka krótka i luźna, ale jakoś ciężko mi ją skończyć...

Średnie opowiadania. Trochę się zawiodłam, bo tematyka natury i zmian klimatycznych jest przecież bardzo interesująca - to właśnie mnie zachęciło do przeczytania.

Uwielbiam fragment o Starym Lesie i Tomie Bombadilu.
Kurde, ciekawe kiedy to skończę.

Gdyby nie audiobook czytany przez Marię Maj, książka aż tak by mi się nie podobała. Narracja Maj jest idealna.

"Bo czymże jest życie, jeśli nie oczekiwaniem na coś, co nas nigdy nie spotka, tylko na śmierć możemy liczyć."

Trudna książka. Wiele emocji podczas czytania.

SÅ‚abo mi. Zrzygam siÄ™.

"Można od­nieść wra­że­nie, że kul­tu­ro­wym wskaź­ni­kiem oty­ło­ści jest każda osoba, która wy­glą­da na roz­miar więk­szy niż XS; każda, któ­rej ciało nie za­do­wa­la mę­skie­go spoj­rze­nia, czy też każda, która ma na udach cel­lu­lit."

Już płaczę. To może być za bardzo znana mi historia.

Urocza książka nie tylko dla dzieci! Właśnie przeczytałam rozdział o szczypawkach swojej babci i wysłałam mamie. 🥰

Moje oczy są całe spuchnięte od płaczu...
Trzecie opowiadanie mnie całkowicie rozłożyło. Jakie to smutne, ludzie.

Drugie opowiadanie tak mnie wzruszyło, że się popłakałam. Piękne.