ŷ������

اینجا فوران زندگی...آنجا مرگ
مانده است در انتظار انسان ها مرگ
«یک روز به دیدار شما می آیم»
این نامه برای زنده ها
امضا: مرگ


شعر:میلاد عرفان پور

بیهوده دویده ایم
اولش که لک لک باشد آخرش هم داس است

اتفاقا همین اغاز و پایانه که زندگی رو باهوده میکنه
واقعا کابوسی بدتر از زندگی ابدی نیست

مسیله مرگ مثل مسایل جنسی در جامعه ما در این دوره که هستیم به شدت سرکوب می شود. به قول شما فوران زندگی شاید علتش باشد اما غفلت و تابو شدن مرگ مثل یک بیماری همه گیر شده است که عواقب اش وخیم است. مرسی از شما.

و همینطور مرسی از میلاد عرفان پور!

mohammad wrote: "اتفاقا همین اغاز و پایانه که زندگی رو باهوده میکنه
واقعا کابوسی بدتر از زندگی ابدی نیست"

کاملا موافقم"بعد از خوندن همه میمیرند" سیمون دوبوار جمله اخر شما رو به شدت حس کردم

بگو به خضر که جز مرگ دوستان دیدن دگر چه بهره ازین عمر جاودان دیدی؟؟

Mehdi wrote: "مسیله مرگ مثل مسایل جنسی در جامعه ما در این دوره که هستیم به شدت سرکوب می شود. به قول شما فوران زندگی شاید علتش باشد اما غفلت و تابو شدن مرگ مثل یک بیماری همه گیر شده است که عواقب اش وخیم است. مرسی..."

نکته جالب اینجاست که زندگی که اکثرا میشناسیمش فاصله زیادی با حیات آرمانی (حیات طیبه)داره و فکر نمیکنم یک زندگی اینچنینی انقدر کشش داشته باشه که بتونه ذهن ما رو از یادآوری مرگ منحرف کنه ،فکر می کنم برای اینکه این به اصطلاح زندگی (مردگی)رو فراموش کنیم حواس ذهنمون رو از مرگ پرت میکنیم شاید چون میترسیم

Mehdi wrote: "و همینطور مرسی از میلاد عرفان پور!"

ممنون از شما
کمتر ادما ایشون رو میشناسن