ŷ������

سه شنبه هایت

با روسری سبز و بنفش

و موهایت

که جا نمی‌گرف��

یادش بخیر

روبرویم می‌نشست��

می‌خواند��

شعر

بی رحمانه بد می‌گفت��

از شعرت

تو لبخند می شدی

]تنها در لبها[

کلافگیت توی پاهایات فزیاد می‌ش��

و من همه چشم

هراسانی دستهای عرق کرده‌ا��

]وقتی زیر میز قایمشان می‌کردی[

این رسم

رسم همه سه شنبه هایت

مداوم بود

همان شب سه‌شنب��

که من و تو تا صبح

برای هم شعر خواندیم

و بدجنسی ام را در همان بوسه مداوم

ترک کردم

و ترک عشق و شاهد و ساغر دیگر

دیگر نیامدی

حالا سه شنبه هایم

بی تو

رندی شبانه توست

تا دستانت دیگر یواشکی

زیر میز جانمانند

و شعرهایت

مگوی نگفته هایت باشند.





29/4/90

اصف��ان

زیباست با اجازه گذاشتم تو فیس بوک به اسم شما

خیلی لطف دارین دوست عزیز. ممنون از توجهتون.