Å·±¦ÓéÀÖ

“Kalktık Horasandan sökün eyledik. Parlar omzumuzda uzun ÅŸelfeler. Kurt sürüleri gibi dağıldık dünyaya, yayıldık maÄŸrıptan maÅŸrıka dek. Kırmızı yakut gözlü, uzun boyunlu atlarımızı Sind suyuna, Nil suyuna sürdük. Memleketler, kaleler, ÅŸehirler aldık, devletler kurduk. Haran ovasına, Mezopotamyaya, Arabistan çölüne, Anadoluya, Kafkas daÄŸlarına, geniÅŸ Rus bozkırlarına, on bin, yüz bin kara çadırla kartallar gibi indik. Uzun, yedi direkli, keçi kılından kara çadırlarımız... Her birinin içi insan hünerinin en büyük, en güzel, en ince renkleri, nakışlarıyla iÅŸlenmiÅŸti. Ya ÅŸelfelerimiz, ya kılıçlarımız, hançerlerimiz fıldiÅŸi sapları altın iÅŸleme tüfeklerimiz, dibeklerimiz, hırızma, gerdanlık, tepeliklerimiz kilim, keçe, çullarımız... Haran ovasında binlerce kiÅŸi ceylanlara karışıp semah döndük. Ulu ÅŸahinler gibi. Şölenler tuttuk, kutsal cemler büyüttük... Ulu denizlerden ulu denizlere dalgalarca çalkalandık. O kıyıdan bu kıyıya vurduk. Kaleler, ÅŸehirler, memleketler, ırklar, soylar karşımızda boyun eÄŸdi. Tutsak kıldık bir çağı. Çok ÅŸey yaptık insanoÄŸluna. Ama onları hiçbir zaman aÅŸağılamadık. Ä°nsanları aÅŸağılamak geleneÄŸimizde yoktu. Yoksula, yetime, düşmüşe, kadına, hangi soydan, hangi dinden, hangi ülkeden olursa olsun dokunmadık, saygıda kusur etmedik. Dost olsun, düşman olsun onları bizim düşkünümüzden, yaÅŸlımızdan, çocuÄŸumuzdan, kadınımızdan ayırt etmedik. Elaman demiÅŸin kılına dokunmadık. Kalın, iÅŸlemeli, türlü damgalı yurtlar yaptık keçelerden, sıcak saÄŸlam. Hiçbir saray böylesine bu yurtlar gibi görkemli olamazdı. Dünyanın üstünde konduk kalktık, özgür, tutsak, yenilmiÅŸ, yenmiÅŸ... Yüzyıllar geçti, parça parça bölündük, küçüldük, kara çadırlar soldu. Ulu daÄŸlara, sulara, topraklara, ovalara, ülkelere ad verip, damgamızı bastık. Anadoluda karşımıza çıktı Kayseri dağı, AÄŸrı, Süphan, Nemrut, BinboÄŸa, Cilo dağı... Vardık Anadoluda da karşımıza çıktı Kızılırmak, YeÅŸilırmak, Sakarya, Seyhan, Ceyhan suyu... Anadolu ovası, Tuz gölü, kehribar sarısı üzümleriyle Ege ovaları... ve adlarımızı verdik sulara, ovalara, daÄŸlara. Anadolunun her karış toprağına damgamızı bastık. Her karış toprağına bir ad bulduk, obamızın adını koyduk. Unutulmasın, bir ulu toprakta soyumuz boy versin diye... Düşürdüler bizi tozlu yollara, aşırdılar bizi karlı daÄŸlardan. Düşürdüler bizi halden hallere... Anadolunun taşıyla toprağıyla akan suyu, esen yeliyle, binlerce yıldan bu yana iÅŸlenmiÅŸ geliÅŸmiÅŸ, yeÅŸermiÅŸ, boy atmış kervansarayları, sarayları, tapınakları, ulu ÅŸehirleri, türküleri, gelenekleri, görgüsü, bilgisiyle bir olduk kaynaÅŸtık. Etle kemik gibi... YaÄŸmurla toprak gibi... Her bölüğümüz bir ilde, bir ülkede, bir toprak parçasında kaldı... Çadırımızın her bir parçası bir yerde unutuldu, bir toprakta çürüdü. Gür, sonsuz, ulu, kaynayan bir su gibi bir kökten çıktık. Göz göz olduk... Dağıldık, ufaldık, azala azala tükendik, bittik. Artık türkülerimiz belki de hiç söylenmeyecek, semahlarımız dönülmeyecek, dostlar, canlar, erenler bir yürek olamayacak. Ay gün bizim baktığımız gibi doÄŸmayacak batmayacak. Usumuz geleneÄŸimiz, göreneÄŸimiz, aÄŸacın tomurcuklanması, yelin esmesi, insanın doÄŸması, büyümesi, ölmesi üstüne düşüncelerimiz duygularımız bilinmeyecek, anılmayacak. ÇiçeÄŸin açması, kaplanın heykirmesi, yaÄŸmurun yaÄŸması üstüne, toprağın yeÅŸermesi, bir kartalın yumurtlaması, bir tor ÅŸahinin, uzun boyunlu tor atların alıştırılması, dünyaya, her yaratığa sevgimiz, dostluÄŸumuz, onlardan bir parça olma gücünün harkulade saÄŸlamlığı hiç bilinmeyecek, namımız insan soylarınca söylenmeyecek. Birdenbire deÄŸil, binlerce yıldan bu yana azala azala, ufalana, küçüle, her toprakta bi”
― Anonymous

“Ey kör! Aç gözünü de düşlerden uyan. Simurg'u göremesen de bari küçük bir serçeyi gör. Kaf Dağına varamasan bile hiç olmazsa evinden çıkıp kırlara açıl; böcekleri, kuÅŸları, çiçekleri ve tepeleri seyret. Bırak dünyanın haritasını yapmayı! Daha hayattayken bir taşı bir taşın üstüne koy. Gülleri ve bülbülleri göremeyip gün boyu evinde oturan adam Dünyanın kendisini hiç görebilir mi?”
― Anonymous