"چقدر لطیف راجع به آلزایمر و خاطرات گفت.
یادمه چندین سال پیش، سر یه کلاسی یه بحثی داشتیم مبنی بر اینکه آلزایمر یه جور مکانیسم دفاعی شخص تو سن‌ها�� بالاتره که بتونه با نبود خیلی چیزا کنارش راحت تر کنار بیاد، چون احتمالا بچه هاش تا اون سن خودشون خیلی درگیر شدند و دیگه توجه و دقت لازم نمیشه و فلان؛ ولی وقتی خودت این طرف قضیه رو تجربه می‌کن�� خیلی هم مکانیسم دفاعی به نظر نمیرسه.
۲.۱۴۰۴&��ܴdz�;

"آخرین باری که مامان‌بزر�� منو شناخت، وسط تعریف کردن یه خاطره نصفه بود.
داشت قصه�� عروسی خاله‌�� رو تعریف می‌کرد�� که داماد اسب آورده بوده برای عروس بردن و زیر پنجره خونه عروس منتظر بوده که ... و بعد، یه‌دفع�� قصه‌ش�� ول کرد و باتعجب نگام کرد. با اون چشم‌های�� که انگار پشتش رو مه غلیظ گرفته بود خیره شد و گفت:
تو همونی نیستی که�� همیشه شیرینی می‌دزد�� از قابلمه؟
خندیدم. گفتم: آره مامان‌جون�� همونم.
فکر کردم داره باهام شوخی می‌کن��.
چون یه لحظه، فقط یه لحظه، لبخند زد و بعد باز خیره شد. انگار دکمه خاموش شدن فیوز رو توی ذهنش زده باشن.
از اون روز به بعد دیگه مامان‌بزرگ�� منو یادش نیومد، من شدم یه آدم بی‌نام�� یه پرستار، هرکسی غیر خودم. هربار که وارد اتاقش می‌شدم�� انگار بار اولم بود.
می‌پرسی�� شما دکترین؟ یا میگفت این‌ج�� کجاست؟ خونه�� من نیست. من باید برگردم پیش بچه�� هام.
وضعیت البته با همه همینجوری بود. دیگه حتی بابام رو که محبوب ترین بچه‌�� بود رو هم نمیشناخت.
خیلی قبل از اینکه آلزایمرش پیشرفت کنه، پاشم دیگه کار نمی‌کر��. آرتروز جونش رو گرفته بود، افتاده بود رو تخت، اسیر بین بالش‌های�� که مدام باید جابه‌ج�� می‌شد�� تا زخم بستر نگیره؛ که باوجود همه مراقبت ها گرفت. چند روز هم بخاطرش بیمارستان بستری بود که یه شبش رو من پیشش موندم به جای مامانم. خیلی ناراحتش بودم چون زخمش عفونت کرده بود و خیلی ناله میکرد، زانوها و پشتش خیلی درد داشت و حتی نمی‌ش�� لمسش کرد، گوارشش هم درست کار نمی‌کر�� و هرروز داشت ضعیف تر میشد.
ولی اینا درد واقعی نبود. درد اون‌ج�� بود که اون شب توی بیمارستان با صدای لرزون بهم گفت: خانم پرستار من بچه�� دارم؟
و من، با زبونی که خشک شده بود، فقط تونستم بگم: آره مامان‌جو�� داری، منم نوه‌ت��.
بعد اون گفت: پس چرا منو ول کردن و هیچ‌کدومشو�� نمیان یه سر بزنن بهم؟
و من�� اون شب رفتم توی دستشویی و به آینه زل زدم. به همون نوه‌ا�� که می‌اومد�� هر هفته، هر تعطیلی، تنها یا با بقیه، ولی دیگه دیده نمی‌ش��. شناخته نمی‌ش��. وجود نداشت. و بعد برای مامان بزرگ و تنهایی عمیق بی‌انتها�� توی ذهنش زار زار گریه کردم."

Dream.M is on page 128 of 272 of هنر و زیبایی در قرون وسطی: بنده زیر اینهمه جملات پیچیده فلسفی درحال زایمان هستم