ŷ������

چقدر خوب مخاطبش رو درگیر داستان میکنه، پر از هیجان و آماده برای گرفتن جادو از جزیره سوئنیوز، جزیره اسطوره..

داشتم با خودم کلنجار میرفتم که اولاف به عنوان یه قاتل پذیرفتنی هست یا نه که فصل یازده رو خوندم. هست، گذشته شخصیت درست نوشته شده 👌
داشتم فکر میکردم اولین بار چه کسی این مدل گذشته رو نوشته، لزوما هم بقیه ازش کپی نکردن ولی بنظرم باید اونی که اولین بار به ذهنش رسیده برای شخصیتش چنین گذشته‌ا�� به تصویر بکشه رو تحسین کرد؛ چون باعث میشه حتی یه قاتل رو درک کنی.

"بعضی از داستانها اصولا فاقد مضمون و درونمایه اند و البته داستانی که فاقد درونمایه باشد، معمولا داستان خوبی نمیتواند باشد. اغلب داستان‌ها�� کاراگاهی، جنایی و پلیسی و حادثه‌ا�� و بسیاری از داستانهای بازاری از این شمارند و نویسندگان این نوع داستان‌ه�� هدفی جز سرگرم کردن خوانندگان خود ندارند."

ای کاش میفهمیدم مشکل جناب میرصادقی با ژانر جنایی چیه، این دومین باره لطفشون شامل حال این ژانر مورد علاقه من میشه 🤦‍♀��

یه مجموعه معروف که کاراوال جلد اول از این سه گانه هست.
امیدوارم همونقدر که بقیه میگن دوستش داشته باشم 🤲

"درونمایه تمام عناصر داستان را انتخاب میکند و هماهنگ کنندهٔ موضوع با عناصر دیگر داستان است. این عناصر عبارتند از: «شخصیت‌ها»�� «عمل داستانی»، «صحنه»، نتیجه حاصل از «کشمکش» و هر چیز دیگری که نویسنده برای عرضه داشت کل معنای مورد نظرش به کار میگیرد."

"حقیقت مانندی کیفیتی است که داستان را پیش چشم خواننده قابل قبول و محتمل جلوه میدهد و موجب پذیرش حادثه‌ها�� آن میشود. نویسنده هرچه به کارش وارد باشد و هرچه به داستانش عمق و معنا بدهد، اگر داستانش از این «کیفیت» بهره نبرده باشد، یعنی نتواند وقایع داستان را محتمل و پذیرفتنی جلوه دهد، داستان موفقی از آب در نمی آید."

خیلی جذابه، انقدر جذاب که اگر کاری نداشته باشی میتونی توی یه نشست تا آخرشو بخونی. تا اینجا یه جنایی خوب بوده، امیدوارم تا آخر همینطور بمونه 👌

"گاهی تصورشان می‌کن�� که به کشته‌های�� که پشت سر گذاشته‌ان�� فکر می‌کنن��. به صدها جنازه‌ا�� که با وجود پیروزی در گذرگاه کلیکرانکی افتاده بودند، به عده‌ا�� که در خیابانهای دانکلد جا گذاشته بودند، به عده‌ا�� که در خانه‌ه�� پناه گرفته بودند و وقتی ساختمان‌ه�� را آتش زدند زنده زنده سوختند."

ای کاش یکم از مثال های جدیدتری استفاده میشد، مخصوصا داستانی که آورد و خوندنش واقعا سخت بود، چون کلماتی داشت که این روزا استفاده نمیشن و ساختار جملات هم قدیمی بود.

"داستانی که واقعا داستان باشد باید واحد یک خصیصه باشد: شنونده را بر آن دارد که بخواهد بداند چه پیش خواهد آمد و برعکس ناقص است وقتی کاری میکند که خواننده نخواهد بداند که بعد چه خواهد شد."

حدسم درست بود، این بار بهتر درکش میکنم.
حتی شاید اگر چند سال دیگه بخونم هم باز بیشتر بفهمم، نمیدونم.
این داستان رو دوست دارم، مثل یه بیوگرافیه اما با روایتی جذاب و دلنشین.

واقعا داستان جذابی داره تا اینجا 👌

- پاپا، ممکن است «حقوق بشر» ملغی شود؟
- نه، حقوق بشر ملغی نمیشود. شاید مخفیانه یا آشکارا، آنها را زیر پا بگذارند اما کسانی که حقوق بشر را لگدمال کنند، کسانی که حق آزادی و برابری را از برادران خود سلب کنند، مرتکب بزرگترین جنایت تاریخ میشوند و هیچکس برای آمرزش روح آنها دعا نخواهد کرد، دخترم.
وقتی پاپا از «حقوق بشر» صحبت میکرد صدای او مثل همیشه نبود. صدایش شبیه به صدای خدا بود. صدای خدا آنطور که من آن را خیال میکنم.

پاپا مرا در بغل گرفت و گفت:
- ملت فرانسه قرنها با درد و رنج دست به گرببان بوده است. از دردهای رنجیدگان و محرومین دو شعله زبانه کشیده است: شعله عدالت و شعله کینه. شعله کینه آهسته آهسته در میان امواج خون فرو مینشیند. اما شعله دیگر، شعله مقدس عدالت هرگز کاملا خاموش نخواهد شد، دخترم.