ŷ������

Εάν ήταν κάποιο άλλο βιβλίο, θα έπρεπε να γράψω Spoiler Alert! Θεωρώ ωστόσο, πως είστε ενήμεροι επί του θέματος και θα συνεχίσετε ακάθεκτοι�� Θα ήταν σαν να προειδοποιούσα για spoiler alert στο «Δράκουλα» του Μπραμ Στόκερ ή στον «Φρανκεστάιν» της Μαίρη Σέλει��
«Η φόνισσα»�� Serial killer αλά ελληνικά�� ένα απομονωμένο νησί (μην κοιτάτε τώρα που η Σκιάθος έχει και τα μπιτσόμπαρα και τον Ντάνο και τα όλα της��), κακοτράχαλα βουνά και λαγκάδια, μαύρη είναι η μοίρα μας καταφρονεμένη και μιλούνια θηλυκά που θα θέλουν και προίκα��
Κι έρχεται ο πάπας της νεοελληνικής λογοτεχνίας, ο Παπαδιαμάντης, και τα συνταιριάζει όλα μαζί και μας δίνει την Χαδούλα, την Φραγκογιαννού�� μια γριά που ξεκινάει να ξεκληρίζει τα θηλυκά για να μην ζήσουν ούτε τα ίδια μαύρη ζωή αλλά και να μην κάνουν μαύρη και τη ζωή των άλλων��
Εντάξει είναι ιεροσυλία να μιλήσω για τον Παπαδιαμάντη�� ο τρόπος με τον οποίο φτιάχνει εικόνες, που χτίζει την ηρωίδα του σκαλί �� σκαλί, πως από την σκέψη του πρώτου φονικού φτάνει να αποζητά το ‘αίμα�� αθώων κορασίδων είναι μοναδικός��
Ηθογραφία; Ψυχολογικό θρίλερ; Κοινωνιολογικό ανάγνωσμα; Όλα μαζί σε ένα all time classic ανάγνωσμα.
Αντιλαμβάνομαι πως η γλώσσα του Παπαδιαμάντη είναι ένα handicap για τις νέες γενιές, από την άλλη, έχει και τα καλά του να είσαι μίας κάποιας ηλικίας γιατί αυτό το εμπόδιο δεν ήταν εμπόδιο για το ηλικιωμένο σκορόφιδο, την αφεντιά μου. Ο άνθρωπος έχει την απίστευτη ικανότητα να δημιουργεί εικόνες. Ζωντάνεψε η Σκιάθος του τότε, τα χωριά της, ο τρόπος που ζούσανε, σαν ρεπορτάζ από τα πολύ καλά��
Δεν έχω ιδέα αν ο Παπαδιαμάντης έγραψε ένα πρώιμο φεμινιστικό βιβλίο (για τη δύσκολη ζωή των γυναικών και την απόφαση μιας γυναίκας να πάρει τη ζωή στα χέρια της �� καλά δεν παίρνει τη δική της ζωή των αλλωνών παίρνει στο λαιμό της) ή ένα κοινωνικό λογοτεχνικό μανιφέστο, καταφέρνει ωστόσο να ταρακουνήσει τον αναγνώστη και να τον κάνει όχι φυσικά να συμπονέσει αλλά να κατανοήσει τα τα κίνητρα της Φραγκογιαννούς��
Το τέλος ευφυέστατο. Ο συγγραφέας δίνει την απαραίτητη κάθαρση (αν άφηνε την ηρωίδα ελεύθερη, η Φραγκογιαννού δεν θα άφηνε θηλυκή γάτα ζωντανή στο νησί), αφήνοντας στο Θεό, που τόσο ο ίδιος αγαπούσε, την τελική κρίση��
ΥΓ1: Ξέρω πως έχει κυκλοφορήσει βιβλίο ‘μεταφρασμένο�� στη νέα ελληνική. Δεν είμαι αρνητικό σε όλο το εγχείρημα αλλά δεν μπορώ να φανταστώ πόση από τη μουσικότητα χάνει το κείμενο
ΥΓ2 Άσχετο αλλά θα το πω�� Έχω παρατηρήσει πως όταν διαβάζω Παπαδιαμάντη δυνατά, η γλώσσα του έχει απίστευτη καταπραϋντική επίδραση επάνω μου (τύφλα να ‘χου�� τα xanax), ακόμα κι όταν διαβάζω για φονικά
ΥΓ3 Δεν ξέρω κι εγώ πόσες φορές έχω διαβάσει το συγκεκριμένο βιβλίο. Είναι το ταξίδι που απολαμβάνω και ποσώς με ενδιαφέρει ο προορισμός. Ο βάτραχος τόλμησε και μου είπε «μα το ξέρεις το τέλος, τι το διαβάζεις πια;» Μετά εγώ φταίω που τον έκανα μια χαψιά;