ŷ������

مجموعه ای از 7 داستان به هم پیوسته از ویلیام فاکنر؛
داستان هایی که همه شان به نوعی در "مزرعه ی کاروترز" می گذرند، شخصیت های تقریبا ثابتی اغلب بین آن ها رفت و آمد می کنند و درون مایه ی همگی شان مشترک است.

همه داستان ها(بجز یکی) درباره فرزندان و نوادگان کاروترز، ملاک بزرگی اهل جفرسن می باشد. در هر کدام از داستان ها، داستانِ بخشی از این نوادگان (که بخشی شان سیاهپوست بوده و حاصل رابطه ی وی با برده هایش، و بخشی دیگر سفیدپوست) روایت می شود و در حین روایت، مسائل مشترک در همه ی دیگر آثار فاکنر مطرح می شوند:
نژاد و نژادپرستی، برده داری، خانواده و زوال آن، زنانگی و مردانگی، و مضامین مذهبی ای چون گناه و تقاص.

اما چرا برخیز ای موسی را باید خواند؟
به نظرم برای شروع فاکنرخوانی (حداقل به زبان فارسی)، بهترین کتاب همین "برخیز ای موسی" ست.
چون در آن هم با مضامین مورد علاقه ی فاکنر آشنا می شویم، و هم اینکه برخلاف بیش ترِ آثار آقای نویسنده، در اینجا با پیچش های روایی محیرالعقول و دشواری روبرو نیستیم و تقریبا همه داستان ها بصورتی سرراست روایت می شوند.

همچنین حتی داستان هایی از فاکنر که به ظاهر بسیار رئال می باشند، باز هم اشارات گسترده ای به کتاب مقدس دارند و می توان از همه شان خوانش هایی استعاری داشت (مثلا می توان کاروترز را نمادی از خودِ امریکا گرفت، و داستانِ فرزتدان سیاه و سفیدش را از این منظر دنبال کرد) و همین بر لذتِ خوانش داستان های وی می افزاید.

یک توصیه:
برای خوانشی راحت تر و دلپذیر باید بگویم که بی خیالِ درخت خانوادگیِ شخصیت های داستان ها(که در انتهای کتاب آمده) شوید.
اکثر داستان ها و روابط شخصیت ها را می توان بدون توجه به آن (یا با نیم نگاهی به آن) فهمید.
تنها در نیمه دوم داستان "خرس" است که با توجه به اینکه روابط خانوادگی در لفافه و بصورت مبهم و گذرا اشاره می شوند(و البته ترجمه ای که دشواری فهم متن را دو چندان کرده؛ بعضی جاها فکر کردم که آقای مترجم اصلا نخواسته خواننده چیزی متوجه شود)، تسلط نسبی بر درخت خانوادگی و نسبت های سببی و نسبی بین آن ها برای خواننده مبرم است و نیازِ به دقت بیش تری دارید.

پ نوشت: به نظرم اگر ویلیام فاکنر را از ادبیات امریکا کنار بگذاریم، دیگر چیزی از آن باقی نمی ماند؛ مضامین و دغدغه هایی اصیل، روایت هایی بدیع و تسلط بر تکنیک های نگارشی و روایی.